အနာဂါတ္ကို စိုးရိမ္ျခင္း

ကၽြန္မသူ႕ကို သတိထားမိေနတာ ၂ရက္ရိွပါၿပီ။ ကၽြန္မေက်ာင္းကင္တင္းမွာ မနက္အတန္းမတက္ခင္ ေကာ္ဖီ၀ယ္ဖို႕တန္းစီရင္းနဲ႕သူ႕ကိုေတြ႕တာပါ။ သူကကၽြန္မေရွ႕မွာတန္းစီေနတာပါ။ ခါးမကိုင္းေပမယ့္ သူလမ္းေလွ်ာက္ပံုက ေျခကိုမသယ္ႏိုင္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ေရြ႕ေရြ႕သြားတဲ့ပုံမ်ိဳးပါ။ အိတ္ကေလးတစ္အိတ္ကို ကိုင္ထားပါတယ္။ သူ႕အလွည္႕ေရာက္ေတာ့ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တဲ့သူက သူ႕ကိုသိေနတဲ့ပံုမ်ိဳးနဲ႕ ဘာမွမေမးေတာ့ဘဲ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဗန္းအလြတ္တစ္ခုကိုယူ Toast ၂ခ်ပ္ ၃ခ်ပ္ကိုမွန္ပံုးထဲကထုတ္ဗန္းထဲကိုထည္႕၊ ငရုတ္ေကာင္းမႈန္႕ဘူးကိုယူၿပီးဗန္းထဲကိုထည္႕ၿပီး ေစာင့္ပါတယ္။ သူလုပ္ေနတဲ့ပံုက ေန႕စဥ္လုပ္ေနက်ပံုစံမ်ိဳးုပါ။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီးေတာ့ အေဖ်ာ္ဆရာကပဲ ၾကက္ဥမက်က္တက်က္ျပဳတ္ ၂လံုးကို ဘူးထဲကယူၿပီး ပန္းကန္ထဲထည္႕ေပးပါတယ္။ သူက ၂ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဆိုင္ကျပန္အမ္းတဲ့ အေၾကြေစ့ကို ဗန္းထဲထည္႕လိုက္ၿပီး သူစားပြဲတစ္ခုကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ထြက္သြားပါတယ္။ သူ႕ကိုၾကည္႕ရတာဘာကိုမွလဲစိတ္၀င္စားပံု မရပါဘူး။ သူအစားအစာေတြကို စားေနတဲ့ပံုကလဲ တာ၀န္တစ္ခုကို လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ သူ႕ပံုစံၾကည္႕ရတာ လံုး၀က်န္းမာေရးေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနတဲ့ ပံုလည္းမဟုတ္သလုိ၊ က်န္းမာေရးအလြန္အမင္းခ်ိဳ႕ယြင္းေနတဲ့ပံုလည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ခန္႕မွန္းေခ် အသက္ ၇၀ေက်ာ္ ေလာက္ေတာ့ ရိွမဲ႕ပုံပါ။ ကၽြန္မ မနက္အတန္းရိွလို႕ ေကာ္ဖီသြား၀ယ္ျဖစ္တဲ့ အဲဒီ၂ရက္လံုးကၽြန္မသူ႕ကို တစ္ပံုစံတည္းပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူစားတဲ့ မနက္စာကလည္း ဒီတစ္ပံုစံတည္းပါပဲ။ ကၽြန္မသူ႕ကိုၾကည္႕ရင္းနဲ႕ ရင္ထဲမွာဆို႕နင့္လာမိပါတယ္။ သူတို႕ႏိုင္ငံမွေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္မွာေတာင္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ဒီလုိသြားလာ စားေသာက္ေနၾကတာ ဂုဏ္ယူစရာပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ေရာက္လာရင္ မနက္စာေလးေတာ့ အိမ္ကမိသားစုနဲ႕ စည္းစညး္လံုးလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစားရခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာ ကတည္းက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကိုဒီလိုပဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကုိးၿပီးရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတြနဲ႕ ကၽြန္မေတြ႕ ေနရပါတယ္။ လူေတြဟာ ကားအေကာင္းစားေတြနဲ႕သြားေနၾကပါတယ္။ ဘတ္စ္ကား၊ MRT စီးတဲ့သူေတြ အားလံုးကလည္း ဆင္းရဲသားေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ကိုယ္မိသားစုအဆင္ေျပေနတာေတာင္ မိဘေတြက အလုပ္လုပ္ေနရတုန္းပါပဲ။ ကၽြန္မ အခုလက္ရိွေနတဲ့ေနရာကိုမေျပာင္းခင္တုန္းက ေက်ာင္းက ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကို Private ကြန္ဒိုတစ္ခုမွာထားပါတယ္။ အဲဒီကြန္ဒိုမွာေန႕ေစာင့္ေရာ၊ ညေစာင့္ေရာ၂ေယာက္စလံုးက အသက္ ၇၀ ၀န္းက်င္ေတြပါ။ တခါတေလကၽြန္မစဥ္းစားပါတယ္။ ေအာ္ Lee Kuan Yew ကဒီအသက္ဒီအရြယ္အထိ ရာထူးယူၿပီးအလုပ္လုပ္ေနတုန္းမို႕လို႕ သူတို႕လဲလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီးမ်ား လုပ္ေနၾကသလားလို႕ပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္လို ဒီအခ်ိန္မွာကိုယ့္အတြက္မလုပ္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ သံသရာအတြက္ အလုပ္လုပ္ၾကမွာလဲလို႕ မေတြးရင္ေတာင္မွ တစ္သက္လံုး လုပ္လာခဲ့ရတဲ့အလုပ္ ကိုယ့္ဘ၀ေန၀င္ခ်ိ္န္ေရာက္တာေတာင္မွ ကိုယ့္စိတ္ေအးခ်မ္းေအာင္မေနရဘူးဆိုရင္ ဒီဘ၀ႀကီးဟာဘာမ်ား မက္ေမာစရာရိွဦးမွာလဲ။ ကၽြန္မအဲဒီကြန္ဒိုမွာေနခဲ့တဲ့၂လေက်ာ္ေလာက္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ခ်င္ရင္ အနားမွာရိွတဲ့ Shop and Save ကိုသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ Promotion အစီအစဥ္ေတြ ခဏခဏရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက တစ္လမွာ ၂ခါ၊ ၃ခါေလာက္ေစ်း၀ယ္တာဆိုေတာ့သိပ္လဲ အဲဒီအစီအစဥ္ေတြကို သိပ္စိတ္လဲမ၀င္စားလွပါဘူး။ တစ္ေန႕ကၽြန္မေစ်း၀ယ္ၿပီးထြက္လာေတာ့အေပါက္၀မွာ ခါးကိုင္းကိုင္း၊ ေတာင္ေ၀ွးနဲ႕ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကိုတစ္ခုခုလွမ္းေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကသူဘာေျပာလဲနားမလည္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ သူက ကၽြန္မေနာက္ဘက္မွာရိွတဲ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ကိုလက္ညိႈးထိုးျပပါတယ္။ အဲဒီမွာေရးထားတာက ၁၅ေဒၚလာဖိုး၀ယ္တဲ့သူတိုင္းကို တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခုေပးပါတယ္။ အဲဒီတံဆိပ္ေခါင္းမ်ိဳး ၈ခုကို တစ္လအတြင္းမွာ ရေအာင္စုႏိုင္ရင္ ၉ေဒၚလာဖိုးအစားအေသာက္ေဘာင္ခ်ာတစ္ခုရမယ္တဲ့။ သူ႕လက္ထဲမွာလဲ တံဆိပ္ေခါင္း ၂ခု ၃ခုကိုင္ထားတာေတြ႕ပါတယ္။ ဘာပစၥည္းမွေတာ့ ၀ယ္ထားတာမေတြ႕ရပါဘူး။ ထြက္လာတဲ့ ေစ်း၀ယ္သူေတြဆီက ေတာင္းထားတာျဖစ္ပံုရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူကၽြန္မဆီကလည္း အဲဒီတံဆိပ္ေခါင္းေတာင္းေနတယ္ဆိုတာကို သိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕က ကၽြန္မ၀ယ္တဲ့တန္ဖိုးက ၁၄ေဒၚလာကို ျပားနည္းနည္းပဲ စြန္းတယ္။ တံဆိပ္ေခါင္းလဲရမလာဘူး။ ကၽြန္မကသူ႕ကိုေျပာျပေတာ့ သူကရတယ္ရတယ္၊ ကိစၥမရိွဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ကၽြန္မလည္း ထြက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုမကူညီႏိုင္လိုက္တဲ့ အတြက္ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး တစ္လမ္းလံုးဒါကိုပဲေတြးလာပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ခါနီးမွ သြားသတိရတယ္။ ေၾသာ္သူအဓိကလိုခ်င္ေနတာ တံဆိပ္ေခါင္းမွမဟုတ္ဘဲ။ စားစရာလိုခ်င္တာပဲ။ ငါ၀ယ္လာတဲ့အထဲက တစ္ခုခုေပးခဲ့ရင္ ရသားနဲ႕ ငါေတာ္ေတာ္တံုးတာပဲဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ္ေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ အဲဒီကတည္းကသူ႕ကို မၾကာမၾကာအမွတ္ရေနမိၿပီး ကၽြန္မ Shop and Save ကိုသြားတိုင္းသူ႕ကိုရွာၾကည္႕မိပါတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ကၽြန္မဆုိင္ထဲကထြက္အလာမွာသူ႕ကိုထပ္ေတြ႕ပါတယ္။ ကၽြန္မအဲဒီေန႕ကတံဆိပ္ေခါင္း ၂ခုရလာလို႕ သူ႕ကိုေတြ႕မလားဆိုၿပီး တံဆိပ္ေခါင္း ၂ခုကိုလက္ထဲမွာဆုပ္ၿပီးထြက္လာတာပါ။ သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မသူ႕ဆီသြားၿပီး အဲဒီတံဆိပ္ေခါင္း၂ခုကိုေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မထြက္လာတဲ့အခ်ိန္အထိ သူက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းတဖြဖြေျပာၿပီးက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ သူ႕ကိုကူညီလိုက္ရလို႕စိတ္ခ်မ္းသာသြားေပမယ့္ လည္း သူဒီလိုေန႕တိုင္းေတာင္းလိုက္ စားစရာ၀ယ္လိုက္နဲ႕ အသက္ဆက္ေနရတာ ၾကည္႕ရႈမယ့္သူမရိွလို႕လား၊ သူက်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့တဲ့အခါဘယ္လိုလုပ္မလဲ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လံုး အေတြးေတြနဲ႕ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ျပည္႕ေနခဲ့တယ္။

ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ကၽြန္မႏိုင္ငံကလူေတြကို အခုလိုပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရၿပီး တစ္ေနကုန္ရင္ စားဖို႕ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီရဖို႕တို႕၊ လြတ္လပ္တဲ့လူ႕ေဘာင္ျဖစ္လာဖို႕ဆိုတာေတြထက္ လူေတြတစ္ေန႕တစ္ေန႕ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ပူပန္ေနရတာေတြကို အရင္ေလ်ာ့ပါးသြားေစခ်င္တယ္။ လူနဲ႕သူနဲ႕တူေအာင္ေနၾကရေစခ်င္တယ္။ လူတုိင္း လူတိုင္း အရည္အေသြးျမင့္က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးနဲ႕ အေျခခံ၀န္ေဆာင္မႈေတြကို လက္လွမ္းမီေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မရင္ထဲမွာစိုးရိမ္မိတာတစ္ခုက (ဘယ္အခ်ိန္မွ ဒီလိုျဖစ္လာမယ္မသိေပမယ့္) အဲဒီလိုတုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ လူ႕ေဘာင္သစ္တစ္ခုကိုေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ေန႕စဥ္ဘ၀မွာစား၀တ္ေနေရးပူပင္မႈေတြ မရိွေတာ့တဲ့အခါ၊ လူတိုင္းပညာေရး က်န္းမာေရး အေျခခံ၀န္ေဆာင္မႈေတြရလာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ လူ႕ေဘာင္တန္ဘိုးေတြ ေလ်ာ့ပါး ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္မွာစိုးရိမ္မိတယ္။ စကၤာပူမွာ ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႕အထုပ္အပိုးေတြ အမ်ားႀကီးမႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနလည္း ရန္ကုန္ကဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာလို ကူကိုင္ေပးမယ့္သူမရိွဘူး။ စကၤာပူမွာ လူေတြအသက္အရြယ္ရလာတဲ့အခါ သားသမီးေတြနဲ႕တန္းတူအလုပ္လုပ္ ေနရတယ္။ ကၽြန္မတို႕ႏိုင္ငံကိုလည္း တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးေတြျဖစ္လာမွာကၽြန္မအရမ္းေၾကာက္တယ္။

(အိပ္မက္က post ကိုျပန္ကူးေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ Blog ေလးေပ်ာက္သြားလို႕ပါ။)