Monday, August 31, 2009

အိမ္ကေလး

အခုတေလာ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဟုိးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကအိမ္ကေလးတလံုးကို ျပန္မက္ေနမိတယ္။ ႏိုးလာတိုင္းမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္းလို႕။ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ကိုႀကီးရယ္၊ ညီမေလးရယ္၊ အဘရယ္၊ သစ္သားအိမ္ေလးရယ္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳတဲ့ပါတ္၀န္းက်င္ေလးတခုရယ္။ အခုေတာ့ဒါေတြကအေ၀းမွာ။ ေနာက္တခ်ိန္မွာ ဒီလိုဘ၀ေလးကိုျပန္တည္ေဆာက္ၾကတဲ့အခါ အိမ္ကေလးနဲ႕အဘကေတာ့ ပါလာမွာမဟုတ္ေတာ့။ အိမ္ကေလးကုိ ဆံုးရႈံးရတာ၊ အဘကိုဆံုးရံႈးလိုက္ရတာ အခုအခ်ိန္အထိေသြးမတိတ္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာေတြေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ္မထင္ေတာ့။

အိမ္အသစ္ေတြေျပာင္းသြားတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္ေတြေျပာင္းသြားတယ္။ မိသားစုနဲ႕ေ၀းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္အခုအခ်ိန္ အထိ အိပ္မက္မက္ရင္ ဟိုးတုန္းကအိမ္ေလးမွာကိုယ္ရိွေနတုန္းပဲ။ ဟိုးတုန္းကေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ကေလးမေလးတေယာက္ အဲဒီအိမ္ေလးမွာရိွေနတုန္းပဲ။ ကိုယ္ျပန္သြားတဲ့အခါအိမ္ေလးကအရင္ပံုစံမဟုတ္ေတာ့။ အေဖကိုယ္တုိင္ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့အိမ္ေလးက အေကာင္အထည္မရိွေတာ့။ အဲဒီအိမ္ေလးက ကိုယ့္ရင္ထဲမွာပဲ က်န္ေနခဲ့တာ။ ၿခံထဲမွာကိုယ္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ နာနတ္ပင္ေတြ၊ ကီလိုမာလကာပင္ေတြ၊ စံပယ္ပင္ေတြ၊ သေဘၤာပင္ေတြ ဘာမွမရိွေတာ့။ လူအသစ္ေတြေျပာင္းေတာ့ ၿခံ၀င္းေလးလည္းေျပာင္းၿပီေပါ့။ မေျပာင္းလဲႏိုင္တာက ကိုယ္ပဲေလ။ ဆယ္စုႏွစ္တခုနီးပါးစြန္းလာေပမယ့္ အိမ္လိပ္စာေတာင္းတဲ့သူေတြကို အလြတ္ရေနတဲ့လိပ္စာတခုကို အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေျပာထြက္မိေနဆဲ။ လိပ္စာအသစ္ေပးလိုက္ဖုိ႕ ဘာလို႕တြန္႕ဆုတ္ေနရတာပါလဲ။ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ လိပ္စာအသစ္ေပးလိုက္ရင္ ကိုယ့္ရင္ထဲကအိမ္ေလးကို ကိုယ္သစၥာေဖာက္သလိုျဖစ္သြားမွာ ေၾကာက္မိလို႕ပါ။ အိမ္ေလးကိုကိုယ္လြမ္းေနတုန္းပဲဆိုတာ သိေစခ်င္လို႕ပါ။

အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ သီတင္းကၽြတ္ဆို အကိုနဲ႕မီးပန္းနဲ႕ေဖာက္ရာက ေနာက္ျပန္ေခ်ာ္က်ဘူးတယ္။ စိတ္တိုတတ္တဲ့ အဘကိုခဏခဏေနာက္ၿပီး ထြက္ေျပးဖူးတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြမွာ ခရီးထြက္သြားရာကကားပ်က္လုိ႕ေနာက္က်တဲ့ ေမေမနဲ႕ေဖေဖကိုမနက္ ၄နာရီ ေလာက္မအိပ္ႏိုင္ဘဲ ငုတ္တုတ္ေမွ်ာ္ခဲ့ရဘူးတယ္။ ေတာ္ေတာ္နား၀င္မခ်ိဳတဲ့စက္သံနဲ႕ ေဖေဖ့ဘီ၆၀၀ကားေလးျပင္တဲ့ အခ်ိန္ဆို အိမ္ေလးထဲမွာ ဆူညံေနခဲ့ဖူးတယ္။ အလံတ၀က္ခ်လိုက္၊ အကုန္ထူလိုက္နဲ႕ အေရးပါတဲ့ေန႕ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဘူးတယ္။ ေမြးထားတဲ့ၾကက္တူေရြးေလးနဲ႕ ေၾကာင္ေလးဆံုးသြားလို႕ ၀မ္းနည္းခဲ့ဘူးတယ္။ အမွတ္တမဲ့အရာမ်ားစြာကို အမွတ္မထင္ဘဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလ တခုအၾကာမွာေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာရင္ထဲမွာသံမိႈစြဲသလိုထင္ႏွက္ေနမယ္လို႕ မသိခဲ့ဘူးေလ။ ျပန္မရႏိုင္တဲ့ဟာကို တမ္းတမိလို႕ ကုိယ္လူမိုက္ဆိုရင္လည္း ထားလိုက္ပါေတာ့။ အခုအခ်ိန္မွာ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ကိုႀကီးရယ္၊ အဘရယ္၊ အိမ္ကေလးရယ္နဲ႕ တရက္ေလာက္ ျပန္ဆံုခြင့္ရရင္ ကုိယ္ဒီေလာကထဲကေစာထြက္သြားရရင္ေတာင္ ၀မ္းနည္းမွာမဟုတ္ေတာ့။ အခုေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာမ်က္ရည္၀ဲေအာင္ပဲလြမ္းတယ္။

Sunday, August 23, 2009

ရာသက္ပန္လိပ္စာ

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ

ၾကယ္တာရာေတြလိုပဲ ညေတြလင္းလက္ေစခဲ့တာ

စံပယ္ျဖဴေတြလိုပဲ ပန္ဆင္သူကုိေမႊးျမျဖဴစင္ေစခဲ့တာ

ေနျခည္ေတြလိုပဲ အရုဏ္ကုိေႏြးေထြးေစခဲ့တာ...


ေလာကဆိုတာ သမုဒၵရာထက္က ေရတပြက္ပါပဲ

အဲဒီခဏေလးမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႕ေလာင္ၿမိဳက္ၾက

ေလာကဓံရဲ႕ရိုက္ပုတ္ခ်ိန္တိုင္း

ငါ့ရင္ခြင္နန္းက စမ္းေရျပာေတြမွာ

စံပယ္ျဖဴေတြတမ္းတမိ

ၾကယ္တာရာေတြ ေဖြရွာမိ

ေနျခည္ေတြေစာင့္ေမွ်ာ္မိနဲ႕

မင္းတို႕နဲ႕ေ၀းေတာ့မွ

ငါ့ကမၻာေလး အထီးက်န္ခဲ့တာ

ေနာင္အနာဂါတ္ေတြဆို

ေဒသကြဲ၊ ေနရာလြဲ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈအရပ္ရပ္ေတြနဲ႕

ငါ့ကိုေမ့ခဲ့ရင္ေတာင္

မင္းတို႕ညနက္ေတြမွာ ငါ့ၾကယ္ေတြရိွရဲ႕

မင္းတို႕ဆံစေတြမွာ ငါ့စံပယ္ေတြေမႊးျမရဲ႕

မင္းတို႕အရုဏ္ေတြမွာ ငါ့ေနျခည္ေတြေႏြးေထြးၿမဲ

အဲဒါ ငါ့ရဲ႕ရာသက္ပန္လိပ္စာ

မင္းတို႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕

ရာသက္ပန္လိပ္စာ……။


မိုးအိမ္စည္ (သို႕) သားႀကီး

ဇန္န၀ါရီ ၁၊ ၂၀၀၄ နံနက္ ၃း၄၀

Monday, August 10, 2009

ညကအိပ္မက္


အေမ့ကိုစိတ္ေကာက္တယ္
စက္ဘီးဆြဲၿပီး အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္
မံုရြာေရဦးလမ္းမေပၚမွာ ကားေတြရႈပ္ေနတယ္
ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေတြကပ္ထားတဲ့ ကားေပၚကလူေတြကလွမ္းစတယ္
တက္ဆိပ္ကို၀င္တယ္
အန္တီေလးဆီကဖဲထုပ္ေတာင္းတယ္
အန္တီေလးက အေဖနဲ႕တိုင္မယ္ေျပာတယ္
မေဆာ့ရလဲ မေဆာ့ဘူးေနေပါ့ ဟြန္း
သႏၱာနဲ႕ေတြ႕တယ္
နင့္ကိုကရင္က သူနဲ႕လာမေတြ႕လို႕ စိတ္ဆိုးေနတယ္တဲ့
ေအးငါသြားေတြ႕လိုက္ပါ့မယ္ေျပာတယ္
စက္ဘီးဆက္နင္းလာတယ္

ေကာ္ရည္ေသာက္တယ္ အိမ္မွာ
အဘကနည္းနည္းတိုက္ေျပာလုိ႕ နည္းနည္းတိုက္တယ္
ၿပီးေတာ့ မေကာင္းဘူးေျပာတယ္
စိတ္ဆိုးၿပီး ပန္းကန္ကိုင္ၿပီးအိမ္ေပၚထပ္ကဆင္းလာတယ္
အဲဒီမွာအိပ္ရာႏိုးလာတယ္
လြမ္းလိုက္တာကြယ္။ ။

Saturday, August 8, 2009

ဖိုင္တြဲေလးတခုအေၾကာင္း


ေနာက္တပါတ္ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္။ Shopping week ဆိုေပမယ့္တခ်ိဳ႕ဘာသာရပ္ေတြကေတာ့ စသင္ေတာ့မွာဆုိေတာ့ ဖတ္ရမယ့္စာရြက္ေတြကိုေက်ာင္းမွာပရင့္သြားထုတ္ျဖစ္တယ္။ အိမ္ကပရင့္တာက စာတရြက္ထုတ္ရတာ အရမ္းၾကာတာေလ။ ျပန္ေရာက္လာၿပီးဖိုင္ေတြတြဲ၊ စာရြက္ေတြစီလုပ္ေနရင္းက ထံုးစံအတိုင္း နေမာ္နမဲ့နဲ႕ စာရြက္ကိုေျပာင္းျပန္ punch နဲ႕ေဖာက္ခ်လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေခါင္းထဲကိုေရာက္လာတာက ရန္ကုန္မွာဂ်ပန္အဖြဲ႕အစည္းတခုမွာ အလုပ္၀င္ခါစအခ်ိန္တုန္းအေၾကာင္းေလးတခုပါ။

ဂုဏ္ထူးတန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေနတဲ့ကၽြန္မ First Semester စာေမးပြဲၿပီးၿပီး ၂ရက္ေလာက္မွာ ရန္ကုန္ကအမက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ “သားသားနင္အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာထားလို႕ အခုအဲဒီပေရာဂ်က္က အတြင္းေရးမႈးတေယာက္လိုေနတယ္။ နက္ျဖန္အင္တာဗ်ဴး။ နင္ CV ယူၿပီးနက္ျဖန္အင္တာဗ်ဴးတခါတည္းတန္း၀င္ လို႕ရတယ္တဲ့။ အဲဒီကမန္ေနဂ်ာကိုငါေျပာထားတယ္” တဲ့။ လခကသိပ္မက္ေလာက္စရာမေကာင္းေပမယ့္ ကၽြန္မဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ဖို႕၊ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖုိ႕ဆိုတာ ရန္ကုန္မွာေနရမွျဖစ္မွာေလ။ အဲဒါနဲ႕အိမ္ကိုသမီးသြားခ်င္တယ္ ေျပာၿပီးေနာက္ေန႕မနက္အေစာႀကီးကားနဲ႕ပုသိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ ေန႕လည္ ၂နာရီေလာက္အင္တာဗ်ဴး၀င္ရတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ အဲဒီအလုပ္ကိုရခဲ့ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴး၀င္ကတည္းက ကၽြန္မရဲ႕မ်ားျပားလွစြာေသာအရည္အခ်င္းေတြကို ကၽြန္မကိုအင္တာဗ်ဴးတဲ့ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီး၂ေယာက္က သိသြားပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးဖုိ႕ semester တခုလိုၿပီး၊ ကြန္ပ်ဴတာမေတာက္တေခါက္၊ အဂၤလိပ္စကားတခုသာ နည္းနည္းလည္လည္ပတ္ပတ္ရိွရံု၊ ပုသိမ္မွာတုန္းကလူငယ္သင္တန္းေတြ၊ မ်ိဳးဆက္ပြားက်န္းမာေရးသင္တန္းေတြ တက္ဖူးတာကလြဲၿပီး ရံုးအလုပ္ကိုနကန္းတလံုးမွမသိတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးေနာက္တေန႕မွာပဲ ကၽြန္မနဲ႕အၿမဲအလုပ္တြဲလုပ္ရမယ့္ Project Coordinator ကဂ်ပန္ျပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီေန႕ကေသာၾကာေန႕ပါ။ ကၽြန္မရံုးစတက္ရေတာ့တနလၤာေန႕ပါ။ အင္တာဗ်ဴးတုန္းကပါတဲ့ေနာက္ထပ္ဂ်ပန္မတေယာက္က နယ္ရံုးမွာထိုင္ရမယ့္ Community Health Expert ပါ။ သူနဲ႕ကၽြန္မပဲရန္ကုန္မွာက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ပေရာဂ်က္ကအသစ္စက္စက္၊ အတြင္းေရးမႈးအသစ္စက္စက္ကလည္း လံုး၀အေတြ႕အႀကံဳမရိွ၊ ကၽြန္မဂ်ပန္မစၿပီးဒုကၡေရာက္တဲ့ရက္ေတြပါပဲ။ ေနာက္တေန႕မွာပဲ ကၽြန္မတို႕မူရင္းရံုးရိွတဲ့ေနရာကေန ကၽြန္မတို႕ပေရာဂ်က္ရံုးခန္းအေသးေလးကိုေျပာင္းရပါတယ္။ က်န္းမာေရးရံုးတရံုးမွာကၽြန္မတို႕အတြက္ အခန္းေလးတခန္းေပးတာပါ။ ကၽြန္မတို႕ရံုးခ်ဴပ္မွာေတာ့ မူရင္းအသားက်ၿပီး သားပေရာဂ်က္ေတြပဲက်န္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မမွေမးစရာျမန္းစရာ ျမန္မာကမရိွ၊ ဂ်ပန္မကမသိရင္ကၽြန္မလာေမး ေတာ္ေတာ္အူလည္လည္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။

၂ရက္ေလာက္ေနၿပီး အဲဒီရံုးခန္းအသစ္မွာအသားက်လာေတာ့ကၽြန္မနဲ႕ကၽြန္မဂ်ပန္မရံုးခန္းအတြက္လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ဖို႕ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကပါတယ္။ ဖိုင္ေတြ၊ စာေရးကိရိယာေတြ၊ ရံုးခန္းသန္႕ရွင္းေရးပစၥည္းေတြအပါအ၀င္ေပါ့။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္မကိုပထမဆံုးအႀကိမ္ကၽြန္မဂ်ပန္မကဖိုင္တခုတြဲခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မကို စာရြက္ေတြေပးခဲ့ၿပီး သူကဟိုဘက္ရံုးခန္းထဲက က်န္းမာေရးဌာနကလူႀကီးတေယာက္နဲ႕ ခဏသြားေတြ႕ပါတယ္။ စာရြက္က စာမ်က္နွာ ၂၀၀ေလာက္ရိွပါတယ္။ ဂ်ပန္လိုေတြခ်ည္းေရးထားေတာ့ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ ဖိုင္လည္းကၽြန္မမသိပါ။ (ေနာက္ပိုင္းပံုမွန္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရံုးစာရြက္စာတမ္းေတြအားလံုးကို ကၽြန္မကအဂၤလိပ္လိုျပန္၊ သူတို႕ကဂ်ပန္လိုျပန္ၿပီး ရံုးခ်ဳပ္ကိုတင္တာပါ)။ အဲဒါနဲ႕ကၽြန္မ Punch အေသးေလးကိုင္ၿပီးစာရြက္ေတြေဖာက္ပါေတာ့ တယ္။ စာရြက္ကထူၿပီး Punch ကလည္းအေသးပဲရိွေတာ့အကုန္တခါတည္းသြင္းမရပါဘူး။ ပထမဆံုးေဖာက္ဖူးတဲ့ဖိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ဘာလုပ္ရမယ္မသိပါဘူး။ စာရြက္ကိုေလးပံုေလာက္ပံုၿပီး ဒီတိုင္းပဲေဖာက္ေဖာက္ခ်လိုက္တာပဲ။ ဖိုင္တြဲေတာ့မွအေပါက္ေတြမညီမွန္းကၽြန္မသိပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္တံုးတဲ့ကၽြန္မလဲလို႕။ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဟန္ကိုယ့္ဖုိ႕မလား။ ကၽြန္မဂ်ပန္မျပန္၀င္လာေတာ့ ဖိုင္ကုိခပ္တည္တည္နဲ႕ထိုးေပး လိုက္ပါတယ္။ သူကဖိုင္ကိုဖြင့္ၾကည္႕ပါတယ္။ အေပၚဆံုးစာရြက္ေတြကအဆင္ေျပတယ္ေလ။ ေအာက္လည္းလွန္ၾကည္႕ၿပီးေရာ သူခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္ပါေရာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုစာရြက္တရြက္ယူခိုင္းတယ္။ အလယ္ကေခါက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွစာရြက္အလြတ္ေတြယူၿပီး အဲဒီခုနကေခါက္ထားတဲ့စာရြက္ကိုျဖန္႕ အလယ္ေခါက္ခ်ိဳးရာနဲ႕ Punch မွာရိွတဲ့အလယ္ကျမွားေနရာေလးနဲ႕တိုက္ၿပီးေဖာက္ျပတယ္။ ေျပာရင္း၊ လုပ္ျပရင္းနဲ႕ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးပဲ ကၽြန္မကိုတိပ္အေသးေလးေတြ ခုနကကၽြန္မေဖာက္ထားတဲ့အေပါက္ေတြကိုပိတ္မိရံုျဖတ္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ခုနကကၽြန္မေဖာက္ထားတဲ့အေပါက္ေတြအားလံုးကို ၂ေယာက္အတူတူျပန္ပိတ္။ ၿပီးေတာ့မွျပန္ေဖာက္ၿပီး ဖိုင္ျပန္တြဲရပါတယ္။ ကၽြန္မဒီကိုေက်ာင္းတက္ဖုိ႕ထြက္မလာခင္၃ႏွစ္နီးပါးရံုးမွာလုပ္လာတဲ့အထိ အဲဒီဖိုင္ေလးရံုးမွာ ရိွေနပါတယ္။ အဲဒီဂ်ပန္မ နယ္ကျပန္ေရာက္လို႕အဲဒီဖိုင္ကိုဖြင့္မိတိုင္းအၿမဲကၽြန္မကိုစပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္မအဲဒီမွာအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္မွာလူေတြအေၾကာင္းအမ်ားႀကီးသိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေလ့လာ ခဲ့ရတာေတြလည္းအမ်ားႀကီးပါပဲ။ လုပ္ခဲ့တဲ့အမွားေတြ၊ အလြဲေတြဆိုတာလည္း မေရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မ အမွားလုပ္မိတိုင္းမွာကၽြန္မအရင္ဆံုးရတာက ဆူပူအျပစ္တင္တဲ့စကားမဟုတ္ပါဘူး။ အၿပံဳးတပြင့္နဲ႕ အားေပးစကား၊ ၿပီးရင္အသစ္ျပန္လုပ္ခိုင္းတာပါပဲ။ ကၽြန္မဘက္ကလည္း မွားၿပီးသားအမွားကိုထပ္ခါထပ္ခါမမွား ေအာင္ထိန္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွားသြားတိုင္းလည္းေတာင္းပန္ဖို႕ကၽြန္မ၀န္မေလးခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀မွာသူမ်ားအမွားကိုလက္ညိႈးထိုးၿပီးကိုယ့္ဘက္ကလက္ေလးေခ်ာင္းကိုဖြက္ထားတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႕ကၽြန္မအလုပ္မလုပ္ခဲ့ရပါဘူး။ ကၽြန္မကိုအားေပးတဲ့၊ အေတြ႕အႀကံဳနည္းေသးတာကို နားလည္ေပးတဲ့ ဂ်ပန္လူႀကီးေတြနဲ႕အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီဖိုင္တြဲတဲ့အေတြ႕အႀကံဳေလးကေတာ့ ကၽြန္မအသက္ရိွေနသေရြ႕ ကၽြန္မသတိရေနမွာပါပဲ။ လူတိုင္းအမွားမကင္းတဲ့အတြက္ သူမ်ားမွားတာနဲ႕ လက္ညိႈးထိုးအျပစ္တင္မေစာဖုိ႕ကုိ ဒီဖိုင္ေလးနဲ႕ ကၽြန္မဂ်ပန္မကသင္ခန္းစာေပးခဲ့တာပါ။

(ပံုက Google က။)

Thursday, August 6, 2009

လတ္တေလာ ေမ့သမီး



(၁) ေတြးေနမိတာက
- အခ်စ္နဲ႕သံေယာဇဥ္ ဘယ္လိုကြာျခားပါလိမ့္။ (၁၅၀၀) သံေယာဇဥ္သိပ္ႀကီးၿပီး ခ်စ္သြားၾကတာမ်ားလား။ အခ်စ္ႀကီးၿပီးမွ သံေယာဇဥ္ႀကီးတာပါလား။ (ဘယ္ဟာအရင္ႀကီးလာတာလဲလို႕။)
- ေစာေစာေသရမယ္ဆိုရင္ လူသားေတြအက်ိဳးအတြက္လုပ္သင့္သလား။ (မာသာထရီဆာတို႕ဘာတုိ႕လို။) ဒါမွမဟုတ္မိဘကိုပဲ အရင္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးခဲ့သင့္လား။

(၂) ဆင္ျခင္မိတာက
- ကိုယ္ကသာအေရးႀကီးတယ္ထင္ေနတာ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဘာမွလည္းမဟုတ္ဘူးလို႕။

(၃) က်န္းမာေရး
- တကုိယ္လံုးေယာင္ေနတာေလ။ (အဲေလာက္ေယာင္ေနရက္သားနဲ႕ လမ္းသလားတာ မေလးရွားကဂ်န္တင္းေတာင္ ေရာက္သြားတယ္။ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး ၂ရက္အဲဒီေရာက္ခဲ့တဲ့သူေတြ ေျခေထာက္ေဖာေဖာ၊ မ်က္ႏွာေဖာေဖာနဲ႕ ေကာင္မေလးတေယာက္ေတြ႕ခဲ့တယ္ဆုိရင္ ေသခ်ာပါတယ္။)

(၄) ဖတ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္ေတြက
- ဆရာဦးသုခ၀တၳဳေတြ၊ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကအေၾကာင္းေရးထားတာေတြ၊ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းထဲက ၀တၳဳေတြ၊ BBC Active ကထုတ္တဲ့ Get By in Chinese (တရုတ္စာသင္မလို႕ပါ)။
- မဖတ္ခ်င္ဖတ္ခ်င္ဖတ္ရတာေတာ့ ဒီႏွစ္တင္ရမယ့္ စာတမ္းတခုအတြက္ World Bank ကထုတ္တဲ့ေဆာင္းပါးေတြပါ။ Knowledge Economy in Myanmar ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ပါ။ ဘာမွမရိွတဲ့ဟာကိုသုေတသနလုပ္ရမွာျဖစ္ေနေတာ့ နည္းနည္းေတာ့မလြယ္ဘူး။ စိတ္ပိန္ပိန္နဲ႕ဖတ္ေနရပါတယ္။

(၅) ေရာက္ျဖစ္ေနတာ
- ပံုမွန္ေရာက္ျဖစ္တာက စိတ္ကုိၾကည္ႏူးေစ၊ တခါတေလလြမ္းေမာေစ၊ တခါတေလအေတြးေတြေ၀ေစတဲ့ ဘေလာ့ကမၻာေပါ့။
- စိတ္ကူးနဲ႕ကေတာ့ အေမ့အိမ္ကိုေန႕တိုင္းျပန္ေနမိတယ္။
- ႏွလံုးသားနဲ႕သြားျဖစ္တာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကၿမိဳ႕ေတာ္အသစ္တခုေပါ့။ (ခ်စ္တဲ့သူတေယာက္ရိွေနလို႕ပါ။)

(၆) ေရးျဖစ္ေနတာ
- အလြဲအလြမ္းေတြပါ။ အခ်စ္ဆိုတာကိုနားမလည္ဘဲ အလြမ္းအေၾကာင္းကိုေရးတဲ့အခါ ဆယ္တန္းမေအာင္ဘဲ ေနာက္ဆံုးႏွစ္လက္ခ်ာသြားတက္ေနသလိုပါပဲ။ လြမ္းသာလြမ္းရတာ ဥာဏ္မမီဘူး။

(၇) နားေထာင္ျဖစ္ေနတာ
- ဟုိတေလာက ေတာက္ေလွ်ာက္ဖြင့္ျဖစ္ေနတာေတာ့ အန္တီေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕ နားပန္းဆံပါ။ သီခ်င္းဖြင့္လိုက္၊ ကိုယ္ပါလိုက္ေအာ္လိုက္နဲ႕ ျမန္မာသီခ်င္းေကာင္းတပုဒ္ကို ကိုယ့္အသံနဲ႕ကိုယ္ဖ်က္ဆီးတာပါ။ ေနာက္သီခ်င္းကေတာ့ “ဒီထက္မက” ဆိုတဲ့ေဆာင္းဦးလိႈင္သီခ်င္း။ ေနာက္ Akon ရက္ပ္ဆိုထားတဲ့ Mr. Lonely။

(၈) ရြတ္ေနမိတာက
- ေဘာဇဥ္သုတ္။ (အားကိုးရာရွာမိတာပါ)

(၉) ျဖစ္ခ်င္ေနတာက
- အားလံုးကိုကူညီႏို္င္တဲ့ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့သူတေယာက္။

(၁၀) စားေနရတာ
- ဆားေလွ်ာ့၊ အခ်ိဳေပါ့၊ အဆီပါေလရံု၊ ကိုလက္စထေရာေရွာင္။ အခ်ဥ္နဲ႕အဖန္ ၂မ်ိဳးသာကင္းလြတ္ရာ။ (ထမင္းစားရတိုင္း ကုိယ့္ကုိကုိယ္ငရဲက်ေနသလိုထင္ေနတာကေတာ့ ထိန္းလို႕မရဘူး။)

(၁၁) သနားေနမိတာ
- ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေစ်းေရာင္းစားေနတဲ့၊ ေစ်းေတြမွာေတာင္းရမ္းစားရတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကိုေက်ာ္ၿပီး စကၤာပူက ကိုယ့္၀မ္းစာကုိယ္ရွာစားေနရတဲ့ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြကို။

(၁၂) လြမ္းေနမိတာက
- ကုိယ့္လက္ထဲက ပိုက္ဆံ ၁၀၀ကို မုန္႕ဟင္းခါး၀ယ္စားလိုက္ရင္ ကိုယ္တေယာက္တည္းစားရမွာစိုးလို႕ ၅ခုပါတဲ့ပူတင္း တထုတ္၀ယ္ၿပီး က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေ၀စားခဲ့တဲ့ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀။ (အခုမ်ားေတာ့ အိိတ္ထဲကပိုက္ဆံ ကုန္မွာ၊ ထမင္းငတ္မွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္တာ။ )
- ျပန္သြားရင္ေတာင္မွ ဒီပံုအတိုင္းဆို စားရပါ့မလားမေသခ်ာတဲ့ ၀က္သားတုတ္ထိုး။ ၿပီးေတာ့ေကာ္ရည္။

(၁၃) ေမ့ထားတာက
- နာဂစ္ၿပီးကတည္းက အဆက္အသြယ္မရေသးတဲ့ ေဒးဒရဲကသူငယ္ခ်င္း။ အသက္ရွင္ဆဲပဲလို႕ ယံုၾကည္ထားခ်င္လို႕။

(၁၄) ခါးသက္မိေနတာက
- မနက္၊ ညေသာက္ေနရတဲ့ ေဆးေတြ။ (အဲဒီထက္ခါးတာ ရွာလို႕မရေတာ့လို႕။)

(၁၅) တမ္းတေနမိတာက
- ဒီဇင္ဘာေဆာင္းေအးေအးနဲ႕ နယူးရီးယားညေတြမွာ ကုိႀကီးနဲ႕ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး ေလွ်ာက္လည္ရတဲ့အရသာ။ (တခါတေလ အကိုေတြနဲ႕ေကာင္မေလးေတြအိမ္ေရွ႕ဂစ္တာကုိင္ၿပီး ေရာက္ခဲ့ဖူးေသးတာေပါ့။)

(၁၆) ႀကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက
- ကိုယ့္စိတ္ကိုသိလြန္းၿပီး ကိုယ့္ကုိစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္လြန္းတဲ့ လူတေယာက္။

(၁၇) ႀကိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနမိတာက
- ျမန္မာ့အက်င့္ေတြေဖ်ာက္ပါလို႕ေျပာတတ္တဲ့သူေတြ။

(၁၈) ဆႏၵမရိွတဲ့ေနရာ
- ဒီကၽြန္းပိစိေလး။ (ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဒီမွာမေနဘူး။)

(၁၉) ဆႏၵရိွတဲ့ကိစၥ
(ကုိလင္းနဲ႕တူတယ္။)
- မႏၱေလး၊ ရွမ္းျပည္ကစၿပီး ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး သြားခ်င္တယ္။ မစားရေသးတဲ့ တိုင္းရင္းသားအစားအစာေတြ၊ မေတြ႕ဘူးေသးတာေတြေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မႀကံဳဖူးတဲ့ဘ၀ေတြကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္တယ္။

(၂၀) မုန္းတီးေနမိတာက
- Fried Noodle ဆိုၿပီးမွာလိုက္ရင္ ေရာက္လာတဲ့ Mee Goreng။

(၂၁) ခ်စ္ေနတာက
- ၾကင္နာမႈေလးေတြ။ (ဟီး ရွက္လိုက္တာ။)

(၂၂) စိတ္ပ်က္ေနမိတာက
- ျမန္မာျပည္ကကြန္နက္ရွင္နဲ႕ ဖုန္း။

(၂၃) စြဲလန္းေနမိတာက
- ခံစားမႈေလးတခု။ သိပ္သိမ္ေမြ႕နက္နဲပါတယ္။ တခါပဲ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းခံစားဖူးလိုက္တယ္။ ဘာဆိုတာေတာင္ ဒီေန႕အထိမသိလိုက္ဘူး။ အဲဒီေန႕ကေတာ့မ်က္ရည္ေတြကိုေရနဲ႕ေရာခ်ိဳးလိုက္ရတယ္။

(၂၄) လိုအပ္ေနတာက
- လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ရဖို႕ ၿပီးျပည္႕စံုတဲ့က်န္းမာေရး။

(၂၅) ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု
- အို၊ နာ၊ ေသကင္းေ၀းခ်င္တယ္။

(၂၆) ထပ္ျပန္တလဲလဲေအာ္ဟစ္ေနမိတာ
- လြမ္းလိုက္တာ။

(၂၇) ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားတခြန္း
- ခြင့္လႊတ္ပါလို႕။ (ကိုယ့္ေၾကာင့္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ လူတိုင္းကို။)

(၂၈) ပါးခ်င္တဲ့အမွာစကား
- ေနာက္တပါတ္ဆို ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီ။ က်န္းမာေရးလည္းဂရုစိုက္၊ ေက်ာငး္စာေတြလည္းမ်ားလာလို႕ ဘေလာ့သိပ္ မလည္ျဖစ္ရင္ႀကိဳခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႕။

(၂၉) ၀န္ခံခ်င္တာက
- ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြမ်ားေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အပ်င္းႀကီးတဲ့စိတ္အလိုလိုက္ တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။

(မေလးရွားကျပန္လာလာခ်င္း ကုိလင္းက g-talk ကေနတဂ္ထားတယ္တဲ့။ ေျပးၾကည္႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မမသီရိကလည္း တဂ္ထားတယ္တဲ့။ ၂ေယာက္လံုး ေခါင္းစဥ္တမ်ိဳးတည္း။ ေပါင္းေရးလုိက္တယ္ေနာ္။ ခ်စ္လို႕တဂ္တယ္ပဲမွတ္ပါတယ္။ ဒီပုိ႕စ္က ေမ့သမီးရဲ႕ပို႕စ္ေပါင္း ၇၅ခုေျမာက္ အမွတ္တရလည္းျဖစ္ေတာ့ တဂ္ထားတဲ့ ကိုလင္းေရာ၊ မမသီရိေရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႕။)

Monday, August 3, 2009

အလြဲ အလြမ္း


ကဗ်ာေရးခ်င္ေနေပမယ့္

ထြက္လာတာက စာသားေတြ…


အခ်စ္အေၾကာင္း အက္ေဆးတပုဒ္ပါဆို

အလြမ္းတအုပ္စာထြက္သြားတယ္။


ဖုန္းဆက္မလို႕ ဖုန္းကုိထုတ္

အဲဒီနံပါတ္က မင္းမွမဟုတ္ေတာ့တာ…


ညေနညေန ညစာျပင္ရင္းနဲ႕

အလြမ္းေတြပဲ တြင္တြင္ခ်က္မိေနတယ္။


စာအုပ္တအုပ္ဖတ္

မင္း Bookmark ကစာအုပ္ၾကားမွာ…


ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ဗီရိုဖြင့္

မင္းလွတယ္ေျပာဖူးတဲ့ အက်ီ ၤကလြင့္က်တယ္။


ကဲ ဘယ္လိုလဲကြယ္

ဘာပဲလုပ္လုပ္ မင္း၀င္ရႈပ္ေနပါလား

စိတ္တိုတုိနဲ႕ အိပ္

အိပ္မက္ထဲမွာ မင္းပံုရိပ္ေတြ။