က်ိန္စာသင့္ဖူးစာ

နင္ေလသတိရရင္ ဖုန္းဆက္ပါအခ်ိန္တိုင္း ေလေျပစကားနဲ႕တင္ေက်နပ္တယ္ ဆံုဆည္းဖုိ႕ေန႕ရက္ေလး ငါေလအခ်ိန္ေတြလက္ခ်ိဳးေရ……။ ေအသင္ခ်ိဳေဆြရဲ႕သီခ်င္းသံရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာရာ သူမရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကုိေကာက္ကိုင္ၾကည္႕လိုက္ေတာ့ သူ။ Ko Lin Calling တဲ့။ ဟယ္လို ကိုလင္းေျပာပါ… ညီမေလးဘာလုပ္ေနလဲ… စာဖတ္ေနတာပါရွင့္…ေအာ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးသလိုမ်ားျဖစ္သြားသလားဟင္။ သူမဘယ္လိုျပန္ေျဖရပါ့။ သက္ျပင္းကိုပဲ ခိုးရိႈက္ရင္း ရပါတယ္ဆိုေတာ့ သူကေပ်ာ္သြားသလိုမ်ိဳးေလသံနဲ႕ ကိုယ္သတိရလို႕တဲ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕စကားေတြအဆက္မျပတ္… သူမကေတာ့ သူေျပာသမွ်ကိုအင္းလိုက္ ရင္း ေဘးမွာဖြင့္ထားလက္စ ေက်ာင္းစာအုပ္ကိုပဲ သံေယာဇဥ္မျပတ္တျပတ္လွည္႕ၾကည္႕လုိ႕……..။

သူ သူမဆီဖုန္းဆက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ တစိမ္းေယာက္်ားေလးတေယာက္က ကိုယ့္ကိုသတိရလို႕ဆို ခဏခဏဖုန္းဆက္၊ အေၾကာင္းမရိွပါဘဲ စကားေတြအၾကာႀကီးေျပာေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ သိပ္တံုးသိပ္အလြန္းတဲ့မိန္းမမ်ိဳးကလြဲရင္ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကခန္႕မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း ဒီေခတ္မိန္းကေလးပဲေလ။ ကိုယ္သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူမဘက္ကသိပ္ၿပီးသူဆြဲေဆာင္သေလာက္ပါမလာတဲ့ အခါသူ႕ဘက္ကလည္းေရွ႕ဆက္တိုးဖုိ႕အခက္ေတြ႕ေနပံုပါပဲ။ သူမဘက္မွာလည္း ရင္မခုန္တဲ့ႏွလံုးသားတစံုနဲ႕ သူဖုန္းဆက္တုိင္း အားနာပါးနာနားေထာင္ေနရတာကိုၿငီးေငြ႕လွပါၿပီ။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူမကသိပ္ၿပီး အားနာတတ္တဲ့မိန္းကေလးမဟုတ္ပါ။ ကို္ယ္မႀကိဳက္ရင္ ဖုန္းမဆက္နဲ႕ေတာ့လို႕ ဖြင့္ေျပာလိုက္လို႕ရသားနဲ႕ ဘာလို႕မေျပာရတာလဲ။ သူမကိုယ္သူမလည္း အားမရျဖစ္ရပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူမအားနာေနတယ္ဆိုတာ သူ႕ကိုမဟုတ္။ သူမရဲ႕သူ႕အေပၚခံစားလို႕မရတဲ့ႏွလံုးသားကို အားနာေနတာပါ။ အရင္တုန္းကလိုေႏြးေထြးတဲ့ခံစားမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြမႈေတြဘယ္ေရာက္ကုန္တာလဲ။ အရင္တုန္းကသာ သူဒီလိုသူမအေပၚမွာအေရးေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူမအရမ္းေပ်ာ္ခဲ့မွာေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္တဲ့ အၿပံဳးတခ်က္ကိုေတာင္ အရူးအမူးခံစားခဲ့ဘူးတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့……။

“အထြန္း နင္ဒီေန႕ေက်ာင္းေရာက္တာေနာက္က်တယ္။ ဟဲ ဟဲ သူျဖတ္သြားၿပီးၿပီဟ” လို႕သူမေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမသူလွမ္းေျပာေတာ့လြယ္အိတ္ကိုခံုေပၚဘံုးခနဲပစ္ခ်ရင္း “အဲဒါ အေမ့ေၾကာင့္ေပါ့ဟ။ ငါ့ကိုအသင္းလည္းမရိွဘဲ ဘာလို႕ေက်ာင္းေစာေစာသြားမွာလဲဆိုၿပီး အေဖ့အတြက္ဟင္းကို အရင္ခ်က္ေပးတယ္ေလ။ အေဖက ဒီေန႕သက္သက္လြတ္ေလ။ ငါထမင္းဘူးေစာင့္ေနရေတာ့ ေနာက္က်တာေပါ့။ အခုေတာ့သြားပါၿပီ။ သူကျပန္ထြက္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေန႕လည္မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ က်ရင္ ေက်ာင္းႀကီးဘက္ခဏသြားရေအာင္ဟာ။ သူတို႕အတန္းေရွ႕ကျဖတ္ၾကည္႕ရေအာင္”

“နင့္အကိုေတြ႕ရင္ ေက်ာင္းႀကီးေပၚဘာလာလုပ္တာလဲဆို ဆူေနဦးမယ္” “ဟာ လိုင္ဘရီသြားတာလို႕ ေျပာမွာေပါ့ဟ” “ယံုလိမ့္မယ္ လိုင္ဘရီကဟုိဘက္စြန္း၊ နင့္အကိုအတန္းက ဒီဘက္စြန္း။ နင့္အကိုကလည္း ဒီႏွစ္က်မွသူနဲ႕တတန္းတည္းက်ရတယ္လို႕” “ေအးဟာ သူသိရင္ ငါ့ကိုဗ်င္းမွာ၊ တျခားဟာသာခြင့္လႊတ္မွာ။ သူ႕အတန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းကိုလာၾကည္႕တယ္ဆုိလို႕ကေတာ့ ငါ့ကိုအိမ္နဲ႕လည္းျပန္တုိင္လိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာဟာ ဒီေန႕တေန႕လံုးသူ႕ကိုမျမင္ရလို႕ကေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ တနည္းနည္းေတာ့ၾကံမွ။”

သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနတံုးမွာပဲ ထက္ထက္တေယာက္ လြယ္အိတ္စလြယ္သိုင္းၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႕ေရဘူးထည္႕ထားတဲ့ျခင္းကို တဘက္ကကိုင္၊ ထမီစကုိမနင္းမိေအာင္ လက္တဘက္နဲ႕ကိုင္လို႕ ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာနဲ႕ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ “ဟဲ့ မိန္းမေတြ မွန္းၾကည္႕စမ္း။ ငါဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕လာသလဲလို႕။” “အမယ္ေလး ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕ေတြ႕စိတ္မ၀င္စားဘူး” လို႕သူမကဘုေတာေတာ့ “ဟုတ္လား စိတ္မ၀င္စားေနေပါ့ဟ။ ငါေတာ့ ရင္ခုန္ေတာင္မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ကိုလင္းကအရမ္းခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတာပဲ” “ဘာ နင္ကုိလင္းနဲ႕ေတြ႕လာလား။ ဘယ္မွာလဲ” သူမေတာင္ပါးစပ္မဟရေသးခင္ ေမသူကဦးေအာင္ ကမန္းကတန္း၀င္ေမးေတာ့ ျပင္ထားတဲ့ပါးစပ္ကိုျပန္ေစ့ၿပီး ေမသူမကိုမ်က္ေစာင္း လွမ္းထိုးမိပါတယ္။ ထက္ထက္က “ငါေက်ာင္းႀကီးေနာက္ဘက္ကအေပါက္ကလာတာဟ။ ကိုလင္းက သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဟုိတံျမက္စည္းနဲ႕ေလ ေသာက္ေရအိုးျဖည္႕မလို႕ ေသာက္ေရကန္ကိုလာတာဟ။ ငါ့ကိုေတာင္ ၾကည္႕သြားေသးတယ္။ ” (ကိုလင္းနဲ႕တြဲေနက်သူငယ္ခ်င္းက ၀င္းဦးလိုႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႕မို႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကိုၾကည္႕မရတဲ့ သူမကပဲ တံျမက္စည္းလုိ႕ကြယ္ရာမွာ နာမည္ေျပာင္ေပးထားတာပါ။) “ေတြ႕လာတာကိုေတာ့ ယံုပါတယ္။ နင့္ကိုၾကည္႕သြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ အဟမ္း အဟမ္း သိပ္မယံုႏိုင္ဘူး” လို႕သူမကၿပံဳးစိစိေျပာေတာ့ ေမသူက “ေအာ္ အထြန္းကလည္း ဒီေလာက္ရုပ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ိဳးငါတခါမွ မေတြ႕ဘူးပါဘူးလို႕ ၾကည္႕သြားတာေနမွာေပါ့” စေတာ့ ထက္ထက္မစိတ္တိုၿပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္လို႕ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္အသည္းအသန္ျပန္ေခ်ာ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုလင္းက သူတို႕ တေက်ာင္းလံုးမွာ ရုပ္အေခ်ာဆံုး။ သူတို႕အုပ္စုကေတာ့ ကိုလင္းကေခ်ာတာထက္ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတာလုိ႕ သေဘာတူ ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သူတို႕အားက်ရတဲ့ စာအရမး္ေတာ္တဲ့၊ စာစီစာကံုး၊ ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဆုရေနၾက နာမည္ႀကီးအကိုႀကီးေတြရိွပါတယ္။ သူတို႕ စာေမးခ်င္တုိင္း၊ သူမစာစီစာကံုးေျဖခါနီးတုိင္း အၿမဲတမ္း ကူညီေနက်အကိုသန္႕ဇင္ဆို ဆရာမေတြကလည္းအရမ္းခ်စ္။ သူတုိ႕အုပ္စုကေတာ့ စာေမးတဲ့အခ်ိန္သာ ကိုႀကီး၊ ကိုႀကီးနဲ႕ လည္ၾကပတ္ၾကၿပီဆို သူ႕ကိုမေခၚၾကေတာ့။ သူကေတာ့ သူမတုိ႕ကိုေစတနာထားရွာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္သူမကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီမေလးဆိုၿပီး အေရးေပး၊ အလိုလိုက္ၿပီး သူမဆိုးသမွ်ကို ခြင့္လႊတ္တတ္သူပါ။

အဲဒီတုန္းကသူမတုိ႕က ရွစ္တန္း။ ကိုသန္႕ဇင္၊ ကိုလင္းနဲ႕ သူမရဲ႕အကိုတို႕ကဆယ္တန္းေရာက္ေနပါၿပီ။ ၉တန္းေရာက္ရင္ ထမီ၀တ္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၈တန္းစတက္ရတဲ့အခါ ၀တ္စံုအသစ္ကိုအေမက အလယ္တန္းက ၀တ္စံုလိုရွပ္အက်ီ ၤနဲ႕အေပၚကတဆက္တည္းတြဲ၀တ္ရတဲ့ ဘုိဆန္ဆန္ဂါ၀န္ရွည္မ်ိဳး ခ်ဳပ္မေပးေတာ့။ ရင္ဖုန္းနဲ႕ထမီပဲခ်ဳပ္ေပးေတာ့တယ္။ ၅တန္းကေန ၈တန္းအထိပဲထားတဲ့ ဒီဘက္ေက်ာင္းေဆာင္မွာ သူတို႕ကအတန္းအႀကီးဆံုးျဖစ္ေနၿပီး ကေလးေတြလိုမေနခ်င္ၾကေတာ့။ ဂါ၀န္လည္းမ၀တ္ခ်င္၊ ထဘီနဲ႕ရင္ဖုန္း၀တ္ရတာလည္း က်ဥ္းက်ပ္နဲ႕ စေကာစကေတြျဖစ္ေနၾကတာပါ။ သူမတို႕အုပ္စုကေတာ့ ဖက္ရွင္ထြင္ၾကတယ္။ အလယ္တန္းတုန္းက၀တ္ရတဲ့ ဂါ၀န္ေအာက္ခံရွပ္အက်ီ ၤအၿဖဴကို ထမီနဲ႕တြဲ၀တ္တာပါ။ လြယ္အိတ္ကိုစလြယ္သိုင္းရင္သိုင္း၊ မသိုင္းရင္ လက္တဘက္ကဆြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာပိုးအိတ္တေစာင္းလြယ္ၿပီး ထမီကေျခမ်က္စိဖံုးတဲ့စတုိင္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္တဲ့သူမတို႕အုပ္စုက လူႀကီးေတြ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်က္စိေနာက္စရာျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ အခုမွပဲျပန္ေတြးမိပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ ေက်ာင္းကိုအေစာႀကီးလာ၊ အရင္လုိလည္း စိန္ေျပးတမ္းေတြ၊ ထုပ္ဆီးတိုးတာေတြမလုပ္ျဖစ္၊ စာၾကည္႕တိုက္ကစာအုပ္တအုပ္ငွား၊ အခန္းေရွ႕က ခေရပင္ခံုတန္းမွာ စာထိုင္ဖတ္ရင္း ကိုလင္းေက်ာင္းအလာ ကုိေမွ်ာ္ရတာကိုပဲ ေပ်ာ္ရႊင္လို႕။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အိမ္မွာေတာ့ အငယ္ဆံုးသမီးအလိမ္မာေလးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕သူမတို႕စာေမးပြဲၿပီးလို႕ ေနာက္လမွာပဲကုိႀကီးတို႕ဆယ္တန္းေျဖရေတာ့ ဘုရားရိွခိုးတုိင္းကုိႀကီးေရာ ကိုလင္းေရာ ေျဖႏုိင္ပါေစလို႕ဆုေတြေတာင္းလုိ႕….။

ေနာက္တႏွစ္၉တန္းေရာက္လာတဲ့အခါ ရင္ဖုံးအက်ီ ၤ၊ ထမီေလးနဲ႕ေက်ာင္းတက္ေတာ့ လူလည္းအရင္က ေလာက္ရွပ္ျပာရွပ္ျပာမလုပ္ျဖစ္ေတာ့။ ရင္ဖံုးနဲ႕ထမီကကိုယ့္ကိုတည္ၿငိမ္သြားေစသလိုပဲ။ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္အေနာက္ကလိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြရိွလာလို႕ဆိုၿပီး အိမ္ကကိုႀကီးနဲ႕အကို၀မ္းကြဲေတြက တလွည္႕စီအႀကိဳအပို႕။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ၁၀တန္းမေအာင္ခင္ဘာမွရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးမလုပ္ခ်င္သူမို႕ ေက်ာင္းစာထဲမွာပဲအာရံုႏွစ္လုိ႕။ တခါတေလေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စကားေျပာရင္း ကိုလင္းကိုသတိေတြရလို႕။ ၈လပိုင္းက်ေတာ့ ကိုႀကီးတို႕ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္။ ကိုႀကီးကေအာင္တယ္ဆိုတာကိုအိမ္ကိုျပန္ေျပာၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အျပင္ျပန္ထြက္ဖုိ႕လုပ္ေနတုန္း မရဲတရဲနဲ႕ ကိုႀကီး ဟုိကိုႀကီးသူငယ္ခ်င္းေအာင္လားဆုိေတာ့ သန္႕ဇင္လားတဲ့ သူကဘာသာစံုဂုဏ္ထူးေလတဲ့။ ေအာ္ဟုတ္လား ဟိုေလကိုႀကီးတုိ႕အတန္းထဲကပဲေလ ခ်ိဳေတးသံသြင္းကေလ ဟိုအကိုႀကီးကြာ၊ သူ႕နာမည္က လင္းဘာဆုိလည္း မသိဘူးေလဆိုေတာ့ ေအာ္ လင္းဥာဏ္လား။ ေအာင္တယ္ ဂုဏ္ထူးေတာ့ မပါဘူးတဲ့။ အကိုကအျပင္ထြက္ဖုိ႕အေျပးအလႊားလုပ္ရင္းနဲ႕ေျပာသြားေတာ့ သူမကိုအာရံုမရလိုက္တာ။ သာမာန္အခ်ိန္မွာဆို သူမကိုဘာလို႕သိခ်င္တာလဲ နင္နဲ႕ဘာဆိုင္လဲနဲ႕ေမးခြန္းေတြထုတ္ေတာ့မွာ။ ကုိႀကီးနဲ႕ ကိုလင္းနဲ႕ကတတန္းတည္းဆုိေပမယ့္ သိပ္ရင္းႏွီးၾကတာမဟုတ္။ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ပဲရိွၾကတာ။ ေနာက္တေန႕ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ ကိုလင္းေအာင္တဲ့အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေဖာက္သည္ခ်ရင္း ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းကေအာင္လက္မွတ္လာထုတ္မယ့္၊ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကိစၥေတြလာလုပ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြၾကားမွာ ကိုလင္းကိုရွာမိပါတယ္။ သူမစာသင္ေနရတဲ့အခ်ိန္ပဲလာသြားတာလား။ ကိုလင္းကပဲ ေက်ာင္းကိုမလာတာလားေတာ့မသိ။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲၿပီးသြားတဲ့အထိကိုလင္းကုိ ေက်ာင္းမွာမေတြ႕ရေတာ့ပါ။ က်ဴရွင္သြားရင္းနဲ႕သူမတို႕သူငယ္ခ်င္းတစု ကိုလင္းတုိ႕ေတးသံသြငး္ ေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့လည္း အဲဒီဘက္ကို သူမကလွည္႕မၾကည္႕ရဲ။ ထက္ထက္ကေတာ့ မေတြ႕ပါတဲ့။ ၉တန္းစာေမးပြဲၿပီး ၁၀တန္းအတြက္က်ဴရွင္ေတြ လုိက္တက္ေနရင္း ေႏြရာသီတေန႕မွာကိုလင္းတုိ႕ ခ်ိဳေတးသံသြင္းကိုအရဲစြန္႕ၿပီး သူမတို႕ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ကိုလင္းအေမလား အေဒၚလားမသိတဲ့အန္တီႀကီးကေကာင္တာမွာ။ သူမတို႕ကသီခ်င္းေခြေတြေရြးလိုက္ အတြင္းဘက္ကုိမသိမသာခိုးၾကည္႕လိုက္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပိုက္ဆံအိတ္အနက္ေလးကို ခါးၾကားမွာထုိးရင္း ကိုလင္းကအသံသြင္းခန္းထဲကေနထြက္လာပါတယ္။ သားအျပင္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္တဲ့။ သူမတုိ႕ကို ေျပာတာမဟုတ္ေပမယ့္ ၾကားရခဲတဲ့ကိုလင္းရဲ႕ ရွတတအသံေလးကို နားထဲမွာျပန္ျပန္ၾကားေယာင္လို႕ သူမအဲဒီေန႕က အေပ်ာ္ေတြနဲ႕အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဆယ္တန္းတႏွစ္ကဘယ္လိုမွန္းမသိလိုက္ပဲေက်ာ္ျဖတ္သြားပါတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုေဆးတကၠသိုလ္လည္း၀ါသနာမပါ၊ ကြန္ပ်ဴတာကိုလည္း ဘြဲ႕တခုရေအာင္ မသင္ခ်င္တဲ့သူမကသူမတို႕ၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အဂၤလိပ္စာအဓိကတက္ဖုိ႕ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုၿမိဳ႕မွာ အဂၤလိပ္စာအဓိကယူမိတာကပဲ သူမကို ကိုလင္းနဲ႕ျပန္ဆံုဖုိ႕ျဖစ္လာခဲ့ျပန္တယ္။ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ မစံုစမ္းပဲသိႏိုင္တဲ့သူမတို႕ၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ေလးမွာ ကိုလင္းဘယ္ေက်ာင္းတက္တယ္သူမ မသိခဲ့ပါဘူး။ သူမတကၠသိုလ္ပထမႏွစ္တက္ၿပီး ၂လေလာက္မွာသူတို႕ ေက်ာင္းမွာေမဂ်ာတိုင္းအတြက္ ေက်ာင္းသားေကာ္မတီေရြးပြဲလုပ္ပါတယ္။ ပထမႏွစ္အတြက္သူမတို႕အတန္းမွာ ေကာ္မတီ၀င္ ေက်ာင္းသား ၂ေယာက္၊ ေက်ာင္းသူ ၂ေယာက္ေရြးေပးပါလို႕ ပါေမာကၡကအတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြကိုေျပာေတာ့ တျခားေက်ာင္းသား ၂ေယာက္၊ တျခားမိန္းကေလးတေယာက္နဲ႕ သူမကို ေရြးလိုက္ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးက ေဆး၊ သြားေဆး၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ GTCေတြမွာပဲ စုၿပံဳေနေတာ့ သူမတေယာက္တည္း မိန္းကိုေရာက္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္းသူမရဲ႕ သြက္လက္မႈကပဲအခ်ိန္တိုအတြင္းမွာသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရသြားေစၿပီး အတန္းေကာ္မတီလည္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူမကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းစလုိက္၊ ေနာက္လိုက္၊ ရယ္လိုက္၊ ေမာလိုက္၊ အတန္းထဲမွာ မုန္႕ခိုးစားလိုက္ေပါ့။ ေနာက္တပါတ္ၾကာေတာ့ ေမဂ်ာမွာေက်ာငး္သားေကာ္မတီအစည္းအေ၀းတဲ့။ သူမတို႕ ပထမႏွစ္ေတြကိုႀကိဳဆိုေရးနဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပဲြအတြက္ေဆြးေႏြးဖုိ႕ပါတဲ့။ အဲဒီေန႕က်မွ သူမနဲ႕အတူတူ ေကာ္မတီ၀င္မိန္းကေလးက ေနမေကာင္းလုိ႕ ေက်ာင္းမလာႏိုင္။ သူမတေယာက္တည္း ေယာက္်ားေလး ၂ေယာက္နဲ႕ အစည္းအေ၀းခန္းကိုေရာက္သြားေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကၿပီ။ စီနီယာအမတေယာက္ေဘးမွာ၀င္ထုိုင္ၿပီး ကို္ယ့္ကိုကို္ယ္မိတ္ဆက္ေတာ့ အဲဒီအမကလည္း သြက္သြက္လက္လက္မို႕သူမနဲ႕ခ်က္ခ်င္းခင္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီအမကပဲ သူမကိုတေယာက္ခ်င္းရဲ႕ နာမည္နဲ႕ ဘယ္ႏွစ္ကဆုိတာေတြေျပာျပေပးပါတယ္။ သူမကေတာ့ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နားေထာင္ေနတုန္းမွာပဲ ကိုေရႊဂဲလို႕ အမအခုပဲေျပာျပထားတဲ့ အတန္းအႀကီးဆံုးအကိုႀကီးက လူစံုၿပီလားေဟ့၊ လူစံုရင္စၾကမယ္တဲ့။ အမတေယာက္က မစံုေသးဘူး 99အတန္းက က်န္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ကိုေရႊဂဲက ေအာ္99က အတန္းရိွလို႕ ၁၀မိနစ္ေလာက္ေနာက္က်မယ္ေျပာထားတာ။ အခုလာေတာ့မွာပါ ခဏေစာင့္လိုက္ၾကတာေပါ့တဲ့။ (99အတန္းဆိုတာ ၁၉၉၉ခုႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္သူမ်ားအသုတ္ကိုေခၚတာပါ။) သူမေဘးက အမက သူမကို အဲဒီ 99 ကအခုလာမယ့္ ၂ေယာက္ထဲမွာ 99 King လည္းပါတယ္သိလား တဲ့။ “ဟုတ္လား အမ၊ King ဆိုေတာ့ ေခ်ာမွာေပါ့” လို႕သူမကရယ္ၿပီးေျပာေတာ့ “ေခ်ာတယ္။ အခုနာမည္ႀကီးေနတဲ့ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲ ေတြထဲက ကိုရီးယားမင္းသားေလးေတြလိုကိုေခ်ာတာ” လို႕အမေျပာေတာ့သူမက ကိုလင္းကုိသတိရျပန္ေရာ။ ကုိလင္းေက်ာင္းမွာရိွေနတုန္းက တီဗြီကလာေနက်ဇာတ္လမ္းတြဲေတြက တရုတ္ဇာတ္လမ္းေတြ။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမင္းသားေတြပါေပမယ့္လည္း သူမတို႕ကကိုလင္းေလာက္ကို မႏု၊ မေခ်ာလို႕ျမင္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကိုရီးယားကားေတြ သူမတို႕ ၁၀တန္းႏွစ္ေလာက္ကစၿပီးအရမ္းေခတ္စားလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူမတုိ႕သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ျပန္ေျပာမိၾကေသးတယ္။ “ကိုလင္းက ကိုရီးယားမင္းသားေခ်ာပံုမိ်ဳး” ဟု။ သူမကိုလင္းအေၾကာင္းစဥး္စား ေနတုန္းမွာပဲ “ေဆာရီးအကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္က်သြားတယ္” ဆိုၿပီး အသားညိဳညိဳ ခပ္ပိန္ပိန္အကိုႀကီးတေယာက္ အေပါက္၀ကေန၀င္လာပါတယ္။ သူကပဲအားလံုးကိုၿပံဳးျပၿပီး လြတ္ေနတဲ့ ၂ခံုမွာ ဘယ္ဘက္က၀င္ထုိင္လိုက္ပါတယ္။ သူထိုင္ခ်လိုက္တဲ့အခါမွပဲ သူ႕ေနာက္ကပါလာတဲ့သူကို သူမျမင္လိုက္ရပါတယ္။ “အဲဒါ ၉၉ Kingေလ”တဲ့။ ေဘးကအမကကပ္အေျပာကိုၾကားေပမယ့္ သူမအၾကည္႕ေတြက ကိုလင္းဆီမွာၿငိမ္သက္လို႕။ ကိုလင္းကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ဘယ္သူမွမၾကည္႕၊ ၿပံဳးလည္းမၿပံဳးဘဲ ခံုကိုဆြဲထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုေရႊဂဲရိွတဲ့စားပြဲထိပ္ကိုမ်က္ႏွာလွည္႕ထားပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က သူမကေတာ့ မျမင္ရတာၾကာေနတဲ့ ကိုလင္းရဲ႕ေဘးတိုက္မ်က္ႏွာကို လူမသိေအာင္ ခိုးခိုးေငးရင္း အဲဒီေန႕ကအစည္းအေ၀းကို ဘာမွေသေသခ်ာခ်ာမၾကားလိုက္ပဲ ၿပီးသြားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကထိန္ပြဲအတြက္၊ ေက်ာငး္ကထုတ္တဲ့မဂၢဇင္းအတြက္ ဆံုျဖစ္ၾကတိုင္းမွာ သူမနဲ႕စကားဆို စရာႀကံဳလာရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာကုိေသခ်ာမၾကည္႕ဘဲေျပာခ်င္တာပဲေျပာသြားတတ္တဲ့ ကိုလင္းအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြဆီဖုန္းဆက္တိုင္တည္မိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အားလံုးထဲမွာကိုလင္းနဲ႕ ေက်ာငး္အတူတက္ခြင့္ရတဲ့အတြက္သူမက ကံထူးရွင္တဲ့ေလ။ တကယ္တမ္းက် ကိုလင္းတို႕ ၉၉ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္က တျခားႏွစ္ေတြနဲ႕မတူပဲ တကြဲတျပားကြဲထြက္ေနၿပီး တႏွစ္မွာ သူမတို႕ေက်ာင္းခ်ိန္နဲ႕ ၃၊ ၄လ ေလာက္ပဲ တိုက္တာပါ။ ေက်ာင္းခ်ိန္မတူေတာ့လည္း ကိုလင္းနဲ႕ကမေတြ႕ျဖစ္ျပန္။ သူမပထမႏွစ္မွာ ကိုလင္းက ဒုတိယႏွစ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၀က္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူမဒုတိယႏွစ္မွာ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလုပ္ေတာ့ အဲဒါေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ကိုလင္းကိုသူေက်ာင္းမွာေတြ႕ရတာပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြမစားရေသးခင္ ဂစ္တာ၀ိုင္းဖြဲ႕တီးေနတဲ့ေဘးမွာ ကိုလင္းကဂစ္တာမတီး၊ သီခ်င္းမဆိုပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထုိင္ေနပါတယ္။ သူမ ဂုဏ္ထူးတန္း ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ။ ကိုလင္းမရိွေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းကသူမအတြက္ေျခာက္ကပ္ကပ္။ အရင္ကလုိ ကင္တငး္မွာခဏတျဖဳတ္ဆံုမိရင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးရတာမ်ိဳးေတြမရေတာ့။ အစည္းအေ၀းမွာခိုးေငးေနက်မ်က္ႏွာေလးကုိလည္းမေတြ႕ရေတာ့။ ဂုဏ္ထူးတန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ကေတာ့ သူမအတြက္အေျခာက္ေသြ႕ဆံုး။ ကိုလင္းအေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ၿပီးလို႕အိမ္ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့အတန္းေဖာ္ေတြက အတန္းထဲကအတန္း ျပင္မထြက္တဲ့ စာၾကမ္းပိုးေလးေတြ။ သူမမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလြမ္းရင္း တၿမိဳ႕တည္းေပမယ့္ မေတြ႕ရတဲ့ ကိုလင္းကိုလည္း လြမ္းရင္းေပါ့။

ေက်ာင္းၿပီးၿပီးရန္ကုန္မွာ ၂ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕စာေလာက္ပဲရိွတဲ့ ဒီကၽြန္းေလးမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ႕ သူမေရာက္လာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကသူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြရလာတဲ့အျပင္၊ Facebook ကုိလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္သံုးတတ္လာခဲ့ပါတယ္။ တေန႕က်ေတာ့ Facebook ေပၚကေန အဆက္ျပတ္ေနတဲ့ေက်ာင္းတုန္းကစီနီယာအမတေယာက္ကိုေတြ႕တာေၾကာင့္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာပဲသူမဆီကို လင္းဥာဏ္လို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကုိမိတ္ဆက္လာတဲ့ သူတေယာက္ဖုန္းေခၚလာပါတယ္။ ကိုယ့္ဓါတ္ပံုေတြကို Facebook ေပၚမွာေတြ႕တယ္တဲ့။ အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနတတ္တဲ့မိန္းကေလးမို႕ ခင္ခ်င္လို႕ပါတဲ့။ မၾကာခဏမၾကားရေပမယ့္ ဘယ္သူနဲ႕မွသိပ္မတူတဲ့ရွတတအသံေလးကို သူမမွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ တျခားသူသာဆိုဖုန္းခ်ပစ္မိမွာမွန္ေပမယ့္ သူဘယ္သူဆိုတာသိေနတဲ့သူမ အဲလိုမလုပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ သူရဲ႕ဇာတိ၊ ေက်ာင္း၊ ေမဂ်ာ၊ အခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္အကိုင္ေတြေျပာျပၿပီး မိတ္ဆက္လာပါတယ္။ သူမက သူနဲ႕တၿမိဳ႕တည္းကဆိုတာသိေတာ့ အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္လုိ႕။ ဘာလို႕မ်ားကိုယ္ ညီမေလးကို အရင္တုန္းက မသိခဲ့ရတာလဲ တဲ့။

အဲဒီေန႕ကစၿပီးသူအခါခါ ဖုန္းဆက္ေပမယ့္ သူမႏွလုံးေသြးေတြေအးခဲေနၿပီဆိုတာ သူသိပံုမရခဲ့ပါဘူး။ အထက္တန္းအတူတူ၊ တကၠသိုလ္မွာ ေမဂ်ာတူ၊ လုပ္ငန္းေကာ္မတီအတူတူ။ ဒါေပမယ့္ တခါမွသူမကို သူဂရုမစိုက္မိခဲ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ သူမဟာသူ႕အတြက္ၿမဴမႈန္၊ သဲမႈန္ေလးတမႈန္ပဲေပါ့။ သူ႕ကိုအၿမဲတမ္းေစာင့္ၾကည္႕ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ကို သူမသိခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ တေက်ာင္းတည္းတက္ခဲ့တဲ့၊ တၿမိဳ႕တည္းသားခ်င္းညီမငယ္တေယာက္အျဖစ္ သိႏွင့္ေနသင့္ပါတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာကိုရင္းႏွီးေနသင့္တာေပါ့။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာမွ Facebook ေပၚကဓါတ္ပံုေလး ၁ပံု ၂ပံုေၾကာင့္ မိန္းကေလးတေယာက္ကိုအေလးထားမိလာတယ္တဲ့လား။ အဲဒါဟာ ဖူးစာလို႕ဆုိရင္ေတာင္မွ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ ဖူးစာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာျမင္ရံုနဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးတာေတြအားလံုးက ဟိုးအတိတ္မွာ။ အခုျပန္ေတြးရင္ ရုပ္ရွင္တပုဒ္ၾကည္႕သလုိ၊ ကိုယ္နဲ႕မသက္ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းအရာတခုကိုေဘးက ၾကည္႕ေနသလိုမ်ိဳး။ သူ႕ဆီကဖုန္းလာရင္ မဆက္ပါနဲ႕ေတာ့လို႕ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာမထြက္။ မေျပာရက္။ ဒါေပမယ့္အရင္လိုသူ႕အသည္းႏွလံုးကအလုပ္မလုပ္ေတာ့။ တခါတေလေတာ့လည္း သူမျဖစ္ေနတဲ့ေရာဂါက ေက်ာက္ကပ္မွာလား၊ ႏွလံုးသားမွာလား ေသခ်ာေအာင္စမ္းသပ္ခ်င္မိေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ သူမဆီဖုန္းမဆက္ပါနဲ႕ေတာ့လို႕ သူမပါးစပ္ကဖြင့္ဟေျပာရဲတဲ့ေန႕တေန႕ေရာက္တဲ့အထိ သူဆက္တဲ့ဖုန္းေတြကို သည္းခံနားေထာင္ရဦးမွာေပါ့ေလ။