Monday, April 26, 2010

မွတ္မိေနတဲ့ ေဟာေျပာပြဲ

ဟိုတေန႕က စာရြက္ေတြရွင္းရင္း တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တုန္းက တကၠသိုလ္ခ်င္းပူးေပါင္းဖလွယ္မႈအစီအစဥ္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြေဟာေျပာတာကို မွတ္သားထားခဲ့ဖူးတဲ့ စာရြက္ေလးကိုျပန္ေတြ႕ပါတယ္။ ၁၅ရက္ ၈လ၊ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ေပါ့။ ေဒါက္တာခင္ေအး (ပါေမာကၡ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)က လူငယ္ႏွင့္စာေပဆိုတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေဟာေျပာခဲ့တာပါ။ မွတ္ထားတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ အတိုေတြမွတ္ထားေတာ့ အဓိပါယ္စဥ္းစားလို႕မရေတာ့တာပါတယ္။ စဥ္းစားလို႕ရတာပါတယ္။ “က်ားေသရင္သားေရ ခ်န္ရမယ္၊ လူေသရင္နာမည္က်န္ရမယ္”ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ စာထဲမွာပါတဲ့လူေတြ အေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
ဆရာကစာေပကို ၄မ်ိဳးခြဲျပသြားတာပါ။ နံပါတ္ ၁က ႏွလံုးသားတံခါးေခါက္တဲ့စာတဲ့။ ၀တၳဳလိုမ်ိဳးစာေပါ့။ လူအေၾကာင္းစိတ္၀င္စား ေအာင္ေရးထားတာမ်ိဳး။ နံပါတ္ ၂က ကဗ်ာလိုစာမ်ိဳးပါ။ ခံစားမႈနဲ႕ပတ္၀န္းက်င္အသိအျမင္ကိုေပးတဲ့စာမ်ိဳးေပါ့။ နံပါတ္ ၃ကအတၳဳပတၱိပါ။ နံပါတ္ ၄က အက္ေဆး၊ ရသစာတမ္းငယ္ပါ။ ၁၆၊ ၁၇ ရာစုမွာစထြန္းကားတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ဆရာေျပာခဲ့တာအမ်ားႀကီးပါ။ အခုျပန္ဖတ္ေတာ့ ဆရာ့ကုိျပန္ၿပီးျငင္းခ်င္တာေတြေတာင္ေတြ႕လာပါတယ္။ ကိုယ္လက္မခံႏိုင္တာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရြတ္ျပခဲ့တဲ့စာအပိုင္းအစေလးေတြကိုအခုထိႀကိဳက္ေနပါေသးတယ္။
“သူမ်ားလင္ သူမ်ားသား က်ားကိုက္လို႕ေသေသ
ပ်ိဳတို႕ေမာင္ေရႊေရာင္ခ်စ္ မင္းျဖစ္ဖို႕အေရးႀကီးတယ္”
ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အဓိပၸါယ္ကုိဖတ္တိုင္းသေဘာက်မိတာပါ။ ေနာက္တခုက
“အေမေပးတဲ့လင္
ပုခံုးမွာေရႊရည္လူးေစေတာ့
ႀကိဳက္ဖူးရွင္
တို႕မ်ားႀကိဳက္တဲ့လင္
အ၀တ္ပင္လည္တြင္စုတ္ေစေတာ့
ေရႊရုပ္လိုထင္” တဲ့။
ဖတ္မိတိုင္းၿပံဳးမိတာပါ။ ဟုတ္လားလို႕အမေတြကိုေမးၾကည္႕ရဦးမယ္။
အဲဒီတုန္းက ေဒၚေလးေမာ္ (ဒဂုန္တကၠသိုလ္) ကလည္း ဘာသာစကားအေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ ေဟာေျပာပါတယ္။ ပုဂံေခတ္မွာကတည္းက ဘာသာစကားကေတာ္ေတာ္အေျခခိုင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗန္းစကားေတြဟာ မူလရင္းျမစ္ကေန ဆင့္ပြားသံုးရင္းေပၚေပါက္လာေၾကာင္းေဟာေျပာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စကားေတြက ေမြးဖြားလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွင္သန္တိုးပြားလာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဘာသာစကားေတြကေတာ့ ေမြးဖြားလာတယ္။ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေသဆံုးသြားတယ္ (တိမ္ေကာသြားတယ္)လို႕ဆိုပါတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ပ်ဴဘာသာစကား။
ေနာက္ကၽြန္မတို႕ ပုသိမ္တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာပါေမာကၡေဒၚခင္သန္းဦး (ေဒၚမိုးေျမ)က ဒႆနမွသည္ ၀တၳဳဆီသို႕၊ ၀တၳဳမွသည္ ရသဆီသုိ႕ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ေျပာသြားပါတယ္။ ဒႆနဆိုတာ ေလာကရဲ႕အေတြးအျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြက ေလာကကိုဘယ္လိုေတြးျမင္သလဲဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ မိမိကုိယ္ကိုစိတ္၀င္စားတဲ့အခါ အေတြးအျမင္ေတြေပၚထြက္လာပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအေတြးအျမင္ေတြထဲက ေကာင္းတာေတြကို ပံု၀တၳဳနဲ႕သာဓကျပဳပါတယ္။ အဲဒီကမွ လူ႕ႏွလံုးသားထိခုိက္လႈပ္ရွားလာေအာင္ ရသက အားျဖည္႕ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူထက္ စာေရးသူက စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းဖို႕၊ အေတြးအျမင္ရွိဖို႕ လိုအပ္ေၾကာင္း၊ စာေရးသူသည္ ပရိသတ္နဲ႕လည္း တသားတည္းျဖစ္ဖို႕လိုေၾကာင္း၊ ပရိသတ္စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ ကိုယ့္အေရးအသားနဲ႕ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႕လိုေၾကာင္း စတာေတြေဟာေျပာသြားပါတယ္။
(ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတာပါ။ )

6 comments:

ေမျငိမ္း said...

ေမ့သမီးေရ..

ပ်ိဳတို႕ေမာင္ ေရႊေယာင္ရစ္ ...လို႔ ထင္တာပဲ။ ေယာင္ထံုးေလးကို ေျပာတာေလ..။
ခုထိ မွတ္မိေနေသးတာ.. ခ်ီးက်ဴးတယ္ဗ်..။
အစ္မကေတာ့ အသက္ပဲ ၾကီးလာလုိ႔လား အဲဒီ Field နဲ႔ ေ၀းေနရလို႔လား မသိ..။ စာေတြ ေမ့ေမ့ကုန္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္..။ :(

လင္းဒီပ said...

ျပံဳးခ်င္စရာကဗ်ာေလးေတြ ခ်စ္စဖြယ္..။

ေမ့သမီး said...

အမေမၿငိမ္း ဟုတ္ရင္ဟုတ္မွာပဲ။ ညီမက ဆရာေျပာတာကို စာအုပ္မွာမွတ္လိုက္တာ ဆိုေတာ့ ညီမအမွတ္မွားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ကိုလင္း ညီမလည္း အဲဒီကဗ်ာေလးေတြခ်စ္လို႕ မွတ္ထားတာေလ။ :P

ကိုလူေထြး said...

ဒါတင္ပဲလား ေမ့သမီး...

အဆက္ရွိရင္ မွ်ပါအံုး...

းဝ)

ေမ့သမီး said...

မွ်စရာဘာအဆက္မွမရိွေတာ့ဘူး။ လာေနာက္ေနတာလား။ း၀)

ဘူးသီး said...

ေက်းဇူး