ေဆးရံုဆိုတာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကိုစိမ္းသက္လြန္းတဲ့ေနရာေလ။ ကိုယ္လူမွန္းသိတတ္စအခ်ိန္မွာ အေမေဆးရံုတခါတက္ဘူးေပမယ့္ ကိုယ္တကယ္သိတတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေမကေဆးခန္းနဲ႕အိမ္ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေနတာေလာက္ပဲ ႀကံဳခဲ့တာပါ။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းေတြေဆးေက်ာင္းတက္ၾကၿပီး ေဟာက္စ္ဆင္းၾကတဲ့အခါ ေဆးရံုကိုသြားသြားလည္ပါတယ္။ ညဘက္ဂ်ဴတီက်တဲ့အခါသရဲေၾကာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ လူနာေတြကိုသနားေပမယ့္ အေျပာအဆိုၾကမ္းတဲ့ဆရာ၀န္ေတြအေၾကာင္း၊ ေရွ႕က AS (Assistant Surgeon) မမေတြရဲ႕ပညာျပပံု၊ မ်က္ႏွာလိုက္ပံုအေၾကာင္းေတြကစလို႕ ေဟာက္စ္ဆင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေပါက္စ လူပ်ဳိေခ်ာေလးေတြကို ညဳတတ္တဲ့နာ့စ္ေပါက္စေလးေတြအေၾကာင္းအထိ ဟာသလုပ္နားေထာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အစိုးရေဆးရံုျဖစ္ေနေတာ့လည္း ေဆးရံုမွာမတတ္ႏိုင္တဲ့လူတန္းစားေတြ မ်ားပါတယ္။ လူနာေစာင့္လာတဲ့လူေတြ၊ လူနာေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့မ်က္ႏွာေတြကို (မရွက္တမ္း၀န္ခံရရင္) စိတ္ထဲမွာမေကာင္းေပမယ့္ ခပ္ေအးေအးပဲျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့တခ်ိဳ႕တေလ ေဆးရံုေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း တစံုတေယာက္ကုိငါပိုင္တယ္ ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ထည္႕ထားႏိုင္တဲ့အထာမ်ိဳးေတြ ကိုခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းကိုယ္ေဆးရံုတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္တာမွ အရိုးေတာင္တုန္တယ္ေျပာရမလားပဲ။
ျမန္မာျပည္ကစျပန္ေရာက္ကတည္းကဘူးသီးေလာက္နီးပါးေဖာင္းကားေနတဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုအကိုေတြက စိတ္ပူၾကပါတယ္။ မအိပ္ခင္၂ညေလာက္ဆက္တိုက္ မူးမူးၿပီးအန္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေသာၾကာေန႕သူတို႕စာတမ္းတင္ၿပီးရင္ ေဆးခန္းျပရမယ္ဆိုတဲ့အမိန္႕ကိုခ်မွတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ကလည္းသြားဆုိေတာ့ သြားေပါ့။ အဲဒီအန္တဲ့ညကလည္းဆရာ၀န္အကိုကလာစမ္းသပ္ၿပီး နားက်ပ္နဲ႕ဟိုေထာက္ဒီေထာက္ လက္သီးနဲ႕ဟိုထုဒီထု လုပ္ပါတယ္။ နာရင္ေျပာတဲ့။ သူ႕လက္သီးႀကီးနဲ႕ထုတဲ့ေနာက္မနာဘဲေနမလား။ အဲဒါကိုပဲ နာရင္ေျပာတဲ့။ ဘယ္ေျပာရဲပါ့မလဲ။ အဲဒါနဲ႕ ဒီေန႕က်ေတာ့ေဆးခန္းသြားမယ္လုပ္ေရာ။ ေဆးခန္းလိုက္ပို႕မယ့္သူေတြက ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕ အိမ္ေအာက္ဧည္႕ခန္းထဲကေစာင့္ၿပီး ကိုယ္ကေတာ့အိပ္ခန္းထဲကေန ၉နာရီႏိႈးစက္ကိုပိတ္လိုက္၊ ၉နာရီခြဲကိုေျပာင္းလိုက္ ျပန္အိပ္လုိက္၊ ၉နာရီခြဲျမည္လာေတာ့ ပိတ္ၿပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္လိွမ့္လိုက္လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုေနလို႕မရေတာ့ဘူးထင္လာေတာ့မွထၿပီး ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီးဆင္းလာေတာ့ ဧည္႕ခန္းထဲမွာ တေယာက္၊ ဟိုဘက္လမး္ကအိမ္မွာတေယာက္၊ ေက်ာင္းမွာတေယာက္နဲ႕ ေဆးခန္းလိုက္ပို႕မယ့္တပ္ ကအဆင္သင့္ေစာင့္ေနပါတယ္။
ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ကိုယ္က်တဲ့အခန္းကဆရာ၀န္အဘုိးႀကီးပါ။ အဘိုးႀကီးေပမယ့္လည္း ဟိုထုဒီထုလုပ္ေတာ့နာတာပဲ။ ဆရာ၀န္အကိုကအခန္းထဲအထိလိုက္လာၿပီး ဘာညာကြိကြ သူတို႕ဘာသာစကားနဲ႕ (medical terms လို႕ေျပာတာပါ :P) လုပ္လိုက္ေတာ့ ၿပီးသြားေရာ။ ဟိုထုဒီထုလုပ္ ၿပီးေတာ့ နာရင္ေျပာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ခြက္ကေလးတလံုးေပးၿပီး ဆီးသြားခိုင္းတယ္။ သြားဆိုေတာ့လည္းသြားေပါ့။ ဆီးစစ္ၿပီးေတာ့ NUH (National University Hospital) ကိုသြားပါတဲ့။ သူကေတာ့ ေဆးရံုတက္ေစခ်င္တယ္တဲ့။ ဟိုကလူေတြဘာေျပာမလဲမသိဘူးတဲ့။
အဲဒါနဲ႕ NUH သြားေရာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့၀က္တုပ္ေကြးအစြမး္နဲ႕ Emergency Unit ထဲကိုလူနာမွအပမ၀င္ရေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႕ဒူးတုန္တုန္နဲ႕ပဲတေယာက္တည္း ၀င္ရေတာ့တာေပါ့။ ေျခေထာက္ေတြေညာင္းခ်ိေနေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ ဆရာ၀န္နဲ႕ေတြ႕ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကအသက္၃၀ေက်ာ္ေလာက္ ပဲရိွမယ္။ ပါးစပ္ကေျပာလိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာမွာရိုက္လိုက္နဲ႕ပဲ။ ၿပီးေတာ့ခုတင္ေပၚတက္ခုိင္း၊ ေယာင္ေနတဲ့ေျခေထာက္ ကိုၾကည္႕ေပါ့။ ဒီမွာလဲ ထုတာပဲ။ ထိုင္ခိုင္း ေက်ာကုန္းကိုထု။ နာရင္ေျပာတဲ့။ ဒီေလာက္ထုေနတာမနာပဲေနမလား။ ၿပီးေတာ့ေဆးရံုတက္တာေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုရွင္းျပပါတယ္။ ဘာျဖစ္တယ္။ ညာျဖစ္တယ္ေပါ့။ ေက်ာက္ကပ္ဆိုတာ ဆီးထဲမွာပရိုတင္းေတြပါမသြားေအာင္ စစ္ေပးတာေပါ့။ အခုေတာ့စစ္တဲ့အေပါက္ ေတြကက်ယ္ေနလို႕ ပရိုတင္းေတြကဆီးထဲကိုပါကုန္တယ္ေပါ့။ ၂ရက္ေလာက္အလြန္ဆံုးပဲေဆးရံုမွာေနရမွာပါတဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕သူရွင္းျပၿပီးေတာ့ သူ႕နာ့စ္မကိုလႊဲေပးလိုက္တယ္။ သူ႕နာ့စ္မကလည္း ဆက္ရွင္းျပတယ္။ ေဆးရံုတက္ရင္ အဆင့္ေလးဆင့္ခြဲထားတဲ့အေၾကာင္း၊ အျမင့္ဆံုးကတေယာက္ခန္း၊ အဲကြန္းနဲ႕။ အနိမ့္ဆံုးက ၈ေယာက္ခန္း အဲကြန္းမပါဆိုတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ ကိုယ့္မွာလည္း ဘာမွကုိယ္တိုင္မဆံးုျဖတ္ႏိုင္ဆိုေတာ့ အျပင္ကလူေတြကိုသြားျပန္ေမးလိုက္ဦးမယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ေမးေတာ့ အကိုေတြကလည္း ေဆးရံုတေယာက္မွမတက္ဘူး ေတာ့မသိဘူး။ အဓိကကေက်ာင္းကလုပ္ေပးထားတဲ့က်န္းမာေရးအာမခံကဘယ္ဟာအထိအက်ံဳး၀င္သလဲေပါ့။ အနိမ့္ဆံုးဆိုဘယ္ေလာက္၊ အျမင့္ဆံုးဆိုဘယ္ေလာက္ေပါ့။ သူတို႕ကအေတြ႕အႀကံဳရိွေအာင္ေဆးရံုတက္မထား ၾကေတာ့ ကိုယ္ကပဲေက်ာင္းကိုဖုန္းဆက္ေမးရတယ္။ ေက်ာင္းက Admin ကလည္းခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ အနိမ့္ဆံုးအခန္းကို ယူတဲ့။ ဟြန္း။ အဲဒါနဲ႕ C အဆင့္(တည ၁၅၅ ေဒၚလာ) ပဲယူပါ့မယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕အဲဒီစာရင္းသြင္းတဲ့လူႀကီးက ရစ္ေသးတယ္။ ေဒၚလာသံုးဆယ္ပဲကြာတာဘာလို႕ B (ေဒၚလာ ၁၈၆) ကိုမယူတာလဲခ်ည္းပဲေမးေနတာပဲ။ အဲဒီေဒၚလာ၃၀ကိုသူေပးမွာ က်ေနတာပဲ။ အာမခံကမေပးရင္ကိုယ့္ဘာသာ တည၃၀အပိုေပးေနရဦးမွာ။ အဲဒါနဲ႕ပစၥည္းေတြသြားျပန္ယူေရာ။ တကယ္ကေဆးရံုကအ၀တ္လည္းေပးမွာဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးပဲယူရတာပါ။ ၿပီးေတာ့အင္တာနက္ရရင္သံုးဖို႕ဆို လက္ေတာ့လည္းယူတာ။ အကိုေတြကိုျပန္မလိုက္နဲ႕ေတာ့လို႕ အလုပ္ရႈပ္တယ္။ အထဲ၀င္ရတာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႕ဆိုၿပီး ထားသာထားခဲ့တာစိတ္ကေတာ့ အားငယ္လိုက္တာ။ ငါဟဲ့ မိန္းမဆိုၿပီး အားတင္းရတာေပါ့ေလ။ ျပန္လာတဲ့တက္စီသမားကလည္း စကားမ်ားေတာ့နည္းနည္းေတာ့စိတ္ေပါ့သား။ အကိုေတြကေတာ့ ဘာမွေလွ်ာက္မေတြးနဲ႕။ သူရဲအေၾကာင္းေတြလည္းမေတြးနဲ႕တဲ့ မွာလိုက္တာေလ။
ျပန္လည္းေရာက္ေရာခုနကနာ့စ္မကမ်က္ႏွာခ်ိဳလာေသြးတယ္။ ခုတင္မရေသးလို႕ ေစာင့္ရမယ္တဲ့။ ဒါလားဟဲ့စကၤာပူလို႕ေတာင္ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။ အေစာကလူႀကီးကေရာက္လာျပန္ေရာ။ ငါစဥ္းစားေနတာ ေဒၚလာ၃၀ပဲကြာတာကိုနင္ဘာလုိ႕ B ကို္မယူတာလဲတဲ့။ လူကလည္းတင္းေနေတာ့ ေျပာပလိုက္တယ္။ အဲဒီ B ယူရင္ခုတင္အခုရမွာလားလို႕။ ရမယ္ဆိုယူမယ္လို႕ေျပာလိုက္တာေပါ့။ အဲဒါလည္းေစာင့္ရတာပဲ။ ခုတင္မွာရိွတဲ့သူေတြကိုဘယ္သြားထိုးထည္႕ေနလို႕ၾကာတာလည္းမသိပါဘူး။ အဲလိုအရႈပ္အရွက္ေတြ ၾကားမွာေတာင္ နာ့စ္မေလးေတြကခြက္တလံုးနဲ႕လိုက္လာေသးတယ္။ ဆီးနည္းနည္းေပါက္ေပးပါဦးတဲ့။ အျမင္ကတ္ကတ္ရွိတာနဲ႕ တဘူးအျပည္႕ေပးလုိက္တယ္။ မွတ္ကေရာ။
ေစာင့္ေနရေတာ့ဗိုက္ကဆာလာေရာ။ အဲဒါနဲ႕မုန္႕သြားစားမယ္ဆိုၿပီးထြက္လာရင္းနဲ႕ အကိုေတြဆီဖုန္းဆက္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ တေယာက္တည္းေစာင့္ ေနရတယ္ဆုိၿပီး အကိုတေယာက္ကျပန္လာတယ္။ သူ႕ကိုမုန္႕မစားဘဲ ထိုင္ေစာင့္ရေတာ့အဆာလြန္သြားျပန္ေရာ။ ေအာ္ အဲဒါပဲၾကည္႕။ အကိုေရာက္လာၿပီး စားေသာက္ေနေတာ့မွ ဖုန္းဆက္တယ္ေလ။ ခုတင္ရၿပီ လာပါေတာ့တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ထုခ်င္စရာေကာင္းလဲဆိုတာ။ စားလက္စေတြရပ္၊ မစားရေသးတဲ့ေပါက္စီကိုအိတ္ထဲျပန္ထည္႕ၿပီး ထလာရတယ္။ ေရာက္လဲေရာက္ေရာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားတေယာက္က ၀ီွးခ်ဲႀကီးနဲ႕ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုတင္ၿပီး တြန္းဖို႕ေပါ့ေလ။ စိတ္ထဲမွာၿပံဳးစိစိေတာင္ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါမ်ိဳးကိုရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲေတြ႕ဘူးတာေလ။ ၿပီးေတာ့မေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့လူနာမွပဲ အဲဒီအေပၚတင္တယ္မွတ္ေနတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုရီးယားကားေတြထဲမွာ ၾကည္႕ဖူးတဲ့မင္းသမီးေလးေတြလိုစိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျမင္ေယာင္ပစ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလသူတုိ႕ဆို ကင္ဆာျဖစ္ေနတာေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာကီမိုလာသြင္းတာ၊ အထုတ္ကေလးတထုတ္နဲ႕။ မင္းသားလိုက္လာရင္ ထြက္ေျပးသြားျပန္ေရာ။ ကိုယ္ကေတာ့ တသက္မွာတခါေဆးရံုတက္တာ လိုက္လာရင္ထြက္မေျပးပါဘူး။ မုန္႕သာ၀ယ္ခဲ့။ လံုး၀ထြက္မေျပးဘူး။
အဲဒါနဲ႕အဲဒီလူႀကီးကကိုယ့္ကို၀ီွးခ်ဲေပၚတင္ၿပီး တြန္းလာတာပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေတြကေအာ္တိုေတြဆုိေတာ့ ကိုယ္တို႕ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ရင္အလိုလိုပြင့္သြားတယ္။ ဒါကေတာ့ စကၤာပူစတိုင္ေပါ့ေနာ္။ ဘာမဆိုေအာ္တိုမစ္တစ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့သရဲကားေတြျမင္ေယာင္မိၿပီး ေက်ာေတာင္ခ်မ္းတယ္။ တံခါးေတြကိုယ့္ေနာက္မွာျပန္ပိတ္သြားတဲ့ တူ ဟူ ဟူဆိုတဲ့ အသံႀကီးကအစ ေခ်ာက္ျခားစရာ ေကာင္းေနသလိုပဲ။ ဓါတ္ေလွကားနဲ႕ ၃ခါေလာက္တက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာဒီ၀ီွးခ်ဲတြန္းလာတဲ့လူက ငါ့ကိုတခုခုမ်ား ဓါတ္ေလွကားေပၚမွာလုပ္လိုက္ရင္ဘယ္သူမွသိမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပၚတက္မလာခင္ နာ့စ္မကသူ႕နာမည္ေမးၿပီးမွတ္ေနတာေတာ့ေတြ႕တယ္။ မိုဟန္ဆိုလားပဲ။ အင္း သူပို႕တဲ့လူနာေပ်ာက္တယ္ဆုိရင္ ေဆးရံုကအေရးယူမွာပဲ။ ငါလူမသိသူမသိေတာ့ဘာမွမျဖစ္သြားေလာက္ပါဘူးလို႕လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားေပးရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွပဲကိုယ္ေနရမဲ့အခန္းကိုေရာက္ေတာ့တယ္။
ကိုယ္ခုတင္ေပၚမွာထိုင္ေနတုန္း အိႏၵိယႏြယ္ဖြားဆရာ၀န္ခပ္ငယ္ငယ္တေယာက္လာၿပီး ေမးခြန္းေတြေမးျပန္ေရာ။ ဒီေန႕တေန႕လံုးမုန္းေလာက္ေအာင္ေျဖၿပီးတဲ့ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲထပ္ေမးတာပဲ။ သူတို႕ဆရာ၀န္ေတြကလည္း တေနရာကတေနရာ၊ တေဆာင္တေဆာင္ကိုၫႊန္းတယ္ဆုိလည္း သူတို႕ေမးခဲ့ၿပီးတဲ့ေမးခြန္းေတြပါတြဲေပးလိုက္ပါလား။ မပါေသးတဲ့ဟာပဲေမးေပါ့။ အေျဖေတာင္မေပးႏိုင္တဲ့သူဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အသက္ထြက္မယ့္သူကဗြီဒီယုိ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို တမ်ိဳးလံုးတေဆြလံုးအေၾကာင္းကုန္ေအာင္ေျပာၿပီးမွေသမွာက်ေနတာပဲ။ စိတ္ကုန္တယ္ တကယ္ပဲ။ အဲဒီတေယာက္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္းထုျပန္၊ ရိုက္ျပန္ေရာ။ ေျပာရရင္ဒီတခါေတာ့အနာဆံုးပဲ။ အသက္အငယ္ဆံုး၊ အသန္ဆံုးမို႕လို႕လားမသိဘူး။ လူနာေရာဂါကိုအျပင္ဘက္ကမျမင္ရရင္ ထုသာၾကည္႕လို႕ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ားက သညာေပးထားပံုပဲ။ ထုလိုက္ရိုက္လိုက္ၾကတာ။ လူလည္းငါးဖယ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမေလးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္၀င္လာၿပီး ၀တ္ရမယ့္၀တ္စံုရယ္၊ ဆပ္ျပာတို႕ဘာတုိ႕ပါတဲ့ အေသးသံုး အထုပ္ေလးရယ္ လာေပးတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုင္းတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို မနက္တုန္းကေဆးခန္းမွာတုန္းကတုိင္းေတာ့ ၅၃ေပါင္ေက်ာ္တယ္။ အခုလည္းေဆးရံုအ၀တ္နဲ႕တုိင္းေရာ ၅၁ေပါင္ပဲ ရိွေတာ့တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက၂ေပါင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တဲ့သူေတြကို ဖိနပ္တင္မကဘူး၊ ေဘာင္းဘီပါခၽြတ္ခ်ိန္ဖို႕ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ :P
ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း တေယာက္ၿပီးတေယာက္ပဲ လာေပးျပန္ေရာ။ ဘူး၂ဘူး၊ ခြက္၁ခြက္နဲ႕ ဆီးလာေတာင္းတာ။ ေအာ္ကိုယ့္ဆီးကိုယ္အဲေလာက္လိုခ်င္အားမ်ားမယ္မွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါၿပီးၿပီမွတ္လို႕ မၿပီးေသးဘူး။ တထြာေလာက္ရွိမယ့္ လိေမၼာ္ေရာင္ဘူးနဲ႕ ဒီညဆီးသြားရင္အဲဒီထဲပဲသြားရမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့က် ေရကို ၁.၂လီတာပဲ ေသာက္ရမယ္တဲ့။ လူကိုဘာမွတ္ေနလည္းမသိဘူး။ ေရအမ်ားႀကီးမေသာက္ပဲ ဘယ္ဆီးကရမွာလဲ။ ဘံုဘိုင္ဖြင့္ထုတ္လို႕ရတာမွမဟုတ္တာ။ စိတ္ညစ္တယ္။
ကိုယ့္ေဘးခုတင္မွာေတာ့ အဘြားႀကီးတေယာက္က်တယ္။ အသက္၇၀ေလာက္ရိွမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအဘြားႀကီးနဲ႕မိတ္ဆက္စကားေတြဘာေတြေျပာၿပီး ကိုယ္လည္းကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ၿပီးဟိုလုပ္ဒီလုပ္၊ သူကလည္း ဖုန္းတလံုးနဲ႕ဆက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘဲဆီမ်ားဆက္ေနလားထင္ရတယ္။ ဟိ ဟိ ၾကားသြားရင္ အဆဲခံရဦးမယ္။ ေဆးရံုမွာ သူရဲေျခာက္မွာေၾကာက္တာနဲ႕ပဲ မအိပ္ဘဲေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေရးေနတာ အခုတကယ္ရပ္ေတာ့မယ္။ ေခါင္းေတြမူးလာၿပီ။ အားလံုးပဲ Good night ။
