Saturday, August 8, 2009

ဖိုင္တြဲေလးတခုအေၾကာင္း


ေနာက္တပါတ္ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္။ Shopping week ဆိုေပမယ့္တခ်ိဳ႕ဘာသာရပ္ေတြကေတာ့ စသင္ေတာ့မွာဆုိေတာ့ ဖတ္ရမယ့္စာရြက္ေတြကိုေက်ာင္းမွာပရင့္သြားထုတ္ျဖစ္တယ္။ အိမ္ကပရင့္တာက စာတရြက္ထုတ္ရတာ အရမ္းၾကာတာေလ။ ျပန္ေရာက္လာၿပီးဖိုင္ေတြတြဲ၊ စာရြက္ေတြစီလုပ္ေနရင္းက ထံုးစံအတိုင္း နေမာ္နမဲ့နဲ႕ စာရြက္ကိုေျပာင္းျပန္ punch နဲ႕ေဖာက္ခ်လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေခါင္းထဲကိုေရာက္လာတာက ရန္ကုန္မွာဂ်ပန္အဖြဲ႕အစည္းတခုမွာ အလုပ္၀င္ခါစအခ်ိန္တုန္းအေၾကာင္းေလးတခုပါ။

ဂုဏ္ထူးတန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေနတဲ့ကၽြန္မ First Semester စာေမးပြဲၿပီးၿပီး ၂ရက္ေလာက္မွာ ရန္ကုန္ကအမက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ “သားသားနင္အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာထားလို႕ အခုအဲဒီပေရာဂ်က္က အတြင္းေရးမႈးတေယာက္လိုေနတယ္။ နက္ျဖန္အင္တာဗ်ဴး။ နင္ CV ယူၿပီးနက္ျဖန္အင္တာဗ်ဴးတခါတည္းတန္း၀င္ လို႕ရတယ္တဲ့။ အဲဒီကမန္ေနဂ်ာကိုငါေျပာထားတယ္” တဲ့။ လခကသိပ္မက္ေလာက္စရာမေကာင္းေပမယ့္ ကၽြန္မဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ဖို႕၊ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖုိ႕ဆိုတာ ရန္ကုန္မွာေနရမွျဖစ္မွာေလ။ အဲဒါနဲ႕အိမ္ကိုသမီးသြားခ်င္တယ္ ေျပာၿပီးေနာက္ေန႕မနက္အေစာႀကီးကားနဲ႕ပုသိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ ေန႕လည္ ၂နာရီေလာက္အင္တာဗ်ဴး၀င္ရတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ အဲဒီအလုပ္ကိုရခဲ့ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴး၀င္ကတည္းက ကၽြန္မရဲ႕မ်ားျပားလွစြာေသာအရည္အခ်င္းေတြကို ကၽြန္မကိုအင္တာဗ်ဴးတဲ့ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီး၂ေယာက္က သိသြားပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးဖုိ႕ semester တခုလိုၿပီး၊ ကြန္ပ်ဴတာမေတာက္တေခါက္၊ အဂၤလိပ္စကားတခုသာ နည္းနည္းလည္လည္ပတ္ပတ္ရိွရံု၊ ပုသိမ္မွာတုန္းကလူငယ္သင္တန္းေတြ၊ မ်ိဳးဆက္ပြားက်န္းမာေရးသင္တန္းေတြ တက္ဖူးတာကလြဲၿပီး ရံုးအလုပ္ကိုနကန္းတလံုးမွမသိတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးေနာက္တေန႕မွာပဲ ကၽြန္မနဲ႕အၿမဲအလုပ္တြဲလုပ္ရမယ့္ Project Coordinator ကဂ်ပန္ျပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီေန႕ကေသာၾကာေန႕ပါ။ ကၽြန္မရံုးစတက္ရေတာ့တနလၤာေန႕ပါ။ အင္တာဗ်ဴးတုန္းကပါတဲ့ေနာက္ထပ္ဂ်ပန္မတေယာက္က နယ္ရံုးမွာထိုင္ရမယ့္ Community Health Expert ပါ။ သူနဲ႕ကၽြန္မပဲရန္ကုန္မွာက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ပေရာဂ်က္ကအသစ္စက္စက္၊ အတြင္းေရးမႈးအသစ္စက္စက္ကလည္း လံုး၀အေတြ႕အႀကံဳမရိွ၊ ကၽြန္မဂ်ပန္မစၿပီးဒုကၡေရာက္တဲ့ရက္ေတြပါပဲ။ ေနာက္တေန႕မွာပဲ ကၽြန္မတို႕မူရင္းရံုးရိွတဲ့ေနရာကေန ကၽြန္မတို႕ပေရာဂ်က္ရံုးခန္းအေသးေလးကိုေျပာင္းရပါတယ္။ က်န္းမာေရးရံုးတရံုးမွာကၽြန္မတို႕အတြက္ အခန္းေလးတခန္းေပးတာပါ။ ကၽြန္မတို႕ရံုးခ်ဴပ္မွာေတာ့ မူရင္းအသားက်ၿပီး သားပေရာဂ်က္ေတြပဲက်န္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မမွေမးစရာျမန္းစရာ ျမန္မာကမရိွ၊ ဂ်ပန္မကမသိရင္ကၽြန္မလာေမး ေတာ္ေတာ္အူလည္လည္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။

၂ရက္ေလာက္ေနၿပီး အဲဒီရံုးခန္းအသစ္မွာအသားက်လာေတာ့ကၽြန္မနဲ႕ကၽြန္မဂ်ပန္မရံုးခန္းအတြက္လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ဖို႕ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကပါတယ္။ ဖိုင္ေတြ၊ စာေရးကိရိယာေတြ၊ ရံုးခန္းသန္႕ရွင္းေရးပစၥည္းေတြအပါအ၀င္ေပါ့။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္မကိုပထမဆံုးအႀကိမ္ကၽြန္မဂ်ပန္မကဖိုင္တခုတြဲခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မကို စာရြက္ေတြေပးခဲ့ၿပီး သူကဟိုဘက္ရံုးခန္းထဲက က်န္းမာေရးဌာနကလူႀကီးတေယာက္နဲ႕ ခဏသြားေတြ႕ပါတယ္။ စာရြက္က စာမ်က္နွာ ၂၀၀ေလာက္ရိွပါတယ္။ ဂ်ပန္လိုေတြခ်ည္းေရးထားေတာ့ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ ဖိုင္လည္းကၽြန္မမသိပါ။ (ေနာက္ပိုင္းပံုမွန္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရံုးစာရြက္စာတမ္းေတြအားလံုးကို ကၽြန္မကအဂၤလိပ္လိုျပန္၊ သူတို႕ကဂ်ပန္လိုျပန္ၿပီး ရံုးခ်ဳပ္ကိုတင္တာပါ)။ အဲဒါနဲ႕ကၽြန္မ Punch အေသးေလးကိုင္ၿပီးစာရြက္ေတြေဖာက္ပါေတာ့ တယ္။ စာရြက္ကထူၿပီး Punch ကလည္းအေသးပဲရိွေတာ့အကုန္တခါတည္းသြင္းမရပါဘူး။ ပထမဆံုးေဖာက္ဖူးတဲ့ဖိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ဘာလုပ္ရမယ္မသိပါဘူး။ စာရြက္ကိုေလးပံုေလာက္ပံုၿပီး ဒီတိုင္းပဲေဖာက္ေဖာက္ခ်လိုက္တာပဲ။ ဖိုင္တြဲေတာ့မွအေပါက္ေတြမညီမွန္းကၽြန္မသိပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္တံုးတဲ့ကၽြန္မလဲလို႕။ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဟန္ကိုယ့္ဖုိ႕မလား။ ကၽြန္မဂ်ပန္မျပန္၀င္လာေတာ့ ဖိုင္ကုိခပ္တည္တည္နဲ႕ထိုးေပး လိုက္ပါတယ္။ သူကဖိုင္ကိုဖြင့္ၾကည္႕ပါတယ္။ အေပၚဆံုးစာရြက္ေတြကအဆင္ေျပတယ္ေလ။ ေအာက္လည္းလွန္ၾကည္႕ၿပီးေရာ သူခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္ပါေရာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုစာရြက္တရြက္ယူခိုင္းတယ္။ အလယ္ကေခါက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွစာရြက္အလြတ္ေတြယူၿပီး အဲဒီခုနကေခါက္ထားတဲ့စာရြက္ကိုျဖန္႕ အလယ္ေခါက္ခ်ိဳးရာနဲ႕ Punch မွာရိွတဲ့အလယ္ကျမွားေနရာေလးနဲ႕တိုက္ၿပီးေဖာက္ျပတယ္။ ေျပာရင္း၊ လုပ္ျပရင္းနဲ႕ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးပဲ ကၽြန္မကိုတိပ္အေသးေလးေတြ ခုနကကၽြန္မေဖာက္ထားတဲ့အေပါက္ေတြကိုပိတ္မိရံုျဖတ္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ခုနကကၽြန္မေဖာက္ထားတဲ့အေပါက္ေတြအားလံုးကို ၂ေယာက္အတူတူျပန္ပိတ္။ ၿပီးေတာ့မွျပန္ေဖာက္ၿပီး ဖိုင္ျပန္တြဲရပါတယ္။ ကၽြန္မဒီကိုေက်ာင္းတက္ဖုိ႕ထြက္မလာခင္၃ႏွစ္နီးပါးရံုးမွာလုပ္လာတဲ့အထိ အဲဒီဖိုင္ေလးရံုးမွာ ရိွေနပါတယ္။ အဲဒီဂ်ပန္မ နယ္ကျပန္ေရာက္လို႕အဲဒီဖိုင္ကိုဖြင့္မိတိုင္းအၿမဲကၽြန္မကိုစပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္မအဲဒီမွာအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္မွာလူေတြအေၾကာင္းအမ်ားႀကီးသိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေလ့လာ ခဲ့ရတာေတြလည္းအမ်ားႀကီးပါပဲ။ လုပ္ခဲ့တဲ့အမွားေတြ၊ အလြဲေတြဆိုတာလည္း မေရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မ အမွားလုပ္မိတိုင္းမွာကၽြန္မအရင္ဆံုးရတာက ဆူပူအျပစ္တင္တဲ့စကားမဟုတ္ပါဘူး။ အၿပံဳးတပြင့္နဲ႕ အားေပးစကား၊ ၿပီးရင္အသစ္ျပန္လုပ္ခိုင္းတာပါပဲ။ ကၽြန္မဘက္ကလည္း မွားၿပီးသားအမွားကိုထပ္ခါထပ္ခါမမွား ေအာင္ထိန္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွားသြားတိုင္းလည္းေတာင္းပန္ဖို႕ကၽြန္မ၀န္မေလးခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀မွာသူမ်ားအမွားကိုလက္ညိႈးထိုးၿပီးကိုယ့္ဘက္ကလက္ေလးေခ်ာင္းကိုဖြက္ထားတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႕ကၽြန္မအလုပ္မလုပ္ခဲ့ရပါဘူး။ ကၽြန္မကိုအားေပးတဲ့၊ အေတြ႕အႀကံဳနည္းေသးတာကို နားလည္ေပးတဲ့ ဂ်ပန္လူႀကီးေတြနဲ႕အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီဖိုင္တြဲတဲ့အေတြ႕အႀကံဳေလးကေတာ့ ကၽြန္မအသက္ရိွေနသေရြ႕ ကၽြန္မသတိရေနမွာပါပဲ။ လူတိုင္းအမွားမကင္းတဲ့အတြက္ သူမ်ားမွားတာနဲ႕ လက္ညိႈးထိုးအျပစ္တင္မေစာဖုိ႕ကုိ ဒီဖိုင္ေလးနဲ႕ ကၽြန္မဂ်ပန္မကသင္ခန္းစာေပးခဲ့တာပါ။

(ပံုက Google က။)

10 comments:

ကိုလူေထြး said...

ဂ်ပန္လိုေရးထားတဲ့စာမို႕ စာရြက္ေျပာင္းျပန္ၾကီး ေဖာက္မိသလားထင္ျပီးေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေနတာ...

မသိေတာ့လည္း မွားတတ္တာေပါ့...
လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႕လဲ တတ္သြားတာပဲေလ...

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လုပ္ေနတာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ျပီ... အခုအထိ မတတ္ၾကေသးဘူး... ေသေတာင္ အမွန္ကိုသိၾကေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး...

းဝ)

ေမျငိမ္း said...

ဟုတ္ပ.. အမလည္း ေျပာင္းျပန္ေတြ တြဲမိပီ ထင္ေနတာ... ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာခ်င္တာေလး ရပါတယ္..။ :)

kyalkalay said...

ပုသိမ္ သူလား

ဟားဟား

ေတြ.ပီ

ပုသိမ္သူအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိ
ေျပာရင္းသတိရသြားပီ

ေမဇင္ said...

အမွာကိုသိလုိ႕ အမွန္ျပင္ အဲ့ဒါ လူေတာ္ေတြရဲ႕အလုပ္ေပပဲ...။

၀သန္မိုး said...

ေပးခ်င္တဲ ့ အရာေလး ရလုိက္ပါတယ္
မွန္တာေပါ့ ဗ်ာ
လူဆိုတာ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ ပါပဲ

၀သန္မိုး

ကလူသစ္ said...

ဂ်ပန္မကုိ ျမန္မာစတိုင္ေဖာက္ထားတာလို႔ ဆင္ေျခေပးလိုက္ပါလားလို႔

ေမာင္ဖားႀကီး said...

အတုယူသင့္တာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ယူေနရဦးမွာပါဗ်ာ

Yu Ya said...

ပုသိမ္သူေမ့သမီးေရ... ကၽြန္ေတာ္ Phone Bill ေတြ Punch ေဖာက္ၿပီးတြဲတိုင္း ဒီ ပိုစ့္ေလးကို သတိရေနပါမယ္ဗ်ာ...

ya ya

မမသီရိ said...

မမ ေရာပဲ အဲသလို ေဖာက္ဖူးတာေလ
မမ ကို ဖိုင္ တြဲနည္းသင္ေပးတာလဲ ဂ်ပန္မေလး တေယာက္ပဲ.. း)..
သူနဲ႕ အတူတူ ဖိလစ္ပိုင္အမ်ိဳးသမီး Project Manager ရဲ႕ ဖိုင္ေတြ တထပ္ၾကီး ျပန္ေဖာက္ ျပန္တြဲ ရတဲ့ ကာလေလး ျပန္လြမ္းမိ ေပါ့ ညီမေလးေရ...

သီဟသစ္ said...

ေမ့သမီးေရ

အဲလုိလူေကာင္းေတြနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတာ ကုသုိလ္ေကာင္းလုိက္တာ

ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္