ေက်ာင္း အမွတ္တရ

စိတၱဇအလြမ္း

ဟိုအေ၀းက
တို႕ေက်ာင္းေလးရဲ႕ ေခါင္းေလာင္းသံ
ရင္ကိုလာမွန္ေတာ့
နံရံကုိၾကည္႕မိ
ငါ့အသိေတြကေ၀၀ါး
မင္းကိုေမ့မသြားပါဘူး
လြယ္အိတ္ေလးရယ္….

ဒီလိုနဲ႕
ငါ့စိတ္ေတြက ေရြ႕လ်ား
ေက်ာင္းကိုသြားေန
မိုးေရေတြ ရႊဲတဲ့ဆရာမ
နဂိုလိုပဲ
ငါ့ကုိၿပံဳးျပေနပါလား….

ေစတနာ
ေမတၱာ
ကရုဏာ
မုဒိတာပန္းေတြေ၀ေနတဲ့
ေက်ာင္းေျမနန္းမွာ
ဥေပကၡာပန္းေတြ
ဘယ္ေတာ့ေ၀ႏိုင္မလဲ….

ေရစင္နားမွာ
ေျခခြင္သြားေတာ့ သတိရ
ဟိုႏွစ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြ
ရင္းႏွီးစြာၿပံဳးလို႕
ေရခပ္ေနတုန္းပဲေလ….

အလယ္ေလွကားက
တို႕တေတြတက္သြား
ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားသံ
သမင္လည္ျပန္ၾကည္႕မိ
ခ်ိဳသာထိမိတဲ့ စကား
“သားတို႕ စာႀကိဳးစားၾကေနာ္”တဲ့
ဆရာမႀကီးကေျပာ။

ဒါေပမယ့္
ေဘာကန္လို႕ဆူခံထိ
ႀကိမ္ခ်က္မိလည္း မ်က္ႏွာပိုးမေသ
တို႕တေတြရဲ႕ေက်ာင္းသားဘ၀
ေႏွာင္းသြားေလေလ သတိရ
ေဟာင္းမသြားမွာက ထာ၀ရ
အမွတ္တရေပါ့ကြယ္….

စာအုပ္မပါလို႕
ဆရာမက၀ယ္ေပး
တပည္႕ေလးက ေက်းဇူးတင္
အရင္ကပံုရိပ္ေတြ
ရင္ထဲ၀င္ေမႊေႏွာက္
ပဲေစ့နဲ႕ေပါက္ ဟာသေဖာက္လို႕
အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာလည္း
ေၾကးစည္ေခါက္သတဲ့။

ေခြးသားဆိုတဲ့
ဆရာမရဲ႕ေတးသံ
ၾကားေယာင္မိျပန္ေတာ့
သတိရေသးတယ္
ဘယ္သူအမ်ားဆံုး
အဆဲခံရဦးမလဲ
ၿပိဳင္ပြဲဖြင့္တာေလ။

ေက်ာင္းေနာက္က်လို႕ဆရာမဆူ
အတန္းျပင္မွာငူငူေလး
ျမင္သူတကာေငးေတာ့ ရွက္စဖြယ္
ေၾသာ္ ခက္တယ္…ခက္တယ္…
ဒါေတြဘယ္လိုေမ့ရမလဲ

အိမ္ျပန္ေတာ့လည္း ထီးမပါ
မိုးရြာထဲမွာ တို႕ေတြေျပး
ခုေတာ့ေလ….
ရင္ထဲက မိုးစက္ေတးနဲ႕
ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲအိမ္ျပန္ၿပီ။

ေက်ာင္းေပ်ာ္ႀကီး

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းကေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြကုိျပန္ရွာျဖစ္ပါတယ္။ အမွတ္တရသိမ္းထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြစာေတြလည္း ျပန္ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာေတာင္ ျပန္ငယ္သြားသလိုပဲ။ (အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီကိုးလို႕ မေျပာပါနဲ႕။ အသက္၁၀၀မေနရေပမယ့္ အမႈ၁၀၀ေပြေနရေတာ့ ကိုယ့္ကုိကိုယ္အသက္ ၅၀ေလာက္အေတြ႕အႀကံဳေတြရိွေနၿပီလို႕ ထင္ေနတတ္လို႕ပါ။) :P
အေပၚက ကဗ်ာေလးက ၉၈မွာဆယ္တန္းေအာင္သြားတဲ့ အထက္တန္ေက်ာင္းကစီနီယာအကိုတေယာက္ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕သေဘာေကာင္းတဲ့အကိုကအခုေတာ့ ပင္လယ္ေပ်ာ္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္း ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအမွတ္တရကဗ်ာေတြကိုဖတ္ၿပီး ေနာင္တခ်ိန္ကိုယ္ေက်ာင္းႀကီးကုိ ခြဲရမယ့္အခ်ိန္ကုိႀကိဳေတြးၿပီး၀မ္းနည္းခဲ့မိဘူးတယ္။ အခုေတာ့ ေက်ာင္းႀကီးနဲ႕ေ၀းခဲ့တာ ၈ႏွစ္နီးပါးရိွခဲ့ၿပီေလ။ ကုိယ့္အလွည္႕ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီလိုေရးခဲ့ပါေသးတယ္။

အမိေက်ာင္းေတာ္သို႕

အမ်ိဳးသားကုန္းျမင့္ကိုတက္
ကြန္ကရစ္လမ္းကို ဆက္လွမ္း
ေျမနီလမ္းကေလးက ေျဖာင့္တန္းလို႕
အစိမ္းေရာင္သန္းတဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္တန္း
လွမ္းျမင္ရတဲ့ခဏ
အျမင္အာရံုေတြေ၀၀ါး
အသိစိတ္ေတြၾကားက
ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သတိရေန
တမ္းတမိတဲ့ တခ်ိန္ကဘ၀
ရင္ထဲက အလြမ္းေ၀ဒနာ
ဘယ္သူေျဖလို႕ ေျပႏိုင္မလဲေလ။

ပင္မေဆာင္ကုိ၀င္
စာသင္ခန္းေတြလွမ္းျမင္
ဥယ်ာဥ္မႈးေတြက ေစတနာအျပည္႕
အၾကင္နာစကားဆိုလို႕
အသိပညာျဖန္႕ေ၀ေပးေန
လမင္းရဲ႕အလင္းေရာင္လို
သံုးေပမဲ့ကုန္မသြား
ေအးျမလြန္းတယ္ေလ။
မိႏွင့္ဖလိုေစာင့္ေရွာက္
မိုးႏွင့္ေျမလိုကာကြယ္လို႕
ငါတုိ႕ရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ပူပန္
မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ေမတၱာေတြ
ဆရာမေရ……..

အရင္တခါက
ဆရာမ………ဆို
မ်က္ႏွာညိဳခဲ့
ခုေနခါမ်ား
တခ်ိန္ကလို
ေျပာပါဦးလား
တပည္႕အမွားေတြကိုေထာက္လို႕
ဆရာ့စကားအမုန္းမထားဘဲ
ႏွလံုးသားနဲ႕ခံယူမယ္။……။

အဲဒီကဗ်ာကိုဖတ္ရေတာ့ ဆရာမႀကီးကေျပာတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးသြားမွ ေမ့သမီးကလာခၽြဲေနတယ္ေပါ့။ (ဟုတ္လည္းဟုတ္ေနတာကိုး) အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးၾကည္႕မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းကုိခြဲခဲ့တာကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္။ အခုအခ်ိန္ေလာက္မွ အဲဒီလိုအလယ္တန္း၊ အထက္တန္းျဖစ္ေနရင္ ေက်ာင္းကိုအခုစြဲလန္းသလိုမ်ိဳး ခံစားမိမွာမဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ အခုေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕မိဘေတြအေျပာအရဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲကအဆင့္ၿပိဳင္ပြဲေတြ (ပညာၿပိဳင္တာမဟုတ္ပါ)၊ အ၀တ္အစားၿပိဳင္ၾကတာ၊ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာလိုက္ပံုေတြ။ အေျခအေနေတြကအရမ္းကုိကြာျခားေနခဲ့ပါၿပီ။ ကုိယ္ကိုသင္ခဲ့တဲ့၊ ကုိယ္ကအရမ္းခ်စ္ခဲ့တဲ့ ဆရာမေတြေရာ၊ ဒီေခတ္ ဒီစနစ္ၾကားမွာေျပာင္းလဲေနၿပီလား သိခ်င္လိုက္တာ။ အခုအခ်ိန္အထိကုိယ္ကေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမလို႕ေျပာလိုက္တာနဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာအျပည္႕နဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုပဲ ေျပးျမင္မိတုန္းပါ။
စကားမစပ္ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းဆယ္တန္း A ရဲ႕အစဥ္အလာတခုကုိေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ အေပၚဆံုးက အကိုရဲ႕ကဗ်ာမွာပါပါတယ္။ “ပဲေစ့နဲ႕ေပါက္ ဟာသေဖာက္လို႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာလည္း ေၾကးစည္ေခါက္သတဲ့”ဆိုတာ ေလ။ ဆယ္တန္းေနာက္ဆံုးေန႕မွာ ပဲႀကီးေလွာ္ေတြ၀ယ္လာ၊ အတန္းထဲမွာလုိက္ေ၀ေပးၿပီး စားၾက၊ ေၾကးစည္တလံုးသယ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေၾကးစည္ထုတာပါ။ ဘယ္ႏွစ္ကစလိုက္တဲ့အစဥ္အလာလည္းေတာ့ မသိပါ။ အဲလိုလုပ္မွဂုဏ္ထူးပိုထြက္ပါသတဲ့။ ႏွစ္တိုင္းလုပ္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ေနာက္အတန္းေတြကိုေတာ့ မသိေတာ့ပါ။ ကုိယ္တို႕ႏွစ္က်ေတာ့ ေနာက္ဆံုးေန႕မွာ ဘယ္ဆရာမမွေသခ်ာစာမသင္ေတာ့၊ အတန္းထဲ၀င္လာ၊ ကုိယ္တို႕နဲ႕စကား ေတြေျပာ၊ ဆံုးမစကားေတြေျပာ၊ ဆုေတြေပးၿပီးျပန္ထြက္သြားတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်ေတာ့ Eco အခ်ိန္ပါ။ အဲဒီဆရာမက အပိ်ဳႀကီး။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္လွပ္လွပ္ေလး။ အခုေတာ့အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီလို႕ ၾကားပါတယ္။ အေသအခ်ာမသိေတာ့ပါ။ အတန္းထဲမွာပဲႀကီးေလွာ္အခြံေတြပြ၊ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာကို စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ဆရာမ ကလည္း၀င္လာေရာ အဆက္မျပတ္ကိုဆူေတာ့တာပါ။ အဲလိုုလုပ္တာကိုလည္း ဆရာမကအယံုအၾကည္မရိွဘူးေလ။ ေက်ာင္းသားေတြကိုေမးရင္လည္း ယံုလြန္းလို႕လုပ္တယ္ဆိုတာထက္ ေပ်ာ္လို႕လုပ္တာကပိုမွာပါ။ အဲဒီေန႕က ေနာက္ဆံုးေန႕ျဖစ္ၿပီး ေစာေစာမျပန္ရဘဲ ဆရာမသာကူက်ိဳတိုက္ေနတာနဲ႕ပဲ ၃နာရီ ၄၅မွာေက်ာင္းမဆင္းရဘဲ ၄နာရီေက်ာ္သြားပါတယ္။ အခုျပန္ေတြးရင္အားလံုးဟာအမွတ္တရ၊ လြမ္းစရာေတြေပါ့။ (လြမ္းတတ္ပါတယ္လို႕ ေျပာထားတယ္ေနာ္။) သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ရင္ထဲကအမွတ္တရဆိုၿပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ (ေအာက္မွာဖတ္ၾကည္႕ပါ။) ကိုယ့္အတြက္လည္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကအမွတ္တရ၊ ေက်ာင္းႀကီးကအမွတ္တရ၊ ျဖဴစင္တဲ့ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀ကအမွတ္တရ၊ ရိုးသားသန္႕စင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ေတြကအမွတ္တရ၊ အခုေတာ့အားလံုးကို အမွတ္ရရင္းနဲ႕သာ………။