သီရိလကၤာေရာက္ၿပီး ၂ပါတ္အထိက ကြန္ဖရင့္၂ခုဆက္တိုက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူမ်ားေတြနဲ႕အတူတူ ဟုိတယ္မွာပဲေနရပါတယ္။ နီဂြန္ဘို၊ ကိုလန္ဘုိ ေနာက္ဆံုးက ကႏၵီမွာ။ ကႏၵီေလဆိပ္ကေနပဲ ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ေတြအကုန္လံုးျပန္ၾကတဲ့အခါ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုလို႕ ကၽြန္မ တေယာက္ပဲက်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကစာတမ္းကိစၥနဲ႕ တလျပည္႕ေအာင္ဆက္ေနရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မအတြက္ ပါေမာကၡရဲ႕ဇနီးက သူတို႕အိမ္နဲ႕အလုပ္ရဲ႕ၾကားမွာရိွတဲ့ ဟိုတယ္ေလးတခုမွာထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ဟိုတယ္ဆိုေပမယ့္ အင္းေလာက္အဆင့္ပါ။ သူတို႕ကကၽြန္မကို မိန္းကေလးတေယာက္တည္း မို႕လို႕ စိတ္ခ်ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့အဲဒီမွာထားတာပါ။ အဲဒီဟိုတယ္က ၄ထပ္အေဆာက္အဦးပါ။ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ပိုင္ရွင္လင္မယားေနပါတယ္။ ေအာက္ဆံုး ေျမညီထပ္မွာ မ်က္ႏွာျဖဴအဘိုးႀကီး တေယာက္အခန္းနဲ႕ ဧည္႕ခန္းပါ။ ကၽြန္မကေလွကားတ၀က္အခန္းမွာပါ။ အဲဒီဟိုတယ္မွာက ကၽြန္မဆရာရဲ႕ ဇနီးပေရာဂ်က္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အကူအမႀကီးတေယာက္က သူလာရင္ေနေနၾကပါ။ စိတ္ခ်ရတယ္လို႕ ေထာက္ခံလို႕ ကၽြန္မကိုထားတာပါ။ အဲဒီအမႀကီးက ကႏၵီကပါ။ ကိုလန္ဘိုကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕လာရရင္ ဒီဟိုတယ္မွာ ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ မနက္ဆိုပါေမာကၡက ကၽြန္မကိုဟုိတယ္မွာကားနဲ႕၀င္ႀကိဳ၊ ရံုးသြား၊ ညေနလည္း ကၽြန္မကဆရာျပန္တဲ့အခ်ိန္ပဲအတူတူျပန္ပါတယ္။
ေနၿပီးတပါတ္ေလာက္အရိွမွာ တရက္ညေနပိုင္း ဆရာကေဆးခန္းသြားရမယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ေစာေစာပဲျပန္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း တေယာက္တည္း ျပန္ရမွာမို႕ရံုးမွာ ေမွာင္ေအာင္မေနပါနဲ႕တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ကၽြန္မလည္း ဆရာမိတ္ဆက္ေပးထားဖူးတဲ့ တုတ္တုတ္ (သံုးဘီးဆိုင္ကယ္) ဒရိုင္ဘာကိုဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ပါတယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေစ်းသြား၀ယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေရာ။ လက္ထဲမွာလည္း လက္ေတာ့ေတြ၊ ဖိုင္ေတြနဲ႕ရႈပ္ေနေတာ့ သံုးဘီးဆရာကို ဟိုတယ္ကိုအရင္ပို႕၊ ၿပီးရင္အျပင္ကေစာင့္ေနလို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ တံခါးႀကီးပိတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီၿခံတံခါးက ရီမုနဲ႕ဖြင့္ရတဲ့သံတခါးပါ။ ကၽြန္မဘဲလ္ႏိွပ္လိုက္ေတာ့ အေပၚကေန တေယာက္ေယာက္တံခါးဖြင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္းထံုးစံအတုိင္းပိုင္ရွင္ပဲထင္ၿပီး ေမာ့ၾကည္႕မေနဘဲ ေျပး၀င္သြားပါတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တံခါးမပိတ္ေတာ့ပဲ ပစၥည္းေတြခ်၊ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက မလိုတာေတြ ထုတ္နဲ႕ လုပ္ေနတုန္း အခန္း၀က အခု၀င္လာတာ မင္းလားလို႕ေမးၿပီး လူတေယာက္၀င္လာပါတယ္။ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္အရြယ္ ေယာက္်ားတေယာက္ပါ။ ကၽြန္မက ဟုတ္တယ္ဆိုေတာ့။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးပါတဲ့။ သူတံခါးဖြင့္တဲ့လိုက္တာ ဘယ္သူမွ၀င္လာတာမေတြ႕လို႕ပါတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္မသြားပဲ ဘယ္ေန႕ကစေရာက္တာလဲ သူအရင္တုန္းက မေတြ႕မိဘူး ဘာလာလုပ္တာလဲနဲ႕ လာေမးပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕သူက ညက်ရင္အားလား ကၽြန္မအခန္းကို လာလို႕ရမလား ေမးလာပါတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ္ေတာ္လန္႕သြားေပမယ့္ ဟင္ ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲလို႕ေမးေတာ့ ေၾသာ္ စကားေလးဘာေလး ေျပာဖုိ႕ပါတဲ့။ ကၽြန္မက ေဆာရီးပဲ ငါမအားဘူး။ ညေနစာတမ္းေရးစရာလည္း ရိွတယ္၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႕လည္း အြန္လိုင္းမွာစကားေျပာစရာရိွတယ္ ဆိုေတာ့ အိုေကဆိုျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မအဲဒီေန႕ ေစ်းသြား၀ယ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အထိ အဲဒီအေၾကာင္းက ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာၿပီး ေၾကာက္ေနမိပါတယ္။ သူက ၿခံတံခါးဖြင့္တဲ့ရီမုကို ကိုင္လို႕ရတယ္ဆိုေတာ့ ပိုင္ရွင္နဲ႕ဘာေတာ္လဲ၊ ဟုိတယ္တို႕ အင္းတို႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေသာ့ကအပိုေတြရိွေနတတ္တာ၊ သူကပိုင္ရွင္နဲ႕ေဆြေတြမ်ိဳးေတြဆို အခ်ိန္မေရြး တံခါးဖြင့္လို႕ရေနမွာဆို ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေတြးၿပီးလန္႕ေနမိတာပါ။
အဲဒါနဲ႕ေစ်း၀ယ္ၿပီးၿခံထဲအ၀င္မွာ ပိုင္ရွင္နဲ႕ အဲဒီလူကို ၂ေယာက္တြဲၿပီးေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ပိုင္ရွင္က ကၽြန္မကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူတို႕၂ေယာက္ ညစာသြားစား ၾကမလို႕၊ ကၽြန္မေရာလိုက္မလားဆိုၿပီးေမးပါတယ္။ (ကၽြန္မက ညစာထမင္းကိုအဲဒီေဟာ္တယ္မွာပဲ ပိုက္ဆံေပး စားတာပါ။) ကၽြန္မလည္း မလိုက္ေတာ့ဘူးေျပာလိုက္ၿပီး အခန္းထဲ၀င္လာေတာ့ ပိုၿပီးလန္႕လာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ အြန္လိုင္းတက္ေတာ့ စကားေျပာေနက် အိႏၵိယကသူငယ္ခ်င္းကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူကအရမ္းစိတ္တိုၿပီး အခုခ်က္ခ်င္း ပါေမာကၡကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းေျပာခိုင္းပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္းဆရာ့ကိုဖုန္းဆက္ေျပာရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိေပမယ့္ အေနာက္တိုင္းဆန္တဲ့ သူေတြအတြက္ဆို အဲဒီအေၾကာင္းအရာက ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕လည္းထင္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒါနဲ႕ ေျပာဖို႕တြန္႕ေနမိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သီရိလကၤာဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံလိုပါပဲ။ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈထံုးစံ၊ ဘာသာေရး အဲဒါေတြကအရမ္းလႊမ္းမုိးပါတယ္။ ဥေရာပလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာေတာင္ ဒီေန႕ေတြ႕၊ ဘာမွမသိေသးတဲ့ မိန္းကေလးကို ခ်က္ခ်င္းအခန္းထဲလာရမလားလို႕ ေမးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္းႏွီးေအာင္စကားေျပာၿပီး အခ်ိန္ယူဦးမွာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မကဒီကိစၥမွာေတာ္ေတာ္ကိုလန္႕ေနတာပါ။ သူငယ္ခ်ငး္ကေတာ့ အရမ္းကိုစိတ္တိုေနပါၿပီ။ ကၽြန္မကအခန္းတံခါးကိုခံုေတြပိတ္ထားၿပီးအိပ္ရင္ေကာင္းမလားဆုိေတာ့ မရဘူးတဲ့။ ခ်က္ခ်င္းဆရာ့ဆီ ဖုန္းဆက္ပါတဲ့။ ကၽြန္မမဆက္ရင္ သူလွမ္းဆက္ရလိမ့္မယ္တဲ့။ ပါေမာကၡနဲ႕သူနဲ႕က ရင္းႏွီးတယ္ဆုိေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဆရာ့တပည္႕ရင္းျဖစ္တဲ့ကၽြန္မကကိုယ္တိုင္မေျပာဘဲ အိႏၵိယကလူကလွမ္းေျပာတယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုမွေကာင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကိုေျဖာင္းဖ်ၿပီးဆက္ပါ့မယ္ေပါ့။ သူက သူ႕ေရွ႕မွာပဲ (skypeမွာ)ဆက္ဆိုတာနဲ႕ ဆက္လိုက္ပါတယ္။ (အဲဒီေတာ့ ည၈နာရီေလာက္ရိွေနပါၿပီ။) ဆရာကခ်က္ခ်င္းမအားလို႕ ျပန္ေခၚမယ္ဆုိၿပီးဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ ဆရာ၀န္နဲ႕စကားေျပာေနတုန္း ပဲတဲ့။ ၁၀မိနစ္ၾကာရင္ဆက္မယ္ဆိုၿပီး နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာသြားပါတယ္။ အြန္လိုင္းကသူငယ္ခ်ငး္က အရမ္းစိတ္တိုေနၿပီ။ ကၽြန္မကိုပါ။ ဖုန္းထပ္မဆက္လို႕ဆုိၿပီး။ အဲဒါနဲ႕ကၽြန္မဆက္လုိက္ ေတာ့ ဆရာကေျပာလုိ႕ရၿပီဆုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဆရာ့ကိုအကုန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အရမ္းစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႕ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေျပာျပပါတယ္။ သူ႕ဘက္ကသေဘာထားက ရိုးရိုးသားသားလားလည္း ကၽြန္မမသိပါဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသိေအာင္ေျပာျပထားတာပါဆိုေတာ့ ဆရာက အရမ္းစိတ္တိုၿပီး အခုခ်က္ခ်င္းငါလာမယ္၊ ေစာင့္ေနတဲ့။ ဆရာမလာခင္ေလးမွာပဲ ကၽြန္မအခန္းကိုတံခါးလာေခါက္တဲ့ အသံၾကားပါတယ္။ ကၽြန္မက ဘယ္သူလဲလို႕ လွမ္းေမးေတာ့မေျဖပါဘူး။ ကၽြန္မတံခါးဖြင့္မေပးေတာ့ တံခါးလည္းဆက္မေခါက္ေတာ့ဘူး။ ခဏပဲၾကာတယ္ ဆရာေရာက္လာတာပဲ။ ကၽြန္မကိုအေျခအေနေမး၊ အခန္းကိုလည္း၀င္ၾကည္႕ၿပီး ပိုင္ရွင္ျပန္ေရာက္ၿပီလားတဲ့ (ထမင္းထြက္သြားစားတာေရာ၊ ကၽြန္မကိုပိုင္ရွင္ကထမင္းစားေခၚတာပါေျပာျပလိုက္တာပါ)။ ဆရာက အေပၚထပ္ကိုလွမ္းေခၚပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ဇနီးပဲရိွတယ္။ ဆရာကအေတာ္ေဒါသထြက္ေနတာပါ။ သူ႕အုပ္ထိန္းမႈ ေအာက္မွာရိွေနတဲ့မိန္းကေလးကို ဒီလိုစကားေျပာတာမ်ိဳးလံုး၀လက္မခံႏိုင္ဘူးဆို အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကိုေျပာပါတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက အဂၤလိပ္လိုသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဆရာလည္း စင္းဟာလ လိုေရာ၊ အဂၤလိပ္လိုေတြေရာ ေရာၿပီးေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုဒီမိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚသြားမယ္။ ခင္ဗ်ားေယာက္်ားျပန္လာရင္ ဖုန္းဆက္ပါ။ ဒီမွာသူ႕ကိုဆက္ထားဖုိ႕ကိုစဥ္းစားမယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မကိုလာ ဆိုၿပီး ေခၚလို႕ကၽြန္မအခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး လိုက္သြားရပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာကဆရာကေတာ္ကို ေျပာပါတယ္။ မင္းငွားထားတဲ့ဟိုတယ္က ဒီလိုဒီလုိပဲဆုိၿပီး။ ဆရာကေတာ္က သူ႕လက္ေထာက္ကို ဖုန္းဆက္ေမးပါဦးမယ္ဆိုဆက္ပါတယ္။ သူ႕လက္ေထာက္ကအဲဒီရက္က အဲဒီဟိုတယ္မွာရိွပါတယ္။ အဲဒီေန႕က ေတာ့အျပင္သြားေနပါတယ္။ အဲဒီလိုဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ အဲဒီလက္ေထာက္အမ်ိဳးသမီးက သူ႕အျပစ္လြတ္ေအာင္ ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကတဲ့ ဟိုတေန႕ကညဘက္အျပင္ထြက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေယာက္်ားေတြကညဘက္ အျပင္ထြက္တယ့္မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အထင္ေသးၿပီး ရမလားလို႕ ေျပာၾကည္႕တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဆရာကေတာ္က သူ႕လက္ေထာက္အဲလိုေျပာတယ္ဆိုၿပီး ဆရာ့ကိုေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္မေလ စိတ္တိုလိုက္တာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ပထမတရက္ကဆရာကၽြန္မကို ျပန္အပို႕ၿပီးေတာ့ ညစာစားအၿပီး ၈နာရီေလာက္မွာ အဲဒီနားကေစ်းဆိုင္တန္းကို ကၽြန္မသြားပါတယ္။ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္။ ဖုန္းကတ္သြား၀ယ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ျပန္လာတာပါပဲ။ ကၽြန္မျပန္ေရာက္မွ အဲဒီလက္ေထာက္အမ်ိဳးသမီးက ေယာက္်ားတေယာက္နဲ႕အျပင္ထြက္သြားတာေတာင္ ေတြ႕လို႕ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မေလ စိတ္အရမ္းတိုေပမယ့္ ကၽြန္မပါေမာကၡကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဖုန္းကတ္သြား၀ယ္တာပါလို႕။ ကၽြန္မညတိုင္းအိႏၵိယကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ အခန္းထဲက တီဗီကလည္း ကၽြန္မနားမလည္တာေတြလာ၊ အြန္လိုင္းတက္ရင္တက္၊ မတက္ရင္အရမ္းအထီးက်န္လြန္းေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဒီဖုန္းေလးပဲအားထားေနရတာပါ။ ဆရာကကၽြန္မေျပာတာကို ခ်က္ခ်င္းယံုပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ တေန႕ကသူဖုန္းေခၚတဲ့အခ်ိန္ကၽြန္မမွာဖုန္းကတ္ကုန္သြားတာ သူသိလို႕ပါ။ ဆရာကေတာ္ကိုလည္း ေျပာပါတယ္။ မင္းစဥ္းစားၾကည္႕တဲ့ ဒီကေလးက အခုပံုဆို ညေတာင္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုေနရာမွာလံုး၀မထားႏိုင္ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ညတြင္းခ်င္းပဲ သူ႕အိမ္ကို ေျပာင္းေပးပါတယ္။ ဟိုတယ္ကို ပစၥည္းယူဖို႕သြားၾကေတာ့ ဆရာကစိတ္တုိေနေတာ့ ပိုင္ရွင္နဲ႕စကားေျပာ ဖို႕ ဆရာကေတာ္ပါလိုက္လာပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ကျပန္မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မပစၥည္းသိမ္းေနတုန္းမွာပဲ သူျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မကိုနားလည္မႈလြဲတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အဂၤလိပ္စကားေျပာ ႏုိင္ငံကလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အသံထြက္မွားတာ၊ သဒၵါမွားတာ၊ သူဘာရည္ရြယ္တာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း ခြဲျခားႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုဒီလိုပဲဆိုေတာ့ အဲဒီလူက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကပါတဲ့။ သူတို႕ဆီမွာ တည္းေနလို႕ မိတ္ေဆြျဖစ္ ထမင္းသြားစားတာပါ။ သူနဲ႕ဘာမွမပတ္သက္ပါဘူးတဲ့။ အခုအဲဒီလူလည္း မရိွေတာ့ပါဘူး ျပန္သြားပါၿပီတဲ့။ ကၽြန္မကဘယ္လိုယံုရမလဲ။ သူနဲ႕အခုထမင္းသြားစားတဲ့သူ၊ သူေတာင္ အခုမွျပန္ေရာက္တာ။ အခုျပႆနာျဖစ္လို႕ အဲဒီလူကို ဆက္မထားေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒီလူဟာ အခုသူနဲ႕ပါလာၿပီး ပစၥည္းသိမ္းတာမ်ိဳး၊ သူနဲ႕ဟိုတယ္ဖုိးရွင္းတာမ်ိဳးေတြ႕ရမယ္။ အခု အဲဒီလူလံုး၀ ပါမလာဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီနိုင္ငံသားမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့သူ အခုခ်က္ခ်င္းဟိုေနဒီေနေနလို႕ရလား။ ကၽြန္မဘာမွမေျပာေပမယ့္ ဆရာ့ကိုဆက္မေနရဲဘူးပဲေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဆရာကလည္း လံုး၀ထားဖို႕ရည္ရြယ္ခ်က္မရိွေတာ့ ကၽြန္မကို အိမ္ေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္ရက္က်ေတာ့မွ ဆရာတို႕ပထမ အလုပ္သင္ေတြအတြက္ ငွားထားတဲ့အိမ္က စာခ်ဳပ္ျပည္႕ေတာ့မွာကိုကၽြန္မျပန္မယ့္ရက္အထိထပ္တိုးလိုက္ၿပီး ကၽြန္မကိုအဲဒီအိမ္မွာေနခိုင္းပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးတခ်ိဳ႕လည္းႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက မိန္းကေလး တေယာက္တည္းဆိုတာနဲ႕ အကဲစမ္းခ်င္သလိုမ်ိဳးလုပ္တတ္တဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာေယာက္်ားေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ညဘက္အျပင္ထြက္လို႕ အထင္ေသးခံရတာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ လက္ေထာက္အကူ (သူကုိယ္တိုင္က် ညဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္မွန္း မသိဘူး။)။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား လူလူခ်င္းစာနာစိတ္မ်ိဳး မရိွၾကတာပါလိမ့္။ ေနာက္ရက္ရံုးတက္ေတာ့ ကၽြန္မအဲဒီအေၾကာင္းရံုးက သီရိလကၤာသူေတြနဲ႕၊ အလုပ္သင္အႏၵိယမေလးကို ေျပာျပေတာ့အဲဒီလက္ေထာက္ကိုသူတို႕က ပိုေတာင္ေဒါသထြက္ၾကေသးတယ္။ ဒီစကားမ်ိဳးေျပာရပါ့မလားဆို ၿပီးေတာ့။ ဟုိတယ္နဲ႕သူနဲ႕အရမ္းရင္းႏွီးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘက္မလိုက္တဲ့စကားမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူမသိလိုက္ဘူးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလိုက္ရင္ရရဲ႕သားနဲ႕ တဖက္သားရဲ႕သိကၡာကိုခ်ိဳးႏွိမ္လိုက္တာ အရမ္းအံ့ၾသမိပါတယ္။ ကိုလန္ဘုိကလည္း တရား၀င္ၿမိဳ႕ေတာ္မဟုတ္ေပမယ့္ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ (ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆို ရန္ကုန္နဲ႕ေနျပည္ေတာ္လို သူတို႕ဆီမွာလည္း တရား၀င္ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႕ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ရိွပါတယ္။) ညကလပ္ေတြဘာေတြရိွပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကြန္ဖရင့္တုန္းကေတာင္ စီနီယာ စေကာ္လာေတြ၊ ဂ်ဴနီယာစေကာ္လာေတြ စုၿပီးသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ည၈နာရီေလာက္အထိက ရန္ကုန္မွာလိုပဲ အလုပ္ျပန္တဲ့သူေတြစည္ကားေနတတ္တာပါ။ ေနရာတိုင္းမွာအဲဒီလိုစိတ္ဓါတ္ညံ႕ဖ်င္းတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ရိွေနတာအဆန္းမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ တာ၀န္သိတတ္တဲ့၊ ႏွမခ်င္းစာနာကူညီတတ္တဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ မိန္းကေလးတေယာက္ညဘက္အျပင္ထြက္လို႕ အထင္ေသးတယ္လို႕ ေျပာကတည္းက အဲဒီေျပာတဲ့သူရဲ႕စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းကိုခန္႕မွန္းလို႕ရေနပါၿပီ။ လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိစၥနဲ႕ကိုယ္ပဲေလ။ အဲဒါကိုရမ္းသမ္းစြပ္စြဲလိုက္ေတာ့ အစြပ္စြဲခံရတဲ့သူအတြက္က နစ္နာသြား ရပါတယ္။ ကၽြန္မလိုလူမ်ိဳးအတြက္ကေတာ့ ေရရွည္မုန္းတီးနာက်ည္းမေနပါဘူး။ ကိုယ္သူေျပာသလိုမွ မဟုတ္ဘဲဆိုတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ပါ။ ကၽြန္မသူ႕နဲ႕ေနာက္ဆံုတဲ့အခါလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူရဲ႕အဆင့္ဘာဆိုတာ ကိုယ္သိသြားတဲ့အတြက္ ရွက္ရမယ့္သူကသူျဖစ္သြားၿပီ ဆိုတာေတာ့ အဲလိုလူေတြသေဘာမွေပါက္ၾကရဲ႕လားမသိပါဘူး။
