Thursday, April 29, 2010

အေတြ႕အႀကံဳတခုအေၾကာင္း

ဧရာ၀တီမဂၢဇင္းက မသိဂီ ၤရဲ႕ေဆာင္းပါးကေလးကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္မသီရိလကၤာကႀကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္ကို ေျပာျပခ်င္လာပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ပိုစ္႕မွာ ကၽြန္မသီရိလကၤာမွာေနရင္းနဲ႕ ဟုိတယ္ကအခက္အခဲတခုေၾကာင့္ ကၽြန္မပါေမာကၡအိမ္ကို ၂ရက္ေလာက္ေျပာင္းေန လိုက္ရတယ္လို႕ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို႕ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ အျဖစ္ကဒီလိုပါ။

သီရိလကၤာေရာက္ၿပီး ၂ပါတ္အထိက ကြန္ဖရင့္၂ခုဆက္တိုက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူမ်ားေတြနဲ႕အတူတူ ဟုိတယ္မွာပဲေနရပါတယ္။ နီဂြန္ဘို၊ ကိုလန္ဘုိ ေနာက္ဆံုးက ကႏၵီမွာ။ ကႏၵီေလဆိပ္ကေနပဲ ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ေတြအကုန္လံုးျပန္ၾကတဲ့အခါ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုလို႕ ကၽြန္မ တေယာက္ပဲက်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကစာတမ္းကိစၥနဲ႕ တလျပည္႕ေအာင္ဆက္ေနရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မအတြက္ ပါေမာကၡရဲ႕ဇနီးက သူတို႕အိမ္နဲ႕အလုပ္ရဲ႕ၾကားမွာရိွတဲ့ ဟိုတယ္ေလးတခုမွာထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ဟိုတယ္ဆိုေပမယ့္ အင္းေလာက္အဆင့္ပါ။ သူတို႕ကကၽြန္မကို မိန္းကေလးတေယာက္တည္း မို႕လို႕ စိတ္ခ်ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့အဲဒီမွာထားတာပါ။ အဲဒီဟိုတယ္က ၄ထပ္အေဆာက္အဦးပါ။ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ပိုင္ရွင္လင္မယားေနပါတယ္။ ေအာက္ဆံုး ေျမညီထပ္မွာ မ်က္ႏွာျဖဴအဘိုးႀကီး တေယာက္အခန္းနဲ႕ ဧည္႕ခန္းပါ။ ကၽြန္မကေလွကားတ၀က္အခန္းမွာပါ။ အဲဒီဟိုတယ္မွာက ကၽြန္မဆရာရဲ႕ ဇနီးပေရာဂ်က္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အကူအမႀကီးတေယာက္က သူလာရင္ေနေနၾကပါ။ စိတ္ခ်ရတယ္လို႕ ေထာက္ခံလို႕ ကၽြန္မကိုထားတာပါ။ အဲဒီအမႀကီးက ကႏၵီကပါ။ ကိုလန္ဘိုကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕လာရရင္ ဒီဟိုတယ္မွာ ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ မနက္ဆိုပါေမာကၡက ကၽြန္မကိုဟုိတယ္မွာကားနဲ႕၀င္ႀကိဳ၊ ရံုးသြား၊ ညေနလည္း ကၽြန္မကဆရာျပန္တဲ့အခ်ိန္ပဲအတူတူျပန္ပါတယ္။

ေနၿပီးတပါတ္ေလာက္အရိွမွာ တရက္ညေနပိုင္း ဆရာကေဆးခန္းသြားရမယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ေစာေစာပဲျပန္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း တေယာက္တည္း ျပန္ရမွာမို႕ရံုးမွာ ေမွာင္ေအာင္မေနပါနဲ႕တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ကၽြန္မလည္း ဆရာမိတ္ဆက္ေပးထားဖူးတဲ့ တုတ္တုတ္ (သံုးဘီးဆိုင္ကယ္) ဒရိုင္ဘာကိုဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ပါတယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေစ်းသြား၀ယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေရာ။ လက္ထဲမွာလည္း လက္ေတာ့ေတြ၊ ဖိုင္ေတြနဲ႕ရႈပ္ေနေတာ့ သံုးဘီးဆရာကို ဟိုတယ္ကိုအရင္ပို႕၊ ၿပီးရင္အျပင္ကေစာင့္ေနလို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ တံခါးႀကီးပိတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီၿခံတံခါးက ရီမုနဲ႕ဖြင့္ရတဲ့သံတခါးပါ။ ကၽြန္မဘဲလ္ႏိွပ္လိုက္ေတာ့ အေပၚကေန တေယာက္ေယာက္တံခါးဖြင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္းထံုးစံအတုိင္းပိုင္ရွင္ပဲထင္ၿပီး ေမာ့ၾကည္႕မေနဘဲ ေျပး၀င္သြားပါတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တံခါးမပိတ္ေတာ့ပဲ ပစၥည္းေတြခ်၊ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက မလိုတာေတြ ထုတ္နဲ႕ လုပ္ေနတုန္း အခန္း၀က အခု၀င္လာတာ မင္းလားလို႕ေမးၿပီး လူတေယာက္၀င္လာပါတယ္။ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္အရြယ္ ေယာက္်ားတေယာက္ပါ။ ကၽြန္မက ဟုတ္တယ္ဆိုေတာ့။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးပါတဲ့။ သူတံခါးဖြင့္တဲ့လိုက္တာ ဘယ္သူမွ၀င္လာတာမေတြ႕လို႕ပါတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္မသြားပဲ ဘယ္ေန႕ကစေရာက္တာလဲ သူအရင္တုန္းက မေတြ႕မိဘူး ဘာလာလုပ္တာလဲနဲ႕ လာေမးပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕သူက ညက်ရင္အားလား ကၽြန္မအခန္းကို လာလို႕ရမလား ေမးလာပါတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ္ေတာ္လန္႕သြားေပမယ့္ ဟင္ ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲလို႕ေမးေတာ့ ေၾသာ္ စကားေလးဘာေလး ေျပာဖုိ႕ပါတဲ့။ ကၽြန္မက ေဆာရီးပဲ ငါမအားဘူး။ ညေနစာတမ္းေရးစရာလည္း ရိွတယ္၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႕လည္း အြန္လိုင္းမွာစကားေျပာစရာရိွတယ္ ဆိုေတာ့ အိုေကဆိုျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မအဲဒီေန႕ ေစ်းသြား၀ယ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အထိ အဲဒီအေၾကာင္းက ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာၿပီး ေၾကာက္ေနမိပါတယ္။ သူက ၿခံတံခါးဖြင့္တဲ့ရီမုကို ကိုင္လို႕ရတယ္ဆိုေတာ့ ပိုင္ရွင္နဲ႕ဘာေတာ္လဲ၊ ဟုိတယ္တို႕ အင္းတို႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေသာ့ကအပိုေတြရိွေနတတ္တာ၊ သူကပိုင္ရွင္နဲ႕ေဆြေတြမ်ိဳးေတြဆို အခ်ိန္မေရြး တံခါးဖြင့္လို႕ရေနမွာဆို ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေတြးၿပီးလန္႕ေနမိတာပါ။

အဲဒါနဲ႕ေစ်း၀ယ္ၿပီးၿခံထဲအ၀င္မွာ ပိုင္ရွင္နဲ႕ အဲဒီလူကို ၂ေယာက္တြဲၿပီးေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ပိုင္ရွင္က ကၽြန္မကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူတို႕၂ေယာက္ ညစာသြားစား ၾကမလို႕၊ ကၽြန္မေရာလိုက္မလားဆိုၿပီးေမးပါတယ္။ (ကၽြန္မက ညစာထမင္းကိုအဲဒီေဟာ္တယ္မွာပဲ ပိုက္ဆံေပး စားတာပါ။) ကၽြန္မလည္း မလိုက္ေတာ့ဘူးေျပာလိုက္ၿပီး အခန္းထဲ၀င္လာေတာ့ ပိုၿပီးလန္႕လာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ အြန္လိုင္းတက္ေတာ့ စကားေျပာေနက် အိႏၵိယကသူငယ္ခ်င္းကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူကအရမ္းစိတ္တိုၿပီး အခုခ်က္ခ်င္း ပါေမာကၡကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းေျပာခိုင္းပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္းဆရာ့ကိုဖုန္းဆက္ေျပာရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိေပမယ့္ အေနာက္တိုင္းဆန္တဲ့ သူေတြအတြက္ဆို အဲဒီအေၾကာင္းအရာက ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႕လည္းထင္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒါနဲ႕ ေျပာဖို႕တြန္႕ေနမိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သီရိလကၤာဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံလိုပါပဲ။ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈထံုးစံ၊ ဘာသာေရး အဲဒါေတြကအရမ္းလႊမ္းမုိးပါတယ္။ ဥေရာပလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာေတာင္ ဒီေန႕ေတြ႕၊ ဘာမွမသိေသးတဲ့ မိန္းကေလးကို ခ်က္ခ်င္းအခန္းထဲလာရမလားလို႕ ေမးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္းႏွီးေအာင္စကားေျပာၿပီး အခ်ိန္ယူဦးမွာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မကဒီကိစၥမွာေတာ္ေတာ္ကိုလန္႕ေနတာပါ။ သူငယ္ခ်ငး္ကေတာ့ အရမ္းကိုစိတ္တိုေနပါၿပီ။ ကၽြန္မကအခန္းတံခါးကိုခံုေတြပိတ္ထားၿပီးအိပ္ရင္ေကာင္းမလားဆုိေတာ့ မရဘူးတဲ့။ ခ်က္ခ်င္းဆရာ့ဆီ ဖုန္းဆက္ပါတဲ့။ ကၽြန္မမဆက္ရင္ သူလွမ္းဆက္ရလိမ့္မယ္တဲ့။ ပါေမာကၡနဲ႕သူနဲ႕က ရင္းႏွီးတယ္ဆုိေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဆရာ့တပည္႕ရင္းျဖစ္တဲ့ကၽြန္မကကိုယ္တိုင္မေျပာဘဲ အိႏၵိယကလူကလွမ္းေျပာတယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုမွေကာင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကိုေျဖာင္းဖ်ၿပီးဆက္ပါ့မယ္ေပါ့။ သူက သူ႕ေရွ႕မွာပဲ (skypeမွာ)ဆက္ဆိုတာနဲ႕ ဆက္လိုက္ပါတယ္။ (အဲဒီေတာ့ ည၈နာရီေလာက္ရိွေနပါၿပီ။) ဆရာကခ်က္ခ်င္းမအားလို႕ ျပန္ေခၚမယ္ဆုိၿပီးဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ ဆရာ၀န္နဲ႕စကားေျပာေနတုန္း ပဲတဲ့။ ၁၀မိနစ္ၾကာရင္ဆက္မယ္ဆိုၿပီး နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာသြားပါတယ္။ အြန္လိုင္းကသူငယ္ခ်ငး္က အရမ္းစိတ္တိုေနၿပီ။ ကၽြန္မကိုပါ။ ဖုန္းထပ္မဆက္လို႕ဆုိၿပီး။ အဲဒါနဲ႕ကၽြန္မဆက္လုိက္ ေတာ့ ဆရာကေျပာလုိ႕ရၿပီဆုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဆရာ့ကိုအကုန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အရမ္းစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႕ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေျပာျပပါတယ္။ သူ႕ဘက္ကသေဘာထားက ရိုးရိုးသားသားလားလည္း ကၽြန္မမသိပါဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသိေအာင္ေျပာျပထားတာပါဆိုေတာ့ ဆရာက အရမ္းစိတ္တိုၿပီး အခုခ်က္ခ်င္းငါလာမယ္၊ ေစာင့္ေနတဲ့။ ဆရာမလာခင္ေလးမွာပဲ ကၽြန္မအခန္းကိုတံခါးလာေခါက္တဲ့ အသံၾကားပါတယ္။ ကၽြန္မက ဘယ္သူလဲလို႕ လွမ္းေမးေတာ့မေျဖပါဘူး။ ကၽြန္မတံခါးဖြင့္မေပးေတာ့ တံခါးလည္းဆက္မေခါက္ေတာ့ဘူး။ ခဏပဲၾကာတယ္ ဆရာေရာက္လာတာပဲ။ ကၽြန္မကိုအေျခအေနေမး၊ အခန္းကိုလည္း၀င္ၾကည္႕ၿပီး ပိုင္ရွင္ျပန္ေရာက္ၿပီလားတဲ့ (ထမင္းထြက္သြားစားတာေရာ၊ ကၽြန္မကိုပိုင္ရွင္ကထမင္းစားေခၚတာပါေျပာျပလိုက္တာပါ)။ ဆရာက အေပၚထပ္ကိုလွမ္းေခၚပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ဇနီးပဲရိွတယ္။ ဆရာကအေတာ္ေဒါသထြက္ေနတာပါ။ သူ႕အုပ္ထိန္းမႈ ေအာက္မွာရိွေနတဲ့မိန္းကေလးကို ဒီလိုစကားေျပာတာမ်ိဳးလံုး၀လက္မခံႏိုင္ဘူးဆို အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကိုေျပာပါတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက အဂၤလိပ္လိုသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဆရာလည္း စင္းဟာလ လိုေရာ၊ အဂၤလိပ္လိုေတြေရာ ေရာၿပီးေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုဒီမိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚသြားမယ္။ ခင္ဗ်ားေယာက္်ားျပန္လာရင္ ဖုန္းဆက္ပါ။ ဒီမွာသူ႕ကိုဆက္ထားဖုိ႕ကိုစဥ္းစားမယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မကိုလာ ဆိုၿပီး ေခၚလို႕ကၽြန္မအခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး လိုက္သြားရပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာကဆရာကေတာ္ကို ေျပာပါတယ္။ မင္းငွားထားတဲ့ဟိုတယ္က ဒီလိုဒီလုိပဲဆုိၿပီး။ ဆရာကေတာ္က သူ႕လက္ေထာက္ကို ဖုန္းဆက္ေမးပါဦးမယ္ဆိုဆက္ပါတယ္။ သူ႕လက္ေထာက္ကအဲဒီရက္က အဲဒီဟိုတယ္မွာရိွပါတယ္။ အဲဒီေန႕က ေတာ့အျပင္သြားေနပါတယ္။ အဲဒီလိုဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ အဲဒီလက္ေထာက္အမ်ိဳးသမီးက သူ႕အျပစ္လြတ္ေအာင္ ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကတဲ့ ဟိုတေန႕ကညဘက္အျပင္ထြက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေယာက္်ားေတြကညဘက္ အျပင္ထြက္တယ့္မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အထင္ေသးၿပီး ရမလားလို႕ ေျပာၾကည္႕တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဆရာကေတာ္က သူ႕လက္ေထာက္အဲလိုေျပာတယ္ဆိုၿပီး ဆရာ့ကိုေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္မေလ စိတ္တိုလိုက္တာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ပထမတရက္ကဆရာကၽြန္မကို ျပန္အပို႕ၿပီးေတာ့ ညစာစားအၿပီး ၈နာရီေလာက္မွာ အဲဒီနားကေစ်းဆိုင္တန္းကို ကၽြန္မသြားပါတယ္။ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္။ ဖုန္းကတ္သြား၀ယ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ျပန္လာတာပါပဲ။ ကၽြန္မျပန္ေရာက္မွ အဲဒီလက္ေထာက္အမ်ိဳးသမီးက ေယာက္်ားတေယာက္နဲ႕အျပင္ထြက္သြားတာေတာင္ ေတြ႕လို႕ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မေလ စိတ္အရမ္းတိုေပမယ့္ ကၽြန္မပါေမာကၡကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဖုန္းကတ္သြား၀ယ္တာပါလို႕။ ကၽြန္မညတိုင္းအိႏၵိယကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ အခန္းထဲက တီဗီကလည္း ကၽြန္မနားမလည္တာေတြလာ၊ အြန္လိုင္းတက္ရင္တက္၊ မတက္ရင္အရမ္းအထီးက်န္လြန္းေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဒီဖုန္းေလးပဲအားထားေနရတာပါ။ ဆရာကကၽြန္မေျပာတာကို ခ်က္ခ်င္းယံုပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ တေန႕ကသူဖုန္းေခၚတဲ့အခ်ိန္ကၽြန္မမွာဖုန္းကတ္ကုန္သြားတာ သူသိလို႕ပါ။ ဆရာကေတာ္ကိုလည္း ေျပာပါတယ္။ မင္းစဥ္းစားၾကည္႕တဲ့ ဒီကေလးက အခုပံုဆို ညေတာင္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုေနရာမွာလံုး၀မထားႏိုင္ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ညတြင္းခ်င္းပဲ သူ႕အိမ္ကို ေျပာင္းေပးပါတယ္။ ဟိုတယ္ကို ပစၥည္းယူဖို႕သြားၾကေတာ့ ဆရာကစိတ္တုိေနေတာ့ ပိုင္ရွင္နဲ႕စကားေျပာ ဖို႕ ဆရာကေတာ္ပါလိုက္လာပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ကျပန္မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မပစၥည္းသိမ္းေနတုန္းမွာပဲ သူျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မကိုနားလည္မႈလြဲတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အဂၤလိပ္စကားေျပာ ႏုိင္ငံကလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အသံထြက္မွားတာ၊ သဒၵါမွားတာ၊ သူဘာရည္ရြယ္တာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း ခြဲျခားႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုဒီလိုပဲဆိုေတာ့ အဲဒီလူက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကပါတဲ့။ သူတို႕ဆီမွာ တည္းေနလို႕ မိတ္ေဆြျဖစ္ ထမင္းသြားစားတာပါ။ သူနဲ႕ဘာမွမပတ္သက္ပါဘူးတဲ့။ အခုအဲဒီလူလည္း မရိွေတာ့ပါဘူး ျပန္သြားပါၿပီတဲ့။ ကၽြန္မကဘယ္လိုယံုရမလဲ။ သူနဲ႕အခုထမင္းသြားစားတဲ့သူ၊ သူေတာင္ အခုမွျပန္ေရာက္တာ။ အခုျပႆနာျဖစ္လို႕ အဲဒီလူကို ဆက္မထားေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒီလူဟာ အခုသူနဲ႕ပါလာၿပီး ပစၥည္းသိမ္းတာမ်ိဳး၊ သူနဲ႕ဟိုတယ္ဖုိးရွင္းတာမ်ိဳးေတြ႕ရမယ္။ အခု အဲဒီလူလံုး၀ ပါမလာဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီနိုင္ငံသားမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့သူ အခုခ်က္ခ်င္းဟိုေနဒီေနေနလို႕ရလား။ ကၽြန္မဘာမွမေျပာေပမယ့္ ဆရာ့ကိုဆက္မေနရဲဘူးပဲေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဆရာကလည္း လံုး၀ထားဖို႕ရည္ရြယ္ခ်က္မရိွေတာ့ ကၽြန္မကို အိမ္ေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္ရက္က်ေတာ့မွ ဆရာတို႕ပထမ အလုပ္သင္ေတြအတြက္ ငွားထားတဲ့အိမ္က စာခ်ဳပ္ျပည္႕ေတာ့မွာကိုကၽြန္မျပန္မယ့္ရက္အထိထပ္တိုးလိုက္ၿပီး ကၽြန္မကိုအဲဒီအိမ္မွာေနခိုင္းပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးတခ်ိဳ႕လည္းႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက မိန္းကေလး တေယာက္တည္းဆိုတာနဲ႕ အကဲစမ္းခ်င္သလိုမ်ိဳးလုပ္တတ္တဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာေယာက္်ားေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ညဘက္အျပင္ထြက္လို႕ အထင္ေသးခံရတာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ လက္ေထာက္အကူ (သူကုိယ္တိုင္က် ညဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္မွန္း မသိဘူး။)။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား လူလူခ်င္းစာနာစိတ္မ်ိဳး မရိွၾကတာပါလိမ့္။ ေနာက္ရက္ရံုးတက္ေတာ့ ကၽြန္မအဲဒီအေၾကာင္းရံုးက သီရိလကၤာသူေတြနဲ႕၊ အလုပ္သင္အႏၵိယမေလးကို ေျပာျပေတာ့အဲဒီလက္ေထာက္ကိုသူတို႕က ပိုေတာင္ေဒါသထြက္ၾကေသးတယ္။ ဒီစကားမ်ိဳးေျပာရပါ့မလားဆို ၿပီးေတာ့။ ဟုိတယ္နဲ႕သူနဲ႕အရမ္းရင္းႏွီးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘက္မလိုက္တဲ့စကားမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူမသိလိုက္ဘူးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလိုက္ရင္ရရဲ႕သားနဲ႕ တဖက္သားရဲ႕သိကၡာကိုခ်ိဳးႏွိမ္လိုက္တာ အရမ္းအံ့ၾသမိပါတယ္။ ကိုလန္ဘုိကလည္း တရား၀င္ၿမိဳ႕ေတာ္မဟုတ္ေပမယ့္ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ (ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆို ရန္ကုန္နဲ႕ေနျပည္ေတာ္လို သူတို႕ဆီမွာလည္း တရား၀င္ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႕ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ရိွပါတယ္။) ညကလပ္ေတြဘာေတြရိွပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကြန္ဖရင့္တုန္းကေတာင္ စီနီယာ စေကာ္လာေတြ၊ ဂ်ဴနီယာစေကာ္လာေတြ စုၿပီးသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ည၈နာရီေလာက္အထိက ရန္ကုန္မွာလိုပဲ အလုပ္ျပန္တဲ့သူေတြစည္ကားေနတတ္တာပါ။ ေနရာတိုင္းမွာအဲဒီလိုစိတ္ဓါတ္ညံ႕ဖ်င္းတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ရိွေနတာအဆန္းမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ တာ၀န္သိတတ္တဲ့၊ ႏွမခ်င္းစာနာကူညီတတ္တဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ မိန္းကေလးတေယာက္ညဘက္အျပင္ထြက္လို႕ အထင္ေသးတယ္လို႕ ေျပာကတည္းက အဲဒီေျပာတဲ့သူရဲ႕စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းကိုခန္႕မွန္းလို႕ရေနပါၿပီ။ လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိစၥနဲ႕ကိုယ္ပဲေလ။ အဲဒါကိုရမ္းသမ္းစြပ္စြဲလိုက္ေတာ့ အစြပ္စြဲခံရတဲ့သူအတြက္က နစ္နာသြား ရပါတယ္။ ကၽြန္မလိုလူမ်ိဳးအတြက္ကေတာ့ ေရရွည္မုန္းတီးနာက်ည္းမေနပါဘူး။ ကိုယ္သူေျပာသလိုမွ မဟုတ္ဘဲဆိုတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ပါ။ ကၽြန္မသူ႕နဲ႕ေနာက္ဆံုတဲ့အခါလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူရဲ႕အဆင့္ဘာဆိုတာ ကိုယ္သိသြားတဲ့အတြက္ ရွက္ရမယ့္သူကသူျဖစ္သြားၿပီ ဆိုတာေတာ့ အဲလိုလူေတြသေဘာမွေပါက္ၾကရဲ႕လားမသိပါဘူး။

Monday, April 26, 2010

မွတ္မိေနတဲ့ ေဟာေျပာပြဲ

ဟိုတေန႕က စာရြက္ေတြရွင္းရင္း တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တုန္းက တကၠသိုလ္ခ်င္းပူးေပါင္းဖလွယ္မႈအစီအစဥ္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြေဟာေျပာတာကို မွတ္သားထားခဲ့ဖူးတဲ့ စာရြက္ေလးကိုျပန္ေတြ႕ပါတယ္။ ၁၅ရက္ ၈လ၊ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ေပါ့။ ေဒါက္တာခင္ေအး (ပါေမာကၡ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)က လူငယ္ႏွင့္စာေပဆိုတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေဟာေျပာခဲ့တာပါ။ မွတ္ထားတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ အတိုေတြမွတ္ထားေတာ့ အဓိပါယ္စဥ္းစားလို႕မရေတာ့တာပါတယ္။ စဥ္းစားလို႕ရတာပါတယ္။ “က်ားေသရင္သားေရ ခ်န္ရမယ္၊ လူေသရင္နာမည္က်န္ရမယ္”ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ စာထဲမွာပါတဲ့လူေတြ အေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
ဆရာကစာေပကို ၄မ်ိဳးခြဲျပသြားတာပါ။ နံပါတ္ ၁က ႏွလံုးသားတံခါးေခါက္တဲ့စာတဲ့။ ၀တၳဳလိုမ်ိဳးစာေပါ့။ လူအေၾကာင္းစိတ္၀င္စား ေအာင္ေရးထားတာမ်ိဳး။ နံပါတ္ ၂က ကဗ်ာလိုစာမ်ိဳးပါ။ ခံစားမႈနဲ႕ပတ္၀န္းက်င္အသိအျမင္ကိုေပးတဲ့စာမ်ိဳးေပါ့။ နံပါတ္ ၃ကအတၳဳပတၱိပါ။ နံပါတ္ ၄က အက္ေဆး၊ ရသစာတမ္းငယ္ပါ။ ၁၆၊ ၁၇ ရာစုမွာစထြန္းကားတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ဆရာေျပာခဲ့တာအမ်ားႀကီးပါ။ အခုျပန္ဖတ္ေတာ့ ဆရာ့ကုိျပန္ၿပီးျငင္းခ်င္တာေတြေတာင္ေတြ႕လာပါတယ္။ ကိုယ္လက္မခံႏိုင္တာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရြတ္ျပခဲ့တဲ့စာအပိုင္းအစေလးေတြကိုအခုထိႀကိဳက္ေနပါေသးတယ္။
“သူမ်ားလင္ သူမ်ားသား က်ားကိုက္လို႕ေသေသ
ပ်ိဳတို႕ေမာင္ေရႊေရာင္ခ်စ္ မင္းျဖစ္ဖို႕အေရးႀကီးတယ္”
ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အဓိပၸါယ္ကုိဖတ္တိုင္းသေဘာက်မိတာပါ။ ေနာက္တခုက
“အေမေပးတဲ့လင္
ပုခံုးမွာေရႊရည္လူးေစေတာ့
ႀကိဳက္ဖူးရွင္
တို႕မ်ားႀကိဳက္တဲ့လင္
အ၀တ္ပင္လည္တြင္စုတ္ေစေတာ့
ေရႊရုပ္လိုထင္” တဲ့။
ဖတ္မိတိုင္းၿပံဳးမိတာပါ။ ဟုတ္လားလို႕အမေတြကိုေမးၾကည္႕ရဦးမယ္။
အဲဒီတုန္းက ေဒၚေလးေမာ္ (ဒဂုန္တကၠသိုလ္) ကလည္း ဘာသာစကားအေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ ေဟာေျပာပါတယ္။ ပုဂံေခတ္မွာကတည္းက ဘာသာစကားကေတာ္ေတာ္အေျခခိုင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗန္းစကားေတြဟာ မူလရင္းျမစ္ကေန ဆင့္ပြားသံုးရင္းေပၚေပါက္လာေၾကာင္းေဟာေျပာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စကားေတြက ေမြးဖြားလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွင္သန္တိုးပြားလာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဘာသာစကားေတြကေတာ့ ေမြးဖြားလာတယ္။ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေသဆံုးသြားတယ္ (တိမ္ေကာသြားတယ္)လို႕ဆိုပါတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ပ်ဴဘာသာစကား။
ေနာက္ကၽြန္မတို႕ ပုသိမ္တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာပါေမာကၡေဒၚခင္သန္းဦး (ေဒၚမိုးေျမ)က ဒႆနမွသည္ ၀တၳဳဆီသို႕၊ ၀တၳဳမွသည္ ရသဆီသုိ႕ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ေျပာသြားပါတယ္။ ဒႆနဆိုတာ ေလာကရဲ႕အေတြးအျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြက ေလာကကိုဘယ္လိုေတြးျမင္သလဲဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ မိမိကုိယ္ကိုစိတ္၀င္စားတဲ့အခါ အေတြးအျမင္ေတြေပၚထြက္လာပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအေတြးအျမင္ေတြထဲက ေကာင္းတာေတြကို ပံု၀တၳဳနဲ႕သာဓကျပဳပါတယ္။ အဲဒီကမွ လူ႕ႏွလံုးသားထိခုိက္လႈပ္ရွားလာေအာင္ ရသက အားျဖည္႕ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူထက္ စာေရးသူက စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းဖို႕၊ အေတြးအျမင္ရွိဖို႕ လိုအပ္ေၾကာင္း၊ စာေရးသူသည္ ပရိသတ္နဲ႕လည္း တသားတည္းျဖစ္ဖို႕လိုေၾကာင္း၊ ပရိသတ္စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ ကိုယ့္အေရးအသားနဲ႕ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႕လိုေၾကာင္း စတာေတြေဟာေျပာသြားပါတယ္။
(ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတာပါ။ )

Saturday, April 24, 2010

ဆင္ျခင္ဉာဏ္

ေမ့သမီးက သူမ်ားအေၾကာင္းလည္း တတ္ႏိုင္သမွ်မေရးခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္းအမွားမကင္းတဲ့သာမာန္လူဆိုေတာ့ သူမ်ားကုိအျပစ္မတင္ခင္ ငါသာ သူ႕ေနရာမွာဆိုရင္ေရာ ဆိုတာမ်ိဳး စဥ္းစားေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္တိုင္ကလူငယ္ဆိုေတာ့ စဥး္စားတာေနာက္ လုပ္ခ်င္တာကအရင္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အခုတေလာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စကားေျပာျဖစ္ရင္း၊ စာေတြဖတ္ရင္းကေန သားသမီးေတြေၾကာင့္ သိကၡာက်ရ၊ မိဘေတြေျမွာက္စားလြန္းလို႕ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕သဟဇာတမျဖစ္တဲ့ သားသမီးေတြအေၾကာင္းကိုၾကည္႕ၿပီး ဒီဇင္ဘာတုန္းက ကုိယ္သြားခ့ဲတဲ့သီရိလကၤာက ကုိယ္အရမ္းေလးစားရတဲ့ပါေမာကၡတို႕ မိသားစုအေၾကာင္းကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ လာမိပါတယ္။ အဓိကေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္ဆရာနဲ႕ သူ႕သားအေၾကာငး္ပါ။

ကိုယ့္ပါေမာကၡက သီရိလကၤာမွာ အခုအစိုးရမတုိင္ခင္ အစိုးရလက္ထက္က ICT regulatory ကပါ။နည္းပညာ၀န္ႀကီးေလာက္ရာထူးမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ သမၼတတေယာက္ေျပာင္းရင္ အစိုးရတခုေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကအဲဒီရာထူးရထားတာပါ။ သူတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ အေမရိကမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့သူ႕သားက ဘြဲ႕ရလို႕ႏုိင္ငံကုိျပန္လာခ်င္ပါသတဲ့။ အေမရိကမွာဆက္မေနခ်င္ဘဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံပဲကိုယ္ျပန္ေနခ်င္တဲ့ သားလုပ္သူကုိ ဆရာကေခၚမထားခ်င္ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သီရိလကၤာမွာလည္း အဲဒီလိုႀကီးႀကီးပိုင္းအရာရိွ ႀကီးေတြမွာ သားသမီးေတြကမလိမၼာလို႕ ဒုကၡေရာက္တာအမ်ားႀကီးရိွခဲ့ပါတယ္။ မိဘကရာထူးႀကီးတယ္ဆိုၿပီး သားသမီးေတြက လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကတာေတြကို မိဘေတြကမရွင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ အလုပ္ျပဳတ္ၾက သိကၡာက်ၾကနဲ႕ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ဆရာကလည္း သူ႕သားျပန္လာၿပီး ဒီလိုေနမွာကိုစိုးရိမ္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ျပန္မလာရတခ်က္လႊတ္အမိန္႕ထုတ္ထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာကသာ စိတ္ပူတာပါ။ သူ႕သားကတကယ့္လူေတာ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာကျပန္မလာရဘူးဆိုေတာ့ သားကသူလည္း ဘာမမလုပ္ပဲနဲ႕ျပန္မလာရဘူးဆိုေတာ့ မေက်နပ္ဘူးေပါ့။ အဲဒီကေန ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပတာေတြ၊ စစ္ေအးတိုက္ပြဲေတြ သားအဖႏွစ္ေယာက္ၾကားျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီအစိုးရျပဳတ္သြားၿပီး အစိုးရသစ္တက္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဆရာကအဲဒီရာထူးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ ဆရာက သူ႕သားကုိႏိုင္ငံကိုျပန္လာခြင့္ျပဳပါတယ္။ ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ျပန္ခြင့္ျပဳတာပါ။ ထမင္းေကၽြးထားမယ္၊ အိမ္မွာ ေနခြင့္ေပးထားမယ္၊ သံုးဖုိ႕ပိုက္ဆံတျပားမွထုတ္မေပးႏိုင္ဘူး၊ ကားသံုးခြင့္မျပဳဘူးတဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားျဖတ္ၿပီး ဆရာတို႕ရဲ႕အေျခအေနကိုေျပာျပပါ့မယ္။ ဆရာတို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးက သီရိလကၤာမွာ ပထမဘြဲ႕ကိုယူၿပီး ပါရဂူဘြဲ႕ကို အေမရိကားမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးယူခဲ့တာပါ။ အစိုးရဆီမွာ ရာထူးမယူခင္က ဆရာက သီရိလကၤာတကၠသိုလ္ကပါေမာကၡပါ။ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း အဲဒီကအေျခအေနနဲ႕ဆိုရင္ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးေတြပါပဲ။ သမီး၂ေယာက္ကလည္း အေမရိကမွာပဲေနၿပီးေက်ာင္းတက္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ ၂ေယာက္ကေတာ့ အကိုလိုမဟုတ္ပါဘူး။ သီရိလကၤာမွာ မိဘရိွလို႕သာျပန္လာတာပါတဲ့။ အေမရိကမွာပဲ ေပ်ာ္ပါတယ္တဲ့။ ေငြေရးေၾကးေရးအရေရာ၊ ပညာေရးအရေရာ ျပည္႕စံုတဲ့မိသားစုပါ။ ဆရာ့အတြက္ သူ႕သားကို တသက္လံုးေကၽြးထားရရင္ေတာင္ သူမြဲမသြားႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒါေတာင္မွအေမရိကက ဘြဲ႕ယူၿပီးျပန္လာတဲ့ သူ႕သားကိုပိုက္ဆံမေပးႏိုင္ဘူး၊ ကားေပးမသံုးဘူးတဲ့။ သားလုပ္တဲ့သူကလည္း အိုေကဆိုျပန္ခ်လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြကေတာ့ ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္သီရိလကၤာမွာ ေနခဲ့တဲ့တလမွာ ကိုယ္ေနေနတဲ့ ဟိုတယ္မွာအခက္အခဲတခုေၾကာင့္ အိမ္ေျပာင္းဖို႕အဆင္မေျပခင္မွာ ဆရာ့အိမ္မွာ ၂ရက္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္အရမး္ေလးစား၊ သေဘာက်တဲ့မိသားစုပါ။ ဆရာ့သားဆိုလည္း ေတာ္ေတာ္ထက္ျမက္တဲ့လူ တေယာက္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမိသားစုမွာကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ မာန္မတက္တာပါပဲ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေတာင္အာရွက ICT Scholar ေတြနယ္ပယ္မွာ ဆရာရဲ႕အေတြးအေခၚ၊ ျပတ္သားတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေရပန္းစားပါတယ္။ ကုိယ္တို႕တက္ခဲ့တဲ့ ကြန္ဖရင့္မွာ အိႏၵိယကလာတက္တဲ့ ပါေမာကၡကဆို “ရိုဟန္မို႕လို႕ စကားေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ္တို႕ေျပာမထြက္တာ၊ မေျပာရဲတာေတြခ်ည္းပဲ သူေျပာၿပီးၿပီဆိုမွ က်န္တဲ့သူေတြကလိုက္ေျပာရဲတယ္” တဲ့။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ကိုယ္ဒီစာကိုေရးတာ ကိုယ့္ပါေမာကၡဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း ႀကြားဖို႕ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕စဥ္းစားဥာဏ္၊ သားသမီးကိုခ်စ္ေပမယ့္ နာမည္နဲ႕သိကၡာကို သားသမီးေၾကာင့္ အပ်က္အစီး မခံတဲ့သေဘာထား၊ သားသမီးေတြကိုလည္း လူေကာင္းလူမြန္ေတြျဖစ္ေအာင္၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏုိင္ေအာင္ဆံုးမတတ္တာေတြကိုၾကည္႕ၿပီး ကိုယ္အရမ္းေလးစားခဲ့တာပါ။ သူတို႕နဲ႕တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာမိဘေတြရဲ႕သားသမီးေတြကိုယွဥ္ၾကည္႕ၿပီး………..။

ပညာေၾကာင့္မ်ား စဥ္းစားဥာဏ္ကြာသြားတာလားလို႕ ေတြးမိပါတယ္။

Thursday, April 22, 2010

ေဖေဖ့ ဆံုးမစာ

ဒီရက္ပိုင္းအသစ္တင္ဖုိ႕ကလည္း လူကအရမ္းအလုပ္မ်ားေနတာ။ ဘေလာ့လည္ဖုိ႕ေတာင္ သိပ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္။ သြားလည္ရင္လည္း မမန္႕ျဖစ္။ ေရးထားတာေတြလညး္ စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ မတင္ျဖစ္ေသးဘူး။ အဲေတာ့ အရင္တုန္းက တင္ဖုိ႕စဥ္းစားရင္းမတင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဖႀကီးဆီကဆံုးမစာကို တင္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းလာတက္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေဖႀကီးက စာအုပ္ေလးတအုပ္နဲ႕ ေျပာခ်င္တာေတြကိုေရးထားၿပီး ကိုယ့္ကုိေလယာဥ္ကြင္းလိုက္ပို႕ေတာ့ေပးလိုက္တာပါ။ (အဲဒီတုန္းက ေဖႀကီးကတျခားၿမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်ေန တာပါ။) အေဖတေယာက္ရဲ႕သမီးတေယာက္အေပၚ ေမတၱာနဲ႕ဆံုးမထားတဲ့စာကို ခ်စ္တဲ့သူေတြကို မွ်ေ၀တဲ့သေဘာပါ။ ရာဇ၀င္တြင္တဲ့စာမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့စာေလးပါ။ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့အခါတုိုင္း အေဖ့အဆံုးအမနဲ႕ မကိုက္ညီတဲ့ အျပဳအမူေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာပါ။

သမီး

ဘ၀ကို မေမ့နဲ႕

ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုမေမ့နဲ႕

ေက်းဇူးရွင္ကို မေမ့နဲ႕

ရတနာသံုးပါး (ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ) ကိုမေမ့နဲ႕၊

သမီးရဲ႕ ပထမဆင့္ ရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္သြားၿပီ၊ စကၤာပူမွာ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရၿပီ။ တကၠသိုလ္မွာ စာေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ သမီးရဲ႕ႀကိဳးစားမႈဟာ အတၱအက်ိဳးစီးပြားမျဖစ္ေစဘဲ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ လူတေယာက္အေနနဲ႕ ပညာေရးမွာေအာက္တန္းမက်ရေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႕အေရးႀကီးတယ္။

က်န္းမာေရးကိုလည္းအၿမဲဂရုစို္က္ပါ။ ဂရုစိုက္တယ္ဆိုတာက စားတဲ့ေနရာ၊ အိပ္တဲ့ေနရာ၊ သဘာ၀ရဲ႕ ရာသီဥတု စတာေတြနဲ႕ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ေနတတ္ဖို႕ အၿမဲတမ္းကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ျပဳျပင္ေနပါ။

စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မက်န္းမာခဲ့ရင္၊ စိတ္ထဲမွာ အလိုဆႏၵမျပည္႕ခဲ့ရင္၊ စိတ္ညစ္စရာေတြႀကံဳရရင္ ခ်က္ခ်င္း၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္တခုခုကို ရြတ္လိုက္ပါ။ အလြယ္ကူဆံုး သရဏဂံုသံုးပါးကို ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ပါ။

အခက္အခဲေတြ႕ရင္ “အ႒ာနေမတံ…” ကိုရြတ္ပါ၊ ေန႕စဥ္အနည္းဆံုး တစ္ေခါက္ရြတ္ပါ။ ေန႕စဥ္ ေမတၱာသုတ္၊ ရတနသုတ္ကို ရြတ္ပါ။ အခ်ိန္ရရင္ ျမန္မာလို ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ၏ အရပ္ (၁၀) မ်က္ႏွာ ေမတၱာပို႕ပါ။ စိတ္ၾကည္လင္လိမ့္မယ္။

“လုပ္တုိင္းမျဖစ္၊ စိတ္မညစ္နဲ႕” မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာ၊ ဆင္းရဲပူပန္ရတဲ့ဒုကၡသေဘာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တုိင္းမျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ဆႏၵအတုိငး္ မျပည္႕တဲ့၊ အနတၱသေဘာေတြ၊ ပင္ကိုယ္ကရိွေနတာ သဘာ၀အတိုင္းရိွေနတာ သိဖို႕လိုပါတယ္။

မိမိရဲ႕ ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာနဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ထိန္းသိန္းေစာင့္ေရွာက္ပါ။ Morality is poor man’s capital. သူမ်ားထိန္းလို႕မရဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ထိန္းမွရတာ

“အေနအထိုင္ေရွးက်က်

အသိပညာေခတ္မီၾက”

ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈအရ ၀တ္စားဆင္ယင္မွႈကို ထိန္းသိမ္းပါ၊ ေဒသအလိုက္၀တ္စား ဆင္ယင္ရတာ ရိွေပမယ့္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ၀တ္ဆင္ပါ၊ မူးယစ္ေဆးကိုေရွာင္ပါ။

အသိပညာ၊ အတတ္ပညာနဲ႕ပတ္သက္ရင္ေခတ္ေနာက္မက်ေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားပါ။

ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့နဲ႕၊ စာကိုႀကိဳးစားပါ၊ စာေတာ္မွာ ကိုယ့္အတြက္ေနရာရသလို၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္လည္း ဂုဏ္တက္မွာ “ကမၻာမွာျမန္မာဆို” တဲ့ဂုဏ္သတင္းက်န္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ အားလံုးနဲ႕သင့္ျမတ္ေအာင္ေပါင္းပါ၊ ဆက္ဆံပါ။

အိမ္ကိုသတိရတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားဂုဏ္ေတာ္တခုကို ပြားမ်ားရြတ္ဆိုပါ။ စာဖတ္ပါ။ အျပင္ေတြကိုသိတ္မထြက္နဲ႕။

* ေဒါသကိုထိန္းပါ၊ ေဒါသျဖစ္ရင္ စိတ္ဆိုးရင္ ဂုဏ္ေတာ္ပြားပါ။

* အသံုးနဲ႕ အျဖဳန္းကို နားလည္ပါ

သမီးရတဲ့ပိုက္ဆံကုိ လက္ထဲမွာလံုေလာက္ေအာင္ အၿမဲတမ္းပိုပိုလိုလိုသိမ္းထားပါ။ ေနာက္ေၾကာင္းကိုေတြးၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္မေနနဲ႕။ ကုိယ့္လက္ထဲမွာ ေငြအလံုအေလာက္ရိွမွလိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလိုအသံုးခ်လို႕ရမွာ။

တကၠသိုလ္စည္းကမ္း အေဆာင္စည္းကမ္း အစရိွတဲ့ လိုက္နာရန္သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို ေလးေလးစားစားလိုက္နာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွမခ်ိဳးေဖာက္နဲ႕၊ စည္းကမ္းဆိုတာ လူ႕ရဲ႕တန္ဘိုးပဲ။ သူ႕ႏိုင္ငံရဲ႕ စည္းကမ္းေတြကို သိေအာင္လုပ္ၿပီး၊ ေလ့လာၿပီး လုိက္နာပါ။

အမ်ိဳးသမီးအေယာက္ ၁၀၀မွာ ၉၀ ေလာက္က ကိုယ့္ကုိကုိယ္အားမကိုးခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ့္မွာအစြမ္းအစမရိွသလိုေနၾကတယ္။ အရည္အခ်င္းရိွတဲ့ (ကိုယ္ကသတ္မွတ္တဲ့) ေယာက္်ားတေယာက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရင္ အဲဒီေယာက်္ားရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ၊ ကိုယ္ကေနာက္လိုက္တေယာက္အေနနဲ႕ ေနရတဲ့ (အပ်င္းထူတဲ့) ဘ၀နဲ႕ပဲေက်နပ္ေနၾကတာ၊ ပ်င္းတာနဲ႕၊ ေရာင့္ရဲလြယ္တာကို မခြဲျခားတတ္ဘူး။ ပ်င္းတာကို အလုပ္မလုပ္ခ်င္တာကို၊ မႀကိဳးစားခ်င္တာကိုပဲ ေရာက္တဲ့ဘ၀ေလးမွာ ေက်နပ္ၿပီးေရာင့္ရဲလြယ္တဲ့ တရားကိုလက္ကိုင္ထားေတာ့သလိုလို၊ မသိ မိုက္မဲမႈဆိုတဲ့ (အ၀ိဇၨာ) အသိတရားက ဖုနး္ကြယ္ဟန္ေဆာင္ ေနတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကိုယ္မပါေစနဲ႕၊ ကမၻာမွာေယာက်္ားေတြနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေတြးေခၚဖန္တီးႏိုင္တဲ့ ပညာရွင္၊ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ေရာက္ေအာင္ရည္မွန္းခ်က္ထားၿပီး အၿမဲႀကိဳးစားပါ။

လူတေယာက္ဟာ ကိုယ္ကခ်မ္းသာေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ရင္ မိမိေဆြမ်ိဳး၊ မိမိအသိုင္းအ၀ိုင္းကိုေထာက္ပံ့ႏိုင္မယ္၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကိုေထာက္ပံ့ႏိုင္မယ္၊ မိမိရပ္ကြက္၊ မိမိႏိုင္ငံ၊ မိမိတုိင္းျပည္၊ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ပံ့ပိုးကူညီႏုိင္မယ္၊ ဒါကိုပဲ လႈတာ၊ သဒၶါတရားလုိ႕ေခၚတာေပါ့၊ ကိုယ္က မႀကိဳးစားဘူး၊ ရရစားစားနဲ႕ ေက်နပ္အပ်င္းထူေနရင္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ဘယ္လိုမွအက်ိဳးမျပဳႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကတၳစရိယ၊ ေလာကအတြက္၊ ဉာတတၳစရိယ ေဆြမ်ိဳးအက်ိဳးစီးပြားအတြက္၊ ဗုဒၶတၳစရိယဘုရားျဖစ္ဖို႕ က်င့္ခဲ့တာ

မိမိကုိယ္ကို အားကိုးရဲေသာ မိမိကံကိုအားကိုးႏိုင္ေသာလူျဖစ္ပါေစ…

ေဖႀကီး

ဒါေတြက ေဖႀကီးေရးေပးလိုက္တာ အကုန္ပါပဲ။ ဒီစာအုပ္ေလး ထည္႕ၿပီးၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းလူႀကံဳရိွလို႕ စာနဲ႕ပစၥည္းထည္႕ေပးရင္ ေဖႀကီးကအထူးအေထြမမွာ ေတာ့ပါဘူး။ သမီးအတြက္တသက္လံုးစာ ေရးေပးလိုက္ၿပီးၿပီတဲ့။

Friday, March 26, 2010

ေမးမယ္ေနာ္

ေဖ့ဘြတ္ (Facebook) ေပၚက သူ႕ကြန္မန္႕ (Comment) ေတြဖတ္မိရင္မရယ္ဘဲမေနႏိုင္ဘူး။


ဆံုခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြျပန္စဥ္းစားမိရင္ သူ႕ကိုလြမ္းတယ္


ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ စကားေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္ ခ်က္ခ်င္းေတြ႕ခ်င္လာတယ္


ဖုန္းဆက္မိတုိင္းမွာ ဖုန္းကတ္ကုန္သြားမွာသာ ရပ္မယ္ ကိုယ္ကေတာ့ မခ်ရက္ခဲ့ဘူး


ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားေတြကတခါတေလ ပေလပဇာ


ဒါေပမယ့္ တျခားသူထက္ သူနဲ႕ပဲပိုေျပာခ်င္တယ္


ေပ်ာ္ရင္ ဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္ ၀မ္းနည္းရင္ ေျပာျပခ်င္တယ္


ေအာက္ေမ့လာရင္ ေျပးေတြ႕ခ်င္မိတယ္


မလွဘူးေျပာမယ္မွန္းသိသိခ်ည္းနဲ႕ အ၀တ္အစားသစ္ေတြ ၀တ္ျပမိတတ္တယ္


သူကလွတယ္ေျပာရင္ သူမ်ားေျပာတာထက္ယံုတယ္


သူကမလိုက္ဘူးေျပာတဲ့ အ၀တ္ကို ေရွာင္မယ္


ဘယ္သူမွမေျပာတဲ့ စကားၾကမ္းၾကမ္းေတြ ကိုယ့္ကိုေျပာလည္း ကိုယ္ကစိတ္မဆိုးဘူး


သူ႕ကိုပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ဆဲရင္ေတာင္ သူကပန္းနဲ႕ေပါက္တယ္ထင္ေနတတ္တာ


သူ႕ကိုကိုယ့္အဘိဓာန္ထဲမွာ ဒီလိုဖြင့္တယ္

--------------


အဲဒါဘယ္သူလဲ ေျဖ။ :D

Sunday, March 21, 2010

မိတ္ေဆြသစ္

ကိုယ့္ကိုဂရုစိုက္တဲ့သူတေယာက္ရိွတယ္ဆိုတဲ့ အသိကလူတိုင္းကို ေႏြးေထြးေစလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အခုအဲဒီလိုခံစားရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုေက်ာင္းမွာ Sweet Girl ၊ Sweet Smile ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးၾကပါတယ္။ (ၾကြားတာမဟုတ္ပါ) ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းက PhD အတန္းမွာ Michael ဆိုတဲ့ အာဖရိကန္ တေယာက္ရိွပါတယ္။ တျခား PhD ေတြက Teaching Assistant လုပ္ရေတာ့ ကိုယ္တို႕နဲ႕ခင္ပါတယ္။ သူတုိ႕ဆီသြားၿပီး စာေမးရတဲ့အတြက္ ေတြ႕ရတာေတြရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတန္းၿပီးသြားရင္ေတာ့ လမ္းေတြ႕ရင္ၿပံဳးျပရံု၊ စကားတခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာရံုအျပင္မပိုပါဘူး။ အဲဒီ Michael က်ေတာ့ကုိယ္တို႕ အတန္းကို တခါမွစာမသင္ရဘူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႕နဲ႕ေတြ႕တိုင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးႏႈတ္ဆက္၊ ကုိယ္တို႕ရဲ႕စာေတြအေၾကာင္း၊ ကိုယ္ထြက္မယ့္ခရီးစဥ္ေတြအေၾကာင္းကအစ အားလပ္ရက္ဘာလုပ္မွာလဲ ဆိုတာမ်ိဳးကအစ ဂရုတစိုက္ေမးၿပီး နားေထာင္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကုိလည္း နင့္အၿပံဳးကိုျမင္ရတာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ အရမ္းေႏြးေထြးတာပဲ တဲ့။ ငါတခါတေလစိတ္ပင္ပန္းေနတဲ့အခ်ိန္ေတာင္ နင့္ကိုေတြ႕လို႕ နင္အဲဒီလိုၿပံဳးလိုက္ရင္ ငါအေမာေျပသလိုပဲတဲ့။ သူကုိယ္တိုင္ကလည္း တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းကိုၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႕ ဆက္ဆံတတ္သူပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ကလည္း သူ႕ကိုေတြ႕တုိင္း ဘာအရိပ္မွမပါတဲ့ အၿပံဳးသန္႕သန္႕နဲ႕ၿပံဳးျဖစ္ခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့တပါတ္ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ကေတာ့ ကိုယ္ေက်ာင္းမွာသိပ္မရိွခဲ့ပါဘူး။ စာေတြမ်ားေနတာေၾကာင့္ အတန္းၿပီးတာနဲ႕အိမ္ျပန္ေျပးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အတန္းေတြဆို တက္ေတာင္မတက္ျဖစ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာလုပ္တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြဆို မေရာက္တာၾကာလွေပါ့။ ကင္တင္းလည္းကိုယ္က သိပ္မသြားေတာ့ လူေတြကိုယ့္ကို ကင္တင္းမွာျမင္ရခဲပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ တရက္ Michael ကအီးေမးပို႕လာပါတယ္။ ေဟမာ နင့္ကိုငါေက်ာင္းမွာ မေတြ႕ဘူး။ ဒီတပါတ္လံုးလံုး နင့္အၿပံဳးကို မျမင္ရဘူး။ နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား တဲ့။


ကုိယ္နဲ႕အၿမဲတြဲေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အခုအခ်ိန္မွာ အရမ္းအလုပ္ရႈပ္ေနၾကေတာ့ ကိုယ့္ကို တပါတ္မျမင္လည္း အီးေမးပို႕မေမးၾကပါဘူး။ အခုလုိကိုယ့္ကိုဂရုစိုက္တဲ့သူတေယာက္ရိွတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုစိတ္ခ်မ္းသာေစပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကကိုယ့္အေပၚရိုးသားတယ္ဆိုတာလည္း ကိုယ္သိေနေတာ့ သူ႕ဆီကဒီလိုအေျပာကုိ ပိုတန္ဖိုးထားမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့သူနဲ႕ကုိယ္ဟာ ေမးပို႕ေနက်လူေတြမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္ေမးကိုရဖုိ႕အတြက္ သူေက်ာင္း system ထဲမွာ၀င္ရွာရမွာပါ။ ကိုယ့္ကိုေမးပို႕အတြက္ သူအဲဒီလို ဒုကၡခံ တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္သူ႕ကိုေက်းဇူးအရမ္းတင္မိပါတယ္။

အဲဒါနဲ႕ကိုယ္လည္း ကိုယ့္အတန္းတခုအတြက္ ကိုယ္ျပင္ဆင္ေနတာအဆင္မေျပလို႕ ကိုယ္ stress ရေနေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းကိုသိပ္မလာျဖစ္ေၾကာင္းေတြေျပာလိုက္ေတာ့ သူကခ်က္ခ်င္းေမးျပန္ပို႕ပါတယ္။ ကိုယ္ Stress ရေနတယ္ဆိုလို႕သူလည္းမေပ်ာ္ႏိုင္ပါတဲ့။ သူလုပ္ေပးႏိုင္တာကို သူ႕ကိုေျပာဖုိ႕၊ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၀က္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လက္မေလွ်ာ့လိုက္ဖုိ႕၊ အားတင္းထားဖုိ႕ေတြေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္အခုယူထားတဲ့ တခ်ိဳ႕ဘာသာရပ္ေတြဆို သူ႕အတြက္ေတာင္သိပ္ခက္ခဲေနတာကို ကိုယ္ကယူထားေတာ့ ကိုယ့္ကိုအထင္ႀကီးတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုယ္ဒီအခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္တဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာေလ ကိုယ့္အတြက္လည္း ကိုယ္စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို ေျပာလိုက္ရလုိ႕ စိတ္ေက်နပ္သြားသလို ကိုယ့္ကိုဒီလိုအခ်ိန္မွာဂရုတစိုက္ေမးပို႕လာတဲ့သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္သြား တာပါ။ သူအရင္တုန္းက ကိုယ့္ကုိေတြ႕ရင္ ၀မ္းသာတဲ့အေၾကာင္းေျပာခဲ့တုန္းက ကိုယ္ကပဋိသဒၶါရ စကားေျပာခဲ့တယ္လို႕ထင္ခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕လူေတြလို ရင္ထဲကမပါဘဲ ပါးစပ္ကေန စိတ္ပူတဲ့အေၾကာငး္ေျပာတတ္တဲ့သူေတြစာရင္းထဲ သူ႕ကိုထည္႕ခဲ့မိတာပါ။ အခုလို တကူးတကအီးေမးပုိ႕၊ သူကူညီႏိုင္တာဆိုကူညီမယ့္အေၾကာင္းေျပာလာမွပဲ သူအမွန္တကယ္ကုိယ့္ကိုေစတနာထား၊ ခင္မင္မွန္း ကိုယ္သိလိုက္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္အတြက္ ခင္မင္စရာ မိတ္ေဆြစစ္တေယာက္တိုးလာတဲ့အတြက္ကုိယ္အခု အရမ္း၀မ္းသာေနပါတယ္။

Thursday, March 18, 2010

အတတ္စူးျခင္း

ငါ့အခ်စ္ကုိကာကြယ္ဖုိ႕

ႏွလံုးသားကို ေသာ့ခတ္ခဲ့တယ္

စြဲလန္းမႈေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕လို႕

အလြမ္းဆိပ္တက္မွာ စိုးလို႕ပါ


ဒါေပမယ့္

သူကေတာ့ အျပင္းအထန္ျငင္းတယ္

အလြမ္းဆိုတာ အခ်စ္ရဲ႕ျပယုတ္

အလြမ္းမရိွတဲ့အခ်စ္က

ကမ္းမရိွတဲ့ပင္လယ္

ဆားမပါတဲ့ဟင္း

အလင္းမရိွတဲ့ေန႕

ၿပီးေတာ့...

ရနံ႕မရိွတဲ့ပန္းတဲ့။


အခ်စ္ကုိေသာ့ပိတ္လုိ႕

ကုိယ္က အလြမ္းကိုေရွာင္တယ္

ဒါေပမယ့္

သူကကုိယ့္ကိုေျပာတယ္

အဲဒီေသာ့ကေနပဲ အလြမ္းဆိပ္တက္

ကိုယ့္အခ်စ္က ပံုစံပ်က္ခဲ့တာၾကာလွေပါ့တဲ့…။

Wednesday, March 10, 2010

ေက်ာင္းစင္တင္ပြဲ

ကိုလူထြင္းကအားေပးလို႕ ဆက္ေရးလိုက္ဦးမယ္။ (အမွန္ေတာ့ကုိယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေရးခ်င္ေနတာပါ။) J

ကိုယ္တုိ႕ပုသိမ္တကၠသိုလ္မွာ ႏွစ္စဥ္စင္တင္ပြဲလို႕အလြယ္ေခၚတဲ့ပြဲကုိ ႏွစ္တိုင္းေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ က်င္းပပါတယ္။ (ကုိယ္ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာပြဲမျဖစ္ဘူးလို႕ေျပာပါတယ္။ အခုေတာ့ မသိပါ။) ေန႕ခင္းဘက္မွာေက်ာင္းေရွ႕ကကြင္းျပင္မွာ ဆိုင္ခန္းေလးေတြခင္းထားၿပီး ေမဂ်ာအလိုက္မုန္႕ေတြေရာငး္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဌာနတခုခ်င္းစီအတြက္ ရန္ပံုေငြပါ။ ေက်ာင္းသား ေကာ္မတီေတြနဲ႕ဆရာေတြက ဦးေဆာင္ရပါတယ္။ လက္မွတ္ေတြကိုေတာ့ ႀကိဳၿပီး ေက်ာင္းသားတေယာက္ဘယ္ႏွေစာင္ႏႈန္းနဲ႕ ၀ယ္ရပါတယ္။ အေ၀းသင္လာတက္ၿပီး အဲဒီရက္ေက်ာငး္မွာမရိွႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဒီလက္မွတ္ေတြ၀ယ္ရတာ အပိုကုန္တာ၊ စိတ္ညစ္စရာျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာပါ။ တခ်ိဳ႕ေန႕ေက်ာငး္သားေတြအတြက္လည္း အျပင္မွာနည္းနည္း၀ယ္စားလိုက္ရတဲ့ဟာကုိ လက္မွတ္နဲ႕မ၀ယ္မျဖစ္၀ယ္ရေတာ့ စိတ္တိုခ်င္တိုၾကမွာပါ။ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ ေမဂ်ာကလက္မွတ္ ၃၊ ၄ေစာင္၀ယ္၊ ၿပီးရင္ ၂ေစာင္ေလာက္ခ်န္ထားၿပီး တျခားေမဂ်ာကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက လက္မွတ္နဲ႕လဲ။ ပြဲေန႕၂ရက္မွာ ဆိုင္ခန္းတိုင္းကို လည္ပတ္ၿပီး မုန္႕စားတာပါ။ တကၠသိုလ္ကလုပ္တဲ့ ရန္ပံုေငြေစ်းပြဲေတာ္ဆိုေတာ့လည္း အေရအတြက္နည္းရင္ေတာင္ အရသာေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ တဆိုင္ၿပီးတဆိုင္မုန္႕ေလွ်ာက္စား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စလိုက္ေနာက္လိုက္၊ ဟိုေမဂ်ာမွာဗရုတ္က် ဒီေမဂ်ာမွာဗရုတ္က်လုပ္ရတာ ေပ်ာ္တာပဲ။

ညဘက္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေမဂ်ာအလိုက္ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈေတြရိွပါတယ္။ ေမဂ်ာေတြအမ်ားႀကီး၊ စင္ေပၚတက္ခ်င္တဲ့သူကလည္းမ်ားေတာ့ ေမဂ်ာအလိုက္ဆန္ခါတင္အရင္ေရြးရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုဖို႕ဆို ျမန္မာသံဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ေခတ္ေပၚဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ျပဇာတ္တို႕၊ ေအာ္ပရာတို႕က မိနစ္ ၄၀ထက္ ေက်ာ္လို႕မရပါဘူး။ ပြဲက ၂ရက္လုပ္ေပမယ့္ ညဘက္ ၈နာရီေလာက္ပြဲစၿပီး ၂ခ်က္တီးေလာက္ဆို သိမ္းရပါၿပီ။ ပရိသတ္က ေက်ာင္းသားေတြပဲဆိုေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ေက်ာငး္နဲ႕သက္ဆိုင္တာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြသိတဲ့ ပ်က္လံုးေတြပဲမ်ားတာပါ။ မကခင္အေစာႀကီးကတည္းက ကိုယ့္ေမဂ်ာကကမယ့္ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ညႊန္းကို ပါေမာကၡကတဆင့္ ပါခ်ဳပ္ဆီတင္ရပါတယ္။ ဟာသေတြဘာေတြဆုိ အရမ္းလြန္သြားမွာစိုးလို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္သိတယ့္အတိုင္းပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြဆိုေတာ့ တင္တဲ့ဇာတ္ညႊန္းတုန္းကေတာ့ေခ်ာလုိ႕။ တကယ္လည္းကေရာ ဇာတ္ညႊန္းထဲမပါတာေတြေျပာတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ကုိယ္တုိ႕ေက်ာင္းကဘူမိေဗဒမွာနာမည္ႀကီးတဲ့ တပည္႕ေတြနဲ႕၀ိုင္းဖြဲ႕တတ္တဲ့ ဆရာငယ္ငယ္ေလး အေၾကာင္း၊ ဘူမိကပဲ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ရင္ ခုိးခ်တာကိုအသားကုန္ႏွိပ္ကြပ္တတ္တဲ့ ဆရာတေယာက္အေၾကာငး္၊ ကိုယ္တုိ႕အဂၤလိပ္စာက နာမည္ႀကီး ဆရာခပ္ႏဲြ႕ႏြဲ႕အေၾကာင္း၊ အတန္းမတက္ပဲ မေလးရွားေတာထဲေရာက္သြားတတ္တဲ့အတြဲေတြအေၾကာင္း အကုန္စံုလိုု႕ပဲ။ စင္ေပၚမွာေျပာေနၿပီဆိုေတာ့လည္း ဆရာေတြလည္းဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ခ်စ္ဖို႕အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဘူမိပါေမာကၡပါ။ သူ႕တပည္႕ေတြဇာတ္ညႊန္းကိုသူကတာ၀န္ယူပါတယ္။ ၿပီးရင္ တပည္႕ေတြက စင္ေပၚမွာေျပာခ်င္တာေတြေျပာပါတယ္။ တီခ်ယ္ႀကီးကၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ေပါ့။ အဲေမာ္ကြန္းထိန္းဆူရင္ သူပဲအဆူခံပါတယ္။ တပည္႕ေတြကိုေတာ့ ဘာမွမေျပာတာပါ။

ကုိယ္ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္တို႕အတန္းနဲ႕ ေရွ႕ကစီနီယာအတန္းနဲ႕ေပါင္းၿပီး ဘာကၾကရင္ေကာင္းမလဲ ေခါင္းစားၾကပါတယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလဆိုေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႕တလေလာက္ပဲလိုေတာ့တာဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕စာၾကမ္းပိုးသူငယ္ခ်င္းေတြက၀င္မပါခ်င္ဘူး။ တိုက္ရျပဳရနဲ႕အလုပ္ရႈပ္တာကို။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက်ေတာ့လည္းကရမွာရွက္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ေမဂ်ာက အေခ်ာအလွေပါလုိ႕နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စင္ေပၚက်ဘယ္သူမွမတက္ခ်င္ၾကဘူးေလ။ ကိုယ္တို႕လို ဗရုသုတ္ခလုပ္ဖုိ႕ေလာက္စိတ္ကူးေနတဲ့သူေတြပဲ တာ၀န္က်ေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ကိုယ္တို႕စီနီယာတန္းရယ္ ကိုယ္တုိ႕အဖြဲ႕ရယ္ေပါင္းၿပီး အဲဒီတုန္းကေခတ္စားေနတယ္ ငါ့သမီးစာက်က္ေနတယ္ သီခ်င္းကို ေတးသရုပ္ေဖာ္လုပ္ဖုိ႕တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ စင္တင္ပြဲဆိုရင္ ေယာက္်ားေလးေတြက မိန္းမလို၀တ္ၿပီး ကတာႏွစ္တိုင္းပါေနေတာ့ ငါတုိ႕ေျပာင္းျပန္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ကုိယ့္ကိုေယာက္်ားေလးေနရာကေနခိုင္းပါတယ္။ စီနီယာတန္းကနည္းနည္းခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ အကိုတေယာက္ကိုမိန္းကေလးလုပ္ခိုင္းပါတယ္။ သူ႕နာမည္က ဒါဒါတဲ့။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အေဖလုပ္တဲ့သူရယ္၊ ကိုယ္နဲ႕ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းလုပ္ေပးတဲ့သူေတြ ရယ္ပါ။

ကမယ့္ေန႕လည္းေရာက္ေရာ ကိုယ္တို႕မတိုင္ခင္ Chemistry ေမဂ်ာကအဖြဲ႕ သီတာေဒ၀ီၾကင္ရာေရြးတဲ့အခန္း ကုိဟာသလုပ္ကပါတယ္။ အဲဒီမွာအတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္ကမင္းသားေတြလာတယ္ေပါ့။ ေလးတင္တာမေအာင္ျမင္တဲ့ပံုကို ဟာသသရုပ္ေဖာ္ထားတာပါ။ တရုတ္ျပည္ကမင္းသားက ေလးတင္လုိ႕လည္း မရေရာ သူ႕ရဲ႕၀က္သားခုတ္တဲ့ဓါးမႀကီးကိုေျမွာက္ၿပီး သီတာေဒ၀ီမရလည္း ဒီတိုင္းေတာ့မျပန္ဘူး။ ဒီပုသိမ္တကၠသိုလ္ပြဲမွာ ေယာက္်ားေတြကမိန္းမလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႕ရဲ႕အပိုျဖစ္ေနတဲ့ဟာေတြကို ျဖတ္ယူသြားမယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕ကတင္းေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ကိုယ္တို႕အလွည္႕က်ရင္ အဲဒီေကာင္ကိုဘယ္လိုျပန္ဖဲ႕မလဲတိုင္ပင္ၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႕ကုိယ္တုိ႕အလွည္႕မွာ ေတးသရုပ္ေဖာ္မလုပ္ခင္ ကုိယ္နဲ႕ကုိယ့္ရည္းစား ဒါဒါနဲ႕က ခ်စ္သူသဘာ၀ က်ဴတာေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာေပါက္ကရေတြထည္႕ေျပာတာေလ။ ဒါဒါက ကိုယ့္ကိုဘူမိကအဖြဲ႕ေတြ ဖဲရံႈးရင္ ကင္မလင္းကၽြန္းအေပါင္ဆိုင္ကိုသြားတာ သူတုိ႕နဲ႕မေပါင္းရဘူးတုိ႕၊ ေက်ာင္းကင္တင္းအလယ္ဆိုင္က ဆက္ဆံေရးညံ႕လို႕မစားဘူးတုိ႕။ အမွန္ေတြေျပာတာေပါ့။ အဲဒါေျပာရင္းနဲ႕ ဒါဒါက ကုိေနာ္ သတိလည္းထားေနဦး။ ခုနက Chemistry ကတရုတ္ႀကီးက ၀က္အူေခ်ာင္းစားခ်င္လို႕ဆိုၿပီး ေက်ာင္းထဲကေယာက္်ားေလးေတြကို အတင္းလိုက္ျဖတ္ေနတယ္။ ကိုပါပါသြားဦးမယ္တဲ့။ အဲဒါကို ေအာက္ကတရုတ္ႀကီးက ကုိယ္တို႕က လက္သီးဆုပ္ျပတယ္ေလ။ ေနာက္က်ေတာ့ ညဘက္ေကာင္မေလးအိမ္ေရွ႕ဂစ္တာသြားတီးတယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ အဓိကဇာတ္ေဆာင္အေဖက ဂစ္တာတီးတဲ့ေကာင္ေတြကို တင္းၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္ရမလားေတြဘာေတြထေျပာလုိက္၊ ထိုင္ခံုမွာထုိင္ခ်လုိက္လုပ္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္ေနေတာ့ ေအာက္ကလူေတြဆိုတာ ရယ္ေနတာတအုန္းအုန္း။ ေနာက္ကုိယ္တုိ႕ေအာက္ဆင္းလာေတာ့မွ စီနီယာေတြကေျပာတာ အေဖလုပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက ထိုင္ခ်လိုက္ရင္ ပုဆိုးကတိုေတာ့ ေအာက္စလြတ္လြတ္သြားတာတဲ့။ ကိုယ္တုိ႕ကစင္ေပၚကဆိုေတာ့ ဘာမွမသိဘူးေလ။ အကိုေတြက ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေဘာင္းဘီတိုပါလို႕ဆိုရယ္ေနၾကတာ။ ဟိုတေယာက္လည္း ရွက္ေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေတြက ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕ရယ္ရေအာင္ တမင္သက္သက္လုပ္တယ္ထင္တာ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ေမဂ်ာအားလံုးထဲမွာ ျမန္မာစာကေတာ့ အၿမဲတမ္းအတည္ႀကီးေတြလုပ္တတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွဟာသမဟုတ္ဘူး။ ျပဇာတ္ကို အမွန္တကယ္သရုပ္ေဆာင္တာ။ အဲဒီတုန္းက က်န္စစ္မင္းတို႕ဘာတို႕အျပင္မွာ ရုပ္ရွင္ေတြဘာေတြေခတ္မစားေသးဘူး။ သူတုိ႕ျမန္မာစာ က်န္စစ္သားျပဇာတ္ခင္းၿပီး ဘယ္လက္က အ၀တ္အစားေပးၿပီး ညာလက္က အစားအစာေပးမယ္ဆုိလားလုပ္ေနတာ။ အဲဒီက်န္စစ္သားကတဲ့အကိုႀကီးက ေခ်ာေတာ့ေခ်ာပါတယ္။ အရမး္တည္တယ္။ ကုိယ္တုိ႕ကသူ႕ကုိပြဲၿပီးကတည္းကေတြ႕ရင္ နာမည္မေခၚဘူး။ က်န္စစ္သားပဲ။ သူတို႕ျမန္မာစာကထံုးစံအတိုင္းဘာလုပ္လုပ္ မာစတာသမားေတြပဲလုပ္တာဆိုေတာ့ အဲဒီစင္တင္ပြဲကလည္း မာစတာေက်ာငး္သားေတြပဲဦးစီးတာ။ မင္းသမီးဆိုလည္း သူတို႕ျမန္မာစာ မာစတာတန္းက အေခ်ာအလွအမႀကီးေတြကို မင္းသမီး၀တ္စံုအစစ္ေတြ၀တ္ေပးၿပီး သရုပ္ေဆာင္ခိုင္းတာ။ ကိုယ္တုိ႕ကေတာ့ မရယ္ရရင္ပ်င္းတယ္ေလ။ ျမန္မာစာအဖြဲ႕ကတဲ့ မိနစ္ ၄၀၊ ၁နာရီက ကိုယ္တို႕မုန္႕ထြက္စား၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခ်ိန္။ ကိုယ္တို႕ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ကုိယ္တို႕အဖြဲ႕ကဘာမွမလုပ္ပဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲေနျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြကတာဆုိတာေတြၾကည္႕ေပါ့။ အဲဒီႏွစ္ ဒုတိယေန႕မွာBotany ကေကာင္မေလးသီခ်င္းဆိုေနတုနး္ စင္ေရွ႕မွာရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ထျဖစ္ေတာ့ ကုိယ္တို႕လည္း ရန္ျဖစ္ၿပီလားလို႕။ ေနာက္မွလူေတြက လွည္႕ေျပးၾကတာ မီးေရာင္ျမင္လို႕။ မီးကလည္း ေက်ာင္းအျပင္ကျမန္မာစာပါေမာကၡ ၂ေယာက္ထဲက တေယာက္ရဲ႕အိမ္ကိုေလာင္တာပါ။ အဲဒီတအိမ္တည္းေလာင္ၿပီး ၿငိမ္းသြားပါတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးက အေဆာင္ကိုျပန္ေျပးၾကတာ လူေတြၾကားထဲ ညပ္ေနမွာေၾကာက္လုိ႕ ေဘးကပ္က်န္ခဲ့ရင္းက စင္ေရွ႕မွာတေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွာ သခ်ၤာက မ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္လာေခၚလို႕ သူနဲ႕မီးေလာင္တဲ့ေနရာသြားၾကည္႕ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတြ႕ၿပီး သူတို႕ပဲအိမ္လိုက္ပို႕ေပးၾကပါတယ္။

အဲဒီမီးျပႆနာဘယ္လုိၿငိမ္းသြားတယ္ဆိုတာ မသိလုိက္ေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႕အားလံုးကေတာ့ ရိႈ႕မီးျဖစ္မွာပဲလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႕ပါ။ သူတို႕ဘာသာ သူတို႕ျမန္မာစာေမဂ်ာမို႕လို႕ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အေၾကာင္းတို႕၊ ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း ကတာေျပာစရာမရိွေပမယ့္ အဲဒီေန႔က သူတို႕ကတဲ့ျပဇာတ္က အိႏၵယအႏြယ္၀င္ေတြကို ဆန္႕က်င္ေရးဇာတ္ပါ။ အဲဒီတုန္းကဘယ္ဆရာေတာ္ထုတ္တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာလည္းမသိဘူးပါပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ေရာငး္တဲ့ဆိုင္ခ်င္းအတူတူ ျမန္မာဆိုင္မွာမ၀ယ္ဘဲ အပိုရတဲ့ကုလားဆိုင္မွာ၀ယ္တာ ေနာက္ဆံုးသမီးပါေပးလိုက္ရတဲ့ဇာတ္ပါ။ အကုန္လည္းမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာေတြကကုိယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ခ်စ္ရမယ္။ မဟုတ္ရင္ လူမ်ိဳးေပ်ာက္ကုန္မယ္ဘာညာေပါ့။ ကိုယ္ဘယ္သူ႕ကုိမွ မေစာ္ကားခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ခ်စ္လို႕ေျပာခ်င္ရင္ တရုတ္ပါထည္႕ေျပာေလ။ (တကယ္လို႕ တရုတ္ဆန္႕က်င္ေရးျပဇာတ္သာကရင္ တၿမိဳ႕လံုးေတာင္၀ိုင္းဆဲဦးမယ္။ ပုသိမ္က သံုးပံုတပံုေလာက္က တရုတ္စပ္ေတြပါ။) အခုေတာ့သက္သက္ ကုလားမေကာင္းေၾကာင္းေျပာတာ။ ကုလားမေကာင္းေၾကာင္းေျပာ ရေအာင္ ဒါ၀ံသာႏုအစည္းအရံုးမဟုတ္ဘူး။ တကၠသိုလ္ေလ။ အရြယ္ေရာက္ၿပီး တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီးသူတိုင္း တက္လုိ႕ရတဲ့ေက်ာင္းေလ။ တရုတ္၊ ကုလားခြဲျခားေရးနယ္ေျမ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ကအဲဒီဇာတ္ကေတာ့ ေက်ာင္းကကုလားလူမ်ိဳးေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္လိုခံစားရမလဲ။ ကုိယ္တို႕အဖြဲ႕လည္း အဲဒီျမန္မာစာပါေမာကၡအိမ္မီးေလာင္ေတာ့ မသနားပဲ ကိုယ္တို႕ပါ၀ုိင္းေမတၱာပို႕ေပး လိုက္တယ္။ အဲဒီအဆက္ကေတာ့ ေနာင္ႏွစ္စင္တင္ပြဲမရိွေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းမွာ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ေက်ာင္းတက္ရက္ကေလးေတြကို အမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အားကစားပြဲေတြ၊ စင္တင္ပြဲေတြရိွတာကို သေဘာက်တယ္။ ေပ်ာ္စရာျဖစ္သလို၊ ေက်ာင္းသားေတြစည္းစည္း လံုးလံုးအလုပ္လုပ္ၾကတာကို ျပတဲ့သက္ေသလည္းျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ တေန႕တေန႕ ေက်ာင္းသြား၊ သင္တဲ့စာကိုဘာမွမေတြးဘဲက်က္၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ဘြဲ႕ရ။ ေနာက္တခ်ိန္က်ရင္ ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းကိုေတာင္လြမ္းတတ္ပါ့မလားပဲ။

Sunday, March 7, 2010

ေက်ာင္းအားကစားပြဲ

ဒီေန႕ညေနကုိယ္တို႕ေနတဲ့ၿခံ၀င္းထဲမွာ အားကစားပြဲရိွပါတယ္။ ေဘာလီေဘာ၊ ၾကက္ေတာင္၊ ခရစ္ကက္၊ ဘတ္စကတ္ေဘာ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအဖြဲ႕တဖြဲ႕ကို ၆ေယာက္ဖြဲ႕ရပါတယ္။ တဖြဲ႕မွာ အနည္းဆံုးမိန္းကေလးတေယာက္ပါရမယ္။ ၿပီးေတာ့ၿပိဳင္ပြဲတိုင္းကို အဖြဲ႕တုိင္းက၀င္ၿပိဳင္ရမွာပါ။ တပြဲခ်င္းစီမွာရတဲ့အမွတ္ေတြကိုေပါင္းၿပီး အမွတ္အမ်ားဆံုးရတဲ့အဖြဲ႕ကိုဆုေပးမွာပါ။ ကိုယ္၀င္ၿပိဳင္ခ်င္စိတ္ေရာ၊ ေဘးကအားေပးခ်င္စိတ္ေရာ ကုန္ခမ္းေနလို႕ သြားျဖစ္ဖုိ႕ကမေသခ်ာပါ။ ၿခံ၀င္းထဲမွာတင္ဆိုေတာ့ အသံေတြၾကားေနရမွာေတာ့အေသအခ်ာ။ အရင္ကလို တက္တက္ႀကြႀကြမရိွလွေတာ့ သြားရမွာကို ပ်င္းေနမိပါတယ္။


အားကစားပြဲလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ကို္ယ္တို႕ပုသိမ္တကၠသိုလ္က ရာသီအလိုက္လုပ္ခဲ့တဲ့အားကစားပြဲေတြကို ျပန္လြမ္းေနမိပါတယ္။ မိုးတြင္း ဇြန္လကေန ေအာက္တိုဘာစာေမးပြဲမေျဖခင္အထိမွာ ေဘာလံုးပြဲ၊ Chess ၊ စားပြဲတင္တင္းနစ္နဲ႕ ၾကက္ေတာင္ပြဲရိွပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကေန မတ္လစာေမးပြဲေျဖတဲ့အခ်ိန္ထိက ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းနဲ႕ ေဘာလီေဘာပြဲရိွပါတယ္။ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုးနဲ႕ လူအစည္ကားဆံုးပြဲေတြက ၾကက္ေတာင္ပြဲနဲ႕ ေဘာလီေဘာပြဲပါ။ ကိုယ္တို႕အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာမွာက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေယာက္်ားေလးသန္သန္မာမာဆိုတာ နည္းပါတယ္။ ရိွေတာ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွားတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေဘာလံုးပြဲဆိုလည္း ကိုယ္တို႕ေမဂ်ာကပြဲအစ ၂ပြဲေလာက္ကန္ၿပီးရင္ထြက္ရၿပီ။ Chess က်ေတာ့လည္း သိပ္နာမည္ႀကီးတဲ့သူမရိွ။ ကုိယ္ဆိုတခါတုန္းက တီခ်ယ္ႀကီးက လူမရိွဘူး။ နင္အားကစားေကာ္မတီေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ဘာမွလည္းမလုပ္ဘူး။ Chess သြားထုိး တီရွပ္ေပးမယ္ဆိုလို႕ Chess သြားထိုးပါတယ္။ ပထမဆံုးေန႕မွာကုိယ္နဲ႕ၿပိဳင္ထိုးရမယ့္ တေယာက္ကသခ်ၤာေမဂ်ာကပါ။ ကိုယ္ထိုးမယ္ဆိုေတာ့ ၉၉အတန္းက ကိုႀကီးေရႊဂဲကိုေမးပါတယ္။ အဲဒီအမလက္ရည္ ဘယ္လိုရိွလဲေပါ့။ သူက ေအးေဆးပါတဲ့။ ဘာမွမတတ္ပါဘူးဆိုပဲ။ အဲဒီေတာ့ကုိယ္လည္း အားတက္သြားပါတယ္။ ပြဲစခရာလည္း မႈတ္ေရာ၊ သူူတကြက္ေရႊ႕ပါတယ္။ ကိုယ္လည္းတကြက္ေရႊ႕လိုက္တယ္။ ၂ကြက္ေရႊ႕ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘုရင္ႀကီးကို သူက ခ်က္ထားေရာ။ ကိုယ္လည္း ထြက္စရာအေပါက္မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ အရံႈးေပးလိုက္ရတယ္။ ေဘးက တခ်ိဳ႕၀ိုင္းေတြက စေတာင္မစရေသးဘူး။ အဲဒီအမက ကိုယ့္ကိုႀကည္႕ၿပီးရယ္ပါတယ္။ မႏူးမနပ္ကေလးေပါ့ေလ။ ေနာက္မွကိုယ္ျပန္သိရတာက အဲဒီအမကပြဲတိုင္းၿပိဳင္ေနက်၊ ဆုေတြဘာေတြလည္းရတယ္တဲ့။ ကိုယ္နဲ႕ဆို ဘယ္လိုမွလက္ရည္ခ်င္းမတူတာ။ အဲဒါကိုေျပာလိုက္ရင္ စိတ္ဓါတ္က်မွာစိုးလို႕ ကိုေရႊဂဲက ညာေျပာတာကိုယ့္ကို။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုညာေျပာလိုက္လို႕ ကိုယ္ကျပိဳင္ဘက္ကို ေလွ်ာ့တြက္လိုက္မိတယ္ဆိုတာ ေတာ့ သူမသိလိုက္ဘူး။ ဟိ ကုိယ္ကလည္းညံ႕ပါတယ္။


ၾကက္ေတာင္ပြဲဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ၿပိဳင္မယ္ဆိုၿပီးရင္ တခါမွကြင္းထဲေတာင္မ၀င္ပါဘူး။ ၾကက္ေတာင္မွန္မွာ ေၾကာက္လို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေမဂ်ာအကိုေတြၿပိဳင္တာကိုေတာ့ လည္ေခ်ာင္းနာေအာင္ အားေပးပါတယ္။ ကိုယ္ၾကက္ေတာင္ပြဲႀကိဳက္ၿပီး အားေပးတဲ့ရလာဒ္က အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ္ကအရမ္းခ်စ္၊ ကိုယ့္ကိုလည္း အရမ္းခ်စ္ၿပီး ကိုယ့္အေပၚအရမ္းေကာင္းတဲ့ အကိုတေယာက္ရခဲ့တာပါ။ အဲဒီအကိုက ၉၉အတန္းကပါ။ ကိုယ္တုိ႕ ပထမႏွစ္ကတည္းက ကုိယ္တို႕ေမဂ်ာကၾကက္ေတာင္မွာေတာ့ ဖိုင္နယ္အၿမဲတက္တယ္ဆိုလို႕ သြားသြားအားေပးတာပါ။ အဲဒီအကုိက ကိုယ္တုိ႕အငယ္တန္းေတြၾကားထဲမွာေတာ့ မင္းသားေပါ့။ ၾကက္ေတာင္မင္းသားေလ။ သေဘာေကာင္းတဲ့ကုိႀကီးကို အကုန္လံုးကခင္ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ကုိမွ အဲဒီအကိုကလည္း ကံဆိုးၿပီး အေရးေပးမိလို႕အခုအထိ ကိုယ့္ဒုကၡေတြေ၀မွ်ယူေနရတုန္းပါ။ စကၤာပူေရာက္ကတည္းက အခုအထိကုိယ့္ကိစၥေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ကူညီရတာပါ။ အဲဒီ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ Physics ကမာစတာေက်ာင္းသားတေယာက္ ဂ်ပန္ကေနပညာေတာ္သင္သြားရာက ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူကကိုယ့္ရဲ႕ ဂ်ပန္ဘာသာ ဆရာ (sensei) ပါ။ သူကလည္းၾကက္ေတာင္ရိုက္တာနာမည္ႀကီးပါ။ သူတျခားေမဂ်ာနဲ႕ ရိုက္တဲ့ပြဲဆို ကိုယ္က သူ႕ကိုအားေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာသူ႕ကိုႀကိဳက္ေနတာလို႕ နာမည္ႀကီးတဲ့သူတုိ႕ဂ်ဴနီယာတန္းက အမတေယာက္ကလည္း သူ႕ကိုလာလာအားေပးပါတယ္။ အေအးဘူးေတြဘာေတြလည္း လာလာေပးပါတယ္။ အဲဒါဆိုကိုယ္က ဘာလိုလုိညာလိုလုိနဲ႕ Sensei (ဆရာ) အနားသြားၿပီး ေမာလိုက္တာဘာညာဆိုရင္ အဲဒီအေအးဘူးေတြ ေသာက္ရပါတယ္။ အဲဒီအမကေတာ့ ကိုယ့္ကုိေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္မွာပါ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ဆရာကုိလိုက္ႀကိဳက္လို႕ဆို ၾကည္႕မရပါဘူး။ Sensei ကိုအဲဒီမိန္းမႀကီးနဲ႕ သေဘာမတူဘူးတို႕ ဘာတို႕ ရာဇသံေပးေနက်။ ဒါေပမယ့္ တျခားအခ်ိန္သာ Sensei ကိုခ်စ္ၿပီး ကပ္ေစးနည္းတာ။ ၾကက္ေတာင္ပြဲမွာ ဖိုင္နယ္တက္ၿပီဆို Sensei က ကိုယ့္ေမဂ်ာက ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့အကိုကို ႏိုင္ေအာင္ရိုက္လို႕ အျမင္ကတ္ပါတယ္။ အဲဒါဆိုကြင္းေဘးကေန အသက္ႀကီးၿပီး ကေလးေတြကိုအႏိုင္က်င့္တယ္တို႕ ဘာတုိ႕ေအာ္ပါတယ္။ ခုနက Sensei ကိုႀကိဳက္တဲ့အမႀကီးနဲ႕ သူတို႕Physics က တဘက္က၊ ကုိယ္တို႕အုပ္စုကတဘက္က အျပန္အလွန္စကားလံုးေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ထုၾကတာပါ။ ဥပမာ ကိုယ္တို႕က ကေလးကုိအႏိုင္က်င့္တယ္တို႕ အဘိုးႀကီးတို႕ေအာ္ရင္ သူတို႕ဘက္က လူႀကီးကိုေတာင္မႏိုင္ဘူးလား၊ အသက္ငယ္ၿပီးအားမရိွဘူးတုိ႕ ဘာတို႕ေပါ့။ ၿပိဳင္ပြဲမွာရံႈးရင္ကိုႀကီးခမ်ာ မနားရေသးပါဘူး။ ေဘးနားကေနၾကက္ေတာင္အိတ္ေတြကိုင္ေပးၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုအၿမဲေခ်ာ့ရပါတယ္။ အဲဒီလိုအားကစားစိတ္ဓါတ္က။ ႏိုင္ရင္ၿပံဳးၿပံဳး ရံႈးရင္မုန္းဆိုတာ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ Sensei ကို ကေလးကိုအႏိုင္က်င့္ၿပီး ႏိုင္ထားတာ။ မုန္႕လိုက္ေကၽြးဆိုၿပီး ျပႆနာရွာပါတယ္။

ျမန္မာစာနဲ႕ၾကက္ေတာင္ရိုက္ရင္ေတာ့ အၿမဲရယ္ရပါတယ္။ ျမန္မာစာက ေယာက္်ားေလးအရွားပါးဆံုး မို႕လို႕လားေတာ့မသိဘူး။ အားကစားပြဲတိုင္းမွာ ၀င္ျပိဳင္တဲ့သူေတြက ဒီလူေတြခ်ည္းပဲ။ မာစတာေက်ာင္းသားေတြပါ။ ခင္ဖုိ႕လည္းေကာင္း၊ သေဘာလည္းေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မလား။ ၿပိဳင္ပြဲဆိုရင္ေတာ့ ကြင္းထဲေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ အျပင္ကေနေအာ္တာပဲ။ အဲဒီျမန္မာစာအားေပးတဲ့အထဲမွာ ပိန္ပိန္ေသးေသးအမတေယာက္ပါပါတယ္။ အဲဒီအမက အသံစူးစူးေလးနဲ႕ပါ။ အဲဒါကိုု ကုိယ္တို႕ဘက္ကေယာက်္ားေလးေတြက မႏွဲေလးလို႕နာမည္ေျပာင္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီအမက ကြင္းထဲကလူေတြကုိအားေပးရင္ ကိုယ္တို႕ဘက္ကေယာက္်ားေလးေတြက ကြင္းထဲကလူေတြကို ေျပာရမယ့္အစား သူ႕ကိုမႏွဲေလးၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလလို႕ လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ အဲဒါဆို အဲဒီအမကရယ္ေနေရာ။

ၾကက္ေတာင္ပြဲမွာအမွတ္တရတခုကေတာ့ တခါတုန္းက Botany ကတေယာက္နဲ႕ ကိုႀကီး နဲ႕ Single ရိုက္ၾကေရာ။ အဲဒီတေယာက္က ခပ္၀၀ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေတာင္ေတာ့ေတာ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ ကိုယ္တို႕ကအဲဒီတေယာက္ကုိယ္တို႕ဘက္ေရာက္လာရင္ အသားကုန္ေျပာပါတယ္။ ၿပိတၲာႀကီးတို႕ဘာတို႕ေအာ္ ပါတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာဆိုတာ မႈန္ကုပ္ေနတာပဲ။ တခါအနားေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္က ၿပိတၲာႀကီး ေျဖးေျဖးခုန္၊ ဗိုက္ထဲကကေလးထြက္က်ဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္က Physics Queen ကထြက္က်ရင္ နင္ေကာက္ေမြးစားထားေပါ့တဲ့။ ၿပံဳးစိစိနဲ႕ေျပာတာပါ။ သူကကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းပါ။ ကုိယ္ကသူဘာလို႕ အဲလိုေျပာမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္သူျပန္သြားမွ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကုိယ့္ကုိ၀ိုင္းေျပာပါတယ္။ အဲဒီ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ေနတဲ့တေယာက္က သူ႕အကိုအရင္းပါတဲ့။ ကိုယ့္မွာေနာက္တခါသူ႕ကိုေတြ႕မွ ေတာင္းပန္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့ အားကစားပြဲကကိစၥကိုစိတ္လည္း မဆိုးၾကပါဘူး။

ေဘာလီေဘာပြဲကေတာ့ အႀကမ္းဆံုးလို႕ေျပာလုိ႕ရပါတယ္။ ကုိယ့္တို႕ဘက္ကအကုိေတြက ေက်ာင္းသားပီပီသသကစားပါတယ္။ ကိုယ့္ေမဂ်ာမို႕လို႕ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဘာလီေဘာမွာ နာမည္ႀကီးတာကကုိယ္တုိ႕ေမဂ်ာနဲ႕ ပထ၀ီေမဂ်ာပါ။ ကုိယ့္တို႕ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာတာက တိုင္းလက္ေရြးစင္၂ေယာက္ပါ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးပထ၀ီေမဂ်ာနဲ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႕ကကုိယ့္ထက္ေတာင္ ၂ႏွစ္ ၃ႏွစ္အသက္ႀကီးတာပါ။ တေယာက္ဆို အရန္ျမန္မာလက္ေရြးစင္ပါ။ အရပ္ေျခာက္ေပရိွပါတယ္။ ကိုယ္ ၈တန္းႏွစ္ေက်ာင္းပိတ္တုန္းက ကိုယ့္အေဖသူငယ္ခ်င္းအားကစားဆရာက ကိုယ္ပ်င္းေနလို႕ဆို သူ႕ရဲ႕ေဘာလီေဘာ camp ထဲသြင္းထားဖူးေတာ့ အဲဒီလူေတြကကုိယ္နဲ႕အကုန္ခင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကုိဆုိ ၀က္ကေလးဆိုၿပီး စေနၾက။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ကအျပင္မွာေဘာလီေဘာပုတ္တဲ့အျပင္၊ ကုိယ့္တို႕အေခၚ စီးပြားေရး ေတြပါလိုက္ပုတ္ေနၾကပါ။ စီးပြားေရးဆိုတာက ပိုက္ဆံေၾကးပုတ္တာပါ။ တဖြဲ႕မွာ ၃ေယာက္၊ တခါတေလ ၂ေယာက္ပဲပါပါတယ္။ ေၾကးလည္းႀကီးပါတယ္။ အဲဒီအျပင္မွာပုတ္တဲ့အက်င့္ေတြက ေက်ာင္းထဲအထိပါလာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းကစားတာပဲဆုိတဲ့ စိတ္ကိုမထားတာပါ။ ရရင္ရသလို ညစ္ပါတယ္။ အမွန္ဆို သူတုိ႕မွန္မွန္ကန္ကန္ေဆာ့လည္း သူတို႕လက္ရည္နဲ႕ဆို ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္တို႕ေမဂ်ာကလည္း အကိုေတြကအရမ္းကိုဇြဲေကာင္းၾကတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေတာင့္ခံႏိုင္ၾကေတာ့ သူတို႕က ျမန္ျမန္ပြဲၿပီးေအာင္ညစ္တာပါ။ အဲဒီေဘာလီေဘာပြဲကေန ကိုယ္လည္းအဲဒီ ပထ၀ီက၂ေယာက္ကုိ စကားအရွင္းမေျပာတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတာပါ။ ကိုယ့္အကိုေတြကို အႏိုင္က်င္လို႕ဆို ၾကည္႕မရလို႕ေလ။ ၿပီးေတာ့ ကြင္းအျပင္ကေန အဲဒီျမန္မာလက္ေရြးစင္ကို အရံဘားနားကလက္ေရြးစင္လားတို႕။ (ပံုမွန္က ဘားမားလက္ေရြးစင္လို႕ ေခၚတာပါ။) ဆယ္တန္းကႏွစ္ခ်ီေျဖေတာ့ ကေလးေတြကို အႏိုင္က်င့္လို႕ရတာေပါ့ တို႕။ အဆင့္အတန္းရိွရိွကစားတုိ႕ အမ်ိဳးစံုေအာ္တာပါ။ အဲဒီ၂ေယာက္လည္း ကိုယ့္ကိုအျမင္ကတ္ေရာ။ ကိုယ့္တို႕အားကစားဆရာနဲ႕ၿပိဳင္တိုင္ပါတယ္။ ဆရာကမဆူဘူးေလ။ ရယ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ေတြ႕ရင္ ဟင္းတို႕၊ ဟြန္းတို႕ ထြီတို႕ ထြမ္တို႕ေတြျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႕အတန္းကေကာင္မေလး တေယာက္ကို အဲဒီျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ကလာပတ္ေတာ့ ကိုယ္တုိ႕အားလံုးက ျပန္ႀကိဳက္ရဲႀကိဳက္ၾကည္႕။ နင့္ကုိ တီခ်ယ္ႀကီးကိုေျပာၿပီး ေမဂ်ာေျပာင္းပစ္မယ္တို႕။ သံပံုးတီးၿပီးႏွင္ပစ္မယ္တို႕ မ်ိဳးစံုၿခိမ္းေျခာက္တာ။ အဲဒီတေယာက္လည္း ျပန္ကိုမႀကိဳက္ရဲရွာပါဘူး။ (စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္လုိရိွမလဲမသိဘူးေလ။)


အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ ဒါေတြအားလံုးက လြမ္းစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ျဖဴစင္တဲ့၊ လြတ္လပ္တဲ့ လူငယ္ဘ၀ေလးကိုတကယ္ျပန္လြမ္းမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္ေတာ့ ဘယ္္လိုေနမလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္တက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ထိေတာ့ ကုိယ္တို႕ေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမေတြက တပည္႕ေတြအေပၚေစတနာ ထားၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လက္တဆုပ္ေလာက္က ပညာျပတာတုိ႕၊ ရစ္တာတုိ႕ရိွေပမယ့္ အမ်ားစုက ေကာင္းၾကပါတယ္။ ကိုယ္ဆိုရန္ကုန္ကသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ဆံုရင္ အၿမဲဂုဏ္ယူရတာပါ။ သူတုိ႕ဆီမွာ ဒီလုိပံုမွန္အားကစားပြဲတုိ႕၊ ေက်ာင္းသားစင္တင္ပြဲတို႕ဆိုတာမရိွဘူးေလ။ (အဲဒီစင္တင္ပြဲအေၾကာင္းကို ေနာက္မွသပ္သပ္ထပ္ေရးပါဦးမယ္။) အခုေတာ့ ဆရာမေတြ၊ အားကစားပြဲေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကုိလြမ္းရင္းနဲ႕ပဲ…… ။

Saturday, February 20, 2010

အလြဲ

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘဲ အခုတေလာ စိတ္နဲနဲေလၿပီး ေတာင္စဥ္းစား၊ ေျမာက္စဥ္းစားလုပ္ရင္းနဲ႕ ကိုယ့္အၿမဲအလြဲအလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္လုပ္တတ္တာေတြကို သြားသတိရပါတယ္။ အဲဒီအလြဲေတြထဲကတခုအေၾကာင္းေျပာျပဦးမယ္။ ကိုးတန္းေအာင္ၿပီး ဆယ္တန္းမတက္ခင္ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအပိတ္မွာ ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကို အလည္သြားပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ၿမိဳ႕နားက ၿမိဳ႕ေလးပါ။ ေမေမကအဲဒီၿမိဳ႕သူပါ။ တၿမိဳ႕လံုးေဆြမ်ိဳးခ်ည္းပဲလို႕ေမေမကေျပာတတ္ပါတယ္။ ေမေမနဲ႕အရင္ခဏခဏ သြားေနၾကပါ။ ေမေမနဲ႕ သြားလည္တိုင္းဟိုအိမ္ကထမင္းစားဖိတ္၊ ဒီအိမ္ကထမင္းစားဖိတ္နဲ႕ တည္းတဲ့ႀကီးႀကီးအိမ္မွာတနပ္၊ ေမေမ့ညီမ အေဒၚငယ္အိမ္မွာတနပ္ေလာက္စားရဖို႕ကိုမနည္းေျပာယူရတာပါ။ ကိုယ္ကအရမ္းစိတ္ညစ္ပါတယ္။ ထမင္းေလး တနပ္အတြက္ ဟုိအိမ္ကူးစား၊ ဒီအိမ္ကူးစားရတာကို စိတ္မရွည္ပါဘူး။ ဟင္းေတြကေတာ့ သူတုိ႕ၿမိဳ႕ေလးထံုးစံအတိုင္းေကာင္းႏိုင္သမွ်ေကာင္းေအာင္ခ်က္တာေပါ့။ ၾကက္သား၊ ၀က္သား၊ ငါး အဲဒါမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ႀကီးႀကီးအိမ္မွာပဲငါးပိနဲ႕စားရစားရေနၿပီး က်န္ခဲ့မယ္လို႕ အေမ့ကိုအၿမဲပူဆာပါတယ္။ အေမက သမီးေလးကိုသူတို႕ကျမင္ခ်င္တာေလ လိုက္ခဲ့ပါဆိုလို႕လိုက္လိုက္ သြားရပါတယ္။ အဲဒီတေခါက္သြားတာကေတာ့ ကုိယ္တို႕အမ၂၀မ္းေလာက္ကြဲတဲ့အိမ္မွာတည္းတာပါ။ သူကကိုယ္တို႕အိမ္မွာအေ၀းသင္လာလာတက္တာဆုိေတာ့ သူအျပန္မွာကိုယ့္ကိုအလည္ေခၚလို႕ လိုက္သြားတာပါ။ ကိုယ့္ႀကီးႀကီးတုိ႕အိမ္မွာမအိပ္တဲ့ တေခါက္ေပါ့။ မမတို႕အိမ္က ၂ထပ္တုိက္ကိုေအာက္ထပ္ ကကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္ထားပါတယ္။ ေလွေတြလည္းငွားပါတယ္။ ေရာက္ၿပီးအ၀တ္အစားေတြဘာေတြလဲၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကေအာက္မွာ မမေစ်းေရာင္းလိုက္၊ ေလွငွားတဲ့လူေတြကိုစာရင္းမွတ္လိုက္လုပ္ေနတာကို ေဘးကထုိင္ၾကည္႕ၿပီး စကားေျပာေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အကိုႀကီးတေယာက္၀င္လာလို႕ မမကမိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဟဲ့ဒါတုိ႕ၿမိဳ႕က ေဒြးမင္းသားတဲ့။ အန္ဘာလဲ ေဒြးနဲ႕တူလို႕လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူ႕အေဖနာမည္ကေမာင္ေဒြးတဲ့ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္းရယ္ေနမိပါတယ္။ အဲဒီအကိုႀကီးကလည္း ကိုယ့္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ မမနဲ႕ခဏစကားေျပာၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ ကိုယ္ပ်င္းလာေရာ။ အဲဒါနဲ႕အေပၚထပ္တက္ၿပီးတီဗြီထုိင္ၾကည္႕ေနပါတယ္။ ၇နာရီေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့ မမက ေအာက္ထပ္ကေန လွမ္းေခၚပါတယ္။ ဟဲ့ ဒီမွာမင္းမင္းေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ငယ္ေလးကိုမုန္႕ေကၽြးမလုိ႕လာေခၚတာ တဲ့။ မင္းမင္းဆိုတာ ကိုယ့္အကို၀မ္းကြဲပါ။ အဲဒါနဲ႕ကိုယ္လည္း၀မ္းသာအားရကစုန္ဆိုင္းၿပီး အိမ္ေပၚကေျပးဆင္းသြားပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕က ပစၥည္းထည္႕ထားတဲ့ ရိႈးေက့စ္ေတြေရွ႕မွာ အကိုႀကီးကေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး မမနဲ႕စကားေျပာေနပါတယ္။ မမကသူေရွ႕မွာ စေကာတခ်ပ္နဲ႕ ဘာေတြထိုင္ေရြးေနတာလည္း မသိပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ လုပ္ေနက်အတုိင္း ေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ၿပီး ကိုႀကီး ေနေကာင္းလား၊ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား ဘာညာဆို ခၽြဲပါတယ္။ ကိုႀကီးကကိုယ့္ကိုေမာ့ၾကည္႕လို႕ ကိုယ္ကငံု႕ၾကည္႕ၿပီး ကိုႀကီးမလား၊ ဟုတ္ပါတယ္လို႕ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ မမကေရွ႕မွာပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ ဘာမွလည္း၀င္မေျပာဘူး။ ကိုယ္ေနာက္တခါထပ္ငံု႕ၾကည္႕ေတာ့မွ အဲဒီအကိုႀကီးက ကိုယ့္အကိုမဟုတ္ဘူး။ ညေနကလာသြားတဲ့ေဒြးမင္းသားဆိုတဲ့ အကိုႀကီး။ အေမႊးတိုင္လာ၀ယ္တာလားမသိဘူး။ အေမႊးတိုင္ထုပ္ေလးကိုင္လုိ႕။ ၿခံ၀လွမ္းၾကည္႕ေတာ့ကုိယ့္အကိုကစက္ဘီးေပၚခြၿပီး ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနတယ္။ ရွက္လိုက္တာေလ။ မ်က္ႏွာလည္းဘယ္ထားရမွန္းမသိဘူး။ ဘာမွလည္းမေျပာရဲေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳးတည္းကိုႀကီးဆီလစ္ၿပီး စက္ဘီးေပၚတက္ၿပီး ျမန္ျမန္နင္းေတာ့လို႕ေျပာရတယ္။ ကိုယ့္အကိုကမုန္႕ဆုိင္ေရာက္မွ ကိုယ့္ကုိေခါင္း ေခါက္တယ္။ နေမာ္နမဲ႕နဲ႕တဲ့။ အဲဒါငါ့သူငယ္ခ်င္းတဲ့။ နင့္ကုိပ်ံတံတံမိန္းကေလးထင္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲတဲ့။ လူဆုိတာစိတ္ညစ္လိုက္တာေလ။ ကုိႀကီးနဲ႕မုန္႕စားၿပီးျပန္လာေတာ့ အဲဒီလူႀကီးအိမ္မွာ မရိွေတာ့ပါေစနဲ႕လို႕ဆုေတာင္းၿပီးျပန္လာတာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မမကကိုယ့္လဲျမင္ေရာ ရယ္တာပဲ။ ငါကအရမး္အံ့ၾသေနတာ။ ငယ္ေလးအရင္တုနး္ကအဲလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေကာင္နဲ႕ညေနကမွ ငါမိတ္ဆက္ေပးလိုက္တာ။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးဒီလိုျဖစ္သြားလားဆို အရမ္းအံ့ၾသေနတာတဲ့။ လူဆိုတာထူပူေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတယ္။ လူႀကီးေတြမသိလိုက္လို႕ေပါ့။ တညပဲအိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႕ညေနျပန္လာျဖစ္လို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ အဲဒါေတာင္ျပန္လာခါနီးအထိ အဲဒီလူႀကီးအသံၾကားရင္အိမ္ေပၚတက္ေျပးရတယ္။ ကိုယ္တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ေလာက္မွာထင္တယ္။ အိမ္နားကအမေတြဘြဲ႕ယူလို႕ ကိုယ္ကသူတို႕အလွျပင္ထားတာ သြားငမ္းတာ။ အဲဒီအကိုႀကီးကသူတုိ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတာ။ ဘြဲ႕အတူတူယူဖုိ႕လာေစာင့္ေနတာနဲ႕တိုးေရာ။ ကိုယ့္မွာလူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ဘာရွက္စရာလိုလဲဆို စိတ္ကိုအားတင္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ သူကေတာ့ကိုယ့္ျမင္တိုင္း ၿပံဳးစိၿပံဳးစိနဲ႕။

Monday, February 8, 2010

က်ိန္စာသင့္ဖူးစာ


နင္ေလသတိရရင္ ဖုန္းဆက္ပါအခ်ိန္တိုင္း ေလေျပစကားနဲ႕တင္ေက်နပ္တယ္ ဆံုဆည္းဖုိ႕ေန႕ရက္ေလး ငါေလအခ်ိန္ေတြလက္ခ်ိဳးေရ……။ ေအသင္ခ်ိဳေဆြရဲ႕သီခ်င္းသံရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာရာ သူမရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကုိေကာက္ကိုင္ၾကည္႕လိုက္ေတာ့ သူ။ Ko Lin Calling တဲ့။ ဟယ္လို ကိုလင္းေျပာပါ… ညီမေလးဘာလုပ္ေနလဲ… စာဖတ္ေနတာပါရွင့္…ေအာ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးသလိုမ်ားျဖစ္သြားသလားဟင္။ သူမဘယ္လိုျပန္ေျဖရပါ့။ သက္ျပင္းကိုပဲ ခိုးရိႈက္ရင္း ရပါတယ္ဆိုေတာ့ သူကေပ်ာ္သြားသလိုမ်ိဳးေလသံနဲ႕ ကိုယ္သတိရလို႕တဲ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕စကားေတြအဆက္မျပတ္… သူမကေတာ့ သူေျပာသမွ်ကိုအင္းလိုက္ ရင္း ေဘးမွာဖြင့္ထားလက္စ ေက်ာင္းစာအုပ္ကိုပဲ သံေယာဇဥ္မျပတ္တျပတ္လွည္႕ၾကည္႕လုိ႕……..။

သူ သူမဆီဖုန္းဆက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ တစိမ္းေယာက္်ားေလးတေယာက္က ကိုယ့္ကိုသတိရလို႕ဆို ခဏခဏဖုန္းဆက္၊ အေၾကာင္းမရိွပါဘဲ စကားေတြအၾကာႀကီးေျပာေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ သိပ္တံုးသိပ္အလြန္းတဲ့မိန္းမမ်ိဳးကလြဲရင္ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကခန္႕မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း ဒီေခတ္မိန္းကေလးပဲေလ။ ကိုယ္သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူမဘက္ကသိပ္ၿပီးသူဆြဲေဆာင္သေလာက္ပါမလာတဲ့ အခါသူ႕ဘက္ကလည္းေရွ႕ဆက္တိုးဖုိ႕အခက္ေတြ႕ေနပံုပါပဲ။ သူမဘက္မွာလည္း ရင္မခုန္တဲ့ႏွလံုးသားတစံုနဲ႕ သူဖုန္းဆက္တုိင္း အားနာပါးနာနားေထာင္ေနရတာကိုၿငီးေငြ႕လွပါၿပီ။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူမကသိပ္ၿပီး အားနာတတ္တဲ့မိန္းကေလးမဟုတ္ပါ။ ကို္ယ္မႀကိဳက္ရင္ ဖုန္းမဆက္နဲ႕ေတာ့လို႕ ဖြင့္ေျပာလိုက္လို႕ရသားနဲ႕ ဘာလို႕မေျပာရတာလဲ။ သူမကိုယ္သူမလည္း အားမရျဖစ္ရပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူမအားနာေနတယ္ဆိုတာ သူ႕ကိုမဟုတ္။ သူမရဲ႕သူ႕အေပၚခံစားလို႕မရတဲ့ႏွလံုးသားကို အားနာေနတာပါ။ အရင္တုန္းကလိုေႏြးေထြးတဲ့ခံစားမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြမႈေတြဘယ္ေရာက္ကုန္တာလဲ။ အရင္တုန္းကသာ သူဒီလိုသူမအေပၚမွာအေရးေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူမအရမ္းေပ်ာ္ခဲ့မွာေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္တဲ့ အၿပံဳးတခ်က္ကိုေတာင္ အရူးအမူးခံစားခဲ့ဘူးတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့……။

“အထြန္း နင္ဒီေန႕ေက်ာင္းေရာက္တာေနာက္က်တယ္။ ဟဲ ဟဲ သူျဖတ္သြားၿပီးၿပီဟ” လို႕သူမေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမသူလွမ္းေျပာေတာ့လြယ္အိတ္ကိုခံုေပၚဘံုးခနဲပစ္ခ်ရင္း “အဲဒါ အေမ့ေၾကာင့္ေပါ့ဟ။ ငါ့ကိုအသင္းလည္းမရိွဘဲ ဘာလို႕ေက်ာင္းေစာေစာသြားမွာလဲဆိုၿပီး အေဖ့အတြက္ဟင္းကို အရင္ခ်က္ေပးတယ္ေလ။ အေဖက ဒီေန႕သက္သက္လြတ္ေလ။ ငါထမင္းဘူးေစာင့္ေနရေတာ့ ေနာက္က်တာေပါ့။ အခုေတာ့သြားပါၿပီ။ သူကျပန္ထြက္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေန႕လည္မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ က်ရင္ ေက်ာင္းႀကီးဘက္ခဏသြားရေအာင္ဟာ။ သူတို႕အတန္းေရွ႕ကျဖတ္ၾကည္႕ရေအာင္”

“နင့္အကိုေတြ႕ရင္ ေက်ာင္းႀကီးေပၚဘာလာလုပ္တာလဲဆို ဆူေနဦးမယ္” “ဟာ လိုင္ဘရီသြားတာလို႕ ေျပာမွာေပါ့ဟ” “ယံုလိမ့္မယ္ လိုင္ဘရီကဟုိဘက္စြန္း၊ နင့္အကိုအတန္းက ဒီဘက္စြန္း။ နင့္အကိုကလည္း ဒီႏွစ္က်မွသူနဲ႕တတန္းတည္းက်ရတယ္လို႕” “ေအးဟာ သူသိရင္ ငါ့ကိုဗ်င္းမွာ၊ တျခားဟာသာခြင့္လႊတ္မွာ။ သူ႕အတန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းကိုလာၾကည္႕တယ္ဆုိလို႕ကေတာ့ ငါ့ကိုအိမ္နဲ႕လည္းျပန္တုိင္လိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာဟာ ဒီေန႕တေန႕လံုးသူ႕ကိုမျမင္ရလို႕ကေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ တနည္းနည္းေတာ့ၾကံမွ။”

သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနတံုးမွာပဲ ထက္ထက္တေယာက္ လြယ္အိတ္စလြယ္သိုင္းၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႕ေရဘူးထည္႕ထားတဲ့ျခင္းကို တဘက္ကကိုင္၊ ထမီစကုိမနင္းမိေအာင္ လက္တဘက္နဲ႕ကိုင္လို႕ ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာနဲ႕ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ “ဟဲ့ မိန္းမေတြ မွန္းၾကည္႕စမ္း။ ငါဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕လာသလဲလို႕။” “အမယ္ေလး ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕ေတြ႕စိတ္မ၀င္စားဘူး” လို႕သူမကဘုေတာေတာ့ “ဟုတ္လား စိတ္မ၀င္စားေနေပါ့ဟ။ ငါေတာ့ ရင္ခုန္ေတာင္မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ကိုလင္းကအရမ္းခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတာပဲ” “ဘာ နင္ကုိလင္းနဲ႕ေတြ႕လာလား။ ဘယ္မွာလဲ” သူမေတာင္ပါးစပ္မဟရေသးခင္ ေမသူကဦးေအာင္ ကမန္းကတန္း၀င္ေမးေတာ့ ျပင္ထားတဲ့ပါးစပ္ကိုျပန္ေစ့ၿပီး ေမသူမကိုမ်က္ေစာင္း လွမ္းထိုးမိပါတယ္။ ထက္ထက္က “ငါေက်ာင္းႀကီးေနာက္ဘက္ကအေပါက္ကလာတာဟ။ ကိုလင္းက သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဟုိတံျမက္စည္းနဲ႕ေလ ေသာက္ေရအိုးျဖည္႕မလို႕ ေသာက္ေရကန္ကိုလာတာဟ။ ငါ့ကိုေတာင္ ၾကည္႕သြားေသးတယ္။ ” (ကိုလင္းနဲ႕တြဲေနက်သူငယ္ခ်င္းက ၀င္းဦးလိုႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႕မို႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကိုၾကည္႕မရတဲ့ သူမကပဲ တံျမက္စည္းလုိ႕ကြယ္ရာမွာ နာမည္ေျပာင္ေပးထားတာပါ။) “ေတြ႕လာတာကိုေတာ့ ယံုပါတယ္။ နင့္ကိုၾကည္႕သြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ အဟမ္း အဟမ္း သိပ္မယံုႏိုင္ဘူး” လို႕သူမကၿပံဳးစိစိေျပာေတာ့ ေမသူက “ေအာ္ အထြန္းကလည္း ဒီေလာက္ရုပ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ိဳးငါတခါမွ မေတြ႕ဘူးပါဘူးလို႕ ၾကည္႕သြားတာေနမွာေပါ့” စေတာ့ ထက္ထက္မစိတ္တိုၿပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္လို႕ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္အသည္းအသန္ျပန္ေခ်ာ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုလင္းက သူတို႕ တေက်ာင္းလံုးမွာ ရုပ္အေခ်ာဆံုး။ သူတို႕အုပ္စုကေတာ့ ကိုလင္းကေခ်ာတာထက္ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတာလုိ႕ သေဘာတူ ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သူတို႕အားက်ရတဲ့ စာအရမး္ေတာ္တဲ့၊ စာစီစာကံုး၊ ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဆုရေနၾက နာမည္ႀကီးအကိုႀကီးေတြရိွပါတယ္။ သူတို႕ စာေမးခ်င္တုိင္း၊ သူမစာစီစာကံုးေျဖခါနီးတုိင္း အၿမဲတမ္း ကူညီေနက်အကိုသန္႕ဇင္ဆို ဆရာမေတြကလည္းအရမ္းခ်စ္။ သူတုိ႕အုပ္စုကေတာ့ စာေမးတဲ့အခ်ိန္သာ ကိုႀကီး၊ ကိုႀကီးနဲ႕ လည္ၾကပတ္ၾကၿပီဆို သူ႕ကိုမေခၚၾကေတာ့။ သူကေတာ့ သူမတုိ႕ကိုေစတနာထားရွာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္သူမကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီမေလးဆိုၿပီး အေရးေပး၊ အလိုလိုက္ၿပီး သူမဆိုးသမွ်ကို ခြင့္လႊတ္တတ္သူပါ။

အဲဒီတုန္းကသူမတုိ႕က ရွစ္တန္း။ ကိုသန္႕ဇင္၊ ကိုလင္းနဲ႕ သူမရဲ႕အကိုတို႕ကဆယ္တန္းေရာက္ေနပါၿပီ။ ၉တန္းေရာက္ရင္ ထမီ၀တ္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၈တန္းစတက္ရတဲ့အခါ ၀တ္စံုအသစ္ကိုအေမက အလယ္တန္းက ၀တ္စံုလိုရွပ္အက်ီ ၤနဲ႕အေပၚကတဆက္တည္းတြဲ၀တ္ရတဲ့ ဘုိဆန္ဆန္ဂါ၀န္ရွည္မ်ိဳး ခ်ဳပ္မေပးေတာ့။ ရင္ဖုန္းနဲ႕ထမီပဲခ်ဳပ္ေပးေတာ့တယ္။ ၅တန္းကေန ၈တန္းအထိပဲထားတဲ့ ဒီဘက္ေက်ာင္းေဆာင္မွာ သူတို႕ကအတန္းအႀကီးဆံုးျဖစ္ေနၿပီး ကေလးေတြလိုမေနခ်င္ၾကေတာ့။ ဂါ၀န္လည္းမ၀တ္ခ်င္၊ ထဘီနဲ႕ရင္ဖုန္း၀တ္ရတာလည္း က်ဥ္းက်ပ္နဲ႕ စေကာစကေတြျဖစ္ေနၾကတာပါ။ သူမတို႕အုပ္စုကေတာ့ ဖက္ရွင္ထြင္ၾကတယ္။ အလယ္တန္းတုန္းက၀တ္ရတဲ့ ဂါ၀န္ေအာက္ခံရွပ္အက်ီ ၤအၿဖဴကို ထမီနဲ႕တြဲ၀တ္တာပါ။ လြယ္အိတ္ကိုစလြယ္သိုင္းရင္သိုင္း၊ မသိုင္းရင္ လက္တဘက္ကဆြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာပိုးအိတ္တေစာင္းလြယ္ၿပီး ထမီကေျခမ်က္စိဖံုးတဲ့စတုိင္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္တဲ့သူမတို႕အုပ္စုက လူႀကီးေတြ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်က္စိေနာက္စရာျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ အခုမွပဲျပန္ေတြးမိပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ ေက်ာင္းကိုအေစာႀကီးလာ၊ အရင္လုိလည္း စိန္ေျပးတမ္းေတြ၊ ထုပ္ဆီးတိုးတာေတြမလုပ္ျဖစ္၊ စာၾကည္႕တိုက္ကစာအုပ္တအုပ္ငွား၊ အခန္းေရွ႕က ခေရပင္ခံုတန္းမွာ စာထိုင္ဖတ္ရင္း ကိုလင္းေက်ာင္းအလာ ကုိေမွ်ာ္ရတာကိုပဲ ေပ်ာ္ရႊင္လို႕။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အိမ္မွာေတာ့ အငယ္ဆံုးသမီးအလိမ္မာေလးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕သူမတို႕စာေမးပြဲၿပီးလို႕ ေနာက္လမွာပဲကုိႀကီးတို႕ဆယ္တန္းေျဖရေတာ့ ဘုရားရိွခိုးတုိင္းကုိႀကီးေရာ ကိုလင္းေရာ ေျဖႏုိင္ပါေစလို႕ဆုေတြေတာင္းလုိ႕….။

ေနာက္တႏွစ္၉တန္းေရာက္လာတဲ့အခါ ရင္ဖုံးအက်ီ ၤ၊ ထမီေလးနဲ႕ေက်ာင္းတက္ေတာ့ လူလည္းအရင္က ေလာက္ရွပ္ျပာရွပ္ျပာမလုပ္ျဖစ္ေတာ့။ ရင္ဖံုးနဲ႕ထမီကကိုယ့္ကိုတည္ၿငိမ္သြားေစသလိုပဲ။ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္အေနာက္ကလိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြရိွလာလို႕ဆိုၿပီး အိမ္ကကိုႀကီးနဲ႕အကို၀မ္းကြဲေတြက တလွည္႕စီအႀကိဳအပို႕။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ၁၀တန္းမေအာင္ခင္ဘာမွရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးမလုပ္ခ်င္သူမို႕ ေက်ာင္းစာထဲမွာပဲအာရံုႏွစ္လုိ႕။ တခါတေလေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စကားေျပာရင္း ကိုလင္းကိုသတိေတြရလို႕။ ၈လပိုင္းက်ေတာ့ ကိုႀကီးတို႕ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္။ ကိုႀကီးကေအာင္တယ္ဆိုတာကိုအိမ္ကိုျပန္ေျပာၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အျပင္ျပန္ထြက္ဖုိ႕လုပ္ေနတုန္း မရဲတရဲနဲ႕ ကိုႀကီး ဟုိကိုႀကီးသူငယ္ခ်င္းေအာင္လားဆုိေတာ့ သန္႕ဇင္လားတဲ့ သူကဘာသာစံုဂုဏ္ထူးေလတဲ့။ ေအာ္ဟုတ္လား ဟိုေလကိုႀကီးတုိ႕အတန္းထဲကပဲေလ ခ်ိဳေတးသံသြင္းကေလ ဟိုအကိုႀကီးကြာ၊ သူ႕နာမည္က လင္းဘာဆုိလည္း မသိဘူးေလဆိုေတာ့ ေအာ္ လင္းဥာဏ္လား။ ေအာင္တယ္ ဂုဏ္ထူးေတာ့ မပါဘူးတဲ့။ အကိုကအျပင္ထြက္ဖုိ႕အေျပးအလႊားလုပ္ရင္းနဲ႕ေျပာသြားေတာ့ သူမကိုအာရံုမရလိုက္တာ။ သာမာန္အခ်ိန္မွာဆို သူမကိုဘာလို႕သိခ်င္တာလဲ နင္နဲ႕ဘာဆိုင္လဲနဲ႕ေမးခြန္းေတြထုတ္ေတာ့မွာ။ ကုိႀကီးနဲ႕ ကိုလင္းနဲ႕ကတတန္းတည္းဆုိေပမယ့္ သိပ္ရင္းႏွီးၾကတာမဟုတ္။ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ပဲရိွၾကတာ။ ေနာက္တေန႕ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ ကိုလင္းေအာင္တဲ့အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေဖာက္သည္ခ်ရင္း ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းကေအာင္လက္မွတ္လာထုတ္မယ့္၊ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကိစၥေတြလာလုပ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြၾကားမွာ ကိုလင္းကိုရွာမိပါတယ္။ သူမစာသင္ေနရတဲ့အခ်ိန္ပဲလာသြားတာလား။ ကိုလင္းကပဲ ေက်ာင္းကိုမလာတာလားေတာ့မသိ။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲၿပီးသြားတဲ့အထိကိုလင္းကုိ ေက်ာင္းမွာမေတြ႕ရေတာ့ပါ။ က်ဴရွင္သြားရင္းနဲ႕သူမတို႕သူငယ္ခ်င္းတစု ကိုလင္းတုိ႕ေတးသံသြငး္ ေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့လည္း အဲဒီဘက္ကို သူမကလွည္႕မၾကည္႕ရဲ။ ထက္ထက္ကေတာ့ မေတြ႕ပါတဲ့။ ၉တန္းစာေမးပြဲၿပီး ၁၀တန္းအတြက္က်ဴရွင္ေတြ လုိက္တက္ေနရင္း ေႏြရာသီတေန႕မွာကိုလင္းတုိ႕ ခ်ိဳေတးသံသြင္းကိုအရဲစြန္႕ၿပီး သူမတို႕ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ကိုလင္းအေမလား အေဒၚလားမသိတဲ့အန္တီႀကီးကေကာင္တာမွာ။ သူမတို႕ကသီခ်င္းေခြေတြေရြးလိုက္ အတြင္းဘက္ကုိမသိမသာခိုးၾကည္႕လိုက္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပိုက္ဆံအိတ္အနက္ေလးကို ခါးၾကားမွာထုိးရင္း ကိုလင္းကအသံသြင္းခန္းထဲကေနထြက္လာပါတယ္။ သားအျပင္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္တဲ့။ သူမတုိ႕ကို ေျပာတာမဟုတ္ေပမယ့္ ၾကားရခဲတဲ့ကိုလင္းရဲ႕ ရွတတအသံေလးကို နားထဲမွာျပန္ျပန္ၾကားေယာင္လို႕ သူမအဲဒီေန႕က အေပ်ာ္ေတြနဲ႕အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဆယ္တန္းတႏွစ္ကဘယ္လိုမွန္းမသိလိုက္ပဲေက်ာ္ျဖတ္သြားပါတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုေဆးတကၠသိုလ္လည္း၀ါသနာမပါ၊ ကြန္ပ်ဴတာကိုလည္း ဘြဲ႕တခုရေအာင္ မသင္ခ်င္တဲ့သူမကသူမတို႕ၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အဂၤလိပ္စာအဓိကတက္ဖုိ႕ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုၿမိဳ႕မွာ အဂၤလိပ္စာအဓိကယူမိတာကပဲ သူမကို ကိုလင္းနဲ႕ျပန္ဆံုဖုိ႕ျဖစ္လာခဲ့ျပန္တယ္။ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ မစံုစမ္းပဲသိႏိုင္တဲ့သူမတို႕ၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ေလးမွာ ကိုလင္းဘယ္ေက်ာင္းတက္တယ္သူမ မသိခဲ့ပါဘူး။ သူမတကၠသိုလ္ပထမႏွစ္တက္ၿပီး ၂လေလာက္မွာသူတို႕ ေက်ာင္းမွာေမဂ်ာတိုင္းအတြက္ ေက်ာင္းသားေကာ္မတီေရြးပြဲလုပ္ပါတယ္။ ပထမႏွစ္အတြက္သူမတို႕အတန္းမွာ ေကာ္မတီ၀င္ ေက်ာင္းသား ၂ေယာက္၊ ေက်ာင္းသူ ၂ေယာက္ေရြးေပးပါလို႕ ပါေမာကၡကအတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြကိုေျပာေတာ့ တျခားေက်ာင္းသား ၂ေယာက္၊ တျခားမိန္းကေလးတေယာက္နဲ႕ သူမကို ေရြးလိုက္ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးက ေဆး၊ သြားေဆး၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ GTCေတြမွာပဲ စုၿပံဳေနေတာ့ သူမတေယာက္တည္း မိန္းကိုေရာက္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္းသူမရဲ႕ သြက္လက္မႈကပဲအခ်ိန္တိုအတြင္းမွာသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရသြားေစၿပီး အတန္းေကာ္မတီလည္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူမကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းစလုိက္၊ ေနာက္လိုက္၊ ရယ္လိုက္၊ ေမာလိုက္၊ အတန္းထဲမွာ မုန္႕ခိုးစားလိုက္ေပါ့။ ေနာက္တပါတ္ၾကာေတာ့ ေမဂ်ာမွာေက်ာငး္သားေကာ္မတီအစည္းအေ၀းတဲ့။ သူမတို႕ ပထမႏွစ္ေတြကိုႀကိဳဆိုေရးနဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပဲြအတြက္ေဆြးေႏြးဖုိ႕ပါတဲ့။ အဲဒီေန႕က်မွ သူမနဲ႕အတူတူ ေကာ္မတီ၀င္မိန္းကေလးက ေနမေကာင္းလုိ႕ ေက်ာင္းမလာႏိုင္။ သူမတေယာက္တည္း ေယာက္်ားေလး ၂ေယာက္နဲ႕ အစည္းအေ၀းခန္းကိုေရာက္သြားေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကၿပီ။ စီနီယာအမတေယာက္ေဘးမွာ၀င္ထုိုင္ၿပီး ကို္ယ့္ကိုကို္ယ္မိတ္ဆက္ေတာ့ အဲဒီအမကလည္း သြက္သြက္လက္လက္မို႕သူမနဲ႕ခ်က္ခ်င္းခင္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီအမကပဲ သူမကိုတေယာက္ခ်င္းရဲ႕ နာမည္နဲ႕ ဘယ္ႏွစ္ကဆုိတာေတြေျပာျပေပးပါတယ္။ သူမကေတာ့ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နားေထာင္ေနတုန္းမွာပဲ ကိုေရႊဂဲလို႕ အမအခုပဲေျပာျပထားတဲ့ အတန္းအႀကီးဆံုးအကိုႀကီးက လူစံုၿပီလားေဟ့၊ လူစံုရင္စၾကမယ္တဲ့။ အမတေယာက္က မစံုေသးဘူး 99အတန္းက က်န္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ကိုေရႊဂဲက ေအာ္99က အတန္းရိွလို႕ ၁၀မိနစ္ေလာက္ေနာက္က်မယ္ေျပာထားတာ။ အခုလာေတာ့မွာပါ ခဏေစာင့္လိုက္ၾကတာေပါ့တဲ့။ (99အတန္းဆိုတာ ၁၉၉၉ခုႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္သူမ်ားအသုတ္ကိုေခၚတာပါ။) သူမေဘးက အမက သူမကို အဲဒီ 99 ကအခုလာမယ့္ ၂ေယာက္ထဲမွာ 99 King လည္းပါတယ္သိလား တဲ့။ “ဟုတ္လား အမ၊ King ဆိုေတာ့ ေခ်ာမွာေပါ့” လို႕သူမကရယ္ၿပီးေျပာေတာ့ “ေခ်ာတယ္။ အခုနာမည္ႀကီးေနတဲ့ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲ ေတြထဲက ကိုရီးယားမင္းသားေလးေတြလိုကိုေခ်ာတာ” လို႕အမေျပာေတာ့သူမက ကိုလင္းကုိသတိရျပန္ေရာ။ ကုိလင္းေက်ာင္းမွာရိွေနတုန္းက တီဗြီကလာေနက်ဇာတ္လမ္းတြဲေတြက တရုတ္ဇာတ္လမ္းေတြ။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမင္းသားေတြပါေပမယ့္လည္း သူမတို႕ကကိုလင္းေလာက္ကို မႏု၊ မေခ်ာလို႕ျမင္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကိုရီးယားကားေတြ သူမတို႕ ၁၀တန္းႏွစ္ေလာက္ကစၿပီးအရမ္းေခတ္စားလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူမတုိ႕သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ျပန္ေျပာမိၾကေသးတယ္။ “ကိုလင္းက ကိုရီးယားမင္းသားေခ်ာပံုမိ်ဳး” ဟု။ သူမကိုလင္းအေၾကာင္းစဥး္စား ေနတုန္းမွာပဲ “ေဆာရီးအကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္က်သြားတယ္” ဆိုၿပီး အသားညိဳညိဳ ခပ္ပိန္ပိန္အကိုႀကီးတေယာက္ အေပါက္၀ကေန၀င္လာပါတယ္။ သူကပဲအားလံုးကိုၿပံဳးျပၿပီး လြတ္ေနတဲ့ ၂ခံုမွာ ဘယ္ဘက္က၀င္ထုိင္လိုက္ပါတယ္။ သူထိုင္ခ်လိုက္တဲ့အခါမွပဲ သူ႕ေနာက္ကပါလာတဲ့သူကို သူမျမင္လိုက္ရပါတယ္။ “အဲဒါ ၉၉ Kingေလ”တဲ့။ ေဘးကအမကကပ္အေျပာကိုၾကားေပမယ့္ သူမအၾကည္႕ေတြက ကိုလင္းဆီမွာၿငိမ္သက္လို႕။ ကိုလင္းကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ဘယ္သူမွမၾကည္႕၊ ၿပံဳးလည္းမၿပံဳးဘဲ ခံုကိုဆြဲထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုေရႊဂဲရိွတဲ့စားပြဲထိပ္ကိုမ်က္ႏွာလွည္႕ထားပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က သူမကေတာ့ မျမင္ရတာၾကာေနတဲ့ ကိုလင္းရဲ႕ေဘးတိုက္မ်က္ႏွာကို လူမသိေအာင္ ခိုးခိုးေငးရင္း အဲဒီေန႕ကအစည္းအေ၀းကို ဘာမွေသေသခ်ာခ်ာမၾကားလိုက္ပဲ ၿပီးသြားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကထိန္ပြဲအတြက္၊ ေက်ာငး္ကထုတ္တဲ့မဂၢဇင္းအတြက္ ဆံုျဖစ္ၾကတိုင္းမွာ သူမနဲ႕စကားဆို စရာႀကံဳလာရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာကုိေသခ်ာမၾကည္႕ဘဲေျပာခ်င္တာပဲေျပာသြားတတ္တဲ့ ကိုလင္းအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြဆီဖုန္းဆက္တိုင္တည္မိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အားလံုးထဲမွာကိုလင္းနဲ႕ ေက်ာငး္အတူတက္ခြင့္ရတဲ့အတြက္သူမက ကံထူးရွင္တဲ့ေလ။ တကယ္တမ္းက် ကိုလင္းတို႕ ၉၉ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္က တျခားႏွစ္ေတြနဲ႕မတူပဲ တကြဲတျပားကြဲထြက္ေနၿပီး တႏွစ္မွာ သူမတို႕ေက်ာင္းခ်ိန္နဲ႕ ၃၊ ၄လ ေလာက္ပဲ တိုက္တာပါ။ ေက်ာင္းခ်ိန္မတူေတာ့လည္း ကိုလင္းနဲ႕ကမေတြ႕ျဖစ္ျပန္။ သူမပထမႏွစ္မွာ ကိုလင္းက ဒုတိယႏွစ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၀က္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူမဒုတိယႏွစ္မွာ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလုပ္ေတာ့ အဲဒါေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ကိုလင္းကိုသူေက်ာင္းမွာေတြ႕ရတာပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြမစားရေသးခင္ ဂစ္တာ၀ိုင္းဖြဲ႕တီးေနတဲ့ေဘးမွာ ကိုလင္းကဂစ္တာမတီး၊ သီခ်င္းမဆိုပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထုိင္ေနပါတယ္။ သူမ ဂုဏ္ထူးတန္း ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ။ ကိုလင္းမရိွေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းကသူမအတြက္ေျခာက္ကပ္ကပ္။ အရင္ကလုိ ကင္တငး္မွာခဏတျဖဳတ္ဆံုမိရင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးရတာမ်ိဳးေတြမရေတာ့။ အစည္းအေ၀းမွာခိုးေငးေနက်မ်က္ႏွာေလးကုိလည္းမေတြ႕ရေတာ့။ ဂုဏ္ထူးတန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ကေတာ့ သူမအတြက္အေျခာက္ေသြ႕ဆံုး။ ကိုလင္းအေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ၿပီးလို႕အိမ္ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့အတန္းေဖာ္ေတြက အတန္းထဲကအတန္း ျပင္မထြက္တဲ့ စာၾကမ္းပိုးေလးေတြ။ သူမမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလြမ္းရင္း တၿမိဳ႕တည္းေပမယ့္ မေတြ႕ရတဲ့ ကိုလင္းကိုလည္း လြမ္းရင္းေပါ့။

ေက်ာင္းၿပီးၿပီးရန္ကုန္မွာ ၂ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕စာေလာက္ပဲရိွတဲ့ ဒီကၽြန္းေလးမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ႕ သူမေရာက္လာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကသူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြရလာတဲ့အျပင္၊ Facebook ကုိလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္သံုးတတ္လာခဲ့ပါတယ္။ တေန႕က်ေတာ့ Facebook ေပၚကေန အဆက္ျပတ္ေနတဲ့ေက်ာင္းတုန္းကစီနီယာအမတေယာက္ကိုေတြ႕တာေၾကာင့္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာပဲသူမဆီကို လင္းဥာဏ္လို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကုိမိတ္ဆက္လာတဲ့ သူတေယာက္ဖုန္းေခၚလာပါတယ္။ ကိုယ့္ဓါတ္ပံုေတြကို Facebook ေပၚမွာေတြ႕တယ္တဲ့။ အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနတတ္တဲ့မိန္းကေလးမို႕ ခင္ခ်င္လို႕ပါတဲ့။ မၾကာခဏမၾကားရေပမယ့္ ဘယ္သူနဲ႕မွသိပ္မတူတဲ့ရွတတအသံေလးကို သူမမွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ တျခားသူသာဆိုဖုန္းခ်ပစ္မိမွာမွန္ေပမယ့္ သူဘယ္သူဆိုတာသိေနတဲ့သူမ အဲလိုမလုပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ သူရဲ႕ဇာတိ၊ ေက်ာင္း၊ ေမဂ်ာ၊ အခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္အကိုင္ေတြေျပာျပၿပီး မိတ္ဆက္လာပါတယ္။ သူမက သူနဲ႕တၿမိဳ႕တည္းကဆိုတာသိေတာ့ အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္လုိ႕။ ဘာလို႕မ်ားကိုယ္ ညီမေလးကို အရင္တုန္းက မသိခဲ့ရတာလဲ တဲ့။

အဲဒီေန႕ကစၿပီးသူအခါခါ ဖုန္းဆက္ေပမယ့္ သူမႏွလုံးေသြးေတြေအးခဲေနၿပီဆိုတာ သူသိပံုမရခဲ့ပါဘူး။ အထက္တန္းအတူတူ၊ တကၠသိုလ္မွာ ေမဂ်ာတူ၊ လုပ္ငန္းေကာ္မတီအတူတူ။ ဒါေပမယ့္ တခါမွသူမကို သူဂရုမစိုက္မိခဲ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ သူမဟာသူ႕အတြက္ၿမဴမႈန္၊ သဲမႈန္ေလးတမႈန္ပဲေပါ့။ သူ႕ကိုအၿမဲတမ္းေစာင့္ၾကည္႕ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ကို သူမသိခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ တေက်ာင္းတည္းတက္ခဲ့တဲ့၊ တၿမိဳ႕တည္းသားခ်င္းညီမငယ္တေယာက္အျဖစ္ သိႏွင့္ေနသင့္ပါတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာကိုရင္းႏွီးေနသင့္တာေပါ့။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာမွ Facebook ေပၚကဓါတ္ပံုေလး ၁ပံု ၂ပံုေၾကာင့္ မိန္းကေလးတေယာက္ကိုအေလးထားမိလာတယ္တဲ့လား။ အဲဒါဟာ ဖူးစာလို႕ဆုိရင္ေတာင္မွ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ ဖူးစာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာျမင္ရံုနဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးတာေတြအားလံုးက ဟိုးအတိတ္မွာ။ အခုျပန္ေတြးရင္ ရုပ္ရွင္တပုဒ္ၾကည္႕သလုိ၊ ကိုယ္နဲ႕မသက္ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းအရာတခုကိုေဘးက ၾကည္႕ေနသလိုမ်ိဳး။ သူ႕ဆီကဖုန္းလာရင္ မဆက္ပါနဲ႕ေတာ့လို႕ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာမထြက္။ မေျပာရက္။ ဒါေပမယ့္အရင္လိုသူ႕အသည္းႏွလံုးကအလုပ္မလုပ္ေတာ့။ တခါတေလေတာ့လည္း သူမျဖစ္ေနတဲ့ေရာဂါက ေက်ာက္ကပ္မွာလား၊ ႏွလံုးသားမွာလား ေသခ်ာေအာင္စမ္းသပ္ခ်င္မိေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ သူမဆီဖုန္းမဆက္ပါနဲ႕ေတာ့လို႕ သူမပါးစပ္ကဖြင့္ဟေျပာရဲတဲ့ေန႕တေန႕ေရာက္တဲ့အထိ သူဆက္တဲ့ဖုန္းေတြကို သည္းခံနားေထာင္ရဦးမွာေပါ့ေလ။