Friday, June 26, 2009

ေဆးရံု

ေဆးရံုဆိုတာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကိုစိမ္းသက္လြန္းတဲ့ေနရာေလ။ ကိုယ္လူမွန္းသိတတ္စအခ်ိန္မွာ အေမေဆးရံုတခါတက္ဘူးေပမယ့္ ကိုယ္တကယ္သိတတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေမကေဆးခန္းနဲ႕အိမ္ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေနတာေလာက္ပဲ ႀကံဳခဲ့တာပါ။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းေတြေဆးေက်ာင္းတက္ၾကၿပီး ေဟာက္စ္ဆင္းၾကတဲ့အခါ ေဆးရံုကိုသြားသြားလည္ပါတယ္။ ညဘက္ဂ်ဴတီက်တဲ့အခါသရဲေၾကာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ လူနာေတြကိုသနားေပမယ့္ အေျပာအဆိုၾကမ္းတဲ့ဆရာ၀န္ေတြအေၾကာင္း၊ ေရွ႕က AS (Assistant Surgeon) မမေတြရဲ႕ပညာျပပံု၊ မ်က္ႏွာလိုက္ပံုအေၾကာင္းေတြကစလို႕ ေဟာက္စ္ဆင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေပါက္စ လူပ်ဳိေခ်ာေလးေတြကို ညဳတတ္တဲ့နာ့စ္ေပါက္စေလးေတြအေၾကာင္းအထိ ဟာသလုပ္နားေထာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အစိုးရေဆးရံုျဖစ္ေနေတာ့လည္း ေဆးရံုမွာမတတ္ႏိုင္တဲ့လူတန္းစားေတြ မ်ားပါတယ္။ လူနာေစာင့္လာတဲ့လူေတြ၊ လူနာေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့မ်က္ႏွာေတြကို (မရွက္တမ္း၀န္ခံရရင္) စိတ္ထဲမွာမေကာင္းေပမယ့္ ခပ္ေအးေအးပဲျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့တခ်ိဳ႕တေလ ေဆးရံုေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း တစံုတေယာက္ကုိငါပိုင္တယ္ ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ထည္႕ထားႏိုင္တဲ့အထာမ်ိဳးေတြ ကိုခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းကိုယ္ေဆးရံုတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္တာမွ အရိုးေတာင္တုန္တယ္ေျပာရမလားပဲ။


ျမန္မာျပည္ကစျပန္ေရာက္ကတည္းကဘူးသီးေလာက္နီးပါးေဖာင္းကားေနတဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုအကိုေတြက စိတ္ပူၾကပါတယ္။ မအိပ္ခင္၂ညေလာက္ဆက္တိုက္ မူးမူးၿပီးအန္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေသာၾကာေန႕သူတို႕စာတမ္းတင္ၿပီးရင္ ေဆးခန္းျပရမယ္ဆိုတဲ့အမိန္႕ကိုခ်မွတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ကလည္းသြားဆုိေတာ့ သြားေပါ့။ အဲဒီအန္တဲ့ညကလည္းဆရာ၀န္အကိုကလာစမ္းသပ္ၿပီး နားက်ပ္နဲ႕ဟိုေထာက္ဒီေထာက္ လက္သီးနဲ႕ဟိုထုဒီထု လုပ္ပါတယ္။ နာရင္ေျပာတဲ့။ သူ႕လက္သီးႀကီးနဲ႕ထုတဲ့ေနာက္မနာဘဲေနမလား။ အဲဒါကိုပဲ နာရင္ေျပာတဲ့။ ဘယ္ေျပာရဲပါ့မလဲ။ အဲဒါနဲ႕ ဒီေန႕က်ေတာ့ေဆးခန္းသြားမယ္လုပ္ေရာ။ ေဆးခန္းလိုက္ပို႕မယ့္သူေတြက ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕ အိမ္ေအာက္ဧည္႕ခန္းထဲကေစာင့္ၿပီး ကိုယ္ကေတာ့အိပ္ခန္းထဲကေန ၉နာရီႏိႈးစက္ကိုပိတ္လိုက္၊ ၉နာရီခြဲကိုေျပာင္းလိုက္ ျပန္အိပ္လုိက္၊ ၉နာရီခြဲျမည္လာေတာ့ ပိတ္ၿပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္လိွမ့္လိုက္လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုေနလို႕မရေတာ့ဘူးထင္လာေတာ့မွထၿပီး ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီးဆင္းလာေတာ့ ဧည္႕ခန္းထဲမွာ တေယာက္၊ ဟိုဘက္လမး္ကအိမ္မွာတေယာက္၊ ေက်ာင္းမွာတေယာက္နဲ႕ ေဆးခန္းလိုက္ပို႕မယ့္တပ္ ကအဆင္သင့္ေစာင့္ေနပါတယ္။


ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ကိုယ္က်တဲ့အခန္းကဆရာ၀န္အဘုိးႀကီးပါ။ အဘိုးႀကီးေပမယ့္လည္း ဟိုထုဒီထုလုပ္ေတာ့နာတာပဲ။ ဆရာ၀န္အကိုကအခန္းထဲအထိလိုက္လာၿပီး ဘာညာကြိကြ သူတို႕ဘာသာစကားနဲ႕ (medical terms လို႕ေျပာတာပါ :P) လုပ္လိုက္ေတာ့ ၿပီးသြားေရာ။ ဟိုထုဒီထုလုပ္ ၿပီးေတာ့ နာရင္ေျပာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ခြက္ကေလးတလံုးေပးၿပီး ဆီးသြားခိုင္းတယ္။ သြားဆိုေတာ့လည္းသြားေပါ့။ ဆီးစစ္ၿပီးေတာ့ NUH (National University Hospital) ကိုသြားပါတဲ့။ သူကေတာ့ ေဆးရံုတက္ေစခ်င္တယ္တဲ့။ ဟိုကလူေတြဘာေျပာမလဲမသိဘူးတဲ့။

အဲဒါနဲ႕ NUH သြားေရာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့၀က္တုပ္ေကြးအစြမး္နဲ႕ Emergency Unit ထဲကိုလူနာမွအပမ၀င္ရေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႕ဒူးတုန္တုန္နဲ႕ပဲတေယာက္တည္း ၀င္ရေတာ့တာေပါ့။ ေျခေထာက္ေတြေညာင္းခ်ိေနေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ ဆရာ၀န္နဲ႕ေတြ႕ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကအသက္၃၀ေက်ာ္ေလာက္ ပဲရိွမယ္။ ပါးစပ္ကေျပာလိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာမွာရိုက္လိုက္နဲ႕ပဲ။ ၿပီးေတာ့ခုတင္ေပၚတက္ခုိင္း၊ ေယာင္ေနတဲ့ေျခေထာက္ ကိုၾကည္႕ေပါ့။ ဒီမွာလဲ ထုတာပဲ။ ထိုင္ခိုင္း ေက်ာကုန္းကိုထု။ နာရင္ေျပာတဲ့။ ဒီေလာက္ထုေနတာမနာပဲေနမလား။ ၿပီးေတာ့ေဆးရံုတက္တာေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုရွင္းျပပါတယ္။ ဘာျဖစ္တယ္။ ညာျဖစ္တယ္ေပါ့။ ေက်ာက္ကပ္ဆိုတာ ဆီးထဲမွာပရိုတင္းေတြပါမသြားေအာင္ စစ္ေပးတာေပါ့။ အခုေတာ့စစ္တဲ့အေပါက္ ေတြကက်ယ္ေနလို႕ ပရိုတင္းေတြကဆီးထဲကိုပါကုန္တယ္ေပါ့။ ၂ရက္ေလာက္အလြန္ဆံုးပဲေဆးရံုမွာေနရမွာပါတဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕သူရွင္းျပၿပီးေတာ့ သူ႕နာ့စ္မကိုလႊဲေပးလိုက္တယ္။ သူ႕နာ့စ္မကလည္း ဆက္ရွင္းျပတယ္။ ေဆးရံုတက္ရင္ အဆင့္ေလးဆင့္ခြဲထားတဲ့အေၾကာင္း၊ အျမင့္ဆံုးကတေယာက္ခန္း၊ အဲကြန္းနဲ႕။ အနိမ့္ဆံုးက ၈ေယာက္ခန္း အဲကြန္းမပါဆိုတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ ကိုယ့္မွာလည္း ဘာမွကုိယ္တိုင္မဆံးုျဖတ္ႏိုင္ဆိုေတာ့ အျပင္ကလူေတြကိုသြားျပန္ေမးလိုက္ဦးမယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ေမးေတာ့ အကိုေတြကလည္း ေဆးရံုတေယာက္မွမတက္ဘူး ေတာ့မသိဘူး။ အဓိကကေက်ာင္းကလုပ္ေပးထားတဲ့က်န္းမာေရးအာမခံကဘယ္ဟာအထိအက်ံဳး၀င္သလဲေပါ့။ အနိမ့္ဆံုးဆိုဘယ္ေလာက္၊ အျမင့္ဆံုးဆိုဘယ္ေလာက္ေပါ့။ သူတို႕ကအေတြ႕အႀကံဳရိွေအာင္ေဆးရံုတက္မထား ၾကေတာ့ ကိုယ္ကပဲေက်ာင္းကိုဖုန္းဆက္ေမးရတယ္။ ေက်ာင္းက Admin ကလည္းခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ အနိမ့္ဆံုးအခန္းကို ယူတဲ့။ ဟြန္း။ အဲဒါနဲ႕ C အဆင့္(တည ၁၅၅ ေဒၚလာ) ပဲယူပါ့မယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႕အဲဒီစာရင္းသြင္းတဲ့လူႀကီးက ရစ္ေသးတယ္။ ေဒၚလာသံုးဆယ္ပဲကြာတာဘာလို႕ B (ေဒၚလာ ၁၈၆) ကိုမယူတာလဲခ်ည္းပဲေမးေနတာပဲ။ အဲဒီေဒၚလာ၃၀ကိုသူေပးမွာ က်ေနတာပဲ။ အာမခံကမေပးရင္ကိုယ့္ဘာသာ တည၃၀အပိုေပးေနရဦးမွာ။ အဲဒါနဲ႕ပစၥည္းေတြသြားျပန္ယူေရာ။ တကယ္ကေဆးရံုကအ၀တ္လည္းေပးမွာဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးပဲယူရတာပါ။ ၿပီးေတာ့အင္တာနက္ရရင္သံုးဖို႕ဆို လက္ေတာ့လည္းယူတာ။ အကိုေတြကိုျပန္မလိုက္နဲ႕ေတာ့လို႕ အလုပ္ရႈပ္တယ္။ အထဲ၀င္ရတာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႕ဆိုၿပီး ထားသာထားခဲ့တာစိတ္ကေတာ့ အားငယ္လိုက္တာ။ ငါဟဲ့ မိန္းမဆိုၿပီး အားတင္းရတာေပါ့ေလ။ ျပန္လာတဲ့တက္စီသမားကလည္း စကားမ်ားေတာ့နည္းနည္းေတာ့စိတ္ေပါ့သား။ အကိုေတြကေတာ့ ဘာမွေလွ်ာက္မေတြးနဲ႕။ သူရဲအေၾကာင္းေတြလည္းမေတြးနဲ႕တဲ့ မွာလိုက္တာေလ။


ျပန္လည္းေရာက္ေရာခုနကနာ့စ္မကမ်က္ႏွာခ်ိဳလာေသြးတယ္။ ခုတင္မရေသးလို႕ ေစာင့္ရမယ္တဲ့။ ဒါလားဟဲ့စကၤာပူလို႕ေတာင္ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။ အေစာကလူႀကီးကေရာက္လာျပန္ေရာ။ ငါစဥ္းစားေနတာ ေဒၚလာ၃၀ပဲကြာတာကိုနင္ဘာလုိ႕ B ကို္မယူတာလဲတဲ့။ လူကလည္းတင္းေနေတာ့ ေျပာပလိုက္တယ္။ အဲဒီ B ယူရင္ခုတင္အခုရမွာလားလို႕။ ရမယ္ဆိုယူမယ္လို႕ေျပာလိုက္တာေပါ့။ အဲဒါလည္းေစာင့္ရတာပဲ။ ခုတင္မွာရိွတဲ့သူေတြကိုဘယ္သြားထိုးထည္႕ေနလို႕ၾကာတာလည္းမသိပါဘူး။ အဲလိုအရႈပ္အရွက္ေတြ ၾကားမွာေတာင္ နာ့စ္မေလးေတြကခြက္တလံုးနဲ႕လိုက္လာေသးတယ္။ ဆီးနည္းနည္းေပါက္ေပးပါဦးတဲ့။ အျမင္ကတ္ကတ္ရွိတာနဲ႕ တဘူးအျပည္႕ေပးလုိက္တယ္။ မွတ္ကေရာ။


ေစာင့္ေနရေတာ့ဗိုက္ကဆာလာေရာ။ အဲဒါနဲ႕မုန္႕သြားစားမယ္ဆိုၿပီးထြက္လာရင္းနဲ႕ အကိုေတြဆီဖုန္းဆက္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ တေယာက္တည္းေစာင့္ ေနရတယ္ဆုိၿပီး အကိုတေယာက္ကျပန္လာတယ္။ သူ႕ကိုမုန္႕မစားဘဲ ထိုင္ေစာင့္ရေတာ့အဆာလြန္သြားျပန္ေရာ။ ေအာ္ အဲဒါပဲၾကည္႕။ အကိုေရာက္လာၿပီး စားေသာက္ေနေတာ့မွ ဖုန္းဆက္တယ္ေလ။ ခုတင္ရၿပီ လာပါေတာ့တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ထုခ်င္စရာေကာင္းလဲဆိုတာ။ စားလက္စေတြရပ္၊ မစားရေသးတဲ့ေပါက္စီကိုအိတ္ထဲျပန္ထည္႕ၿပီး ထလာရတယ္။ ေရာက္လဲေရာက္ေရာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားတေယာက္က ၀ီွးခ်ဲႀကီးနဲ႕ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုတင္ၿပီး တြန္းဖို႕ေပါ့ေလ။ စိတ္ထဲမွာၿပံဳးစိစိေတာင္ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါမ်ိဳးကိုရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲေတြ႕ဘူးတာေလ။ ၿပီးေတာ့မေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့လူနာမွပဲ အဲဒီအေပၚတင္တယ္မွတ္ေနတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုရီးယားကားေတြထဲမွာ ၾကည္႕ဖူးတဲ့မင္းသမီးေလးေတြလိုစိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျမင္ေယာင္ပစ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလသူတုိ႕ဆို ကင္ဆာျဖစ္ေနတာေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာကီမိုလာသြင္းတာ၊ အထုတ္ကေလးတထုတ္နဲ႕။ မင္းသားလိုက္လာရင္ ထြက္ေျပးသြားျပန္ေရာ။ ကိုယ္ကေတာ့ တသက္မွာတခါေဆးရံုတက္တာ လိုက္လာရင္ထြက္မေျပးပါဘူး။ မုန္႕သာ၀ယ္ခဲ့။ လံုး၀ထြက္မေျပးဘူး။


အဲဒါနဲ႕အဲဒီလူႀကီးကကိုယ့္ကို၀ီွးခ်ဲေပၚတင္ၿပီး တြန္းလာတာပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေတြကေအာ္တိုေတြဆုိေတာ့ ကိုယ္တို႕ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ရင္အလိုလိုပြင့္သြားတယ္။ ဒါကေတာ့ စကၤာပူစတိုင္ေပါ့ေနာ္။ ဘာမဆိုေအာ္တိုမစ္တစ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့သရဲကားေတြျမင္ေယာင္မိၿပီး ေက်ာေတာင္ခ်မ္းတယ္။ တံခါးေတြကိုယ့္ေနာက္မွာျပန္ပိတ္သြားတဲ့ တူ ဟူ ဟူဆိုတဲ့ အသံႀကီးကအစ ေခ်ာက္ျခားစရာ ေကာင္းေနသလိုပဲ။ ဓါတ္ေလွကားနဲ႕ ၃ခါေလာက္တက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာဒီ၀ီွးခ်ဲတြန္းလာတဲ့လူက ငါ့ကိုတခုခုမ်ား ဓါတ္ေလွကားေပၚမွာလုပ္လိုက္ရင္ဘယ္သူမွသိမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပၚတက္မလာခင္ နာ့စ္မကသူ႕နာမည္ေမးၿပီးမွတ္ေနတာေတာ့ေတြ႕တယ္။ မိုဟန္ဆိုလားပဲ။ အင္း သူပို႕တဲ့လူနာေပ်ာက္တယ္ဆုိရင္ ေဆးရံုကအေရးယူမွာပဲ။ ငါလူမသိသူမသိေတာ့ဘာမွမျဖစ္သြားေလာက္ပါဘူးလို႕လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားေပးရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွပဲကိုယ္ေနရမဲ့အခန္းကိုေရာက္ေတာ့တယ္။

ကိုယ္ခုတင္ေပၚမွာထိုင္ေနတုန္း အိႏၵိယႏြယ္ဖြားဆရာ၀န္ခပ္ငယ္ငယ္တေယာက္လာၿပီး ေမးခြန္းေတြေမးျပန္ေရာ။ ဒီေန႕တေန႕လံုးမုန္းေလာက္ေအာင္ေျဖၿပီးတဲ့ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲထပ္ေမးတာပဲ။ သူတို႕ဆရာ၀န္ေတြကလည္း တေနရာကတေနရာ၊ တေဆာင္တေဆာင္ကိုၫႊန္းတယ္ဆုိလည္း သူတို႕ေမးခဲ့ၿပီးတဲ့ေမးခြန္းေတြပါတြဲေပးလိုက္ပါလား။ မပါေသးတဲ့ဟာပဲေမးေပါ့။ အေျဖေတာင္မေပးႏိုင္တဲ့သူဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အသက္ထြက္မယ့္သူကဗြီဒီယုိ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို တမ်ိဳးလံုးတေဆြလံုးအေၾကာင္းကုန္ေအာင္ေျပာၿပီးမွေသမွာက်ေနတာပဲ။ စိတ္ကုန္တယ္ တကယ္ပဲ။ အဲဒီတေယာက္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္းထုျပန္၊ ရိုက္ျပန္ေရာ။ ေျပာရရင္ဒီတခါေတာ့အနာဆံုးပဲ။ အသက္အငယ္ဆံုး၊ အသန္ဆံုးမို႕လို႕လားမသိဘူး။ လူနာေရာဂါကိုအျပင္ဘက္ကမျမင္ရရင္ ထုသာၾကည္႕လို႕ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ားက သညာေပးထားပံုပဲ။ ထုလိုက္ရိုက္လိုက္ၾကတာ။ လူလည္းငါးဖယ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမေလးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္၀င္လာၿပီး ၀တ္ရမယ့္၀တ္စံုရယ္၊ ဆပ္ျပာတို႕ဘာတုိ႕ပါတဲ့ အေသးသံုး အထုပ္ေလးရယ္ လာေပးတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုင္းတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို မနက္တုန္းကေဆးခန္းမွာတုန္းကတုိင္းေတာ့ ၅၃ေပါင္ေက်ာ္တယ္။ အခုလည္းေဆးရံုအ၀တ္နဲ႕တုိင္းေရာ ၅၁ေပါင္ပဲ ရိွေတာ့တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက၂ေပါင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တဲ့သူေတြကို ဖိနပ္တင္မကဘူး၊ ေဘာင္းဘီပါခၽြတ္ခ်ိန္ဖို႕ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ :P

ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း တေယာက္ၿပီးတေယာက္ပဲ လာေပးျပန္ေရာ။ ဘူး၂ဘူး၊ ခြက္၁ခြက္နဲ႕ ဆီးလာေတာင္းတာ။ ေအာ္ကိုယ့္ဆီးကိုယ္အဲေလာက္လိုခ်င္အားမ်ားမယ္မွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါၿပီးၿပီမွတ္လို႕ မၿပီးေသးဘူး။ တထြာေလာက္ရွိမယ့္ လိေမၼာ္ေရာင္ဘူးနဲ႕ ဒီညဆီးသြားရင္အဲဒီထဲပဲသြားရမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့က် ေရကို ၁.၂လီတာပဲ ေသာက္ရမယ္တဲ့။ လူကိုဘာမွတ္ေနလည္းမသိဘူး။ ေရအမ်ားႀကီးမေသာက္ပဲ ဘယ္ဆီးကရမွာလဲ။ ဘံုဘိုင္ဖြင့္ထုတ္လို႕ရတာမွမဟုတ္တာ။ စိတ္ညစ္တယ္။

ကိုယ့္ေဘးခုတင္မွာေတာ့ အဘြားႀကီးတေယာက္က်တယ္။ အသက္၇၀ေလာက္ရိွမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအဘြားႀကီးနဲ႕မိတ္ဆက္စကားေတြဘာေတြေျပာၿပီး ကိုယ္လည္းကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ၿပီးဟိုလုပ္ဒီလုပ္၊ သူကလည္း ဖုန္းတလံုးနဲ႕ဆက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘဲဆီမ်ားဆက္ေနလားထင္ရတယ္။ ဟိ ဟိ ၾကားသြားရင္ အဆဲခံရဦးမယ္။ ေဆးရံုမွာ သူရဲေျခာက္မွာေၾကာက္တာနဲ႕ပဲ မအိပ္ဘဲေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေရးေနတာ အခုတကယ္ရပ္ေတာ့မယ္။ ေခါင္းေတြမူးလာၿပီ။ အားလံုးပဲ Good night ။

Wednesday, June 24, 2009

ရထားျဖင့္ခရီးသြားျခင္း

မနက္အေစာႀကီး ေနထြက္မလာခင္။

လြမ္းစရာေလးေနာ္။







ဒီေလွေတြနဲ႕လိုက္သြားရင္ဘယ္ေရာက္မလဲ မသိဘူးေနာ္။

တဲအိမ္ေလလား။ နိဗၺာန္လား။


ေက်းဇူးရွင္လူေတြနဲ႕ ေက်းဇူးရွင္တိရစာၦန္ေတြ။

သိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ စကားအရဆုိရင္ေတာ့ ဒီလိုေက်ာင္းေလးမ်ိဳးက ေနာင္တခ်ိန္ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ မေပၚေပါက္လာဘူးလို႕ ဘယ္သူေျပာႏိုင္အံ့တည္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္....။




ဟသၤာတမေရာက္ခင္ နတ္ေမာ္ဆိုတဲ့ဘူတာနားမွာ ၿခံဳေတြၾကားထဲက ဘြားခနဲထြက္လာတာ ဘာႀကီးလဲလို႕...။

နည္းပညာတကၠသိုလ္ (ဟသၤာတ) ပါတဲ့။


ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက သူ႕အေရာင္ သူ႕အလွနဲ႕ဖမ္းစားခံခဲ့ရတာ။


သမုဒၵရာ ၀မ္းတထြာ။
သင္ဦးခ်၍အမွ်ေ၀ရာ ေစတီသာႏွင့္......။


ဒါက Upper လို႕ေခၚတဲ့ ပထမတန္းတြဲေနာ္။ အခ်ဥ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။

ေဘးပတ္၀န္းက်င္က စိမ္းစိမ္းစိုစိုရႈခင္းေတြၾကည္႕ၿပီး ပုခက္လႊဲသလိုဟုိဘက္ယိမ္းလိုက္ ဒီဘက္ယိမ္းလိုက္ နဲ႕ ဆင္မယဥ္သာသြားတဲ့အျမန္ရထားႀကီးကိုစီးမလား။ က်ည္ဆန္ေလာက္ျမန္တဲ့ အထဲကေရခဲစိမ္မ်က္ႏွာေတြပဲၾကည္႕လို႕ရတဲ့ ေဘးႏွစ္ဘက္ကေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း MRT ကိုစီးမလားဆိုရင္ အဲဒီဟသၤာတရထားကိုပဲဆယ္ခါျပန္စီးဦးမွာ။ (ဘာပဲေျပာေျပာ တူးဘစ္သီခ်င္းေတာင္ဆိုလို႕ ရေသးတယ္။ ဟိုဘက္တိုးလိုက္ ဒီဘက္တိုးလိုက္ တိုးရင္းနဲ႕စီးလိုက္ဆိုၿပီးေတာ့။)

Monday, June 8, 2009

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္နဲ႕ ကၽြန္မ

ေမလထဲမွာျမန္မာျပည္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းသားမိဘေတြကဂၽြန္လေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္အတြက္ျပင္ဆင္ ေနတာေတြကိုေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။ အခုေတာ့ မနက္ဘက္ဆုိအိမ္ေရွ႕ကေက်ာင္းသြားၾကတဲ့ ကေလးေတြကိုတဖြဲဖြဲျမင္ေနပါၿပီ။ အေမ့ေက်ာင္းကိုအႀကိဳအပို႕တာ၀န္ယူထားတဲ့အတြက္လည္း မနက္ဘက္ဆုိ ေက်ာင္းတက္တဲ့ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းလိုက္ပို႕တဲ့အေမေတြကုိျမင္ေနရပါတယ္။ အနီးကပ္ဆံုးကေတာ့ အိမ္ကအေဒၚအငယ္ဆံုးရဲ႕သား တတိယတန္းတက္တဲ့ေကာင္ပါ။ မနက္ဆိုေရခ်ိဳးေပး၊ သနပ္ခါးလိမ္းေပး၊ အက်ီ ၤ၊ ေဘာင္းဘီ၀တ္ေပး၊ မိုးရြာရင္မိုးကာပါ၀တ္ေပး။ ညေနက်ရင္က်ဴရွင္လုိက္ပို႕၊ သြားႀကိဳဆိုတာေတြကိုျမင္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ ငါတုိ႕တုန္းကေရာ မိဘေတြဒီလိုအလုပ္ရႈပ္ခဲ့လားလို႕ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။

ကိုယ့္တုန္းက အေမကေက်ာင္းဆရာမ၊ အေဖကဘဏ္မွာ။ မူႀကိဳတက္တုန္းကလြဲလို႕ အိမ္က လိုက္အႀကိဳအပို႕မလုပ္ေတာ့။ ကိုယ့္ထက္ ၂တန္းႀကီးတဲ့အကိုနဲ႕အတူသြား၊ အတူျပန္။ အဲဒီအကိုကလည္း ဘယ္ေလာက္လည္သလဲဆုိ တႏွစ္တတန္းသာေအာင္သြားတယ္။ သားအခန္းကအတန္းပိုင္ဆရာမနာမည္ ဘယ္သူလဲဆိုရင္ မသိဘူးေလတဲ့။ သားေဘးမွာထုိင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကေရာဆို ပိုဆိုး။ အဲေလာက္လည္တာ။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီဆို သူ႕ကိုကိုယ္ကေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္ကေစာင့္ရတယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကိုေတြ႕တာနဲ႕ ဒီမွာနင့္အကိုကိုငါတုိ႕လည္ပင္းညွစ္လိုက္မယ္ လက္သီးနဲ႕ထိုးလိုက္မယ္ဆို ကိုယ့္ကိုစေတာ့တာ။ ကိုယ္ကလည္းလြယ္အိတ္နဲ႕လိုက္ရိုက္၊ အဲဒီေတာ့မွေျပးေရာ။ ေစာဆာလက္ေဆးဆိုတဲ့ကရင္အကိုႀကီးကအဆိုးဆံုး။ သူ႕ကိုဆိုကိုယ္ကလည္းျပန္ေျပာတာ။ သမီးတို႕က ေစာေစာ ဆာရင္လက္ေဆးစားလိုက္တာပဲဆိုၿပီး။ ညေနေက်ာင္းျပန္ၾကၿပီ ဆိုရင္ တခါတေလျပန္တဲ့လမ္းေပၚက ပရိေဘာဂတိုက္မွာ ေရြေဘာ္စေတြ၀င္ေကာက္လိုက္ ေသးတာ။ မီးေမႊးဖုိ႕။ အဲဒါဆိုရင္ကိုယ္ကေရြေဘာ္စထုပ္ကိုင္မယ္ေပါ့။ အဲဒါကေပါ့တာကိုး။ ၿပီးေတာ့ အကိုကိုလြယ္အိပ္သယ္ခိုင္းတာ။ အဲဒီပရိေဘာဂတိုက္မေရာက္ခင္မွာ တိုင္တရာကုန္းဆိုတာရိွတယ္။ ကုန္းအျမင့္ႀကီးပဲ။ အဲဒီကုန္းနားေရာက္ရင္ ကိုႀကီး ငါ့အိတ္ကေလးခဏကိုင္ေပးေနာ္ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီပဲေခါက္သလိုလို ဟိုဟာဒီဟာလုပ္သလိုလိုနဲ႕ ၿပီးေတာ့ ေျပးတက္သြားေရာ။ ကိုႀကီးက လြယ္အိတ္၂လံုးနဲ႕ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြကိုင္ၿပီး အဲဒီလိုခပ္ေအးေအး အကိုရဲ႕ညီမျဖစ္လုိ႕ပဲ လူလည္က်တတ္၊ ဗိုလ္က်တတ္ျဖစ္လာတာလားေတာ့မသိပါဘူး။

ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာေတြလမ္းလြဲကုန္ၿပီ။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ေက်ာင္းက ေပးလိုက္တဲ့စာကိုလြယ္အိတ္ခ်ၿပီးက်က္တာပဲ။ ဘယ္သူမွလည္းတုတ္မိုးေနစရာမလိုပါဘူး။ တုတ္မိုးၿပီးစာက်က္ခုိင္းရ၊ စာေမးရတာေတာ့အိမ္ကအကို။ ဒါေပမယ့္သူေတာင္မွ က်ဴရွင္ကို ၈တန္းမွလားစတက္ဘူးတာ။ အခုကေလးေတြမ်ား ေတာ့ သူငယ္တန္းကတည္းကက်ဴရွင္နဲ႕။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ားဂိုဒ္ေတာင္ရိွသတဲ့။ အိမ္ကေကာင္ကလည္း စာက်က္ခိုင္းရင္ မ်က္ႏွာကဘယ္ေတာ့မွၾကည္ၾကည္သာသာမရိွဘူး။ အိမ္ကအေမတလွည္႕၊ အေဖတလွည္႕စာကုိဖတ္ျပရတယ္။ သူက လိုက္နားေထာင္ရံုပဲ။ အဲလိုလုပ္မွသာဆယ္တန္းေအာင္မယ္ဆုိ အိမ္ကမိဘေတြလည္း ဘာစီးပြားေရးမွလုပ္မေနနဲ႕ ေတာ့ပဲ။ ဘယ္လိုကေလးေတြနဲ႕မိဘေတြလည္းမသိပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္ခါစတရက္ ႏွစ္ရက္မွာေန႕ခင္းမုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ကို အေမက ထမင္းသြားေကၽြးေသးတယ္။ အဲဒါေတာင္မွ ေက်ာင္းက ၃ရက္အထိပဲလက္ခံလို႕။ ၁ႏွစ္ပတ္လံုး မိဘ၀င္တာလက္ခံရင္ ၁ႏွစ္လံုးမ်ားလိုက္ပို႕ေနမလားပဲ။

အခုကိုယ္ကျပန္ေရာက္ေနေတာ့ ဒရိုင္ဘာႀကီးလံုးလံုးျဖစ္ၿပီး အေမ့ေက်ာင္းနဲ႕ အဲဒီေကာင္ေက်ာင္းကိုမနက္ဘက္ဆို ဆိုင္ကယ္တက္စီ ဆြဲေနရတယ္။ မနက္ကလည္း ေက်ာင္းသြားရင္းနဲ႕စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ေမးမိတယ္။ မင္းကိုယ့္ဘာသာေဘာင္းဘီမ၀တ္တတ္ဘူးလားလို႕။ ၀တ္တတ္တယ္ေျပာတာပဲ။ အိမ္ကပဲ အကဲပိုၿပီး အကုန္လိုက္လုပ္ေပးေနၾကလားမသိပါဘူး။ ကိုယ့္တုန္းကဆုိ အိမ္ကဆုေပးပြဲေတာင္မလိုက္ဘူး။ အခုကေလးနဲ႕အေဒၚကအဲဒီတုန္းကအပ်ိဳဆိုေတာ့ ဆုေပးပြဲကိုျပင္ဆင္ၿပီးလိုက္ပို႕ေပးလို႕ေပါ့။
မနက္ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ရင္လည္း တူမႀကီးကေလးမိုးကာေတြ၊ ထီးေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြျပန္ယူခဲ့ေနာ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ ေပ်ာက္မွာစိုးလို႕တဲ့။ ဟင္အဲလိုပဲ ေပ်ာက္တတ္လားဆိုေတာ့ ေပ်ာက္တယ္တဲ့။ မႏွစ္ကလည္း ေပ်ာက္တယ္တဲ့ ျပန္မရဘူးတဲ့။ အဲဒီေက်ာင္းမွာပဲ ကိုယ္ေရာ၊ ကိုႀကီးေရာတက္လာတာပါ။ တခါမွာပစၥည္းမေပ်ာက္ ပါဘူး။ ႀကီးႀကီးမားမားမေျပာနဲ႕။ ခဲတံတို႕၊ ေပတံတို႕ဆိုတာ အိမ္ကေမ့လာရင္ေတာင္သူမ်ားဆီကငွားစရာမလိုဘူး။ စားပြဲေပၚမွာပိုင္ရွင္မဲ့ပစၥည္းေတြဆိုတာပံုလို႕။ မုိးကာတုိ႕ထီးတို႕ဆိုတာ ေက်ာင္းခန္းအေနာက္ဘက္မွာဒီတုိင္း လွန္းထားတာ။ ဘယ္ေတာ့မွမေပ်ာက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့အဲဒီေက်ာင္းကစံျပေက်ာင္း။ စည္းကမ္းကႀကီးသလားမေမးနဲ႕။ အခုေတာ့ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲမသိပါဘူး။ ဆရာမေတြကလည္းေျပာင္း၊ မိဘေတြကလည္း ကုိယ့္တုန္းကဘယ္လို တက္ခဲ့၊ ေနခဲ့လဲေတာင္ ေခါင္းထဲမရိွေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြကိုကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္မယူတတ္ေအာင္၊ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္မထိန္းသိမ္းတတ္ေအာင္၊ တာ၀န္မဲ့၊ စည္းကမ္းမဲ့ေတြျဖစ္လာေအာင္ပ်ိဳးေထာင္ေနသလိုပဲ။

အဲဒီၾကားထဲအိမ္ကအေဒၚကကေလးကို ခဲတံေဘာပင္ေတြထည္႕ေပးရင္းဆူေနတာ သူမ်ားငွားရင္ခဲတံေပးသံုးဖုိ႕၊ ခဲတံေဘာပင္ကိုေပးမသံုးဖုိ႕တို႕။ ေပ်ာက္ရင္ရိုက္မယ္ဆိုတာပါေသးတယ္။ အိမ္ကေကာင္ကလည္း အေမကုိ ေၾကာက္တာတုန္လုိ႕။ အေဒၚကိုေမးၾကည္႕ေတာ့မႏွစ္ကတဲ့ သူမ်ားကခဲတံမပါေတာ့ငွားတာ ခဲတံေဘာပင္ငွားၿပီး သူကခဲတံအတံုးနဲ႕ေရးလို႕တဲ့။ ေက်ာင္းမွာေဆာ့ရင္လည္း သူမ်ားကိုသူကခ်ည္းကုန္းပိုးတယ္တဲ့။ အဲဒါကို သူ႕အေမက သူမ်ားႏွပ္ခ်တာခံရလားဆုိၿပီး အိမ္မွာသမထားတာဆိုပဲ။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြကတမင္ ကပ္ၿပီးကေလးေတြကို ဘာပစၥည္းမွထည္႕မေပးလိုက္ဘူးဆိုပဲ။ လူလည္က်တယ္ေပါ့။ ဒုကၡပါပဲေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးဆိုရင္ ျဖဴျဖဴစင္စင္ေလးေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ လူႀကီးေတြေလာကမွာရိွတဲ့ လူလည္က်တာတို႕၊ ႏွပ္ခ်တာတို႕၊ နားလွည္႕ပါးရိုက္တာတို႕၊ ကလိန္ကက်စ္က်တာတို႕ဆိုတာေတြကို နားမလည္ေစခ်င္ေသးဘူး။ ေနာင္တခ်ိန္သူတို႕ လူႀကီးျဖစ္လာမွာသာဒါေတြကို သင္ယူၾကပါေစလား။ ဘာလို႕ကေလးေတြရဲ႕ျဖဴစင္တဲ့အေတြးေတြထဲမွာ ဒီေကာင္ကေတာ့ လူလည္၊ ဒီေကာင္ကေတာ့ဘာဆိုတာမ်ိဳးေတြထည္႕ေပးေနမလဲ။ အားလံုးကိုျဖဴျဖဴစင္စင္ ႀကီးျပင္းၾကပါေစလား။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာတာ၀န္ယူတတ္တဲ့ကေလးေတြျဖစ္ေအာင္၊ ကိုယ္အားကိုယ္ကိုးတတ္တဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးထားၾကရင္ ေနာင္တခ်ိန္မွာႏိုင္ငံအတြက္သားေကာင္းသမီးေကာင္းေလးေတြလို႕ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မေျပာရင္ေတာင္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္သိတဲ့လူအဖိုးတန္ေလးေတြ ျဖစ္လာမွာပါပဲ။ အခုေတာ့……။

Saturday, June 6, 2009

ေျမြတေကာင္အေၾကာင္း

ဒီေန႕ေတာ့စရို႕ဂ်္သည္ အိပ္ရာမွအေစာႀကီးႏိုးေနေလသည္။ သူႏိုးလာလို႕နာရီကိုၾကည္႕မိေတာ့ မနက္ ၆နာရီပင္မထိုးေသး။ သူတို႕ကိုလာေရာက္ႀကိဳဆိုမယ့္ဘတ္စ္ကားက ၈နာရီမွာေရာက္လာမွာဆိုေတာ့ သူ ၇နာရီေလာက္ထၿပီးျပင္ဆင္ရင္မီ ေလာက္သည္ဟုတြက္မိသည္။ ဒါနဲ႕ပဲသူလည္းအိပ္ရာထဲမွာပဲဆက္ၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႕ ျပန္အိပ္လို႕မရေတာ့။ အေတြးေတြကခ်ည္မွ်င္ေတြလိုတသီတတန္း ေပၚလာေနၾကသည္။ အေတြးေတြကနီေပါမွာက်န္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႕အေမဆီေရာက္လိုက္၊ မေန႕ကေလဆိပ္မွာသူ႕ကိုလက္တျပျပ က်န္ခဲ့ရွာတဲ့သူ႕ငယ္ရည္းစား လက္ရွာဆီေရာက္လိုက္၊ အေမရိကကသူ႕အကိုဆီေရာက္လိုက္နဲ႕။ အေမရိကက အကိုျဖစ္သူဆီသူ ၆လေလာက္သြားေနၿပီးျပန္ေရာက္အလာမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းအကူအညီနဲ႕ ဒီစကၤာပူမွာရိွတဲ့ Public Policy ေက်ာင္းကိုလွမ္းၿပီးေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပံု၊ ေက်ာင္းကနီေပါမွာလာၿပီး စာေမးပြဲစစ္၊ အင္တာဗ်ဴးလုပ္နဲ႕သူအေရြးခ်ယ္ခံရပံုတို႕ကိုလည္းျပန္ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

သူအေမရိကမသြားခင္ကေတာ့ သူသည္နီေပါကသာမာန္ဘြဲ႕ကေလးတခုရၿပီး အေမရိကမွာအကိုနဲ႕သြားေနတဲ့အခ်ိန္အထိသူဟာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ လူရာမ၀င္လွတဲ့ ငခၽြတ္ကေလးတေကာင္သာျဖစ္သည္။ သူ႕အကိုနဲ႕အတူေနၿပီး ဓါတ္ဆီဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ စားေသာက္ဆုိင္မွာစားပြဲထုိုးလုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ေနာက္နီေပါမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့မိဘႏွစ္ပါးကိုလြမ္းတာေၾကာင့္ေရာ၊ သူ႕ရည္းစားလက္ရွာကလည္းျပန္လာပါဟုေခၚတာေၾကာင့္ေရာ သူနီေပါကိုျပန္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ သူျပန္လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းၿပီးၿပီး ႀကံဳရာအလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ သူသည္အေမရိကျပန္၊ ဒါ့အျပင္ ဟိုမွာေန႕စဥ္ၾကည္႕ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြ၊ သူအခ်ိန္အားခိုက္ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္ေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာသူ႕ကိုလူတြင္က်ယ္လုပ္ႏိုင္ဖို႕အခြင့္အေရးေပးလာခဲ့သည္။ သူ႕အေဖေရွ႕ေနေဟာင္းႀကီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္လာလည္ရင္လည္း သူေျပာျပတဲ့ပစၥဳကၡအေျခအေနေတြ၊ သတင္းေတြကသူတုိ႕ကုိပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သူအေမရိကမွယူလာခဲ့တဲ့ ေပါင္တင္ကြန္ပ်ဴတာအစုတ္ကေလးကလည္း အင္တာနက္ကဖီးေတြမွာ သူအခ်က္အလက္ေတြရွာေဖြရာ၊ သိုမီွးရာျဖစ္လာခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကုမၸဏီတခုမွာ စာရင္းကိုင္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ဆရာဆီကရလာခဲ့တဲ့ လက္ကမ္းစာေစာင္တခုကိုျပတယ္ေလ။ “သင္သည္ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူျဖစ္ပါသလား။ အာရွတိုက္ကိုဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႕ သင့္တြင္ဆႏၵရိွပါသလား။ သင့္အားအခမဲ့ေလ့က်င့္ေပးရန္အသင့္ရိွပါ၏” ဆိုတဲ့ေခါင္းစည္းနဲ႕ စကၤာပူကနာမည္ေက်ာ္ေခါင္းေဆာင္နာမည္တပ္ထားတဲ့ နာမည္ႀကီးPublic Policy ေက်ာင္းတခုရဲ႕ မာစတာဘြဲ႕အတြက္ေၾကာ္ျငာေပါ့။ သူ႕ကိုအရမ္းအထင္ႀကီးေနတဲ့သူငယ္ခ်ငး္က မင္း၀င္ေလွ်ာက္ပါလားဆိုေတာ့ သူကေအးေလ ေလွ်ာက္ၾကည္႕တာေပါ့လို႕ သူခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက အတင္းတိုက္တြန္းေနတဲ့ အတြက္သူေဖာင္တင္ဖုိ႕ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲကေတာ့ ခပ္တြန္႕တြန္႕ပဲ။ သူ႕မွာဘာလုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳမွမရိွ။ အေမရိကမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ဆီဆိုင္တို႕၊ စားပြဲထိုးအလုပ္တို႕ဆုိတာ လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳထဲမွာထည္႕ရေလာက္ေအာင္မတင့္တယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ေက်ာင္းတုန္းက လုပ္အားေပးလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်န္းမာေရးဌာနတခုမွာအခုထိလုပ္ေနသလိုလိုထည္႕ေရးလုိက္တယ္။ အဲဒီကလူႀကီးကလည္း သူ႕ကိုေတာ္ေတာ္အေရးေပးခဲ့တာဆိုေတာ့ ေထာက္ခံခ်က္ေရးေပးဖို႕ သူေတာင္းဆိုေတာ့ သူသိပ္မေျပာလိုက္ရဘဲ လက္ခံလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ေက်ာင္းကပထမအႀကိမ္ေရြးခ်ယ္တဲ့အထဲမွာသူေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး ေက်ာင္းကစာေမးပြဲလာစစ္ပါတယ္။ နီေပါမွာတုန္းကလည္း အဂၤလိပ္စာေလ့လာခဲ့သလို၊ အေမရိကမွာ ၆လေလာက္ေနလာတဲ့သူ႕အတြက္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားစာေမးပြဲကအခက္အခဲမရိွလွ။ သူေၾကာက္ေနတာက သခ်ၤာ။ ဒါေပမယ့္တကယ္တမ္းသခ်ၤာစစ္ၾကေတာ့လည္း အေျခခံသခ်ၤာဗဟုသုတကိုသာစစ္ေဆးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႕ကေအးေအးေဆးေဆးပင္ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့သညါ။ စာေမးပြဲေျဖအၿပီး အင္တာဗ်ဴးေျဖရေတာ့လည္း အင္တာဗ်ဴးတဲ့ပါေမာကၡ ၂ေယာက္စလံုးသူ႕အေျဖ၊ သူ႕ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ ေပၚလစီသံုးသပ္ခ်က္ေတြကိုသေဘာက် သြားပံုေပၚသည္။ ဒီအင္တာဗ်ဴး အၿပီးမွာေတာ့ သူဒီဘြဲ႕လြန္သင္တန္းတက္ဖုိ႕ေရြးခ်ယ္ခံရလိမ့္မယ္လုိ႕ သူ႕ဘက္ကေသခ်ာသေလာက္ရိွသြားေတာ့တယ္။

ေနာက္တလၾကာၿပီး ဧၿပီလအတြင္းမွာေတာ့သူ႕ကုိေရြးခ်ယ္ခံရ ေၾကာင္းနဲ႕ သူပညာသင္ဆုလည္းရရိွေၾကာင္း ေက်ာင္းကပို႕ေပးတဲ့အီးေမးကိုသူလက္ခံရရိွပါေတာ့တယ္။ ေနာက္၄ရက္ေလာက္ၾကာအၿပီးမွာေတာ့ မူရင္းစာက စာတိုက္ကတဆင့္ေရာက္ရိွလာပါေတာ့တယ္။ ေဟာအခုေတာ့ သူကေက်ာင္းမဖြင့္ခင္မွာ ေဘာဂေဗဒအေျခခံမရိွသူေတြတက္ရမယ့္အႀကိဳသင္တန္းအတြက္ စကၤာပူကိုမေန႕ကေလယာဥ္နဲ႕ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းကေပးထားတဲ့ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းတခုမွာေပါ့။ မေန႕ကညကသူေရာက္လာၿပီး သူေနရမယ့္အခန္းကုိ ေက်ာင္းကလိုက္ပို႕ၿပီးေနာက္မွာ အဂၤလိပ္စာနဲ႕ သခ်ၤာအႀကိဳတန္းအတြက္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသားေက်ာင္းသားေတြက သူ႕ကိုလာႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့သူတုိ႕ညစာသြားစားမွာကို လိုက္ခဲ့ဖုိ႕ေခၚပါတယ္။ အားလံုးကေတာ့ တကယ့္ကို ရည္ရည္မြန္မြန္နဲ႕ ပညာတတ္ပီသၾကပါတယ္။ လူငယ္ေတြခ်ည္းပဲမို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနၾကတဲ့ ပံုပါပဲ။ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာၾကမွာ။ ဂ်ပန္၊ ရုရွ၊ တာဂ်ီကစၥတန္၊ ျမန္မာ၊ အိုင္ယာလန္၊ ဖိလစ္ပိုင္စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ေရာက္ႏွင့္ေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံမ်ားမွေတာ ့မေရာက္ၾကေသးပါ။ သူကေတာ့ ဒီပညာတတ္ လူတန္းစားေတြၾကားမွာ ၀င္ဆန္႕ႏိုင္ဖုိ႕၊ အားလံုးနဲ႕လိုက္ေလ်ာညီေထြဘယ္လိုေနရမလဲပဲ စဥ္းစားေနရပါတယ္။ နီေပါမွာက်န္ခဲ့တဲ့သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမွာ သူလူတြင္က်ယ္လုပ္ခဲ့သလို ဒီမွာသူလုပ္လို႕မရဘူးဆုိတာေတာ့ အရမ္းကုိသိသာေနပါတယ္။ သူကေတာ့ ေအာက္က်ိဳ႕ေပါင္းရမယ့္သူ႕ကို ေအာက္က်ိဳ႕ဖုိ႕၀န္မေလးပါဘူး။ သူလိုအညတရတေယာက္ဒီလိုအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲေရာက္လာဖုိ႕ဆိုတာ ဘုရားကေပးတဲ့ဆုလာဘ္ပါပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ စကၤာပူမွာပဲ သူအလုပ္ေကာင္းေကာင္းတခုရႏိုင္တယ္။ သူ႕လိုဒီကမာစတာဘြဲ႕ရထားတဲ့လူတေယာက္အဖို႕ အလုုပ္တခုရတာနဲ႕ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ရမယ္။ ကံေကာင္းရင္ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲကပညာတတ္မိန္းမ တေယာက္ ရၿပီး သူ႕ဘ၀ကတဟုန္ထိုးျမင့္တက္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ဟား လက္ရွာေရ မင္းအတြက္စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ေနခဲ့ပါေတာ့ကြာလို႕ သူစိတ္ထဲကေနေျပာေနမိတယ္။
*********
နာရီက၇ခ်က္ျမည္သံနဲ႕အတူသူအိပ္ရာကထလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ၿပီး သူအခန္းထဲျပန္၀င္ လာတယ္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲက အေကာင္းဆံုး၊ အသစ္လြင္ဆံုးလို႕ထင္ရတဲ့၀တ္စံုတစံုကိုသူ ေကာက္၀တ္ လိုက္တယ္။ တိုက္ပြဲ၀င္ရမယ့္စစ္သူႀကီးတေယာက္အတြက္ သံခ်ပ္ကာ၀တ္စံုကအေရးႀကီးသလို သူ႕အတြက္လည္း သစ္လြင္တဲ့၀တ္စံုကသူ႕ရဲ႕ပင္ကုိယ္အားနည္းခ်က္ေတြကို ဖံုးကြယ္ေပးတယ္လို႕ သူခံစားရတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာရိွတာေတြကိုဘယ္ေတာ့မွ လူေတြမသိေစရ။ သူ႕အတြက္ေတာ့ အေရခြံတစံုလို သူရဲ႕ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အၿပံဳး၊
ကၽြမ္းက်င္တဲ့အဂၤလိပ္စကားဒါေတြကသူရဲ႕ပင္ကုိယ္အေနအထားကို ဖံုးလႊမ္းေနေစရမည္။ သူေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းကအရွည္ႀကီးပဲမဟုတ္ပါလား။

Wednesday, June 3, 2009

လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်စ္

ေနရဥၨရာျမစ္ကမ္း အိပ္မက္ပန္းတို႕ ဒိုင္ယာရီ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ ေမ့သမီးေရးတဲ့ကဗ်ာကုိဖတ္ခ်င္တယ္လို႕ ကိုလူထြင္းကေတာင္းဆိုထားတာေၾကာင့္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ (ကိုယ္တိုင္လည္းၾကြားခ်င္ခ်င္ပါ) :P အဲဒီတုန္းက ဒီကဗ်ာကိုထည္႕ဖုိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကေရြးတာပါ။ ကိုယ့္ကုိေရြးခိုင္းေတာ့ေရြးမေပးတတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ကဗ်ာေတြေရးထားတဲ့စာအုပ္ကိုယူသြားၿပီး သူတို႕ထည္႕ခ်င္တဲ့ကဗ်ာကိုထည္႕ေပးလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္အဲဒီတုန္းက အေျခအေနနဲ႕အလိုက္ဖက္ဆံုးကဗ်ာလို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္။ လူတေယာက္အေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ။ သူကလည္းဖြင့္မေျပာ၊ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ဘာမွန္းမသိဆိုတဲ့ အေနအထားတခုကေန ေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ကဗ်ာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာထဲကလို ခံစားခ်က္ေတြသိပ္ျပင္းထန္ခဲ့သလား ဆိုတာေတာ့ သံသယရိွစရာပါပဲ။ :P (ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ေထာင္းရတာ နာလိုက္တာ)

လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်စ္

မင္းကုိေျပာဖို႕
ရည္ရြယ္လာတဲ့
ကိုယ့္စကားေတြ
မင္းကုိေတြ႕ေတာ့
ရင္ထဲမွာပဲ
သိမ္းဆည္းခဲ့ရတယ္…။

မင္းကိုေပးဖုိ႕
ကိုယ္ယူလာတဲ့
အခ်စ္ေတြလဲ
မင္းစိတ္မဆိုးဖို႕
ႏွလံုးသားမွာပဲ
ေသာ့ခတ္လိုက္ရတယ္...။

မင္းအတြက္ဆိုၿပီး
ကိုယ္သယ္လာတဲ့
လက္ေဆာင္ေတြဟာ
မင္းကုိမေပး၀ံ့လို႕
ကိုယ္နဲ႕အတူ
အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။

မင္းဖတ္ဖို႕လို႕
ကိုယ္စပ္ခဲ့တဲ့
သီခ်င္းကဗ်ာေတြလဲ
မင္းမၿငိဳျငင္ဖုိ႕
ကိုယ့္လြယ္အိတ္ကေလးရဲ႕
ေထာင့္စြန္းတေနရာမွာ
အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာတယ္……

ေနာက္ဆံုးေတာ့
မင္းမသိတဲ့
ကမၻာေျမတေနရာမွာ
မင္းကုိခ်စ္တဲ့
အခ်စ္စိတ္မ်ားနဲ႕အတူ
ကိုယ္ဟာ
တိမ္ျမဳပ္ေနခဲ့ရတယ္။ ။

Tuesday, June 2, 2009

ကံ့ေကာ္လမ္း

လမ္းအေမာ္

က့ံေကာ္နံ႕သင္း။

ခ်ိဳးအေကြ႕

ၾကည္ေမြ႕ဖို႕ဘယ္ညာ

ေငြ၀တ္လႊာခင္း။

လမ္းတေလွ်ာက္

ပန္းေကာက္စို႕အတူ

ေတးက်ဴလို႕ေလး။

ေနာင္စခန္း

တို႕လမ္းဆိုင္ရင္ျဖင့္

ပန္းမၿပိဳင္ေၾကး။

ဇင္