Saturday, April 25, 2009

ပန္းကေလးေတြ အေၾကာင္း

စာေတြဖတ္ေနတယ္။ assignment ေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုခိုး၀င္ လိုက္မိျခင္းရဲ႕ရလာဒ္ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကေန သူမ်ားအိမ္ကိုဆက္သြား လည္မိတယ္ေလ။ (ေျခရွည္တာေပါ့။) အဲဒီသူရဲ႕ဘေလာ့က ဟာသေတြ၊ ရယ္စရာေတြေရးတတ္ေတာ့ အသစ္တင္ထားတာေတြ႕တာနဲ႕ စိတ္လည္းအပန္းေျပေအာင္ဆိုၿပီး သြားဖတ္မိလိုက္ပါတယ္။ (ဆင္ေျခေပးတာေပါ့ေလ။) သူေရးထားတဲ့အေၾကာင္းအရာအစံုကို ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မွတ္လည္းမမွတ္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ သူေရးထားတာက G-talk Custom message အဆင့္ေလာက္ကို ပုိစ့္လုပ္ၿပီးေရးထားတဲ့ ဘေလာ့မ်ိဳးေတြကိုသူမဖတ္ပါဘူးတဲ့။ ဘုရားပံုကို ဘေလာ့ေစာင့္လုပ္ထားတဲ့ ဘေလာ့မ်ိဳးကိုလည္း သူမသြားဘူးတဲ့။ ကၽြန္မနားမလည္ျဖစ္မိလုိ႕ပါ။ ဘုရားပံုကိုဘေလာ့ေစာင့္လုပ္ထားတယ္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းကိုတည္းက စိတ္ကတိုလာပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဘုရားပံုကိုတင္ထားတဲ့သူတိုင္းကေတာ့ သူေျပာသလိုဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ။ တခ်ိဳ႕ကဗုဒၶဘာသာ အေၾကာင္းေရးတဲ့ ဘေလာ့ေတြလည္းရိွေနတာပဲ။

G-talk custom message အဆင့္ေလာက္ပဲရိွတယ္ဆုိတဲ့ ပို႕စ္ဆိုတာဘယ္လိုပို႕စ္မ်ိဳးလဲ။ ကၽြန္မတကယ္ကို နားမလည္လို႕ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ေရးကိုယ္တာအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ဘေလာ့ေတြကို မဖတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒီလူကုိ အရင္တုန္းကေတာ့ သူ႕စာေတြဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္တတ္မယ့္သူ၊ သေဘာေကာင္းမယ့္သူလို႕ထင္ပါတယ္။ မေတြ႕ဘူးေပမယ့္ ခင္လည္းခင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႕မ်ားသူမ်ားေတြကို အဲလိုေစာ္ကားရတာလည္းလို႕ေတြးမိပါတယ္။ သူကေတာ့ အဲလိုစိတ္မ်ိဳးရိွခ်င္မွာရိွမွာေပမယ့္ ကိုယ္ကအဆင့္တခုကိုတင္ထားလုိက္မိတဲ့သူတေယာက္က အဲလိုမ်ိဳးေျပာလိုက္လို႕လည္း ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေနပါလိမ့္မယ္။


ကၽြန္မဘေလာ့စေရးျဖစ္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္လို႕မ်ား တစံုတေယာက္ကေမးလာရင္ ကၽြန္မမွာေျဖလိုက္ဖို႕အေျဖ မရိွပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မစာေရးခ်င္တယ္။ ဒီမွာစာေရးလို႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္မေရးတယ္။ ကၽြန္မဘယ္လို စာမ်ိဳးကုိမွေရးမယ္။ ျမန္မာစာေပေလာကကိုဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႕ေျပာရေလာက္တဲ့ အဆင့္မ်ိဳး၊ အေနအထားမ်ိဳးကၽြန္မမွာတကယ္မရိွပါ။ ကၽြန္မဒီဘေလာ့မေရးခင္ Friendster မွာေရးတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္က Ourstory.com မွာစာရင္း၀င္ထားၿပီး ေမးသမွ်ေမးခြန္းေတြကို အဂၤလိပ္လိုေျဖေရးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕စာေရးခ်င္စိတ္၊ စကားေျပာခ်င္စိတ္ကို အဆာေျဖတာေပါ့။ ကၽြန္မစကားမ်ားပါတယ္။ ေနာက္ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းစာေရးခ်င္လာပါတယ္။ ကိုယ္ဖတ္ခဲ့တဲ့စာေတြဟာ အခုအခ်ိန္အကို၊ အမေတြသူတို႕ဖတ္ၿပီးတာေတြကိုေရးထားတဲ့အခါ ကိုယ့္အဆင့္ကဘာမွမရိွဘူး။ ဆက္ၿပီး အမ်ားႀကီးေလ့လာရဦးမယ္ ဆိုတာကိုသိလာတယ္။

ဒီဘေလာ့ကိုလုပ္တဲ့အခါလည္း ဘာေရးမယ္၊ ညာေရးမယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးဖို႕ကိုလုပ္တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာအပိုင္းအစေလးေတြကို အႀကံေပးၾက၊ ၀င္အားေပးၾကလုပ္တဲ့ အကို၊ အမေတြ၊ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထဲမွာကုိယ့္ဘာသာေရးခ်င္တာ ေရးေနတယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို အဲဒီကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပသလိုမ်ိဳးခံစားရပါတယ္။ ပိုလည္းေရးရတာအားရိွလာတာေပါ့။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ၊ ကုိယ့္အေၾကာင္းေတြ၊ လတ္တေလာခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ့္ဆီကိုအလည္လာၾကတဲ့ လူေတြကိုေျပာျပရသလိုပဲ။ ဒိုင္ယာရီေရးတာက ကုိယ္ဖတ္ဖို႕ပဲကုိယ္ေရးတာ။ ဒီဘေလာ့ထဲမွာ ေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဖတ္တဲ့သူေတြက မွားတယ္၊ မွန္တယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ဆိုတယ္ ေ၀ဖန္ႏိုင္တယ္ေလ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စကားေျပာေနသလိုေပါ့။ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နားေထာင္ ေပးမယ့္သူေတြကို ရေနတာေတာ့ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ၀တၳဳတိုေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြေရးေတာ့လည္း ကိုယ္ေရးျဖစ္တာေတြကို ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ေပးဖတ္ရသလိုမ်ိဳးေပါ့။



ကၽြန္မကပန္းပြင့္ေတြကိုခ်စ္တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ဘေလာ့ေတြကို ပန္းပင္ေတြနဲ႕တင္စားခ်င္တယ္။ တခ်ိဳ႕သူေတြက ပန္းပင္စိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ေရေလာင္းတယ္။ ေပါင္းသင္တယ္။ ကုိယ့္ပန္းပင္ကအပြင့္ေလးေတြကို မေျပာမဆိုခူးသြားတာမ်ိဳးမႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္ပန္းပြင့္ေတြကို အျမတ္တႏိုးလာၾကည္႕တာကိုႀကိဳက္တယ္။ သူမ်ားေတြကို လည္းဒီလုိလွေအာင္စိုက္ခ်င္စိတ္၀င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္။

တခ်ိဳ႕သူေတြကေတာ့ ပန္းပင္စိုက္တယ္။ ေရေလာင္းတယ္။ ေပါင္းမသင္ဘူး။ ပန္းပြင့္ပဲပြင့္ပြင့္၊ ျမက္ပင္ပဲသီးသီး ပန္းအိုးထဲရိွသမွ်ကို ေရေလာင္းလိုက္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ပန္းရိုင္းေတြလိုေပါ့။



တခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ ပန္းပင္စိုက္တယ္။ ေရမေလာင္းေပါင္းမသင္ခ်င္ဘူး။ အပြင့္မပြင့္လာလဲ ေသမသြားရင္ ၿပီးေရာ သေဘာထားတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဘးမွာ ပန္းအလွစိုက္တယ္။ သူမ်ားကို ၾကည္႕ခြင့္မေပးဘူး။ သူမ်ားလာၾကည္႕ရင္လည္း စိတ္ေတာ့မဆိုးဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက ပန္းတမ်ိဳးတည္းကို စိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေရာင္စံု၊ အမ်ိဳးစံုစိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပန္းပင္မစိုက္ဘူး။ သူမ်ားရဲ႕လွပတဲ့ ဥယ်ာဥ္ေတြထဲကို ပ်ားပိတုန္းေတြလိုပ်ံ၀ဲၿပီး ပန္း၀တ္ရည္စုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပ်ားပိတုန္းေလးေတြဟာလည္း ကၽြန္မတို႕ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြပိုသာယာဖို႕ ၀တ္မႈန္ကူးေပးတဲ့သူေတြအျဖစ္ ကၽြန္မတို႕လိုအပ္တယ္။



ကၽြန္မေပးတဲ့ဥပမာကေတာ့ သိပ္ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကကၽြန္မရဲ႕အျမင္။ ကၽြန္မသေဘာထားကေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ပန္းေတြပြင့္ေန၊ ပြင့္ေန အလွေတြစံုတဲ့၊ အေရာင္ေတြစံုတဲ့ ပန္းေလးေတြကိုခ်စ္တယ္။ အဲဒီပန္းေတြကိုပ်ိဳးေပးတဲ့ ဥယ်ာဥ္မႈးေတြကိုေလးစားတယ္။ ကၽြန္မေရာက္သြားတဲ့ ပန္းခင္းထဲက ပန္းေလးတပြင့္စီရဲ႕ရနံ႕၊ အသြင္အျပင္တခုစီကုိကၽြန္မဂရုတစိုက္မွတ္သားတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းပြင့္ေလးေတြ အေၾကာင္းကုိကၽြန္မသိပ္မၾကာခင္မွာေမ့သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းပြင့္ေလးေတြအေၾကာင္းကုိ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိအမွတ္ရေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းပြင့္ေလးေတြက ကၽြန္မစိတ္ရဲ႕အစာျဖစ္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းပြင့္ေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မမသိတဲ့ပံုျပင္ေတြကိုေျပာတယ္။

တခ်ိဳ႕ဥယ်ာဥ္ထဲကုိကၽြန္မမၾကာခဏသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ဥယ်ာဥ္ထဲကုိ ကၽြန္မလမ္းႀကံဳရင္းနဲ႕ ေရာက္သြားၿပီး ဥယ်ာဥ္မႈးကိုႏႈတ္ဆက္မယ္။ တခ်ိဳ႕ဥယ်ာဥ္က်ေတာ့ အဆိပ္ပန္းလို႕ကၽြန္မတုိ႕သတ္မွတ္တယ္။ တခါေရာက္ၿပီး ေနာက္တခါမသြားေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက ကၽြန္မဥယ်ာဥ္ထဲကိုျပန္လာလည္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ျပန္လိုက္မလာဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက ကၽြန္မပန္းကေလးေတြအတြက္ေျမၾသဇာေတြေပးသြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ကၽြန္မအတြက္ေနာက္ထပ္စိုက္ပ်ိဳးဖို႕အားအင္ေတြေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မမွာဥယ်ာဥ္မႈးမိတ္ေဆြေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိလာခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ပါေစ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီပန္းေတြေ၀ဆာတဲ့ ဥယ်ာဥ္တုိင္းကိုခ်စ္တယ္။ ကၽြန္မသြားသည္ျဖစ္ေစ မသြားသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီဥယ်ာဥ္တခုခ်င္းစီမွာပန္းကေလးေတြ ေ၀ဆာဖို႕ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အဲဒီပန္းကေလးေတြက ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕စိတ္က်န္းမာေရး၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ သာယာမႈကို တဖက္တလမ္းက ကူညီေနတာလို႕ကၽြန္မယံုၾကည္တယ္။ ဘေလာ့ပန္းကေလးေတြ ဒီထက္ပိုၿပီး အေရာင္အေသြးစံု၊ ရနံ႕ေတြစံုလာပါေစ၊ ပန္းပ်ိဳးသူေတြလည္း ပိုၿပီးမ်ားျပားလာပါေစလို႕ကၽြန္မလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲဆုေတာင္းမိပါတယ္။


(အေပၚကကာတြန္းက Google ကရတာပါ။)


Wednesday, April 22, 2009

သတင္းေပးျခင္း

စာေတြမ်ားေနေပမယ့္ သတင္းေကာင္းေလးတခုမွ်ေ၀ ေပးခ်င္စိတ္ေပၚလာလို႕ပါ။ International Passport ေလွ်ာက္လို႕ရတဲ့ဆိုဒ္တစ္ခုေပးမလို႕ပါ။ အဲဒီဆိုဒ္ကေန ကိုယ့္နာမည္အျပည္႕အစံု၊ ပတ္စ္ပို႕ကိုင္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံရိုက္ထည္႕လိုက္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ပတ္စ္ပို႕သူတို႕ထဲက database မွာရိွမရိွရွာၾကည္႕ေပးပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာပတ္စ္ပို႕ကိုင္ရရင္ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ သြားခ်င္ရင္ ဒီလင့္ကို ႏွိပ္ေနာ္။

Sunday, April 19, 2009

အမွတ္တရ ဒါလတ္ (၂)


ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ဒါလတ္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးေရ။ ေအးစက္စက္ႀကိဳဆိုခဲ့ေပမယ့္ လွပတဲ့မင္းရဲ႕အသြင္အျပင္၊ အထပ္ထပ္ထုပ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ေတြၾကားကို ေရာက္ေအာင္တိုး၀င္တတ္တဲ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလျပည္၊ ျမင္ေလရာမွာ လွပတဲ့ပန္းေတြရဲ႕ရနံ႕နဲ႕အတူ မင္းကိုသတိရေနဦးမွာပါ။ မင္းရင္ခြင္မွာ ငါေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ငိုခဲ့တယ္။ ေတြ႕ဆံုခ်ိန္ ၃ညမွာ သံုးလတာေလာက္ခံစားမႈေတြရိွခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕သေဘာ၊ ငါကိုယ္တိုင္ရဲ႕မေနာကို အားလံုးေလ့လာေတြ႕ရိွခဲ့တာ ေပါ့။ မင္းေၾကာင့္ငါ့ႏွလံုးသားပိုမာေက်ာလာခဲ့တယ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ မင္းရင္ခြင္မွာ လူးလာေခါက္တုံ႕ငါေပ်ာ္ပါး ခဲ့တယ္။ ျပန္ရမယ့္ညမွာေတာ့ ငါတေယာက္တည္း ကန္နံေဘးက သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ငိုခဲ့တယ္။ ညဘက္သန္းေခါင္ေရာက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွ လွည္းကေလးနဲ႕ေရာင္းတဲ့ အီတလီအစားအစာေပါင္မုန္႕၀က္သားညွပ္ ကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားခဲ့တယ္။


ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီးခ်ိန္မွာေတာင္မွ မင္းကငါ့အိပ္မက္ေတြထဲကို ခဏခဏေရာက္လာတယ္။ တခါတေလ ငါက ကန္နံေဘးမွာ ရိႈက္ႀကီးတငင္ငင္ငိုလို႕။ တခါတေလ ပန္းေတြၾကားမွာ လိပ္ျပာေတြနဲ႕အၿပိဳင္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးလို႕။ တခါတေလ ေအးစက္စက္ေလျပည္ၾကားမွာ ဆိုင္ကယ္လီဗာကို အရိွန္ျပင္းျပင္းဆြဲမိလို႕။ ညသန္းေခါင္မွာ ေစ့ထားတဲ့ဟိုတယ္အ၀င္တံခါးကို ေယာင္ေယာင္ဖြင့္မိတယ္။ ဟိုတယ္ေရွ႕က ခရစၥမတ္ပင္ႀကီး အခုေလာက္ဆို သိမ္းၿပီးေလာက္ေရာေပါ့။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းသံုးရာသီမွာ လူေတြကေတာ့ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ေရာက္လာၾကဦးမယ္။ တခ်ိဳ႕ကဟိုခ်ီမင္းက၊ တခ်ိဳ႕ကညက်မ္းကတဆင့္ေပါ့။ သူတို႕မင္းအလွမွာမိန္းေမာၾက ဦးမယ္။ မင္းရင္ခြင္ထဲက ပန္းကေလးေတြေရွ႕မွာ ကင္မရာမီးေတြတဖ်တ္ဖ်တ္္လက္ၾကဦးမယ္။ ထင္းရႈးရိပ္မွာ သူတို႕ေတြတေရးအိပ္ၾကဦးမယ္။ ညဦးပိုင္းမွာစည္ကားတတ္တဲ့ ေစ်းတန္းေလးမွာလည္း လူေတြစည္ၿမဲစည္ဦးမယ္။ ေနာက္ေတာ့သူတို႕ျပန္သြားၾက ဦးမွာပဲ။ မင္းအလွကို တဖြဖြေျပာၾကရင္း။ မင္းဆီကို ေနာက္တေခါက္ျပန္လာဦးမယ္ လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းေပါ့။ ငါလဲဒီလိုပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ မင္းအရိပ္ေအာက္တေခါက္ေရာက္လာဦးမယ္ ငါမသိဘူး။ အနာဂါတ္ဆိုတာ ငါမပိုင္ဆိုင္တဲ့တခဏပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ႏွလံုးသားထဲက မင္းပံုရိပ္ကေတာ့ ထာ၀ရေလ။



(ပထမ အမွတ္တရဒါလတ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးကို ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာ ဗီယက္နမ္ခရီးစဥ္ကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီမွာဖတ္လို႕ရပါတယ္။ လာလည္ၾကတဲ့အကို၊ အမေတြေက်းဇူးပါ။ အခုေတာ့ စာေမးပြဲက တပါတ္ပဲလိုေတာ့တာမို႕ ဘေလာ့မလည္ႏိုင္ေသးလို႕ပါ။)

Sunday, April 12, 2009

စိတ္ထဲရိွရာ

ကိုယ့္ profile မွာခံစားတတ္တဲ့ လူမေလးတေယာက္လို႕ ေရးထားတာတျခားမဟုတ္ပါဘူး။ အရမ္းကိုခံစားလြယ္ လုိ႕ပါ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြက ကိုယ္နဲ႕မတည္႕တဲ့သူေတြနဲ႕ အရမ္းအလြမ္းသင့္ေနတာေတြ႕ရင္ေတာင္ မုဒိတာမပြားႏိုင္ပဲ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္။ အခုတေလာလည္း ေက်ာငး္ကအကိုေတြနဲ႕ခဏခဏစိတ္တိုေနရပါတယ္။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တိုင္းလည္း ကိုယ္ကၾကက္ေတာင္မွန္ရင္ေတာင္နာလို႕ငို။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ပါတယ္ဆုိမွ ၾကက္ေတာင္မွန္မွာကို မေၾကာက္သင့္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ကငယ္ငယ္တည္းက အသားနာမွာကို အရမး္ေၾကာက္ပါတယ္။ သူမ်ားကိုလည္း နာေအာင္မလုပ္သလို ကိုယ့္ကိုနည္းနည္းနာလာရင္ေတာင္ သည္းမခံႏိုင္ခဲ့တာပါ။ အားကစားေတာင္မွ အသားမနာရတဲ့ ေအရိုးဗစ္ပဲလုပ္ခဲ့တာပါ။ (ေအရိုးဗစ္လုပ္တယ္ဆုိလို႕ အထင္မႀကီးပါနဲ႕။ ႏွစ္တုိင္းၿပိဳင္ပြဲအတြက္ camp ၀င္မွ အသည္းအသန္ေဆာ့။ ပြဲၿပီးတာနဲ႕ ေအရိုးဗစ္လည္း နင္ေန၊ငါသြားပဲ။ အတူၿပိဳင္တဲ့အမေတြက ညတိုင္းက်င့္တယ္တဲ့။ သူတို႕ရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးေတြၾကည္႕ၿပီး အားက်ေပမယ့္ မလွရင္ေန၊ အပင္ပန္းမခံဘူးဆိုတဲ့အစားထဲကေလ။)

အခုေတာ့ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တုိင္း ၾကက္ေတာင္မွန္ေနတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႕ဆို ေနာက္ကအကိုက ရိုက္လိုက္တာ လက္ေမာင္းကိုဘက္တံနဲ႕ လာထိတယ္။ အဲေတာ့ စိတ္ကတုိေရာ။ သူတို႕လည္း တမင္လုပ္တာမ ဟုတ္ဘူးဆိုတာသိတယ္။ ကိုယ္ကလည္း သည္းခံသင့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သည္းခံတာ သည္းမခံတာထက္ အသားနာရင္ မ်က္ရည္ကအရင္က်တတ္တဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ ေဒါသအရမ္းထြက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္အသားနာ ပါတယ္ဆုိမွ လာရယ္ေနၾကေတာ့ စိတ္ကလံုး၀မၾကည္ေတာ့ဘူး။ ျပန္လာေတာ့ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တဲ့ရက္ကက္လည္း အိမ္ေဘးကျမက္ခင္းေပၚ၀ဲပစ္လုိက္ၿပီ။ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အသားနာလို႕သည္းမခံႏိုင္ဘူးဆုိရင္ ဆက္ေဆာ့စရာအေၾကာင္းမရိွေတာ့ဘူးလို႕။ ခံႏိုင္ရည္နည္းလြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္မိတယ္။

သႀကၤန္အမွတ္တရမ်ား


ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ရင္ခုန္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကိုေရာက္လာျပန္ပါၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႕ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အခ်င္းခ်င္းေရေတြပက္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္သြားတာနဲ႕ သႀကၤန္ကိုေမွ်ာ္ပါၿပီ။ စားလည္းဒီစိတ္၊ အိပ္လည္းဒီစိတ္ဆိုသလိုပါပဲ။ သႀကၤန္ကကိုယ့္ကုိေတာ္ေတာ္ဖမ္းစားႏိုင္တာပါ။ သႀကၤန္မေရာက္ခင္တည္းက အိမ္ကမိဘေတြကို လည္း ေရဖလား၀ယ္ေပးဖို႕ပူဆာေတာ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေရျပြတ္နဲ႕ပက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရျပြတ္နဲ႕ပက္တာက တမနက္ေတာင္မခံပါဘူး။ အားမရလို႕ခြက္ေတြနဲ႔ပဲေျပာင္းပက္ပါတယ္။

၄တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးနဲ႕အကို၀မ္းကြဲေတြကိုေပါင္းၿပီး ရွင္ျပဳၾကပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္းသီလရွင္၀တ္ပါတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ၁၀ရက္ေလာက္၀တ္မယ္ေပါ့။ သႀကၤန္လူမထြက္ဘူးေပ့ါေလ။ ၄ရက္အထိသီလရွင္၀တ္ၿပီးေတာ့ အႀကိဳေန႕မတိုင္ခင္တရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြလည္း ဟိုက၊ ဒီကေနအသံၾကားေနရပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြေရွ႕မွာ အုန္းလက္မ႑ပ္ေတြေတာင္ထိုးေနၾကပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ေန႕ခင္းဘက္အိမ္ကိုျပန္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အိမ္ေနာက္ေဘးမွာတင္ေလ။ အိမ္မွာကအေမကလည္း ေက်ာင္းကုိကိစၥရိွလို႕သြားေန၊ အေဖကလည္းရံုးမွာဆိုေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္ကအဘြားတုိ႕အိမ္မွာ တေန႕လံုးသြားေနၿပီး အေမတို႕ျပန္အလာ ကိုေစာင့္ပါတယ္။ အေမထမီအစိမ္းေရာင္ေလးကို လဲ၀တ္ထားၿပီး အဲဒီအိမ္ကအန္တီက စက္ခ်ဳပ္တာဆိုေတာ့ ဖ်င္စေတြနဲ႕ အရုပ္လုပ္ေဆာ့လိုက္၊ အက်ီ ၤအပ္တဲ့သူေတြၾကည္႕တဲ့ မွန္အႀကီးႀကီးေရွ႕သြားၿပီး သႀကၤန္သီခ်င္းဆိုလိုက္ ကလိုက္လုပ္ေနပါတယ္။ ကတံုးႀကီးနဲ႕သီလရွင္အက်ီ ၤ၀တ္ၿပီး ထမီအစိမ္းေရာင္နဲ႕ မွန္ေရွ႕မွာကေနတာဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာႀကည္႕ပါေတာ့။ အဲဒါတညေနလံုး။ အဘြားက နင္ကသီလရွင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သီလပ်ံတဲ့။ အေမျပန္လာေတာ့ လူထြက္မယ္လို႕ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ကတံုးေလးနဲ႕သီလရွင္လူထြက္ ေရပံုးတလံုးနဲ႕ကဲပါေတာ့တယ္။

ေနာက္မွတ္မိေနေသးတာတခုက ၈တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ့ႏွစ္က ကိုယ္ကအဲဒီတုန္းက အဲလက္စ္ေက လို႕ေခတ္စားတဲ့ ဆံပင္အလယ္ခြဲအတုိေလးနဲ႔ပါ။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေရအိုးေတြခ်၊ ေရပံုးေတြခ်ၿပီး ေရပက္တဲ့အခ်ိန္ဆို အိမ္ေရွ႕ကေနစက္ဘီးစီးၿပီးေန႕တိုင္းျဖတ္သြားတတ္တဲ့ အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ သူကအဲလက္စ္လို႕ ျဖတ္သြားတိုင္းကိုယ့္ကိုစပါတယ္။ ေနာက္ညပုိင္းဆို မ႑ပ္ေတြမသြားတဲ့ရက္ေတြမွာ ေစ်းနားက၀င္းလြင္ စာအုပ္ဆိုင္မွာ စာအုပ္သြားငွားရင္အဲဒီဆိုင္ေဘးက က်ားေရခဲေခ်ာင္းအိမ္က အမႀကီးတေယာက္က ကိုယ့္ကို အဲလက္စ္နဲ႕တူလို႕၊ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလို႕ဆိုၿပီး ေရခဲေခ်ာင္း ၃၊၄ေခ်ာင္းအိတ္နဲ႕ထည္႕ထည္႕ေပးပါတယ္။ အဲဒီအမႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါတယ္။ ေခတ္လည္းဆန္တဲ့ပံုပါ။ တခါတေလ ေန႕ခင္းဘက္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သႀကၤန္ေရပက္ခံ ထြက္လုိ႕ သူ႕အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္တဲ့အခါ သူေရပက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို အဲဒီနားမွာအကိုႀကီးေတြ ေယာင္လည္ေယာင္လည္ လုပ္ေနတတ္တာေတြ႕ဖူးတယ္။ ကိုယ္က ေရခဲေခ်ာင္းေတြရလာလို႕ အိမ္ကိုျပန္ေျပာျပေတာ့ ေဖႀကီးက အဲဒါသမီးကို ရုပ္ဆိုးတယ္လို႕ေျပာတာတဲ့။ အဲလက္စ္ကရုပ္ဆုိးတယ္ တဲ့။ အဲလက္စ္ရုပ္ဆိုးလား ရုပ္ေခ်ာလားမၾကည္႕တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲလက္စ္ကိုႀကိဳက္ေတာ့သူနဲ႕တူတယ္ေျပာလည္း မနာပါဘူး။ ေရခဲေခ်ာင္းလည္း အလကားစားရတာကိုး။ ေနာက္ပိုင္းအဲဒီအမႀကီးကို မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီႏွစ္သႀကၤန္မွာပါပဲထင္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကျပန္လာတဲ့ အကိုႀကီးတေယာက္ အိမ္ေရွ႕မွာဆိုင္ကယ္ ပ်က္သြား ပါတယ္။ ေနာက္ခဏၾကာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က စက္ဘီးနဲ႕ျဖတ္အသြားေတြ႕ေတာ့ရပ္ၿပီး သူ႕ကိုကူညီၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားဆိုင္ကယ္ျပင္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ကေရပက္ေနရင္းနဲ႕ မီးျခစ္ယူမလားလို႕ လွမ္းစပါတယ္။ (ေတာ္ေတာ္ကဲတာေနာ္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အစအရမ္းသန္ပါတယ္။ ) အဲဒါအဲဒီအကိုကရယ္ေနပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ကသံေတြ၊ ပလာယာေတြလာေတာင္းၿပီး ျပင္လိုက္တာရသြား ပါတယ္။ မီးျခစ္မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ တခါတေလအဲဒီအကိုက အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သြားရင္မီးျခစ္ဆိုၿပီးစပါတယ္။ (ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရထားတဲ့နာမည္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူမ်ားကုိလည္း ထိပ္ဆံုးကနာမည္ဖ်က္ ပါတယ္။) :)

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ႏွစ္ကစၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာေရမပက္ေတာ့ပါဘူး။ လိမၼာသြားၿပီလို႕မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ တံတားႀကီးတန္းလမ္းမွာရိွတဲ့သူငယ္ခ်င္းေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕မွာ မ႑ပ္ထုိးပါတယ္။ အဲဒီလမ္းက လမ္းမဆိုေတာ့ လူလည္းပိုစည္တယ္ေလ။ အဲဒီမွာသူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီးေရပက္ၾက၊ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႕ေရပက္ခံထြက္ ၾကေပါ့။ ေနာင္ႏွစ္ေတြကစၿပီး အဲဒီအိမ္ဟာ ကိုယ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕စုရပ္ျဖစ္လာပါတယ္။ မေကြးမွာ၊ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့သူေတြအကုန္လံုးကလည္း သႀကၤန္ျပန္လာၿပီဆို အဲဒီမ႑ပ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ အေ၀းမွာအလုပ္လုပ္ ေနတဲ့သူေတြကလည္း ဒီအခ်ိန္ဆိုၿမိဳ႕ကိုျပန္လာၾကၿပီေလ။ သႀကၤန္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးနဲ႕ဆံုစည္းရာ အခ်ိန္ျဖစ္လာပါတယ္။ သႀကၤန္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပြဲေတာ္မို႕လို႕ေပ်ာ္တာရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အစံုအလင္ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆုိတာရယ္က ေတြးတိုင္းကိုယ့္ကိုၾကည္ႏူးေစခဲ့တာပါ။ ကိုယ္ဂုဏ္ထူးတန္းၿပီးလို႕ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္၀င္ေနေတာ့လည္း ကိုယ္ျပန္လာတိုင္းသူငယ္ခ်င္းေတြက ေရပက္ခံထြက္ဖုိ႕ကားကအစစီစဥ္ၿပီးသား။ ကားထဲမွာ ပါတဲ့မိန္းကေလးအကုန္လံုးကသူ႕လူနဲ႕သူ။ ကုိယ္ကေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အတင္းေခၚလို႕ ပါလာတာဆိုေတာ့ မီးသတ္ပိုက္ေတြ၊ ခြက္ေစာင္းခုတ္တဲ့မ႑ပ္မ်ိဳးေတြဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို၀ိုင္းကာေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကုိယ္ကသူတို႕ကားနဲ႕လိုက္ၿပီး သူတို႕နဲ႕ၾကမလိုက္ဘူးဆိုၿပီး အုပ္စုကြဲရန္ေတြ႕ၾကတာမ်ိဳးကိုလည္း ေျပလည္ေအာင္ႏွစ္သိမ့္ရပါေသးတယ္။ အခုခ်ိန္ဆို ဒီေကာင္ေတြေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သႀကၤန္အတြက္ျပင္ဆင္ေနေလာက္ၿပီ။ ကိုယ္ကေတာ့ အေ၀းမွာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းလိုက္တာေလ။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ အခန္းထဲမွာကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထုိင္ၿပီး Assignment ေတြလုပ္ရင္းပဲႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုပါေတာ့မယ္။ အားလံုးလည္း ႏွစ္သစ္မွာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

(ေမ့သြားလုိ႕ ထပ္တင္လိုက္တာ။ ကိုဖိုးစိန္က အလႈလုပ္တဲ့အေၾကာင္းေရးလို႕ေလ။) လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ကစၿပီး သႀကၤန္ၿပီးသြားတဲ့ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႕မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈနဲ႕စမယ္လို႕စိတ္ကူးၿပီး ၿမိဳ႕မွာရိွတဲ့ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းကို ေငြလႈခဲ့ပါတယ္။ ပထမႏွစ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအနည္းငယ္ကိုစည္းရံုးၿပီး နည္းနည္းပဲလႈႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာင္ႏွစ္ကုိယ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကအကုန္ပိုက္ဆံေတြေကာက္ လူစုၿပီးေနလို႕ ကိုယ္စည္းရံုးစရာမလိုပဲ အလႈေလးျဖစ္ေျမာက္သြားပါတယ္။ ဒီႏွစ္လည္း သႀကၤန္ၿပီးရင္ အလႈလုပ္ဖို႕ ဖုန္းဆက္ေျပာရပါဦးမယ္။

(ပံုကကိုသစ္နက္ဆူးဆီက မလာတာ။)