အမွတ္တရ ဒါလတ္ (၂)

ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ဒါလတ္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးေရ။ ေအးစက္စက္ႀကိဳဆိုခဲ့ေပမယ့္ လွပတဲ့မင္းရဲ႕အသြင္အျပင္၊ အထပ္ထပ္ထုပ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ေတြၾကားကို ေရာက္ေအာင္တိုး၀င္တတ္တဲ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလျပည္၊ ျမင္ေလရာမွာ လွပတဲ့ပန္းေတြရဲ႕ရနံ႕နဲ႕အတူ မင္းကိုသတိရေနဦးမွာပါ။ မင္းရင္ခြင္မွာ ငါေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ငိုခဲ့တယ္။ ေတြ႕ဆံုခ်ိန္ ၃ညမွာ သံုးလတာေလာက္ခံစားမႈေတြရိွခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕သေဘာ၊ ငါကိုယ္တိုင္ရဲ႕မေနာကို အားလံုးေလ့လာေတြ႕ရိွခဲ့တာ ေပါ့။ မင္းေၾကာင့္ငါ့ႏွလံုးသားပိုမာေက်ာလာခဲ့တယ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ မင္းရင္ခြင္မွာ လူးလာေခါက္တုံ႕ငါေပ်ာ္ပါး ခဲ့တယ္။ ျပန္ရမယ့္ညမွာေတာ့ ငါတေယာက္တည္း ကန္နံေဘးက သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ငိုခဲ့တယ္။ ညဘက္သန္းေခါင္ေရာက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွ လွည္းကေလးနဲ႕ေရာင္းတဲ့ အီတလီအစားအစာေပါင္မုန္႕၀က္သားညွပ္ ကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားခဲ့တယ္။


ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီးခ်ိန္မွာေတာင္မွ မင္းကငါ့အိပ္မက္ေတြထဲကို ခဏခဏေရာက္လာတယ္။ တခါတေလ ငါက ကန္နံေဘးမွာ ရိႈက္ႀကီးတငင္ငင္ငိုလို႕။ တခါတေလ ပန္းေတြၾကားမွာ လိပ္ျပာေတြနဲ႕အၿပိဳင္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးလို႕။ တခါတေလ ေအးစက္စက္ေလျပည္ၾကားမွာ ဆိုင္ကယ္လီဗာကို အရိွန္ျပင္းျပင္းဆြဲမိလို႕။ ညသန္းေခါင္မွာ ေစ့ထားတဲ့ဟိုတယ္အ၀င္တံခါးကို ေယာင္ေယာင္ဖြင့္မိတယ္။ ဟိုတယ္ေရွ႕က ခရစၥမတ္ပင္ႀကီး အခုေလာက္ဆို သိမ္းၿပီးေလာက္ေရာေပါ့။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းသံုးရာသီမွာ လူေတြကေတာ့ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ေရာက္လာၾကဦးမယ္။ တခ်ိဳ႕ကဟိုခ်ီမင္းက၊ တခ်ိဳ႕ကညက်မ္းကတဆင့္ေပါ့။ သူတို႕မင္းအလွမွာမိန္းေမာၾက ဦးမယ္။ မင္းရင္ခြင္ထဲက ပန္းကေလးေတြေရွ႕မွာ ကင္မရာမီးေတြတဖ်တ္ဖ်တ္္လက္ၾကဦးမယ္။ ထင္းရႈးရိပ္မွာ သူတို႕ေတြတေရးအိပ္ၾကဦးမယ္။ ညဦးပိုင္းမွာစည္ကားတတ္တဲ့ ေစ်းတန္းေလးမွာလည္း လူေတြစည္ၿမဲစည္ဦးမယ္။ ေနာက္ေတာ့သူတို႕ျပန္သြားၾက ဦးမွာပဲ။ မင္းအလွကို တဖြဖြေျပာၾကရင္း။ မင္းဆီကို ေနာက္တေခါက္ျပန္လာဦးမယ္ လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းေပါ့။ ငါလဲဒီလိုပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ မင္းအရိပ္ေအာက္တေခါက္ေရာက္လာဦးမယ္ ငါမသိဘူး။ အနာဂါတ္ဆိုတာ ငါမပိုင္ဆိုင္တဲ့တခဏပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ႏွလံုးသားထဲက မင္းပံုရိပ္ကေတာ့ ထာ၀ရေလ။



(ပထမ အမွတ္တရဒါလတ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးကို ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာ ဗီယက္နမ္ခရီးစဥ္ကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီမွာဖတ္လို႕ရပါတယ္။ လာလည္ၾကတဲ့အကို၊ အမေတြေက်းဇူးပါ။ အခုေတာ့ စာေမးပြဲက တပါတ္ပဲလိုေတာ့တာမို႕ ဘေလာ့မလည္ႏိုင္ေသးလို႕ပါ။)