Sunday, January 31, 2010

အလင္းေရာင္မထြက္ခင္အခ်ိန္ဟာ အေမွာင္ဆံုးအခ်ိန္ဆိုတာကိုလက္ခံလား။ ဥပမာ အာရုဏ္ဦးေနေရာင္မလာခင္အခ်ိန္မ်ိဳးေပါ့။ အဲဲဒါကိုလက္ခံတယ္ဆိုရင္ လူေတြေသခါနီးရင္ အားကိုးရာမဲ့အခ်ိန္မ်ိဳး ေရာက္လာတတ္တာကိုလက္ခံရမယ္။ ေသရမွာကိုေၾကာက္လားလို႕ ေမးရင္ တခ်ိဳ႕လူေတြက မေၾကာက္ဘူးတဲ့။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္လုိေနမလဲမသိပါဘူး။ ကိုယ့္ကုိေမးရင္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ္အခ်ိန္မတန္ေသးဘူးလို႕ ထင္တဲ့အခ်ိန္္မွာေသရမွာကိုပိုေၾကာက္တယ္။ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် အက်ုိဳးျပန္မခံစားလိုက္ရမွာကိုေၾကာက္တယ္။ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႕ခြဲသြားရမွာကို ေၾကာက္တယ္။ ေဖေဖ၊ေမေမနဲ႕ ကိုႀကီး ငိုေနရမွာကိုေၾကာက္တယ္။ အပါယ္တံခါးမပိတ္ေသးခင္မွာ လူ႕ဘ၀ႀကီးကိုထားသြားရမွာ ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကို္ယ္ကအခ်ိန္မတန္ေသးဘူးလို႕ထင္ေပမယ့္ ေသျခင္းတရားဆိုတာ အခ်ိန္တန္တယ္၊ မတန္ဘူးလို႕မွမရိွတာေနာ္။ အခ်ိန္မေရြးျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ လူေတြ ေသခါနီးရင္ဘာေတြစဥး္စားၾကပါလိမ့္ေနာ္။ ကိုယ္ေတာ့တကယ္ကိုေၾကာက္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္သာေသသြားရင္ ကိုယ္မွာေနာက္ဘ၀လူျပန္ျဖစ္ဖုိ႕ ကုသိုလ္မွျပည္႕စံုေသးရဲ႕လားမသိဘူး။ မေန႕ကေတာင္ မီးဖိုခန္းထဲက ပုရြက္ဆိတ္တပ္ကိုေရေႏြးပူေတြေလာင္းၿပီး ႏွိမ္ႏွင္းလိုက္ေသးတယ္။ လုပ္သာလုပ္ေနရတာ၊ စိတ္ထဲကေတာ့ ေၾကာက္သား။ ေနာက္ဘ၀က်ငါ့ကိုလဲ ေရေႏြးပူအေလာင္းခံရရင္ ဒုကၡပဲလို႕။ အခုအခ်ိန္ကုိယ္ေသသြားရင္ ကုိယ္ဘယ္ဘ၀ေရာက္မလဲဆိုတဲ့ မေသခ်ာမႈႀကီးမ်ိဳးနဲ႕ေသသြားရမွာ။ ေသခါနီးအစြဲမေကာင္းရင္ ငရဲေတာင္ေရာက္ႏိုင္ေသးတယ္။ သင္ခန္းစာေတြၿပီးဖုိ႕၊ ေရးလက္စစာတမ္းၿပီးဖုိ႕၊ အဲဒါၿပီးရင္ Prof နဲ႕ေနာက္တေစာင္ထပ္ေရးဖုိ႕ ဆိုၿပီးေဇာေတြကပ္၊ ေလာဘေတြႀကီးေနေပမယ့္ တခါတေလေသျခင္းတရားဆိုတာကို စိတ္ေရာက္သြားတဲ့အခါ ပစၥဳပၸန္အတြက္လုပ္ေနတာေတြအကုန္ရပ္ၿပီး တရားစခန္းေျပး၀င္ရေတာ့မလား ေတြးမိပါတယ္။ အရမ္းပင္ပန္းလာတဲ့အခါ အေမ့ရင္ခြင္ကိုလြမ္းမိသလို တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဖုန္းဆက္ရင္ဖြင့္ေနၾကအသံေလးကို ၾကားခ်င္မိေသးတယ္။ ဘ၀မွာလူေတြဟာ ေသျခင္းတရားနဲ႕ႀကံဳလာရမွပဲ ဘယ္ဟာကိုယ့္အတြက္ တကယ္အေရးႀကီးၿပီး ဘယ္ဟာအေရးမႀကီးဘူးလဲဆိုတာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္လာရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေပၚယံဟန္ေဆာင္စကားေတြ၊ မာနေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ အက်ိဳးလိုလားတဲ့ဆက္ဆံမႈေတြ အားလံုးကိုမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ တတ္ႏိုင္သမွ်အဲဒါေတြနဲ႕ ေ၀းေ၀းမွာေနခ်င္တယ္။ ကုိယ့္အတြက္အေရးပါတယ္ဆုိတဲ့ အရာအားလံုးကိုေတာင္ လႊတ္ခ်ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကုိယ္ကဘယ္ေလာက္ဆက္ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ ေပမယ့္ ဆုပ္ကုိင္ထားခြင့္ရမွာမွမဟုတ္တာ။