စိတ္ထဲရိွရာ

ကိုယ့္ profile မွာခံစားတတ္တဲ့ လူမေလးတေယာက္လို႕ ေရးထားတာတျခားမဟုတ္ပါဘူး။ အရမ္းကိုခံစားလြယ္ လုိ႕ပါ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြက ကိုယ္နဲ႕မတည္႕တဲ့သူေတြနဲ႕ အရမ္းအလြမ္းသင့္ေနတာေတြ႕ရင္ေတာင္ မုဒိတာမပြားႏိုင္ပဲ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္။ အခုတေလာလည္း ေက်ာငး္ကအကိုေတြနဲ႕ခဏခဏစိတ္တိုေနရပါတယ္။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တိုင္းလည္း ကိုယ္ကၾကက္ေတာင္မွန္ရင္ေတာင္နာလို႕ငို။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ပါတယ္ဆုိမွ ၾကက္ေတာင္မွန္မွာကို မေၾကာက္သင့္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ကငယ္ငယ္တည္းက အသားနာမွာကို အရမး္ေၾကာက္ပါတယ္။ သူမ်ားကိုလည္း နာေအာင္မလုပ္သလို ကိုယ့္ကိုနည္းနည္းနာလာရင္ေတာင္ သည္းမခံႏိုင္ခဲ့တာပါ။ အားကစားေတာင္မွ အသားမနာရတဲ့ ေအရိုးဗစ္ပဲလုပ္ခဲ့တာပါ။ (ေအရိုးဗစ္လုပ္တယ္ဆုိလို႕ အထင္မႀကီးပါနဲ႕။ ႏွစ္တုိင္းၿပိဳင္ပြဲအတြက္ camp ၀င္မွ အသည္းအသန္ေဆာ့။ ပြဲၿပီးတာနဲ႕ ေအရိုးဗစ္လည္း နင္ေန၊ငါသြားပဲ။ အတူၿပိဳင္တဲ့အမေတြက ညတိုင္းက်င့္တယ္တဲ့။ သူတို႕ရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးေတြၾကည္႕ၿပီး အားက်ေပမယ့္ မလွရင္ေန၊ အပင္ပန္းမခံဘူးဆိုတဲ့အစားထဲကေလ။)

အခုေတာ့ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တုိင္း ၾကက္ေတာင္မွန္ေနတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႕ဆို ေနာက္ကအကိုက ရိုက္လိုက္တာ လက္ေမာင္းကိုဘက္တံနဲ႕ လာထိတယ္။ အဲေတာ့ စိတ္ကတုိေရာ။ သူတို႕လည္း တမင္လုပ္တာမ ဟုတ္ဘူးဆိုတာသိတယ္။ ကိုယ္ကလည္း သည္းခံသင့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သည္းခံတာ သည္းမခံတာထက္ အသားနာရင္ မ်က္ရည္ကအရင္က်တတ္တဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ ေဒါသအရမ္းထြက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္အသားနာ ပါတယ္ဆုိမွ လာရယ္ေနၾကေတာ့ စိတ္ကလံုး၀မၾကည္ေတာ့ဘူး။ ျပန္လာေတာ့ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တဲ့ရက္ကက္လည္း အိမ္ေဘးကျမက္ခင္းေပၚ၀ဲပစ္လုိက္ၿပီ။ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အသားနာလို႕သည္းမခံႏိုင္ဘူးဆုိရင္ ဆက္ေဆာ့စရာအေၾကာင္းမရိွေတာ့ဘူးလို႕။ ခံႏိုင္ရည္နည္းလြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္မိတယ္။