ပန္းကေလးေတြ အေၾကာင္း

စာေတြဖတ္ေနတယ္။ assignment ေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုခိုး၀င္ လိုက္မိျခင္းရဲ႕ရလာဒ္ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကေန သူမ်ားအိမ္ကိုဆက္သြား လည္မိတယ္ေလ။ (ေျခရွည္တာေပါ့။) အဲဒီသူရဲ႕ဘေလာ့က ဟာသေတြ၊ ရယ္စရာေတြေရးတတ္ေတာ့ အသစ္တင္ထားတာေတြ႕တာနဲ႕ စိတ္လည္းအပန္းေျပေအာင္ဆိုၿပီး သြားဖတ္မိလိုက္ပါတယ္။ (ဆင္ေျခေပးတာေပါ့ေလ။) သူေရးထားတဲ့အေၾကာင္းအရာအစံုကို ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မွတ္လည္းမမွတ္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ သူေရးထားတာက G-talk Custom message အဆင့္ေလာက္ကို ပုိစ့္လုပ္ၿပီးေရးထားတဲ့ ဘေလာ့မ်ိဳးေတြကိုသူမဖတ္ပါဘူးတဲ့။ ဘုရားပံုကို ဘေလာ့ေစာင့္လုပ္ထားတဲ့ ဘေလာ့မ်ိဳးကိုလည္း သူမသြားဘူးတဲ့။ ကၽြန္မနားမလည္ျဖစ္မိလုိ႕ပါ။ ဘုရားပံုကိုဘေလာ့ေစာင့္လုပ္ထားတယ္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းကိုတည္းက စိတ္ကတိုလာပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဘုရားပံုကိုတင္ထားတဲ့သူတိုင္းကေတာ့ သူေျပာသလိုဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ။ တခ်ိဳ႕ကဗုဒၶဘာသာ အေၾကာင္းေရးတဲ့ ဘေလာ့ေတြလည္းရိွေနတာပဲ။

G-talk custom message အဆင့္ေလာက္ပဲရိွတယ္ဆုိတဲ့ ပို႕စ္ဆိုတာဘယ္လိုပို႕စ္မ်ိဳးလဲ။ ကၽြန္မတကယ္ကို နားမလည္လို႕ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ေရးကိုယ္တာအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ဘေလာ့ေတြကို မဖတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒီလူကုိ အရင္တုန္းကေတာ့ သူ႕စာေတြဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္တတ္မယ့္သူ၊ သေဘာေကာင္းမယ့္သူလို႕ထင္ပါတယ္။ မေတြ႕ဘူးေပမယ့္ ခင္လည္းခင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႕မ်ားသူမ်ားေတြကို အဲလိုေစာ္ကားရတာလည္းလို႕ေတြးမိပါတယ္။ သူကေတာ့ အဲလိုစိတ္မ်ိဳးရိွခ်င္မွာရိွမွာေပမယ့္ ကိုယ္ကအဆင့္တခုကိုတင္ထားလုိက္မိတဲ့သူတေယာက္က အဲလိုမ်ိဳးေျပာလိုက္လို႕လည္း ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေနပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္မဘေလာ့စေရးျဖစ္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္လို႕မ်ား တစံုတေယာက္ကေမးလာရင္ ကၽြန္မမွာေျဖလိုက္ဖို႕အေျဖ မရိွပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မစာေရးခ်င္တယ္။ ဒီမွာစာေရးလို႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္မေရးတယ္။ ကၽြန္မဘယ္လို စာမ်ိဳးကုိမွေရးမယ္။ ျမန္မာစာေပေလာကကိုဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႕ေျပာရေလာက္တဲ့ အဆင့္မ်ိဳး၊ အေနအထားမ်ိဳးကၽြန္မမွာတကယ္မရိွပါ။ ကၽြန္မဒီဘေလာ့မေရးခင္ Friendster မွာေရးတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္က Ourstory.com မွာစာရင္း၀င္ထားၿပီး ေမးသမွ်ေမးခြန္းေတြကို အဂၤလိပ္လိုေျဖေရးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕စာေရးခ်င္စိတ္၊ စကားေျပာခ်င္စိတ္ကို အဆာေျဖတာေပါ့။ ကၽြန္မစကားမ်ားပါတယ္။ ေနာက္ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းစာေရးခ်င္လာပါတယ္။ ကိုယ္ဖတ္ခဲ့တဲ့စာေတြဟာ အခုအခ်ိန္အကို၊ အမေတြသူတို႕ဖတ္ၿပီးတာေတြကိုေရးထားတဲ့အခါ ကိုယ့္အဆင့္ကဘာမွမရိွဘူး။ ဆက္ၿပီး အမ်ားႀကီးေလ့လာရဦးမယ္ ဆိုတာကိုသိလာတယ္။

ဒီဘေလာ့ကိုလုပ္တဲ့အခါလည္း ဘာေရးမယ္၊ ညာေရးမယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးဖို႕ကိုလုပ္တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာအပိုင္းအစေလးေတြကို အႀကံေပးၾက၊ ၀င္အားေပးၾကလုပ္တဲ့ အကို၊ အမေတြ၊ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထဲမွာကုိယ့္ဘာသာေရးခ်င္တာ ေရးေနတယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို အဲဒီကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပသလိုမ်ိဳးခံစားရပါတယ္။ ပိုလည္းေရးရတာအားရိွလာတာေပါ့။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ၊ ကုိယ့္အေၾကာင္းေတြ၊ လတ္တေလာခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ့္ဆီကိုအလည္လာၾကတဲ့ လူေတြကိုေျပာျပရသလိုပဲ။ ဒိုင္ယာရီေရးတာက ကုိယ္ဖတ္ဖို႕ပဲကုိယ္ေရးတာ။ ဒီဘေလာ့ထဲမွာ ေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဖတ္တဲ့သူေတြက မွားတယ္၊ မွန္တယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ဆိုတယ္ ေ၀ဖန္ႏိုင္တယ္ေလ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စကားေျပာေနသလိုေပါ့။ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နားေထာင္ ေပးမယ့္သူေတြကို ရေနတာေတာ့ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ၀တၳဳတိုေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြေရးေတာ့လည္း ကိုယ္ေရးျဖစ္တာေတြကို ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ေပးဖတ္ရသလိုမ်ိဳးေပါ့။

ကၽြန္မကပန္းပြင့္ေတြကိုခ်စ္တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ဘေလာ့ေတြကို ပန္းပင္ေတြနဲ႕တင္စားခ်င္တယ္။ တခ်ိဳ႕သူေတြက ပန္းပင္စိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ေရေလာင္းတယ္။ ေပါင္းသင္တယ္။ ကုိယ့္ပန္းပင္ကအပြင့္ေလးေတြကို မေျပာမဆိုခူးသြားတာမ်ိဳးမႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္ပန္းပြင့္ေတြကို အျမတ္တႏိုးလာၾကည္႕တာကိုႀကိဳက္တယ္။ သူမ်ားေတြကို လည္းဒီလုိလွေအာင္စိုက္ခ်င္စိတ္၀င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္။

တခ်ိဳ႕သူေတြကေတာ့ ပန္းပင္စိုက္တယ္။ ေရေလာင္းတယ္။ ေပါင္းမသင္ဘူး။ ပန္းပြင့္ပဲပြင့္ပြင့္၊ ျမက္ပင္ပဲသီးသီး ပန္းအိုးထဲရိွသမွ်ကို ေရေလာင္းလိုက္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ပန္းရိုင္းေတြလိုေပါ့။

တခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ ပန္းပင္စိုက္တယ္။ ေရမေလာင္းေပါင္းမသင္ခ်င္ဘူး။ အပြင့္မပြင့္လာလဲ ေသမသြားရင္ ၿပီးေရာ သေဘာထားတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဘးမွာ ပန္းအလွစိုက္တယ္။ သူမ်ားကို ၾကည္႕ခြင့္မေပးဘူး။ သူမ်ားလာၾကည္႕ရင္လည္း စိတ္ေတာ့မဆိုးဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက ပန္းတမ်ိဳးတည္းကို စိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေရာင္စံု၊ အမ်ိဳးစံုစိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပန္းပင္မစိုက္ဘူး။ သူမ်ားရဲ႕လွပတဲ့ ဥယ်ာဥ္ေတြထဲကို ပ်ားပိတုန္းေတြလိုပ်ံ၀ဲၿပီး ပန္း၀တ္ရည္စုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပ်ားပိတုန္းေလးေတြဟာလည္း ကၽြန္မတို႕ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြပိုသာယာဖို႕ ၀တ္မႈန္ကူးေပးတဲ့သူေတြအျဖစ္ ကၽြန္မတို႕လိုအပ္တယ္။

ကၽြန္မေပးတဲ့ဥပမာကေတာ့ သိပ္ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကကၽြန္မရဲ႕အျမင္။ ကၽြန္မသေဘာထားကေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ပန္းေတြပြင့္ေန၊ ပြင့္ေန အလွေတြစံုတဲ့၊ အေရာင္ေတြစံုတဲ့ ပန္းေလးေတြကိုခ်စ္တယ္။ အဲဒီပန္းေတြကိုပ်ိဳးေပးတဲ့ ဥယ်ာဥ္မႈးေတြကိုေလးစားတယ္။ ကၽြန္မေရာက္သြားတဲ့ ပန္းခင္းထဲက ပန္းေလးတပြင့္စီရဲ႕ရနံ႕၊ အသြင္အျပင္တခုစီကုိကၽြန္မဂရုတစိုက္မွတ္သားတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းပြင့္ေလးေတြ အေၾကာင္းကုိကၽြန္မသိပ္မၾကာခင္မွာေမ့သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းပြင့္ေလးေတြအေၾကာင္းကုိ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိအမွတ္ရေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းပြင့္ေလးေတြက ကၽြန္မစိတ္ရဲ႕အစာျဖစ္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းပြင့္ေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မမသိတဲ့ပံုျပင္ေတြကိုေျပာတယ္။

တခ်ိဳ႕ဥယ်ာဥ္ထဲကုိကၽြန္မမၾကာခဏသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ဥယ်ာဥ္ထဲကုိ ကၽြန္မလမ္းႀကံဳရင္းနဲ႕ ေရာက္သြားၿပီး ဥယ်ာဥ္မႈးကိုႏႈတ္ဆက္မယ္။ တခ်ိဳ႕ဥယ်ာဥ္က်ေတာ့ အဆိပ္ပန္းလို႕ကၽြန္မတုိ႕သတ္မွတ္တယ္။ တခါေရာက္ၿပီး ေနာက္တခါမသြားေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက ကၽြန္မဥယ်ာဥ္ထဲကိုျပန္လာလည္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ျပန္လိုက္မလာဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက ကၽြန္မပန္းကေလးေတြအတြက္ေျမၾသဇာေတြေပးသြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ကၽြန္မအတြက္ေနာက္ထပ္စိုက္ပ်ိဳးဖို႕အားအင္ေတြေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မမွာဥယ်ာဥ္မႈးမိတ္ေဆြေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိလာခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ပါေစ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီပန္းေတြေ၀ဆာတဲ့ ဥယ်ာဥ္တုိင္းကိုခ်စ္တယ္။ ကၽြန္မသြားသည္ျဖစ္ေစ မသြားသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီဥယ်ာဥ္တခုခ်င္းစီမွာပန္းကေလးေတြ ေ၀ဆာဖို႕ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အဲဒီပန္းကေလးေတြက ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕စိတ္က်န္းမာေရး၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ သာယာမႈကို တဖက္တလမ္းက ကူညီေနတာလို႕ကၽြန္မယံုၾကည္တယ္။ ဘေလာ့ပန္းကေလးေတြ ဒီထက္ပိုၿပီး အေရာင္အေသြးစံု၊ ရနံ႕ေတြစံုလာပါေစ၊ ပန္းပ်ိဳးသူေတြလည္း ပိုၿပီးမ်ားျပားလာပါေစလို႕ကၽြန္မလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲဆုေတာင္းမိပါတယ္။

(အေပၚကကာတြန္းက Google ကရတာပါ။)