အလြမ္းေတြနဲ႕စာ

ေရွ႕ကိုေျခတဘက္လွမ္းေရြ႕လွ်က္ ေနာက္ကိုေျခတဘက္ဆုတ္ေနသူကုိ ေတြ႕ဘူးၾကပါသလား။
ေနာက္ကိုေငးလွ်က္ အေရွ႕ကိုလွမ္းေနသူကိုေရာ ျမင္ဘူးၾကပါသလား။
တကယ္ေတာ့ကၽြန္မသည္ ထိုသုိ႕ေသာလူစား ျဖစ္ပါသည္။ အေရွ႕ကိုျမန္ျမန္မလွမ္းႏိုင္တာကိုသာ အျပစ္တင္လွ်က္ သယ္ေဆာင္သြားေသာ ၀န္ထုပ္မ်ားကို ေလွ်ာ့မခ်ခ်င္သူသာျဖစ္ပါသည္။ အသစ္အသစ္ေတြတိုးလာတိုင္းမွာ အေဟာင္းမ်ားကိုျမတ္ႏိုးတြယ္တာေနတတ္သူလည္းျဖစ္ပါေသးသည္။ အလြမ္းေတြကိုရင္မွာေပြ႕လိုက္ ငိုညည္းရသည္ ကိုေပ်ာ္ေမြ႕ေနတတ္သူလည္းျဖစ္ပါသည္။

အရင္က ကၽြန္မအေမ့ကိုလြမ္းသည္။ အေဖ့ကိုလြမ္းသည္။ အကိုႀကီးကိုလြမ္းသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးကိုလြမ္းသည္။ စာမဖတ္ႏိုင္ေအာင္လြမ္းခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မေဘးပါတ္၀န္းက်င္က အလွတရားမ်ား၊ ၾကင္နာမႈမ်ားကို ဥေပ ကၡာျပဳလွ်က္ အလြမ္းပင္လယ္ေက်ာမွာေမ်ာေနခဲ့ဘူးသည္။

ေဟာ အခုလည္း ကၽြန္မလြမ္းေနျပန္ပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အလွတရားမွာ မေပ်ာ္၀င္ႏိုင္ေအာင္ လြမ္းေနမိျပန္သည္။ အေမ့ရင္ခြင္ကေန ေငးလွ်က္ေတြးလွ်က္လြမ္းမိေနသည္။ ေတြးမိတိုင္းလည္းမ်က္ရည္၀ဲရျပန္ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မမာေက်ာတတ္ခ်င္ပါသည္။ ႏွလံုးသားကုိထူေပဒဏ္ေပ ခံတတ္ေစခ်င္သည္။ ထိခိုက္လြယ္မႈေတြေပ်ာက္ဆံုး ေစခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ လြယ္လြယ္ေမ့ပစ္မရႏိုင္ေသာ ၾကင္နာမႈ၊ ကၽြန္မရရိွခဲ့ေသာ အျဖဴထည္ေမတၱာ၊ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ရိုးသားေသာစေနာက္ရယ္ေမာသံေတြ၊ ေနာင္တႀကိမ္တူညီေသာပံုသ႑ာန္မ်ိဳး ျပန္မရႏိုင္ၿပီဟူေသာအသိ။ ထိုအရာေတြအားလံုးက ကၽြန္မႏွလံုးသား သဲေသာင္ျပင္ကို လိႈင္းေတြသဖြယ္ ရိုက္ခတ္ေနၾကပါသည္။ သဲေသာင္ျပင္သည္ ေက်ာက္ေဆာင္မဟုတ္ပါ။ လိႈင္းတခ်က္တုိက္တိုင္းမွာ သဲေဖြးေဖြးေတြလိႈင္းေနာက္ကိုလိုက္သလို ကၽြန္မ၏မ်က္ရည္ေတြသည္ ကၽြန္မအေတြးမ်ား၏ေနာက္သို႕ လိုက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မမငိုခ်င္ပါ။ ငိုစရာေတြကိုထားခဲ့ခ်င္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာေမ့ပစ္ရအခက္ဆံုးသည္ အမုန္းတရားမဟုတ္။ ၾကင္နာမႈႏွင့္ ေမတၱာတရားမဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္မထုိအရာ ေတြကိုမေမ့ပစ္ႏိုင္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္မဆက္လြမ္းေနပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဆက္လြမ္းေနပါမည္။ ကၽြန္မလြမ္းေနေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္မလြမ္းေနသူမ်ားကို သိေစခ်င္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဤစာကိုကၽြန္မေရးျဖစ္ပါသည္။