ခြဲခြာျခင္း

အခုတေလာ ခြဲခြာျခင္းဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကိုအေတြးေတြကေရာက္ေရာက္သြားပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြ နဲ႕ခြဲရတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာခံစားရတဲ့ဒုကၡေပါ့။ ဒုကၡသစၥာ၄မ်ိဳးထဲမွာဆိုရင္ သမုဒယသစၥာျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္။

ကိုယ္ကခြဲခြာျခင္းဆိုတဲ့ဒဏ္ကိုသိပ္ခံႏိုင္ရည္မရိွတတ္ပါ။ ပထမဆံုးခြဲခြာခဲ့ဖူးတာကသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ပါ။ ကိုယ္နဲ႕သံုးတန္းႏွစ္မွာအတြဲဆံုးသူငယ္ခ်င္းေပါ့။ သူ႕အေမကကိုယ္တို႕ရဲ႕သံုးတန္းအတန္းပိုင္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းကိုကိုယ္ကမခ်မ္းလို႕ေခၚပါတယ္။ သံုးတန္းေအာင္ၿပီးရန္ကုန္ကိုသူ႕အေဖအလုပ္နဲ႕ေျပာင္းရတဲ့အခါ ငိုလိုက္ရတာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဖက္ၿပီးေတာ့။ စာတို၊ စာရွည္ေတြလည္း ၄တန္း၊ ၅တန္းကေန ဟိုးတကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိအျပန္အလွန္ေရးလို႕မဆံုးေပါ့။ ေနာက္ရန္ကုန္မွာကိုယ္NGO တခုမွာ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ျပန္ျပန္ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္သင္တန္းတခုမွာလည္း အတူတူသြားဆံုလိုက္ေသးတာေပါ့။ အိမ္ကိုသြားလည္ေတာ့ မခ်မ္းအေမကိုဆရာမေနေကာင္းလားဆိုႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ပင္စင္ယူၿပီးေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနတဲ့ဆရာမက ဆရာမကိုဒီလိုေခၚမယ့္သူ သမီးတေယာက္ပဲ ရိွေတာ့တာတဲ့။ ကိုယ္ဒီထြက္လာတာသူမသိလိုက္ပါဘူး။ ခုေလာက္ဆိုေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းသြားတဲ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းတခါတေလစဥ္းစားေနေလာက္တယ္။

ေနာက္တႀကိမ္ခြဲခြာရတဲ့အခါက်ေတာ့ အဘြား(အေမ့အေမ)ရဲ႕ ဒုတိယအမ်ိဳးသားပါ။ အဘြားနဲ႕ကိုယ့္အဘကအေမတို႕ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းကကြဲသြားၾကၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီျပဳၾကပါတယ္။ အရင္ကတည္းက အဘြားဘက္က သူေဌးသားလူဆိုးလူေပအဘကိုသေဘာမတူေပမယ့္ အရမ္းခ်စ္ေတာ့ယူလိုက္တယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အဘကအရမ္း ဆိုးတဲ့အျပင္ ခပ္ေအးေအးေယာက္မကို အဘအမေတြကအႏိုင္က်င့္လြန္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ကြဲသြားၾကၿပီး ကိုယ္စီေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အဘြားရဲ႕ေနာက္အိမ္ေထာင္အဘက ကိုယ္ေလးတန္းႏွစ္မွာ ဆံုးသြားတာပါ။ ရာသက္ပန္ခြဲသြားတယ္ဆိုတာကို ဥာဏ္မမီတမီေလးနဲ႕သိလိုက္ေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕အတူမေနရတဲ့အျပင္၊ အိမ္မွာလည္းေနာက္အဘတေယာက္ရိွေသးေတာ့ သိပ္မခံစားလိုက္ရသလိုပဲ။

ကိုယ္၈တန္းႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းသြားပါတယ္။ ပထမသူငယ္ခ်င္းကကုိယ္တို႕နဲ႕ ၆တန္း ႏွစ္မွစေတြ႕ရတာ။ ကိုယ္တို႕ကအိမ္နာမည္ေပါက္ေပါက္လို႕ပဲေခၚပါတယ္။ သူ႕အေဖကကိုယ္တို႕ၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕နယ္မႈးေပါ့။ အေဖကနည္းနည္းရာထူးရိွေပမယ့္ ကေလးဆန္တာကလြဲၿပီး ဗိုလ္မက်တတ္၊ မာန္မတက္တတ္တဲ့ေပါက္ေပါက္ေျပာင္း သြားေတာ့ကိုယ္တို႕အရမ္း၀မ္းနည္းရပါတယ္။ ေပါက္ေပါက္ကလည္း အတန္းကိုလာႏႈတ္ဆက္ၿပီး မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႕ေလ။

ေနာက္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕သူငယ္တန္းတည္းကအတူတူ။ စာေတာ္သေလာက္ အေတြးေခါင္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ ငယ္ငယ္တည္းကမ်က္မွန္ေလးနဲ႕ အဘိုးႀကီးေပါက္စနဲ႕တူလို႕ သူ႕ကိုအဘိုးႀကီးလို႕ကိုယ္တို႕က ေခၚပါတယ္။ သူငယ္တန္းစတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကဒုတိယတန္းမွာထိုင္ပါတယ္။ မိန္းကေလးဘက္အစြန္ျခမ္းေပါ့။ အဘိုးႀကီးကလည္းကိုယ္နဲ႕ေဘးခ်င္းယွဥ္၊ စႀကၤ ံပဲျခားတာပါ။ ကိုယ့္ေရွ႕တန္းမွာက ကိုယ္တို႕ၿမိဳ႕ကၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး ရက္ကန္းသူေဌးႀကီးရဲ႕ေျမးရယ္၊ ဆရာ၀န္ႀကီးတေယာက္ရဲ႕သမီးရယ္ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကိုယ္တုိ႕မူလတန္းက အတန္းပိုင္ဆရာမတေယာက္ရဲ႕သမီးပါ။ အဲဒီဆရာမသမီးက နည္းနည္းေယာက္်ားဆန္ပါတယ္။ ကုိယ္တို႕ ၀လံုးေရးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီေရွ႕တန္းကထိတ္ထိတ္ႀကဲသံုးေယာက္ကစာေရးတတ္ေနပါၿပီ။ ဆရာမသမီးကိုက်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ၀ိုင္းေျမွာက္ေပးပါတယ္။ အဘိုးႀကီးရဲ႕လြယ္အိတ္ထဲကုိ ရည္းစားစာထည္႕ဖို႕။ (ကိုရီးယားကားေတြကေနာက္မွလာတာ။ အဲဒီတည္းက ကေလးေတြကတတ္ေနတာ။) ဆရာမသမီးကပထမစိတ္မပါ ဘူး။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က နင္မလုပ္ရဲဘူးလားဆိုေတာ့မွ တင္းၿပီးဘာလုိ႕မလုပ္ရဲရမွာလဲ လုပ္ရဲတယ္ဆိုၿပီး စာေရးပါေတာ့တယ္။ နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္တဲ့ လက္ေရးႀကီးႀကီး ခပ္တြန္႕တြန္႕ေတြနဲ႕။ အဲဒါကို အဘိုးႀကီးေန႕လည္ မုန္႕စားထြက္ေနတုန္းသူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကိုထည္႕ပါတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့သက္ေသေပါ့ေလ။ ဘယ္သူ႕မွျပန္မေျပာ နဲ႕ဆိုၿပီးလည္း ႏႈတ္ပိတ္လိုက္ေသးတယ္။ သူငယ္တန္းမွာ သိပ္ေအးတဲ့ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႕လုပ္သမွ်ရယ္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႕အဘုိးႀကီးနဲ႕မူလတန္းမွာဟုိအတန္းတူလိုက္၊ ဒီအတန္းကြဲလိုက္နဲ႕ ပဥၥမတန္းေရာက္ေတာ့ တခန္းတည္းက်ပါတယ္။ အဆင့္လိုက္ခြဲထိုင္ရတဲ့အခါ အဘိုးႀကီးနဲ႕ေနာက္ထပ္ေယာက္်ားေလး ၂ေယာက္ကိုယ့္ေနာက္ခံုကိုေရာက္လာပါတယ္။ ေရွ႕ကကိုယ္ခိုးစားသမွ်မုန္႕ကိုေနာက္က ေ၀စုထိုင္ခြဲပါတယ္။ သူတို႕ မုန္႕၀ယ္လာရင္လည္း ကိုယ့္ဖို႕ေ၀စုပါပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႕ရန္ျဖစ္တဲ့သူနဲ႕ သူကမတည္႕၊ သူၾကည္႕မရတဲ့သူကို ကိုယ္ကမ်က္ေစာင္းထုိးနဲ႕ တဖြဲ႕လံုးအဲဒီလိုလံုးေထြးေပါင္းလာၾကတာခုနစ္တန္းအထိေလ။ ရွစ္တန္းကိုတလအတူ တက္လိုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ သူတို႕ေျပာင္းဖုိ႕စီစဥ္ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ေျပာင္းရမယ့္ေန႕မွာ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းခန္းေဘးကို သူေရာက္လာေသးတယ္။ သူကကိုယ္တို႕ေဘးျပတင္းေပါက္က သံဇကာေတြကိုခိုတက္ၿပီး ကိုယ္တို႕စကားေျပာၾကတာေပါ့။ မူလတန္းကတည္းက သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ အဲဒီတခါတုန္းက ခြဲရတာကုိယ္စိတ္အထိခိုက္ရဆံုးေလ။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ကနာမည္ႀကီးဂ်ာနယ္တခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္ကိုခင္တုန္းပဲ၊ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ မွတ္မိၿပီး၀မ္းသားအားရႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း၀မ္းေတြသာလို႕။ သူနဲ႕ခြဲရတုန္းကေတာ့ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ခြဲခြာျခင္းေတြမႀကံဳရပါေစနဲ႕လို႕ ကုိယ္ဆုေတာင္းခဲ့မိေသးတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြေက်ာင္းေတြကြဲကုန္ၾကတယ္။ ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းေ၀းလာရတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းျပန္ေတြ႕၊ တခ်ိဳ႕လည္းသတင္းပဲၾကားရ။ တခ်ိဳ႕ဆိုနာဂစ္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။ အခုဆို တခ်ိဳ႕ကပုသိမ္မွာ၊ တခ်ိဳ႕ကရန္ကုန္မွာ၊ တခ်ိဳ႕က စကၤာပူ၊ တခ်ိဳ႕က ဂ်ပန္၊ တခ်ိဳ႕အဂၤလန္နဲ႕ႏိုင္ငံေတြျခားကုန္လိုက္တာ ခြဲရရင္ေတာင္ကိုယ္မငိုျဖစ္ေတာ့ျပန္ဘူး။

အခုေတာ့လည္းခြဲခြာျခင္းကိုႀကံဳရျပန္ၿပီ။ ခြဲရတာကိုခံႏိုင္ရည္ရိွသလိုျဖစ္လာေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မခံႏိုင္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လည္း ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္းကား ေကြကြင္းေနာက္ဆံုးရိွေခ်၏တဲ့။ ဘယ္သူမွမလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့သေဘာေတြပဲေလ။ အခ်စ္နဲ႕ခြဲခြာရတာဟာ အမုန္းနဲ႕ခြဲရတာ ထက္ေတာ့ေတာ္ပါေသးရဲ႕ လို႕ေျဖသိမ့္ရတာပဲေလ။ တေန႕က်ရင္လည္း ဒီဘေလာ့မွာစာေတြတက္မလာေတာ့တဲ့အခ်ိန္ရိွလာဦးမွာပဲ။ အဲဒီက်ရင္လည္း ေမ့သမီးေလးအားလံုးကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီလို႕ နားလည္ေပးၾကပါဦးေနာ္။