ေမဖန္ဆင္းတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္: အလြမ္းေတြ

ထမင္းစားၿပီး ဗိုက္ထဲကတင္းသလို၊ နင့္သလိုျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ၿခံ၀င္းထဲမွာလမ္းတပါတ္ေလွ်ာက္မိပါတယ္။ အခ်ိဳမစားရ၊ အငန္မစားရ၊ ဆီသိပ္မစားရ မစားရကန္႕သတ္ခ်က္ေတြအမ်ားႀကီးၾကားမွာ ထမင္းစားၿမိန္မလားလို႕ ငရုတ္ေကာင္းမႈန္႕နည္းနည္းနဲ႕သခြားသီးသုပ္စားလိုက္မိတယ္။ စားၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ ဗိုက္ကနင့္တင့္တင့္လိုျဖစ္လာလို႕ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္လုိက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာလွစ္ဟာဟာျဖစ္လာတဲ့ခံစားမႈတခုပဲ ထပ္တိုးလာပါတယ္။ ဗိုက္ကေတာ့ ေကာင္းမသြားပါဘူး။

ဘန္ဂလိုသာသာႏွစ္ထပ္အိမ္၂လံုးတြဲေလးေတြကို နံ႕သာေရာင္သုတ္ထားၿပီး အုပ္ၾကြပ္နီနီမိုးထားတဲ့အိမ္ကေလးေတြ ကအရင္လိုလွေနတုန္းပဲ။ ေဘးဘက္ေတြမွာတန္းစီစိုက္ထားတဲ့ အုန္းပင္လိုလို၊ ကြမ္းသီးပင္လိုလိုအပင္ေလးေတြ ကလည္း စိမ္းလန္းၿပီးေလအလာမွာယိမ္းႏြဲ႕ေနပံုကလည္းခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အားလံုးဟာအရင္ကအတိုင္းပဲလိုထင္ရပါတယ္။ အိမ္ကေလးေတြမွာ ေတြ႕ေနၾကလူေတြမေတြ႕ရတာကလြဲရင္၊ အခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မီးေရာင္မျမင္ရတာကလြဲရင္ေပါ့။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ အိမ္နံပါတ္ ၅၆ကိုလွည္႕ၾကည္႕မိေသးတယ္။ အ၀တ္ထြက္လွမ္းတတ္တဲ့ အကို႕ကိုမ်ားေတြ႕ရမလားလို႕ေပါ့။ ကိုယ့္ေဘးကပ္ရက္က နံပါတ္၅၉မွာလည္း အေပၚထပ္မွာမီးလင္းေနတာေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ေအာက္ထပ္ကေတာ့ ေမွာင္မည္းေနပါတယ္။ အိမ္ေခါင္းရင္းဘက္မွန္တံခါးကို အခုခ်ိန္သြားေခါက္ရင္လည္း ဘယ္သူမွျပတင္းတံခါးကိုထဖြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အရင္ရက္ေတြကတေယာက္နဲ႕တေယာက္ ခဏခဏဆံုျဖစ္၊ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တဲ့လမ္းကေလးမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွမေတြ႕ရပါလား။ ေတြ႕ရတဲ့တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကိုယ္မသိတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ေက်ာင္းသားသစ္ေလးေတြေရာက္လာျပန္ၿပီေပါ့ေလ။ ကိုယ္တေယာက္တည္းပ်င္းေနပံုရတာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရပါဘူး။ အရင္ရက္ေတြကညနက္တဲ့တိုင္ေအာင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတတ္တဲ့ ကေလးေတြလည္း မရိွေတာ့ၿပီ။ ၿခံ၀င္းကေလးကေတာ့သူတို႕ဘယ္ေရာက္သြား တာပါလိမ့္လို႕ေတြးေနမလား။ သူတို႕မိဘေတြ ျပန္သြားေတာ့သူတို႕လည္းလိုက္သြားရတာေပါ့ေလ။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက သင္ၾကားေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြနဲ႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုကုိယ္စီျပန္လည္အက်ိဳးျပဳၾကရဦးမယ္ေလ။ တေယာက္တည္းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အႏၵိယသားေလးလည္းပ်င္းေနပံုပဲ။ သူ႕အေဖကသူ႕ကိုဟုိဟိုဒီဒီ အေဖာ္လုပ္ေပးေနရပံုပဲ။ ကိုယ္တို႕အုပ္စုကသူ႕ကိုငဂ်စ္လို႕ေခၚပါတယ္။ ခဏခဏဂ်စ္တိုက္၊ ေအာ္ငုိတတ္လို႕ပါ။ အခုေတာ့ ငဂ်စ္ေလးလည္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရေနေတာ့မွာပဲ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ငဂ်စ္ကေလးနဲ႕၊ ကိုယ္နဲ႕၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ၿခံ၀င္းေလးကဘ၀တူေတြပဲေနာ္။ အိတ္ထဲမွာမေမ့မေလ်ာ့ယူလာတဲ့ ဖုန္းကေလးကို ထုတ္ၾကည္႕မိတယ္။ ဟုိတုန္းကလိုထမင္းစားၾကေတာ့မလား၊ အဒမ္သြားမလား၊ ၆နာရီထိုးရင္ ၾကက္ေတာင္ရုိက္ၾကစို႕၊ ေစာေစာအိပ္ညီမဆိုတဲ့ message မ်ိဳးေတြလည္း ရမွာမဟုတ္ေတာ့။ ဒီဖုန္းကေလးလည္း ဆြံ႕အသြားၿပီထင္ပါရဲ႕။

ဘတ္စကတ္ေဘာကြင္းကိုလွမ္းၾကည္႕မိေတာ့ ကိုယ္မျမင္ဘူးတဲ့ ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္ေလးတေယာက္ ဘတ္စကတ္ေဘာပုတ္ကစားေနတယ္။ ကိုယ္ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ကိုယ့္ကုိလွမး္ၾကည္႕တယ္။ ေဘာလံုးေလးသိမ္းၿပီး လွည္႕ၾကည္႕လွည္႕ၾကည္႕နဲ႕ျပန္သြားတဲ့ေကာင္ေလးကို ကိုယ္မသိပါလား။ အခ်ိန္မေစ့ေသးတာေၾကာင့္မီးေတြလင္းထိန္ေနတဲ့ဘတ္စေဘာကြင္းထဲမွာ အရင္လိုေဘာလံုးတလံုးကို အလုအယက္ ေအာ္ဟစ္ပုတ္ကစားေနတာမ်ိဳးေတြမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေဘးကပ္ရက္ကတင္းနစ္ကြင္းထဲမွာ ဘယ္သူမွမရိွပါလား။ ဟိုဘက္ကၾကက္ေတာင္ကြင္းကေလးေရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၊ ၄လေလာက္က ေကာင္မေလးတေယာက္ သူ႕အကို၄ေယာက္နဲ႕ ၾကက္ေတာင္လာလာရိုက္ေနက်၊ အခုဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲလို႕ ေတြးေနမလား။ ၾကက္ေတာင္မွန္ရင္ေတာင္ထိုင္ငိုတတ္၊ အကိုေတြကိုစိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးလည္း သူ႕ကိုထားသြားၿပီလားလို႕ ေတြးေနမလားမသိဘူး။ ၾကက္ေတာင္ကြင္းေလးရယ္ ကိုယ္ရိွေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မင္းဆီလာလို႕မရေသးဘူး။ ၾကက္ေတာင္လည္းရိုက္ခြင့္မရိွေသးဘူး။ ရိုက္ခြင့္ရလာေတာ့ေရာ ဘယ္သူနဲ႕လာေဆာ့ရမွာလဲ။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့၊ ကိုယ္ကခ်စ္တဲ့အကိုေတြမွမရိွေတာ့တာ။ ကိုယ္ၾကက္ေတာင္ရိုက္လို႕ ရလာတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း အရင္လိုေပ်ာ္ႏိုင္ပါဦးမလား။ အရင္္လိုဆိုတဲ့စကားတခြန္းက သံုးခြန္းတည္းေပမယ့္ အဲဒီအရင္လိုျပန္ျဖစ္ဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီပဲေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ ေရာက္လာဦးမယ့္၊ က်န္ရိွေနေသးတဲ့ စာသင္ႏွစ္ တႏွစ္ကိုအလြမ္းေတြတေပြ႕တပိုက္နဲ႕ ျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမွာေပါ့ေလ။

12 comments:

Anonymous said...: ငါ႔ညီမေလး ေဆးရုံကဆင္းလာၿပီး အားငယ္ေနတယ္ထင္ပါ႔၊ စိတ္ကုိ ၀မ္းနည္းစရာေတြ သိပ္မေတြးနဲ႔ေလ၊ စိတ္အေျပာင္းအလဲေလး ျဖစ္ေအာင္ တခုခုလုပ္ေပါ႔၊ ညီမေလး အျမန္ဆုံး က်မ္းမာေပ်ာ္ရႊင္လာပါေစ။; July 17, 2009 at 10:02 PM
မီးမီးခ်စ္ said...: အဲ့ဒါ ဘယ္နိုင္ငံ လဲ ဟင္...
စိတ္လဲ ညစ္မေနပါနဲ ့.. ေပ်ာ္ေအာင္ေနေနာ္.. း)); July 17, 2009 at 10:48 PM
လင္းဒီပ said...: အလြမ္းေတြ အလြမ္းေတြ
သံေယာဇဥ္ ထားတတ္သူေတြမွာေတာ့ အရာရာဟာ အလြမ္းေတြ ခ်ည့္ပါေလ...။
ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြ စကားေျပာသလို ေအးေအးေဆးေဆးေျပာျပသြားတာ ေမ့သမီးရဲ႕ ရိုးသားတဲ့ေရးဟန္ပါ ။
ေနေကာင္းပါေစ...
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...; July 17, 2009 at 11:12 PM
Unknown said...: hi.. can u write how did u try to get this scholarship together with website links? thanks..; July 18, 2009 at 4:05 AM
Unknown said...: hi.. can u write how did u try to get this scholarship together with website links? thanks..; July 18, 2009 at 4:05 AM
ေဆာင္းယြန္းလ said...: အလြမ္းေႏြကို စမ္းေရထဲမွာေမွ်ာလိုက္ညီမေလး; July 18, 2009 at 6:39 AM
ေမ့သမီး said...: Scholarship အေၾကာင္းကို အခ်ိန္ရရခ်င္း ေရးေပးပါ့မယ္ေနာ္။ အကိုေတြ၊ အမေတြအားလံုး ေက်းဇူးပါ။; July 18, 2009 at 9:31 AM
ေမဇင္ said...: ေမ့သမီးေရးတာေတာ္ေတာ္ေလးကို ခံစားသြားရတယ္...ေနာင့္ လဲ အဲ့လုိ လြမ္းဖူးတယ္.... အရမ္းခံရခတ္တာပါပဲ...အရမ္းလြမ္းေနျပီး ေတြ႕ခြင့္မရွိလုိ႕ ထင္ထားတဲ့လူကို အဲ့ဒီလိုလြမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမင္လုိက္ရရင္ျဖင့္ေနာ္.... အရမ္း အရမ္းကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ....။ း) ဒါေပမယ့္ လြမ္းတာေလးေတြကို ဘေလာ့လည္တာေလးနဲ႕ ေျဖသိမ့္လုိက္ေလ....ေနာ္..။

ခင္တဲ့
ေမဇင္; July 18, 2009 at 8:53 PM
ေဇာ္ said...: က်ေနာ္လဲ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႕ ၀င္လြမ္းသြားမိတယ္။ အင္းးးးး။ =); July 19, 2009 at 1:02 AM
မမသီရိ said...: ေမ့သမီးေလး..
မမ ကို က်ေတာ့ မလြမ္းနဲ႕ေလ လာေျပာျပီး
သူ က လြမ္းေနတယ္.. း)

ကဲ တူတူ မလြမ္းၾကေၾကး ကြာ ..ေနာ္; July 19, 2009 at 12:59 PM
စိတ္စမ္းေရ said...: ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ အကုိေတြျပန္သြားၾကလုိ႕လား...။
ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ......။; July 20, 2009 at 8:42 AM
ေမ့သား said...: ဟုတ္တယ္။ လြမ္းတယ္။ ထပ္တူထပ္မွ်ပဲ။; August 27, 2009 at 12:54 AM