ဘာရယ္မဟုတ္ပါ

အခုတေလာ နားေထာင္မိေနတဲ့ သီခ်င္းက Love Doesn’t Have To Hurt တဲ့။ I don’t know why I used to fall in love with the wrong kind. When I suffer so much pain, I only have myself to blame တဲ့။ သီခ်င္းဆိုတာ စိတ္ခံစားမႈနဲ႕တိုက္ဆိုင္ရင္ ပိုႀကိဳက္တတ္ပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္မကေရာ ဒီသီခ်င္းကိုဘာလို႕ႀကိဳက္တာလဲ။ အမွားအယြင္းတခုကို ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးလို႕လား။ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ကိုျပန္ၾကည္႕ရင္ ေနာင္တရစရာ မ်ားမ်ားစားစားမရိွဘူးလို႕ ထင္ခဲ့ဘူးတယ္။ တကယ္လို႕သာ အသစ္ကျပန္စခြင့္ရရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုတာေတြကို ေလွ်ာ့ေျပာမိမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ လိမ္မာတယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ္ေနခ်င္သလိုေနရတဲ့အရသာကို တဖန္ခံစားၾကည္႕ဦးမွာပဲ။ က်ခဲ့ဖူးတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုလည္း ေလွ်ာ့ပစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ဆိုတာ ရုပ္ရွင္ရိုက္သလို ဒီေနရာမွာ မ်က္ရည္က်၊ ဒီေနရာမွာမက်နဲ႕လို႕ ဆံုးျဖတ္ေပးလို႕ ရတာမွမဟုတ္တာ။ မေသခ်ာတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကေပါင္းစုထားတဲ့ဒီဘ၀မွာ နာက်င္လြယ္တဲ့ကၽြန္မက ၀မ္းနည္းလာရင္ မ်က္ရည္က်ဦးမွာပဲ။ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့လမ္းက တဘက္မွာဆံုးေနတဲ့ Dead end မ်ိဳးကုိႀကံဳခဲ့ဖူးပါသလား။ အဲဒီလုိႀကံဳရရင္ ေဖာက္ထြက္လိုက္ဖုိ႕ႀကိဳးစားမွာလား။ ေနာက္ျပန္လွည္႕ရမွာလား။ ေဖာက္ထြက္ပစ္လိုက္ဖို႕မရဲလို႕ ေနာက္ျပန္လွည္႕ရတဲ့အႀကိမ္တိုင္းမွာ နာက်င္ရဘူးတယ္။ ဘ၀မွာဒႆဂီရိကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလို မုန္းတီးခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုးကြယ္မိတဲ့ရာမကမွ မယ္သီတာကို အယံုအၾကည္ နည္းတဲ့သူျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။

ရိွတ္စပီးယားျပဇာတ္ေတြဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ရတာ၊ မေတာက္တေခါက္ဥာဏ္ကေလးနဲ႕ ကဗ်ာေတြေရးၿပီး ဆူဆူညံညံျငင္းခုန္ရတာ။ Daffodil ကဗ်ာအေၾကာင္းဆရာမရွင္းျပေတာ့ ခံုေပၚမွာေမွာက္အိပ္ခဲ့ဘူးတာ။ ပန္းႏုေရာင္ကဗ်ာေတြေရးၿပီး ရင္ခုန္သံေတြလတ္ဆတ္ခဲ့ဖူးတာ။ ဒါေတြက အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ပါၿပီ။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာတိုင္းက ခါးသီးမႈအရိပ္အေငြ႕ေတြဟပ္။ လူေတြရဲ႕အၿပံဳးကုိ သရုပ္ခြဲရင္းနဲ႕ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ျဖဴျဖဴစင္စင္မၿပံဳးတတ္ေတာ့။ ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္ဆိုတာကုိ ေျပာရတာရယ္ခ်င္ေပမယ့္ Nice to meet you ကိုေဖာေဖာသီသီသံုးတတ္ေနၿပီ။ မစားခ်င္တဲ့အစာ၊ မေျပာခ်င္တဲ့စကား၊ မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ အို အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကမွစိတ္ေက်နပ္စရာျဖစ္မလာေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္မလြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဗဒင္သီခ်င္းမဟုတ္ပါ။
(မဖတ္ခ်င္ရင္ ပိတ္သာပိတ္လိုက္ပါ။ စိတ္မဆိုးပါ)