ရွင္ႀကီး၀မ္းထဲလည္း၀င္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ရွင္ငယ္၀မ္းထဲကလည္းထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီလို႕ ေျပာရေလာက္ေအာင္ေမ့သမီးအေတြ႕အႀကံဳမစံုေသးပါ။ ေလ့လာစရာေတြ၊ သင္ယူစရာေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မအသက္ရွည္ရွည္ေနခ်င္ပါေသးသည္။ သူမ်ားေတြလို ကၽြန္မအသက္သာျပန္ငယ္ခြင့္ရလွ်င္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြးစရာမလိုေသး၊ ေရာက္ေနတဲ့အသက္မွာကၽြန္မလုပ္ႏိုင္တာေတြရိွတယ္။ လုပ္လက္စေတြရိွတယ္။ လုပ္ရဦးမွာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ဒါကၽြန္မရဲ႕အေတြးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြအားလံုးကိုစြန္႕လႊတ္ၿပီး အခ်ိန္မေရြးဒီေလာကႀကီးထဲကေန ကၽြန္မဆိုတဲ့သာမာန္အမိႈက္ေလးတစေပ်ာက္သြားဖို႕ စကၠန္႕ပိုင္းပဲၾကာႏိုင္တယ္၊ အဲဒီစကၠန္႕ပိုင္းကလည္းအခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးကို နက္နက္နဲနဲေတြးမိတာဘာမွမၾကာေသးပါ။
ကၽြန္မအေဖတို႕လူႀကီးေတြကခဏခဏေျပာဖူးပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္းၾကားဖူးၾကမွာပါ။ “မသာတေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္”တဲ့။ ေက်ာင္းကုိဆယ္ေခါက္ဥပုသ္သြားေစာင့္ၿပီး ကုသိုလ္ယူတာဟာ အသုဘရႈတခါသြားရင္ရတဲ့ကုသိုလ္နဲ႕ညီမွ်ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာဥပုသ္ေစာင့္လို႕ ကုသိုလ္ရေပမယ့္၊ အသုဘလိုနာေရးမွာမွ ကိုယ္လည္းတေန႕ ဒီလမ္းကိုမလြဲမေသသြားရမွာပါပဲ၊ အရာအားလံုးဟာ အနိစၥအၿမဲမရိွတဲ့ အနတၱသေဘာတရားေတြလို႕ႏွလံုးသြင္းျဖစ္မွာမို႕လို႕ပါတဲ့။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေဖ၊ အဘိုး၊ အဘြား ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕အဘိုးနဲ႕အဘြားအသုဘကို လိုက္ပို႕ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အသုဘေတြမွာ ေၾကာက္စိတ္နဲ႕အတူ ကိုယ္လည္းတေန႕ ဒီလမ္းကိုသြားရမွာပါလားဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကုိေတြးမိေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွအေခါင္းထဲေရာက္ေနတဲ့ေသဆံုးသူေနရာမွာေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုမေတြးမိခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ေတြးမိခဲ့တဲ့အေတြးေတြဟာ သာမာန္အေပၚယံသက္သက္ေတြးခဲ့တဲ့ အကာသက္သက္အေတြးမ်ိဳးသာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
တကယ္တမ္းကိုယ္တိုင္ဘီးတပ္လူနာခုတင္ေပၚေရာက္ၿပီး နာစ့္ေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြကေနာက္ကတြန္းလုိ႕ Emergency လို႕ေအာ္ၿပီး အေျပးအလႊားသြားၾကတဲ့အခါ၊ ကုိယ္ကိုယ္တိုင္လည္းနာက်င္တဲ့ေ၀ဒနာကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားေနရတဲ့အခါ၊ ဆရာ၀န္ကကိုယ့္နာမည္ကိုေခၚၿပီး မအိပ္ဖို႕တားျမစ္ေနတဲ့အခါမွာ ငါအခုခ်ိန္မွာ ေသသြားရင္ဆိုတဲ့ အေၾကာက္တရားကလူကိုတနင့္နင့္ျပည္႕ႏွက္လာပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ရင္ခုန္ခဲ့ဘူးတဲ့အရာေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။ သိခဲ့ဖူးတဲ့အရာေတြဟာ မႈန္၀ါး၀ါး။ မာစတာေတြ ပီအိတ္ဂ်္ဒီေတြလည္းအေရးမပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာအားလံုးကိုစြန္႕လႊတ္လိုက္ဖို႕၊ မေတြးမိဖုိ႕၊ မတြယ္တာမိဖို႕ အာရံုမွာထားေနမိပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ အေၾကာက္ဆံုးကေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့အေမ၊ အေဖနဲ႕ အကိုႀကီးကိုေနာက္တႀကိမ္ျပန္မေတြ႕ရမွာ စိုးရိမ္စိတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕သာကၽြန္မဒီေနရာမွာဒီလိုျဖစ္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ပူေဆြးၾကမလဲဆိုတာလည္းေတြးမိပါတယ္။ သူတို႕ကုိကၽြန္မအတြက္မလြမ္းမေဆြးဘဲ တရားနဲ႕ေျဖႏိုင္ေစခ်င္ တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုျဖစ္ႏိုင္ဖုိ႕ခဲယဥ္းသားလား။ ဆရာ၀န္က ကၽြန္မနာမည္ကိုတတြတ္တြတ္ေခၚလိုက္၊ လွ်ာထုတ္ပါဦးေျပာလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ၾကားက ကၽြန္မလံုး၀ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ရင္ဘယ္လုိေနမလဲ။ ေနာက္တႀကိမ္ျပန္ႏိုးလာပါ့မလားလည္းေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္မသာထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္မစိတ္၀ိညာဥ္ဟာ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားလို႕ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ကၽြန္မလူျပန္ျဖစ္ခြင့္ရိွရင္ ဒီအေဖ၊ ဒီအေမဆီမွာပဲ လူျပန္ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ အဲလိုမျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ျမန္မာျပည္သား ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္တေယာက္ျပန္ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကၽြန္မအျမတ္ရလိုက္တာတခုေတာ့ရိွပါတယ္။ အရင္တုန္းက သာမာန္ျဖတ္သြားျဖတ္လာ သေဘာထားခဲ့တဲ့့ အို၊ နာ၊ ေသဆင္းရဲကို ကိုယ္တိုင္ပက္ပင္းႀကံဳလိုက္ရတဲ့အခါမွပိုၿပီး နက္နက္နဲနဲႏွလံုးသြင္းမိပါတယ္။ နိဗာန္ဆိုတာကိုအရင္က မအို၊ မနာ၊ မေသ၊ ရုပ္လည္းမရိွ၊ နာမ္လည္းမရိွဆိုေတာ့ ဘာေကာင္းလဲလို႕ေတြးမိတဲ့အခါေတြရိွပါတယ္။ ဘုရားရိွခိုးတိုင္းနိဗာန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလို၏လို႕ ဆုေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ နိဗာန္ဆိုတာကိုနက္နက္နဲနဲမေတြးခဲ့မိ။ အခုလိုအခ်ိန္မေရြးအရာအားလံုးကို လက္လႊတ္ရႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးကုိေရာက္လာမွ၊ နာျခင္းဆင္းရဲကို အႀကီးအက်ယ္ခံစားရခါမွ၊ အိုနာေသကင္းတဲ့နိဗာန္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေအးခ်မ္းလိုက္မလဲလို႕ခပ္ေရးေရးပံုေဖာ္ၾကည္႕မိပါတယ္။ နိဗာန္ဆုိတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ဒီထက္ပိုသိဖုိ႕။ နတ္ျပည္ေရာက္ရံုေလာက္ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၊ ငရဲမသြားရေအာင္ေရွာင္တဲ့ေကာင္းမႈမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ နိဗာန္မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူးထင္ပါတယ္။ အိုလုိက္၊ နာလိုက္၊ ေသလိုက္၊ ကံေကာင္းရင္ လူ႕ဘ၀ျပန္ျဖစ္လိုက္၊ ကံမေကာင္းရင္ တိရစာၦန္ဘ၀လိုတျခားဘံုဘ၀မ်ိဳးမွာ က်င္လည္ရဦးမယ္။ အထပ္ထပ္လည္ေနမယ့္ ဒီသံသရာထဲမွာထပ္လည္ဖုိ႕ နည္းနည္းေၾကာက္သြားတာကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္အျမတ္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ကၽြန္မခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားအတြက္ဆိုရင္ ပါးပါးေလးလို႕ေျပာရင္ေျပာရမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မနည္းနည္းနာၿပီး ေသျခင္းနဲ႕နည္းနည္းနီးခဲ့တယ္ေပါ့။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္မေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေသႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေ၀ဒနာနဲ႕ေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္လူဆိုတာ ေကြးေသာလက္မဆန္႕ခင္၊ ဆန္႕ေသာလက္မေကြးခင္ ဘ၀ကူးသြားႏိုင္တာပဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္မေရြးကိုယ့္ဆီကအရာေတြကိုစြန္႕လႊတ္ႏိုင္ဖုိ႕၊ သူမ်ားကိုမ်ားမ်ားေပးဖုိ႕၊ ကၽြန္မ အို၊နာ၊ေသကင္းတဲ့တရားကိုရွာဖို႕ ရသေလာက္အခ်ိန္ေလးမွာ လုပ္ၾကည္႕ရပါဦးမယ္။ လူ႕ေလာကမွာက်င္လည္ေနေသးတယ္ဆိုေတာ့ ေလာကီအလုပ္ေတြကလည္း လုပ္ေနရဦးမွာေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မျပန္လာပါၿပီ။ လက္ခုပ္မတီးရင္ေတာင္ ၿပံဳးၿပီးေတာ့ ႀကိဳဆိုၾကပါဦးေနာ္။
14 comments:
ညီမ၊
အကို ့ညီမ အျမန္ဆုံး က်န္းမာပါေစလို ့၊
မိသားစုနဲ ့အတူ ေပ်ာ္ရြင္နိုင္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ တရားရတယ့္အတြက္ေတာ့
သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓုပါခင္ဗ်ာ။
အကို
စီဂ်ီ-၅၆
က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ...
ေဆးရံုက ဆင္းခဲ့ျပီေပါ့....။
လက္ခုတ္တီးျပီး ျပံဳးၾကိဳဆိုပါတယ္ ညီမေရ....။
ဆရာဝန္က မအိပ္ဖို႕ေျပာေနတာညီမကိုမဟုတ္ပါဘူးေနာ္..။အရင္ ေဆးရံုဆိုတဲ့ တစ္ပုဒ္တံုးက ဖတ္ထားျပီးေတာ္ေတာ္နဲ႕ေပၚမလာလို႕ ေစာင့္ေနတာ...။
ေနေကာင္းပါေစ၊ ျပဳံးပီးလာၾကိဳပါတယ္၊ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ
ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစေနာ္။
ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္မလဲ ေဆးရံုတတ္တုန္းက ဆုေတာင္းဘူးတယ္။
သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ မေသပါရေစနဲ ့လို ့။ လူမသိ သူမသိ ေသသြားမွာ အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္။
ဘာဘဲေျပာေျပာ အျမန္ဆံုးက်န္းမာပါေစ။
ခင္တဲ့
ေက်ာပိုးအိတ္
Return of ေမ့သမီး
လက္ခုပ္လည္းတီး
ျပဳံးျပီးၾကဳိဆုိ သြားပါတယ္ကြယ္
က်န္းမာရႊင္လန္းပါေစ
ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္
ျပန္လာျပီဆိုလို႕ ဝမ္းသာပါတယ္...
ျပံဳးျပံဳးၾကီးလဲ ေနတယ္
လက္ခုပ္လဲတီးတယ္
အိုးစည္လဲတီးတယ္
ခရုသင္းလဲမႈတ္တယ္
ဥၾသလဲဆြဲတယ္
ဗံုလဲတီးတယ္
နတ္ကနားလဲေပးတယ္
(အဲ..ေနာက္ဆံုးဟာေတာ့မပါဘူး)
းဝ)
ေဆးရံုကဆင္းျပီလား ညီမ
က်န္းမာေရးေတာ့ ဂရုစိုက္ပါကြယ္...
အျမန္ဆံုး ျပန္နာလန္ထူ က်န္းမာပါေစ...။ ဂရုစိုက္ေနာ္.. :)
တရားရသြားတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရိမ္ လြန္ေနသလားလို႕။ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အေပၚမွာ ေက်းဇူး တင္စရာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ကမၻာ့ အဆင့္မွီ ေဆးရံုမွာ စရိတ္ နည္းနည္းနဲ႕ ကုသခြင့္ ရတာမ်ိဳး။ ကိုယ့္လို ကံမေကာင္းတဲ့ ျမန္မာျပည္သူ အမ်ားစု အတြက္ သတိရ နားလည္ ေပးတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ေတြးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီး ရွိဦးမွာပါ။ ေမ့သမီး သတၱိ ရွိရွိနဲ႕ ဆက္ျပီး ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစ။
လႈိက္လွဲစြာၾကိဳဆိုတာေပါ့ညီမေလးေရ
ၾကဳိဆုိပါတယ္ညီမေလး....။
အရင္ကထက္ ပိုေရးႏိုင္ပါေစ
ေမ့သမီးေလး.
မမ ေနာက္က် မွ သတင္းလာေမး ရတာ
ခြင့္လႊတ္ေနာ္
အလုပ္ေတြ ကရွဳပ္.. စိတ္ေတြ က ရွဳပ္နဲ႕
ညီမေလး ဆီ မမ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့
က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါ ညီမေရ
Post a Comment