ရင္ထဲကပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း (၂)

နင္အေၾကာင္းျပန္ေတြးတိုင္း ငါ့ကိုၿပံဳးမိေစတဲ့၊ ငါေနာက္ထပ္ငါအမွတ္ရေနတဲ့အျဖစ္တစ္ခုက နႏၵာေမြးေန႕မွာေလ။ အဲဒီေန႕ကေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႕လည္းတိုက္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ၿမိဳ႕စြန္ကေရၾကည္ဦး ဘုရားကို စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႕သြားၾကတယ္ေလ။ ငါတုိ႕ဘုရားေပၚက ဆင္းၿပီးျပန္လာေတာ့ မႏၲေလးစံျပနည္းပညာ ေကာလိပ္ကေလ့လာေရးခရီးထြက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ဆံုတယ္။ သူတို႕ကငါတို႕ စက္ဘီးရပ္ထားတဲ့ေနရာနားမွာ သူတို႕ယူလာတဲ့အိုးႀကီးေတြထဲက ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြနဲ႕ေန႕လည္စာစားမလို႕လုပ္ ေနတယ္။ ငါတို႕ဆင္းလာေတာ့ အဲဒီကအစ္ကိုေတြကလွမ္းေနာက္တယ္။ အျပန္အလွန္ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကရင္းနဲ႕ စကားခဏေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အားလံုးကလည္း လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ ခဏေတြ႕ရေပမယ့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါ့။ ငါတို႕လည္း စက္ဘီးေတြမထုတ္ျဖစ္ေသးဘဲ ရပ္စကားေျပာျဖစ္ေနတယ္။ ၀င္မေျပာတာနင္တစ္ေယာက္တည္း။ သစ္ပင္ေအာက္မွာထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာပုပ္ပုပ္နဲ႕။ ငါကသိပါတယ္။ နင္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို။ ငါတုိ႕နဲ႕စကားေျပာေန တာကလည္း ေယာက်္ားေလးေတြမို႕နင္မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာငါရိပ္မိၿပီးသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါကဘာလုပ္ေပးလို႕ရမွာလဲ။ နႏၵာကေတာ့ ငါ့ကိုလာေျပာပါတယ္။ ဟဲ့ အထြန္း စူပုပ္ေနၿပီေနာ္ တဲ့။ ငါေခါင္းပဲညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ျပန္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး နင္စကားမေျပာဘူး။ ငါမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး နင္မႀကိဳက္တာကို တမင္လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ နင္စိတ္ဆိုးတာကို သိရက္သားနဲ႕မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး နင့္ကိုမေခ်ာ့ဘဲေနတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးမွာ ငါနင့္ကိုဘယ္လိုေခ်ာ့မလဲ။ ငါနဲ႕နင္က သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။ ငါေယာက်္ားေလးေတြနဲ႕ စကားေျပာတာမႀကိဳက္ဘူးလို႕ နင္ကိုယ္တုိင္ေရာ တားျမစ္ရဲခဲ့လို႕လား။ အဲဒီလိုနင္နဲ႕ငါဟာ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို သိပ္သို၀ွက္လြန္းခဲ့လို႕မ်ား ငါတို႕ေ၀းခဲ့ရတာလားလို႕ တခါတေလမွာမဟုတ္မွန္းသိရက္နဲ႕ ေတြးမိေနတတ္တယ္။



ဒီလိုနဲ႕တိုတိုေျပာရရင္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ အားတဲ့ရက္ေတြမွာ နင္နဲ႕ ေအာင္ေအာင္ ငါ့အိမ္ကိုခဏခဏေရာက္လာၿပီးငါနဲ႕စကားေျပာတတ္တယ္။ နင္နဲ႕ငါအဲဒီရက္ေတြမွာ ဘာအေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ၾကလဲဆိုတာ ငါမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ငါမွတ္မိေနတာက ေအာင္စာရင္းေတြမထြက္ခင္ နင္နဲ႕ငါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စကားမ်ားၾကတဲ့အေၾကာင္းပဲ။ မိန္းကေလးေတြ ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္တာတို႕ အလုပ္လုပ္ဖို႕တို႕ နင္မႀကိဳက္ဘူးေလ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ငါပညာေတြအမ်ားႀကီး တတ္ခ်င္တယ္။ ငါ့ပညာနဲ႕ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္။ ပိုက္ဆံေနာက္တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရတဲ့ စီးပြားေရးမ်ိဳးကို ငါမလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ပိုက္ဆံအတြက္ပူပန္ေနရတဲ့ဘ၀မ်ိဳးလည္း ငါျပန္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သာမာန္၀န္ထမ္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ငါ့မိဘေတြအတြက္ ငါ့ေက်ာင္းစားရိတ္က၀န္ထုတ္၀န္ပိုးတစ္ခု။ အဲဒီေတာ့ ပညာကိုပိုႀကိဳးစားၿပီး Scholarship ရမွငါတတ္ခ်င္တဲ့ပညာကို ငါဆက္သင္လို႕ရမွာေလ။ ဒါေတြကို ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္လံုး အိမ္ကကားနဲ႕အႀကိဳအပို႕လုပ္၊ ပညာတစ္ခုပဲအာရံုစိုက္စရာလိုတဲ့ နင္ကဘယ္နားလည္မွာလဲ။ နင္နားမလည္တဲ့အရာတစ္ခုကို နင္နဲ႕ငါခံမျငင္းသင့္ဘူး လို႕ရင္ထဲမွာရိွေနတဲ့ၾကားထဲက ငါနင္နဲ႕အၿပိဳင္ျငင္းခဲ့မိတယ္။ ေရွးေရွးတုန္းကလို မိန္းကေလးဆိုတာ ေသစာ၊ရွင္စာ ဖတ္တတ္ရင္ၿပီးေရာ။ အခ်ိန္တန္ေယာက်ာ္းယူ၊ အျပင္ထြက္အလုပ္လုပ္တာ မိန္းမအလုပ္မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆ ကိုလက္မခံႏိုင္တာလည္း ပါတာေပါ့။ နင့္ကုိလည္းငါအံ့ၾသမိတယ္။ ၂၁ရာစုေခတ္လူငယ္ျဖစ္ပါရက္နဲ႕ ဒီလိုအေတြး အေခၚေတြရိွရမလားလို႕။ အဲဒီေန႕ကနင္ ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးၿပီးျပန္သြားတယ္ေလ။ နင္ျပန္သြားေတာ့ အေမကငါ့ကို ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။ ဘာလို႕ခံျငင္းေနတာလဲ။ သူ႕အယူအဆနဲ႕သူေပါ့ တဲ့။ ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ပဲ ငါ့ဆီေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကိုေျပာတယ္။ နင္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကရယ္ရတယ္ တဲ့။ မေန႕ကနင္ပံုကေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ဟိုေကာင္ကသာ မ်က္ႏွာေတြနီရဲၿပီး စိတ္တိုေနတာ တဲ့။ အဲဒီေန႕က ပထမဆံုးအႀကိမ္ နင္နဲ႕ငါၾကားကအကြာအေ၀းကို ငါခံစားမိလိုက္ပါတယ္။ အရင္တုန္းကအႀကိဳက္ခ်င္းတူ၊ စိတ္ထားခ်င္းတူတယ္လို႕ထင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ၾကားက သေဘာထားျခင္းမတိုက္ဆိုင္မႈ ဟာငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေ၀းကြာေစလိမ့္မယ္လို႕ ငါမေတြးမိေသးတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ရည္မွန္းခ်က္မတူေပမယ့္ တခ်ိန္မွာတစ္လမ္းတည္းသြားႏိုင္ပါေသးတယ္ ငါတို႕ဆႏၵရိွဖို႕ပဲလိုတာပါလို႕ ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့တိတ္တိတ္ေလး ေျပာေနမိတယ္။ ငါ့အေတြးထဲမွာလည္း အခ်ိန္ေတြနဲ႕အတူ နင့္အယူအဆေတြေျပာင္းလဲလာပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္းေပါ့။ နင္နဲ႕ပါတ္သက္လာရင္ ငါ့ဘက္ကတစ္ဘက္သတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ား ခဲ့မိတယ္နဲ႕ထင္ပါရဲ႕။



ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႕မွာ ငါကမနက္၈နာရီေလာက္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အိမ္ကထြက္သြား ၿပီး ကိုယ္စာေျဖခဲ့တဲ့ေက်ာင္းမွာ ကုိယ့္နာမည္ကိုအမွတ္တရဆိုၿပီးလိုက္ၾကည္႕ေနၾကတာ။ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလး ၅ေယာက္က ေက်ာင္း၄ေက်ာင္း ခြဲေျဖရေတာ့ ေက်ာင္းေတြတစ္ေက်ာင္းၿပီး တစ္ေက်ာင္းသြားရတယ္။ ငါတို႕ ၅ေယာက္ထဲမွာ ၄ေယာက္က ဂုဏ္ထူး၄လံုး၊ ငါက ဂုဏ္ထူး၃လံုး။ နင္အပါအ၀င္ ငါတို႕အုပ္စုထဲကက်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ဂုဏ္ထူး၄လံုးရၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ ငါဘယ္ဘာသာေတြဂုဏ္ထူးပါၿပီး ရတဲ့ဘာသာေတြကဘာဆိုတာ ညကတည္းကအတန္းပိုင္ဆီကို တိုင္းပညာေရးရံုးကပို႕တဲ့စာရင္းထဲမွာပါလုိ႕ ဆရာမကဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး ဆူေတာင္ၿပီးသြားၿပီ။ D ၃လံုးပဲရၿပီး ရတဲ့ဘာသာေတြက ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ သခ်ၤာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ ၀ိဇၨာတြဲနဲ႕သိပၸံတြဲနဲ႕ D မပါတာ စာမက်က္လို႕ဆိုတာ ထင္ရွားေနေတာ့ အတန္းပိုင္နဲ႕ Chemistry ဆရာမေခၚဆဲတာကို ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ညမွာ ခံၿပီးသားေလ။ ငါကေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႕ မရည္ရြယ္ခဲ့သူဆိုေတာ့ ဘာမွလည္းမခံစားရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႕ကေတာ့ ငါမ်က္ရည္က်ရ ေသးတယ္။ နင္သိလား။ ငါတုိ႕ေက်ာင္းေတြေလွ်ာက္မသြားခင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုသြားေခၚေတာ့ လမ္းမွာ နင္နဲ႕ေတြ႕တယ္ေလ။ နင္ကငါ့ကိုေတြ႕ေတာ့ဆိုင္ကယ္ကိုေကြ႕ၿပီး လိုက္လာတယ္။ ငါ့ကိုလွမ္းရယ္ျပတဲ့နင့္ကို ငါၿပံဳးမျပမိသလို စကားလည္းမေျပာလိုက္မိဘူး။ အဲဒီတုန္းက ငါဘာျဖစ္သြားလဲငါ့ကိုယ္ငါေတာင္မသိဘူး။ နင္ကေတာ့ နင္D၄လံုးထြက္ၿပီး ငါ၃လံုးပဲထြက္လို႕ စိတ္ေကာက္တာလားလို႕ ထင္သြားလားမသိဘူး။ နင္ဆိုင္ကယ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းၿပီးထြက္သြားေတာ့ ငါပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္က်န္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ငါရူးသြားတာလားမသိဘူး။ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့နင့္အေၾကာင္းလဲသိသားနဲ႕။ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႕ေတြ႕တယ္။ ရြာကေက်ာင္းလာတက္ၿပီး ငါကေတာသားလို႕စေလ့ရိွတဲ့ ၿဖိဳးမင္းက ငါတုိ႕အကုန္လံုး D ၄လံုး၊ နင္တစ္ေယာက္ပဲ ၃ လံုးရတာ၊ မရွက္ဘူးလားတဲ့။ ငါငိုေရာ။ အဲဒါနဲ႕ၿဖိဳးမင္းခမ်ာသူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းဆဲတာခံလိုက္ ရရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါဘာေၾကာင့္ငိုတယ္ဆိုတာ ငါကိုယ္ငါပဲသိတယ္။ ငါ့အတြက္ D ၄လံုးတို႕၊ ၃လံုးတို႕ဆိုတာ နင့္အၿပံဳးတစ္ခ်က္ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူးဆိုတာ နင္ေက်ာခိုင္းသြားမွ ငါသိလိုက္တာပါ။

ငါအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ နင္ငါ့အိမ္ကိုလာသြားတယ္တဲ့။ အေမျပန္ေျပာလို႕ ငါျပန္သိရတယ္။ အဲဒီေန႕ကနင္နဲ႕ငါ လမ္းမွာေတြ႕တာ နင္ငါ့အိမ္ကျပန္လာတာဆိုတာ ငါတကယ္မသိဘူး။ ဟုိတေခါက္ စကားမ်ားၿပီးျပန္သြား ကတည္းက နင့္ငါ့ဆီကိုမွမလာေတာ့တာ။ တကယ္ဆိုရင္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႕လို ေပ်ာ္စရာေန႕မ်ိဳး မွာ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မေနသင့္ ဘူးလား။ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုငါ့ဘက္က ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့လို႕ ငါ့အတြက္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဆိတ္သုဥ္းကုန္ပါေစလို႕မ်ား နင္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့တာလားဟယ္။

(ေနာက္တစ္ပိုင္းတြင္ အဆံုးသတ္ပါေတာ့မည္။ :D)