ရင္ထဲကပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း (ဆံုး)

နင့္ေၾကာင့္ငါမေပ်ာ္ခဲ့ရဘူးလို႕ ငါမေျပာခ်င္ေပမယ့္ နင္နဲ႕ပါတ္သက္လာရင္ စိတ္ညစ္စရာကလည္း မ်ားေနခဲ့တာကိုး။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ နင့္ေၾကာင့္မ်က္ႏွာပူရတဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရိွခဲ့ရတယ္။ နင္ကေတာ့ မသိတာလား။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာလားေတာ့ ငါလည္းမခန္႕မွန္းတတ္ဘူးေလ။

နင္မွတ္မိဦးမလား။ နင္ေဆးေက်ာင္းသြား တက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ငါ့ကိုလာႏႈတ္ဆက္တယ္ေလ။ အဲဒီေန႕က နင္အိမ္လာတဲ့အခ်ိန္ ငါ့ရဲ႕တျခားေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အိမ္ေရွ႕ကိုအေရာက္နဲ႕ဆံုတယ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အိမေရ လို႕လွမ္းေအာ္လို႕ ငါထြက္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာဆိုင္ကယ္ေပၚကနင့္ကိုအရင္လွမ္းေတြ႕တယ္။ နင့္ေနာက္မွာ စက္ဘီးနဲ႕ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေတြ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းလို႕သံုးရတာကလည္း ငါ့နဲ႕ကအတြဲမ်ားလို႕ပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါနင္နဲ႕လည္း အတန္းတူတူ တက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲဟာ။ ဒါေပမယ့္နင္ကိုယ္တိုင္လည္း လူတိုင္းနဲ႕အေပါင္းအသင္းမလုပ္သလို ငါ့ကိုလည္း အေပါင္းအသင္းမ်ားတာမႀကိဳက္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ငါခန္႕မွန္းမိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ နင္ေရာ၊ ဟိုေကာင္ေတြေရာအိမ္ထဲ၀င္ လာၿပီးထိုင္ၾကတယ္။ သူတို႕ကငါနဲ႕ပါတ္သက္လာရင္ ငါ့စိတ္ကို ကႀကီးကအအထိသိတဲ့ေကာင္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ နင္နဲ႕လည္းတစ္ခန္းေနခဲ့တာဆိုေတာ့ နင္ဘယ္လိုဆိုတာ သူတို႕သိေနပံုရပါတယ္။ မ်က္ႏွာသိပ္မၾကည္လင္တဲ့ နင့္ကိုၾကည္႕ၿပီး ငါတုိ႕ျပန္ရမလားလို႕ ငါ့ကိုကပ္ေမးတယ္။ ငါကဘာေျပာရမွာလဲ။ နင္လည္းသူငယ္ခ်င္း သူတို႕လည္း သူငယ္ခ်င္း ငါနင့္အတြက္နဲ႕ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚမရက္စက္သင့္ဘူးေလ။ နင္နဲ႕ငါရဲ႕ဆက္ဆံေရးအတြက္ ငါရဲ႕တျခား ငါ့အေပၚမွာလည္း နားလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြကို စေတးဖုိ႕ ငါမရဲဘူး။ ဘာဆိုင္လဲဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ လို႕ငါျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ဧည္႕ခန္းမွာ နင္ကတစ္ဘက္၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ကတစ္ဘက္၊ ငါကအလယ္က။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ စကားေျပာသြက္တဲ့ ဖိုးေဇက နင့္ဘက္လွည္႕ေျပာလိုက္၊ ငါ့ကိုလွည္႕ေျပာလိုက္နဲ႕ စကား၀ိုင္းကိုစိုျပည္လာေအာင္ ထိန္းရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္ကေတာ့ေအးစက္စက္။ ေနာက္ေတာ့ ငါမနက္ျဖန္မေကြးသြားေတာ့မယ္။ နင့္ကိုလာႏႈတ္ဆက္တာ တဲ့။ ေၾသာ္ ေအး နင္ဂရုစိုက္ေနာ္လို႕ငါေျပာေတာ့ ေခါင္းညိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး နင္ထထြက္သြား ေတာ့တာပဲ။ သာမာန္အခ်ိန္မွာေတာင္ ငါ့အိမ္ကိုလာရင္ တစ္နာရီအနည္းဆံုးၾကာေအာင္စကားေျပာတတ္တဲ့နင္က ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ခြဲရမယ့္အခ်ိန္မွာ ငါးမိနစ္ျပည္႕ေအာင္ငါနဲ႕စကားေျပာမသြားဘူး။ နင္ျပန္သြားေတာ့ ၿဖိဳးေက်ာ္ကေျပာ တယ္။ အမွန္ဆိုငါတို႕အရင္ေရာက္တာေနာ္တဲ့။ သူကဆိုင္ကယ္နဲ႕မို႕ ငါတုိ႕ေရွ႕ကေရာက္သြားတာ တဲ့။ ေျဖရွင္းသလိုေျပာေတာ့ ငါရယ္မိတယ္။ ေအးပါ ငါဘာေျပာေနလို႕လဲလုိ႕။ ငါ့ေၾကာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ မွာလည္း ငါမလိုလားခဲ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႕နင္မေကြးကသူငယ္ခ်င္းေတြျပန္လာတဲ့အခါ လူျပန္မလာတဲ့နင့္သတင္းေတြက ပါလာတတ္တယ္။ နင္မိန္းကေလးေတြနဲ႕သိပ္ရႈပ္တယ္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕က ထိန္ထိန္သာေဆာင္မွာေနတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြနဲ႕ မေကြးတကၠသိုလ္ ေန႕ေက်ာင္းသူေတြကိုတစ္ၿခံ၀င္းထဲမွာထားပါသတဲ့။ ဖုန္းကိုေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေဆာင္ရဲ႕အလယ္မွာရိွတဲ့ ပိုင္ရွင္အိမ္မွာထားပါတယ္တဲ့။ ေဆးေက်ာင္းသူေတြက စာေမးပြဲေျဖ စရာရွိရင္ သူငယ္ခ်င္းေယာက်္ားေလးေတြကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးခြန္းေတြေမးၾက၊ စာေဆြးေႏြးၾက၊ က်ဴရွင္ခ်ိန္ေမးၾကနဲ႕ ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေန႕ေက်ာင္းသူေတြကဖုန္းေဘးမွာညေနဘက္ဆိုတခ်ိန္လံုးရိွေနတတ္တယ္တဲ့။ ဖုန္းဆက္ၿပီးလို႕ ေဆးေက်ာင္းသူေတြျပန္သြားရင္ ေန႕ေက်ာင္းသူေတြကအဲဒီဖုန္းနံပါတ္ကို redial ျပန္လုပ္ၿပီးေခၚစကားေျပာပါသတဲ့။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကျပန္ေျပာတာပါ။ သူတို႕ရဲ႕တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေယာက်ာ္းေလးေတြက အေဆာင္ကေနသူတို႕ ဆီဖုန္းမဆက္ပါနဲ႕လို႕ေတာင္ေျပာတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ နင္ကနင့္ဆီဆက္တဲ့မိန္းကေလးတို္င္းကို လက္ခံစကားေျပာပါသတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာစကားအရသိရတဲ့အခါ နင့္အတြက္ငါစိတ္ပူမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ နင္နဲ႕တြဲတဲ့မိန္းကေလးေတြအားလံုးဟာလည္း မေကြးတကၠသိုလ္ကပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ နင္ေက်ာင္းမမွန္မွာ၊ စာေတြမရမွာ ငါစိတ္ပူေနခဲ့ေပမယ့္ ဒုတိယႏွစ္ေအာင္ၿပီးေတာ့ နင္ျပန္လာခဲ့တယ္။ နင္ျပန္ေရာက္တယ္လို႕ပဲ ငါၾကားတာ။ နင္ကေတာ့ ငါ့ဆီေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ နင့္နဲ႕ဆံုရတဲ့ အဲဒီႏွစ္သႀကၤန္တုန္းကရယ္ရေသးတယ္။ ငါရယ္၊ တျခားငါတို႕အထက္တန္း ေက်ာင္းကအတူတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လမ္းမႀကီးကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ မ႑ာတ္ထိုးၿပီး သၾကၤန္ေရေဆာ့ၾကတယ္။ အက်ေန႕မွာငါရယ္၊ သႏၲာရယ္ေရခြက္ကေလးေတြကိုင္ၿပီး ဘယ္သူ႕ပက္ရင္ေကာင္းမလဲၾကည္႕ေနၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကေလးတုန္းကလို ျမင္ျမင္သမွ်လူမပက္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေတြကလည္း ေကာင္မေလးေတြပဲ ေရြးပက္ၿပီးလိုက္ေနာက္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာငါတုိ႕မ႑ာတ္ဘက္ကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆိုင္ကယ္ေလး စီးၿပီးလာေနတာလွမ္းျမင္တယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးက Giordarno ဦးထုပ္အျပာႏုေရာင္ေလးေဆာင္းထားတယ္။ အသားျဖဴျဖဴေလးနဲ႕။ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္လံုးသေဘာက်သြားတယ္။ ဟဲ့ဟိုေကာင္ေလးေခ်ာတယ္လို႕ ေျပာမိၾကေသး တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလးအနားကိုေရာက္တဲ့အထိ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကည္႕ေနမိၾကတယ္။ ရုတ္တရက္အနား ေရာက္လာၿပီး ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္ၿပီး ငါ့ဘက္ကိုလွည္႕ၿပီး ၿပံဳးၾကည္႕လိုက္တဲ့အခါ ငါရုတ္တရက္အသက္ရႈရပ္သြားမတ္ မင္သက္သြားမိတယ္။ အဲဒီေကာင္ေခ်ာေလးက ငါ့ရဲ႕နင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ နင္ငါ့ကိုအဲဒီေန႕က အိမ္ျပန္လုိက္ ပို႕တယ္။ သူမ်ားနဲ႕သိပ္မတည္႕တတ္တဲ့နင္က မ႑ာတ္ထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးနဲ႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာစကားေတြ ေျပာေနေတာ့ ငါစိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ နင့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးနဲ႕ သိုက္သုိက္၀န္း၀န္း ခင္ခင္မင္မင္ရိွေစခ်င္ ခဲ့တာ ငါ့ေစတနာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ နင္နဲ႕ငါဟာအရင္ကလိုတတြဲတြဲျပန္ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ သႀကၤန္အတူလည္ၾက၊ မုန္႕ထြက္စားၾက၊ မ႑ာတ္ေတြသြားႀကည္႕ၾကနဲ႕ ငါအရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ နင့္ကို မေကြးကေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္းေမးေတာ့ နင့္ကခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ပ်င္းလို႕တြဲတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ငါ့ကိုေျပာေသးတယ္။ မေကြးကအရမ္းပူတာတဲ့။ ငါညဘက္မွအျပင္ထြက္ႏိုင္တာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေဆးေက်ာင္းသူေတြနဲ႕တြဲလို႕မရဘူး။ ညဘက္ထြက္လို႕ရတဲ့ အေဆာင္ကတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြနဲ႕တြဲတာ တဲ့။ ငါ့ရင္ထဲမွာဘယ္လိုျဖစ္မလဲ နင္မစဥ္းစားမိဘူးလား။ ရင္တစ္ခုလံုးအေခ်မြခံလုိက္ရသလို ခံစားေနရေပမယ့္ နင့္ကိုငါဘာမွမေျပာ ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္ခါနီးမွာ ေတာ့ နင္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုးလည္း ေရာက္လာသမွ်နင့္သတင္းေတြက တစ္ခုမွမေကာင္းဘူး။ အရက္ေသာက္တယ္၊ ရန္ျဖစ္တယ္၊ မိန္းကေလးေတြနဲ႕လည္း တြဲတုန္းပဲ တဲ့။ ငါအ့ံၾသရေလာက္ေအာင္နင္ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့တာပဲ။ တတိယႏွစ္ၿပီးေတာ့ နင္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ငါကရန္ကုန္သြားေနတဲ့အခ်ိန္။ ငါ့အိမ္ကိုလာတယ္တဲ့။ ရန္ကုန္ကငါျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ပါလုိ႕အေမ့ကို မွာသြားတယ္။ ငါခ်က္ခ်င္းမဆက္ျဖစ္တာက ေတြေ၀တတ္တဲ့ငါ့စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ နင္ဘာေတြဘယ္လိုေျပာင္းလဲ သြားမလဲ။ ငါ့အေပၚကိုေရာ အရင္လိုခင္တုန္းပဲလား ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႕ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာဖုန္းသြားဆက္ဖို႕ ငါေႏွာင့္ေႏွးေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါျပန္ေရာက္မယ့္ရက္ကို အေမ့ဆီကသိေနတဲ့နင္က ညေနပိုင္းက်ေတာ့ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ငါေရာက္ေရာက္ခ်င္း နင့္ဆီေျပးလာတာ နင္မရိွလို႕ငါအေမာေတာင္မေျပဘူး တဲ့။ အဲဒါနင့္စကား။ ငါစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေျပာတတ္တယ္ ေနာ္။ ဒီစကားတစ္ခြန္းနဲ႕ ငါ့ရင္ထဲကပူပန္မႈေတြ၊ သံသယေတြ၊ စိုးရိမ္မႈေတြဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိလုိက္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ နင္က မုန္႕သြားစားရေအာင္တဲ့။ နင္ဘာစားခ်င္လဲ။ ငါေကၽြးမယ္ တဲ့။ ငါက ေကာ္ရည္ေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ နင္က ငါ့ေခါင္းကိုအုပ္ကိုင္ၿပီးရယ္တယ္။ ဘယ္လိုလဲေကာင္မေလး ရန္ကုန္ကို၃ရက္ေလာက္သြားၿပီး ေကာ္ရည္ကိုလြမ္းလာျပန္ၿပီလား တဲ့။ ငါရယ္မိတယ္။ နင္ေျပာလဲေျပာခ်င္စရာ။ ငါကငါတို႕ၿမိဳ႕ကေကာ္ရည္ကို အရမ္းႀကိဳက္တာကိုး။ တျခားၿမိဳ႕ေတြအလည္သြားရင္ အဲဒီကေကာ္ရည္လည္းငါမေသာက္ဘူး။ ၿပီးရင္ ေကာ္ရည္ေသာက္ခ်င္တယ္လို႕ေအာ္ေနတတ္တဲ့ငါ့အေၾကာင္းနင္သိေနခဲ့တာကိုး။ ေကာ္ရည္ေတာင္မွ တျခားတေနရာမွမေသာက္တဲ့ ငါ့ရဲ႕စြဲလန္းမႈ ဟာ လူတစ္ေယာက္အေပၚမွာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္အထိျပင္းထန္မလဲ နင္စဥ္းစားၾကည္႕မိဘူးလား။ ဒီလိုနဲ႕နင္နဲ႕ ေကာ္ရည္ေသာက္၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ၿမိဳ႕စြန္ေခ်ာင္းသာသြားတဲ့လမ္း ေပၚက အသစ္ဖြင့္တာမၾကာေသးတဲ့ ႀကိဳးတံတားေပၚကိုသြားၾကတယ္။ တံတားေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာၾကရင္းနဲ႕ရုတ္တရက္ နင္က ေမးတယ္။ နင္ရန္ကုန္ကိုဘာသြားလုပ္တာလဲတဲ့။ အေမရိကန္စင္တာ ကစာေမးပြဲတစ္ခုသြားေျဖတာလို႕ငါေျဖေတာ့ နင္ငါ့ကိုေသခ်ာၾကည္႕တယ္။ ၿပီးမွ ဘာစာေမးပြဲလဲ တဲ့။ စေကာ္လားရွစ္ေလွ်ာက္တာ ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲတဲ့။ ဟာ နင္ကလည္း ေက်ာင္းတက္ဖို႕ေပါ့ လို႕ဆိုေတာ့ နင္အခုလည္းေက်ာင္းတက္ေနတာပဲ တဲ့။ မဟုတ္ဘူးေလ ဟိုမွာသြားတက္ဖို႕ဆိုေတာ့ နင္ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကိုေသခ်ာၾကည္႕ၿပီး ခပ္မဲ့မဲ့ၿပံဳးတယ္။ၿပီးေတာ့မွ နင္ငါ့ကိုထားခဲ့ဖို႕ စဥ္းစားေနၿပီေပါ့ တဲ့။ ေအာ္နင္ကလည္း ေနာက္ေတာ့ျပန္ေတြ႕ရမွာပဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့လဲတဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႕နင္ကျပန္လာမွာလား၊ ၿပီးရင္ေရာနင္ကဘာလုပ္မွာလဲ တဲ့။ ေအာ္ ၅ႏွစ္ ၆ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ၾကာမွာေပါ့၊ ငါတတ္တဲ့ပညာကို အသံုးခ်လို႕ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုေတာ့လုပ္ရမွာေပါ့ ဆိုေတာ့ နင္အၾကာႀကီးၿငိမ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါက ေက်ာင္းၿပီးရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာ တဲ့။ အဲဒီစကားက ငါ့နားထဲမွာမိုက္နဲ႕ေအာ္ထည္႕လိုက္သလို အက်ယ္ႀကီးပဲၾကားလိုက္ရတယ္။ ဟင္ နင္က ဘယ္သူနဲ႕အိမ္ေထာင္ျပဳမွာလဲ လို႕ငါေမးေတာ့နင္မေျဖဘူး။ ၿပီးေတာ့မွ ငါယူမယ့္မိန္းကေလးကို ငါ့နားမွာပါရမီျဖည္႕ဖက္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ ငါေဆးရံုကျပန္လာတဲ့အခါ ငါ့ေဆးအိတ္ကိုေျပးႀကိဳမယ့္မိန္းမမ်ိဳး၊ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ထမင္းပြဲအဆင္သင့္နဲ႕ေစာင့္မယ့္မိန္းမမ်ိဳး၊ ငါစကားကို ရိုေသနာခံမယ့္မိန္းမမ်ိဳး၊ ငါ့အေဖနဲ႕အေမကိုလည္း အကူအညီရမယ့္ မိန္းမမ်ိဳးေပါ့ တဲ့။ နင္ဘာကိုရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာေနတာလဲ။ နင္ ငါ့ကိုအဲဒီလိုမိန္းမမ်ိဳးျဖစ္ေစခ်င္တာလား။ ငါလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြ၊ ငါႀကိဳးစားေနတာေတြကို ရပ္လိုက္ဖို႕ေျပာေနတာလား။ ငါ့မိသားစုအတြက္ အားကိုးရတဲ့သမီး၊ ငါ့ပါတ္၀န္းက်င္အတြက္ အက်ိဳးျပဳႏိုင္တဲ့ လူတေယာက္၊ ငါ့ႏိုင္ငံအတြက္ အုတ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္၊ ဒါေတြငါျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေတြအားလံုးကို နင့္ရဲ႕ပါရမီျဖည္႕ဖက္ ျဖစ္ခြင့္ရဖို႕စြန္႕လႊတ္ခို္င္းေနတာလား။ ငါ့ကိုခ်စ္တယ္လို႕တစ္ခါမွ မေျပာဘူးတဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ေလ။ နင္ကိုငါဘာမွျပန္မေျဖလိုက္ဘူး။ နင္ကလည္း ငါ့ကိုေမးခြန္းေတြေမးေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ခါနီးေတာ့ ငါနင့္ကိုေမးခြန္းတစ္ခုေမးမိတယ္။ နင္ခ်စ္တဲ့သူက နင့္ပါရမီျဖည္႕ဖက္မျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုုလုပ္မလဲ လို႕။ နင္ျပန္ေျဖတဲ့အေျဖဟာ ငါအသည္းကိုခြဲတဲ့ဓါးဆိုတာ နင္မသိလိုက္ဘူးေနာ္။ ပါရမီျဖည္႕မယ့္သူကိုရွာၿပီး ခ်စ္ေအာင္ႀကိဳစားလိုက္မယ္ တဲ့။ နင္အရြဲ႕တိုက္ၿပီးေျဖလိုက္တာလား။ ငါမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကစၿပီး ဒဏ္ရာရသြားတဲ့ ငါ့အသည္းႏွလံုးဒီေန႕အထိေသြးမတိတ္ေသးပါဘူး။ နင္သာျမင္ႏိုင္ရင္ ျမင္ခဲ့မွာပါ။ အဲဒီေန႕က နင္ျပန္သြားၿပီးေနာက္ နင္ငါ့ဆီကို မလာေတာ့ဘူး။ ငါလည္းနင့္ကိုေတြ႕ဖို႕ မႀကိဳးစားခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး နင္သာဖြင့္ေျပာရင္ နင့္ကိုေပးဖုိ႕အဆင္သင့္ရိွေနခဲ့တဲ့ အေျဖတစ္ခု၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေပးျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္တဲ့ အေျဖတစ္ခုကို ငါ့မွတ္ဥာဏ္ထဲက၊ ငါ့ႏွလံုးအိမ္ထဲကေမ့ပစ္လိုက္ဖို႕ ငါႀကိဳးစားရေတာ့မယ္။ နင့္သတင္းေတြၾကားတိုင္း မွာ သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ကိုနားေထာင္ရသလို ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ ငါဟန္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့မယ္။ ငါဒီလိုဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ နင္နဲ႕ေ၀းသြားခဲ့ေပမယ့္ ငါ့ဆီေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ နင့္သတင္းေတြက ငါ့ကိုႏိွပ္စက္ေနတုန္းပဲ။ ငိုခ်င္လာတုိင္းလည္း ၿပံဳးရယ္ႏိုင္ဖို႕ငါ အားထုတ္ခဲ့ရတယ္။ မာနႀကီးတဲ့၊ ေဆးရံုမွာလည္း ေတာ္သေလာက္ထက္ၿပီး နာစ့္မေလးေတြကိုေဟာက္တတ္တဲ့၊ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြကို အရက္၀ယ္ခိုင္းၿပီး ရံုးခန္းထဲမွာေသာက္တယ္ဆိုတဲ့၊ လူနာေတြဖိန္႕ဖိန္႕တုန္ေအာင္ေၾကာက္ရတယ္ဆိုတဲ့ နင့္သတင္းေတြၾကားတိုင္း ေအာင့္သြားတတ္တဲ့ဘယ္ဘက္ရင္အံုထဲမွာေတာ့ နင္မသိလိုက္တဲ့ တစ္စံုတစ္ခုက အခုထိနာက်င္ေနဆဲေပါ့ သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူရယ္။