ေျမြတေကာင္အေၾကာင္း

ဒီေန႕ေတာ့စရို႕ဂ်္သည္ အိပ္ရာမွအေစာႀကီးႏိုးေနေလသည္။ သူႏိုးလာလို႕နာရီကိုၾကည္႕မိေတာ့ မနက္ ၆နာရီပင္မထိုးေသး။ သူတို႕ကိုလာေရာက္ႀကိဳဆိုမယ့္ဘတ္စ္ကားက ၈နာရီမွာေရာက္လာမွာဆိုေတာ့ သူ ၇နာရီေလာက္ထၿပီးျပင္ဆင္ရင္မီ ေလာက္သည္ဟုတြက္မိသည္။ ဒါနဲ႕ပဲသူလည္းအိပ္ရာထဲမွာပဲဆက္ၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႕ ျပန္အိပ္လို႕မရေတာ့။ အေတြးေတြကခ်ည္မွ်င္ေတြလိုတသီတတန္း ေပၚလာေနၾကသည္။ အေတြးေတြကနီေပါမွာက်န္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႕အေမဆီေရာက္လိုက္၊ မေန႕ကေလဆိပ္မွာသူ႕ကိုလက္တျပျပ က်န္ခဲ့ရွာတဲ့သူ႕ငယ္ရည္းစား လက္ရွာဆီေရာက္လိုက္၊ အေမရိကကသူ႕အကိုဆီေရာက္လိုက္နဲ႕။ အေမရိကက အကိုျဖစ္သူဆီသူ ၆လေလာက္သြားေနၿပီးျပန္ေရာက္အလာမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းအကူအညီနဲ႕ ဒီစကၤာပူမွာရိွတဲ့ Public Policy ေက်ာင္းကိုလွမ္းၿပီးေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပံု၊ ေက်ာင္းကနီေပါမွာလာၿပီး စာေမးပြဲစစ္၊ အင္တာဗ်ဴးလုပ္နဲ႕သူအေရြးခ်ယ္ခံရပံုတို႕ကိုလည္းျပန္ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

သူအေမရိကမသြားခင္ကေတာ့ သူသည္နီေပါကသာမာန္ဘြဲ႕ကေလးတခုရၿပီး အေမရိကမွာအကိုနဲ႕သြားေနတဲ့အခ်ိန္အထိသူဟာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ လူရာမ၀င္လွတဲ့ ငခၽြတ္ကေလးတေကာင္သာျဖစ္သည္။ သူ႕အကိုနဲ႕အတူေနၿပီး ဓါတ္ဆီဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ စားေသာက္ဆုိင္မွာစားပြဲထုိုးလုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ေနာက္နီေပါမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့မိဘႏွစ္ပါးကိုလြမ္းတာေၾကာင့္ေရာ၊ သူ႕ရည္းစားလက္ရွာကလည္းျပန္လာပါဟုေခၚတာေၾကာင့္ေရာ သူနီေပါကိုျပန္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ သူျပန္လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းၿပီးၿပီး ႀကံဳရာအလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ သူသည္အေမရိကျပန္၊ ဒါ့အျပင္ ဟိုမွာေန႕စဥ္ၾကည္႕ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြ၊ သူအခ်ိန္အားခိုက္ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္ေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာသူ႕ကိုလူတြင္က်ယ္လုပ္ႏိုင္ဖို႕အခြင့္အေရးေပးလာခဲ့သည္။ သူ႕အေဖေရွ႕ေနေဟာင္းႀကီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္လာလည္ရင္လည္း သူေျပာျပတဲ့ပစၥဳကၡအေျခအေနေတြ၊ သတင္းေတြကသူတုိ႕ကုိပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သူအေမရိကမွယူလာခဲ့တဲ့ ေပါင္တင္ကြန္ပ်ဴတာအစုတ္ကေလးကလည္း အင္တာနက္ကဖီးေတြမွာ သူအခ်က္အလက္ေတြရွာေဖြရာ၊ သိုမီွးရာျဖစ္လာခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကုမၸဏီတခုမွာ စာရင္းကိုင္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ဆရာဆီကရလာခဲ့တဲ့ လက္ကမ္းစာေစာင္တခုကိုျပတယ္ေလ။ “သင္သည္ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူျဖစ္ပါသလား။ အာရွတိုက္ကိုဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႕ သင့္တြင္ဆႏၵရိွပါသလား။ သင့္အားအခမဲ့ေလ့က်င့္ေပးရန္အသင့္ရိွပါ၏” ဆိုတဲ့ေခါင္းစည္းနဲ႕ စကၤာပူကနာမည္ေက်ာ္ေခါင္းေဆာင္နာမည္တပ္ထားတဲ့ နာမည္ႀကီးPublic Policy ေက်ာင္းတခုရဲ႕ မာစတာဘြဲ႕အတြက္ေၾကာ္ျငာေပါ့။ သူ႕ကိုအရမ္းအထင္ႀကီးေနတဲ့သူငယ္ခ်ငး္က မင္း၀င္ေလွ်ာက္ပါလားဆိုေတာ့ သူကေအးေလ ေလွ်ာက္ၾကည္႕တာေပါ့လို႕ သူခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက အတင္းတိုက္တြန္းေနတဲ့ အတြက္သူေဖာင္တင္ဖုိ႕ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲကေတာ့ ခပ္တြန္႕တြန္႕ပဲ။ သူ႕မွာဘာလုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳမွမရိွ။ အေမရိကမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ဆီဆိုင္တို႕၊ စားပြဲထိုးအလုပ္တို႕ဆုိတာ လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳထဲမွာထည္႕ရေလာက္ေအာင္မတင့္တယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ေက်ာင္းတုန္းက လုပ္အားေပးလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်န္းမာေရးဌာနတခုမွာအခုထိလုပ္ေနသလိုလိုထည္႕ေရးလုိက္တယ္။ အဲဒီကလူႀကီးကလည္း သူ႕ကိုေတာ္ေတာ္အေရးေပးခဲ့တာဆိုေတာ့ ေထာက္ခံခ်က္ေရးေပးဖို႕ သူေတာင္းဆိုေတာ့ သူသိပ္မေျပာလိုက္ရဘဲ လက္ခံလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ေက်ာင္းကပထမအႀကိမ္ေရြးခ်ယ္တဲ့အထဲမွာသူေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး ေက်ာင္းကစာေမးပြဲလာစစ္ပါတယ္။ နီေပါမွာတုန္းကလည္း အဂၤလိပ္စာေလ့လာခဲ့သလို၊ အေမရိကမွာ ၆လေလာက္ေနလာတဲ့သူ႕အတြက္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားစာေမးပြဲကအခက္အခဲမရိွလွ။ သူေၾကာက္ေနတာက သခ်ၤာ။ ဒါေပမယ့္တကယ္တမ္းသခ်ၤာစစ္ၾကေတာ့လည္း အေျခခံသခ်ၤာဗဟုသုတကိုသာစစ္ေဆးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႕ကေအးေအးေဆးေဆးပင္ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့သညါ။ စာေမးပြဲေျဖအၿပီး အင္တာဗ်ဴးေျဖရေတာ့လည္း အင္တာဗ်ဴးတဲ့ပါေမာကၡ ၂ေယာက္စလံုးသူ႕အေျဖ၊ သူ႕ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ ေပၚလစီသံုးသပ္ခ်က္ေတြကိုသေဘာက် သြားပံုေပၚသည္။ ဒီအင္တာဗ်ဴး အၿပီးမွာေတာ့ သူဒီဘြဲ႕လြန္သင္တန္းတက္ဖုိ႕ေရြးခ်ယ္ခံရလိမ့္မယ္လုိ႕ သူ႕ဘက္ကေသခ်ာသေလာက္ရိွသြားေတာ့တယ္။

ေနာက္တလၾကာၿပီး ဧၿပီလအတြင္းမွာေတာ့သူ႕ကုိေရြးခ်ယ္ခံရ ေၾကာင္းနဲ႕ သူပညာသင္ဆုလည္းရရိွေၾကာင္း ေက်ာင္းကပို႕ေပးတဲ့အီးေမးကိုသူလက္ခံရရိွပါေတာ့တယ္။ ေနာက္၄ရက္ေလာက္ၾကာအၿပီးမွာေတာ့ မူရင္းစာက စာတိုက္ကတဆင့္ေရာက္ရိွလာပါေတာ့တယ္။ ေဟာအခုေတာ့ သူကေက်ာင္းမဖြင့္ခင္မွာ ေဘာဂေဗဒအေျခခံမရိွသူေတြတက္ရမယ့္အႀကိဳသင္တန္းအတြက္ စကၤာပူကိုမေန႕ကေလယာဥ္နဲ႕ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းကေပးထားတဲ့ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းတခုမွာေပါ့။ မေန႕ကညကသူေရာက္လာၿပီး သူေနရမယ့္အခန္းကုိ ေက်ာင္းကလိုက္ပို႕ၿပီးေနာက္မွာ အဂၤလိပ္စာနဲ႕ သခ်ၤာအႀကိဳတန္းအတြက္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသားေက်ာင္းသားေတြက သူ႕ကိုလာႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့သူတုိ႕ညစာသြားစားမွာကို လိုက္ခဲ့ဖုိ႕ေခၚပါတယ္။ အားလံုးကေတာ့ တကယ့္ကို ရည္ရည္မြန္မြန္နဲ႕ ပညာတတ္ပီသၾကပါတယ္။ လူငယ္ေတြခ်ည္းပဲမို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနၾကတဲ့ ပံုပါပဲ။ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာၾကမွာ။ ဂ်ပန္၊ ရုရွ၊ တာဂ်ီကစၥတန္၊ ျမန္မာ၊ အိုင္ယာလန္၊ ဖိလစ္ပိုင္စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ေရာက္ႏွင့္ေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံမ်ားမွေတာ ့မေရာက္ၾကေသးပါ။ သူကေတာ့ ဒီပညာတတ္ လူတန္းစားေတြၾကားမွာ ၀င္ဆန္႕ႏိုင္ဖုိ႕၊ အားလံုးနဲ႕လိုက္ေလ်ာညီေထြဘယ္လိုေနရမလဲပဲ စဥ္းစားေနရပါတယ္။ နီေပါမွာက်န္ခဲ့တဲ့သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမွာ သူလူတြင္က်ယ္လုပ္ခဲ့သလို ဒီမွာသူလုပ္လို႕မရဘူးဆုိတာေတာ့ အရမ္းကုိသိသာေနပါတယ္။ သူကေတာ့ ေအာက္က်ိဳ႕ေပါင္းရမယ့္သူ႕ကို ေအာက္က်ိဳ႕ဖုိ႕၀န္မေလးပါဘူး။ သူလိုအညတရတေယာက္ဒီလိုအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲေရာက္လာဖုိ႕ဆိုတာ ဘုရားကေပးတဲ့ဆုလာဘ္ပါပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ စကၤာပူမွာပဲ သူအလုပ္ေကာင္းေကာင္းတခုရႏိုင္တယ္။ သူ႕လိုဒီကမာစတာဘြဲ႕ရထားတဲ့လူတေယာက္အဖို႕ အလုုပ္တခုရတာနဲ႕ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ရမယ္။ ကံေကာင္းရင္ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲကပညာတတ္မိန္းမ တေယာက္ ရၿပီး သူ႕ဘ၀ကတဟုန္ထိုးျမင့္တက္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ဟား လက္ရွာေရ မင္းအတြက္စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ေနခဲ့ပါေတာ့ကြာလို႕ သူစိတ္ထဲကေနေျပာေနမိတယ္။

*********

နာရီက၇ခ်က္ျမည္သံနဲ႕အတူသူအိပ္ရာကထလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ၿပီး သူအခန္းထဲျပန္၀င္ လာတယ္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲက အေကာင္းဆံုး၊ အသစ္လြင္ဆံုးလို႕ထင္ရတဲ့၀တ္စံုတစံုကိုသူ ေကာက္၀တ္ လိုက္တယ္။ တိုက္ပြဲ၀င္ရမယ့္စစ္သူႀကီးတေယာက္အတြက္ သံခ်ပ္ကာ၀တ္စံုကအေရးႀကီးသလို သူ႕အတြက္လည္း သစ္လြင္တဲ့၀တ္စံုကသူ႕ရဲ႕ပင္ကုိယ္အားနည္းခ်က္ေတြကို ဖံုးကြယ္ေပးတယ္လို႕ သူခံစားရတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာရိွတာေတြကိုဘယ္ေတာ့မွ လူေတြမသိေစရ။ သူ႕အတြက္ေတာ့ အေရခြံတစံုလို သူရဲ႕ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အၿပံဳး၊
ကၽြမ္းက်င္တဲ့အဂၤလိပ္စကားဒါေတြကသူရဲ႕ပင္ကုိယ္အေနအထားကို ဖံုးလႊမ္းေနေစရမည္။ သူေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းကအရွည္ႀကီးပဲမဟုတ္ပါလား။