ရင္ထဲကပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း (၁)

ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ပြင့္ခြင့္မႀကံဳလိုက္ပဲ ေႀကြလြင့္သြားရတဲ့ ပန္းဖူးကေလးတစ္ငံု ရိွခဲ့ဘူးတယ္……။



မာနႀကီးတဲ့၊ အတၱလည္းႀကီးတဲ့၊ အေတြးအေခၚ ေခတ္မမီတဲ့ (မိန္းမဆိုတာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာပဲေနသင့္တယ္ထင္တဲ့၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ့ မိန္းမေတြအလွျပင္တာကို မႀကိဳက္တဲ့) တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ထက္ျမက္တဲ့ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ နင့္ကို ငါရင္ထဲမွာအခ်ိန္ကာလတစ္ခု အထိသိမ္းဆည္းထားခဲ့ဖူးတယ္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ပြင့္ဖူးခြင့္မရလိုက္တဲ့၊ လူမသိလိုက္တဲ့ ႏွလံုးသားပန္းပြင့္ေလးဟာ အထြန္းလို႕ငါက ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့့နင္ပါ။ နင္ဘယ္ေတာ့မွသိမွာမဟုတ္သလို နင္သိဖို႕လိုအပ္မွာလည္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ငါမွတ္မိေနေသးတယ္။ အတန္းရဲ႕ေမာ္နီတာျဖစ္ၿပီး အဲဒီတာ၀န္ကုိအလြန္တရာ (လူအျမင္ကတ္ခံရေလာက္ေအာင္) ေက်ပြန္လွတဲ့နင့္ေၾကာင့္ ငါခဏခဏအျပစ္ေပးခံခဲ့ရဘူးတယ္။ ပထမဆံုးနင္ငါတို႕နဲ႕တစ္တန္းတည္းက်တဲ့အခ်ိန္က ငါတို႕ ၆တန္းႏွစ္ေလ။ ၄တန္းေအာင္လို႕ မူလတန္းေက်ာင္းကေန အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ၅တန္းေျပာင္းတက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ နင္ကတျခားအခန္းမွာ။ ၆တန္းႏွစ္ကစၿပီး စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုပဲထားတဲ့ A ခန္း၊ သူမ်ားေတြက ရွယ္ခန္းလို႕ေခၚတဲ့အခန္းမွာ ငါတို႕မူလတန္းတစ္ေက်ာင္းတည္းကလူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့အျပင္ ငါးတန္းမွာတုန္း တညး္က A ခန္းမွာအတူတူက်ခဲ့တဲ့သူေတြပါတာေၾကာင့္ ငါတို႕က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ရင္းႏွီးၿပီးသားေလ။ ၿပီးေတာ့ သိပ္အသြက္လြန္ေနတဲ့၊ သိပ္ကဲတဲ့ငါ့ကလည္း ေနရာတကာစပ္စပ္ပါတတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ လူတိုင္းနဲ႕ခင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္ကေတာ့လူသိပ္မသိတဲ့၊ လူေတြနဲ႕သိပ္မေရာတဲ့၊ နင့္တို႕ခံုတန္းမွာအတူတူထုိင္တဲ့ လူေတြေလာက္နဲ႕ပဲစကားအေျပာအဆိုရိွခဲ့တယ္။ နင္ကိုငါစသတိထားမိတဲ့အခ်ိန္ကိုနင္သိလား။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အဂၤလိပ္စာဆရာမအခ်ိန္မွာေပါ့။ မုန္႕စားဆင္းၿပီးျပန္တက္ခါစအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ထမင္းဆိပ္တက္ၿပီး ငါအိပ္ငိုက္ေနခဲ့တယ္။ မ်က္စိကိုမနည္းအားတင္းဖြင့္ေနရတာေပါ့။ အဲဒါကိုဆရာမကျမင္ၿပီး ငါ့ကိုမတ္တပ္ရပ္ ခုိင္းတယ္။ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းခံရတာ ငါတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးေနာ္။ နင္လည္းပါတယ္။ ဆရာမက ငါ့ကိုအရင္ေမးတာေနာ္ “အိပ္ငိုက္ေနတာလား၊ မ်က္လံုးကဘာျဖစ္ေနတာလဲ”တဲ့။ ငါက “ဘာျဖစ္မွန္းမသိပါဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ”လို႕ ခပ္တည္တည္နဲ႕ငါၿဖီးေတာ့ ဆရာမက“ေဆးခန္းလည္းျပၾကည္႕ဦး”တဲ့။ ဒါနဲ႕နင့္ကိုဆရာမက ဆက္ေမးတယ္ “မင္းကေရာ” တဲ့။ နင္က “ကၽြန္ေတာ့မ်က္လံုးက အစတည္းကဒီလိုပဲ” တဲ့။ ငါနင့္ကို လွည္႕ၾကည္႕ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ နင့္မ်က္လံုးက မ်က္ခြံေတြမို႕ေနတဲ့အျပင္မ်က္လံုးက ခပ္ေမွးေမွး။ နင့္ရုပ္က ပုပ္စပ္ေနတာပဲ။ ငါနင့္ကိုၾကည္႕ၿပီးရယ္ခ်င္လိုက္တာ။ အဲဒီတုန္းက ငါကနင့္ကိုခင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္ကေတာ့ ငါနဲ႕ပါတ္သက္လာရင္ အၿမဲတင္းမာ ေနတတ္တယ္ေနာ္။ ငါ့ကိုပဲ နင္အျမင္ကတ္တာလားလို႕ေတြးမိဘူးတယ္။ နင့္ကို မၾကားတၾကားေစာင္းၿပီး “ေမာ္နီတာ ေဘာ္လီမပါ၊ ေမာ္နီတာ အလုပ္ၿပဳတ္၊ ခ်ီးက်ံဳးကုလားလုပ္”လို႕ ေအာ္မိျခင္းရဲ႕ရလာဒ္က အတန္းပိုင္ဆရာမရဲ႕ႀကိမ္လံုး နဲ႕ဆုခ်ခံရတာေလ။ ခဏခဏပဲ နင္နာမည္မွတ္တဲ့စာရင္းမွာ မုန္႕ခိုးစား၊ ထမင္းခိုးစား၊ စကားေျပာစတဲ့ ျပစ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ဆရာမရိုက္တာခံရတိုင္းနင့္ကိုစိတ္ဆိုးတယ္၊ မုန္းတယ္လို႕ေအာ္မိေပမယ့္ ငါတကယ္နင့္ကိုမုန္းခဲ့တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ နင္နဲ႕ပါတ္သက္လာရင္ ငါဟာ အစကတည္းကရံႈးေနခဲ့တာပါ။



ဒီလိုနဲ႕သကၠရာဇ္တစ္ခုေက်ာ္သြားၿပီးေနာက္ ငါမထင္မွတ္တဲ့တစ္ေန႕မွာ နင္ကအလံျဖဴျပလာခဲ့တယ္။ မဂၤလာရိွလွတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ ငါဘယ္လိုမွထင္မထားတဲ့ ဧည္႕သည္တစ္ေယာက္အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ငါေန႕လည္ စာထမင္းစားမလို႕ လုပ္ေနတုန္း အိမ္ေရွ႕ကေခၚသံၾကားလို႕ထြက္လာေတာ့ နင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ငါအရမ္းအံ့ၾသေနတာ ကိုျမင္ေတာ့ နင္ကၿပံဳးစိစိနဲ႕။ ငါနဲ႕နင္ စကားေတြေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ နင္က ငါ့ကိုေျပာတယ္ေနာ္။ “မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ နင့္ကိုငါအခင္ဆံုးပဲ”တဲ့။ နင့္မွာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေရာရိွရဲ႕လားလို႕ ငါျပန္မေမးလိုက္ပါဘူး။ နင္ေျပာတဲ့စကားကိုပဲ ငါေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းနင္နဲ႕ငါရဲ႕ဆက္ဆံေရးက အရင္ကနဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ကိုေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ဘာမဆိုငါ့ကိုဖြင့္ေျပာတတ္တဲ့ နင့္ရဲ႕အခင္ဆံုးမိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ေနရာဟာ ငါ့ကိုအမ်ားႀကီးစိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တာ ငါ၀န္ခံရမွာပါ။ နင္သေဘာက်တဲ့မိန္းကေလး တိုင္းကို ငါသေဘာက်တတ္ေပမယ့္ တခါတေလငါစိတ္ထဲမွာသ၀န္တိုမိတာလည္းအမွန္ပဲ။ နင္နဲ႕ငါဟာ အႀကိဳက္ခ်င္းတူ၊ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာဟာ ငါတို႕ကိုျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နီးကပ္ေစခဲ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ မာနႀကီးတာခ်င္းကလည္းတူေနေသးတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကေတာ့ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ခဏခဏရန္ျဖစ္ေအာင္၊ စကားမေျပာဘဲေနေအာင္လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ နင္မွတ္မိဦးမလား။ တစ္ႏွစ္မွာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကုန္လို႕ ႏွစ္စေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ နင္နဲ႕ငါတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ စကားမေျပာဘဲေနၾကတာ ေက်ာင္းတက္တာ တစ္လေလာက္ၾကာတဲ့အထိပဲေလ။ အဲဒီႏွစ္ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္တုန္း ကေတာင္နင္ငါ့အိမ္လာလည္ၿပီး ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ စကားေျပာသြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကေတာ့ နင္နဲ႕ငါႏွစ္ေယာက္ျပန္အေတြ႕မွာ တစ္ေယာက္အေခၚကိုတစ္ေယာက္က ေစာင့္ၾကရင္းနဲ႕ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျပန္ေခၚဖို႕စလာတဲ့သူကနင္ေနာ္။ အဲဒီတစ္ခ်ိန္တည္းပါပဲ။ ငါေနမေကာင္းေနရက္နဲ႕ ေက်ာင္းကိုလာေနတာေလ။ ၿပီးေတာ့ မနက္ဆိုေက်ာင္းကိုအေစာႀကီးလာၿပီး အငယ္တန္းေတြကို ပန္းပြားအကသင္ေပးရတယ္ေလ။ အကူမရိွဘဲ ေက်ာင္းသူ၆၀ေလာက္ကို သင္ေပးရေတာ့ ငါအရမ္းပင္ပန္းတာပဲ။ တစ္ေန႕ငါပင္မေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးက အကသင္ေပးၿပီး ျပန္လာေတာ့အန္တယ္။ နင္သိပါတယ္။ နင္ေနာက္ဆံုးခံုမွာထုိင္တာပဲ။ ေနာက္တေန႕ငါေက်ာင္းေရာက္လာေတာ့ အတန္းထဲမွာအဲဒီေန႕ အသင္းတာ၀န္က်တဲ့သူေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမရိွဘူး။ ငါထိုင္ေနတုန္းနင္ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါထိုင္ေနတဲ့ခံု ရဲ႕ေရွ႕ခံုမွာ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီး ငါ့ဘက္ကိုၿပံဳးၾကည္႕လိုက္တဲ့မ်က္ႏွာ ငါအခုထိမေမ့ဘူး။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ညီမဆိုးေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္စႏိုးၾကည္႕သလိုမ်ိဳး။ ငါရင္ထဲမွာရုတ္တရက္ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး။ နင့္ကို စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ငါထထြက္သြားမိတာ ငါအရမ္းငိုခ်င္လို႕ပါ။ ငါသိပ္ေပ်ာ္သြားလို႕ပါ။ နင္သိရဲ႕လား။ နင့္အၿပံဳးတစ္ပြင့္ဟာ ငါ့ကိုရူးေစႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ……။